მინდა მიცნობდნენ ბანდიტ ქალად...

უნდა მოვიპარო მთელი გაზაფხული მერე ნაქურდალი ხელში ჩაგითვალო შენზეც გავილაშქრო, კოცნა მოგაცალო გული წაგართვა და ჩუმად გავიპარო........

ჩემი ტკივილი

რატმ ჩერდება ნელნელა გული? რატო მინდება სიკვდილი მუდამ? ნუთუ ეს დასასრული ჩემი რა გავაკეთო? რისთვის ვიბრძოლო? რომ მოვირჩინო ნატკენი გული რა არის ყველაზე დიდი ტკივილი? ამაზე პასუხს მალევე გაგცემ

ნურასოდეს...

ნურასოდეს ნუ გაივლებ გულში რაღაც ავს... ნურასოდეს ნუ დაუშვებ მოეჭიდო ხავსს... ნურასოდეს ნუ იტყვი რომ რაღაც გზაფრავს... რომ ყველაფრის იმედი და რწმენა გაქრა... ნურასოდეს ნუ გაწირავ მეგობარს და სხვას... საკუთარი სიკეთისთვის ნუ დაუშვებ ავს...

დარდში გალეული საღამო მშვიდი

დარდში გალეული საღამო მშვიდი ისევ დაბნეული გრძობების გიდი ისევ სიყვარუულში ვიბრძვი და ვკვდები ამ გრძნობის ამარა სულ მარტო ვრჩები

რომ არ მიყვარდე

რომ არ მიყვარდე არ ვეტყოდი ჩემს დარდებს ღამეს და ჩემს გულისთქმას არ ვანდობდი ცეცხლისფერ მთვარეს, არ ავანთებდი თეთრ ღამეში სიცოცხლის სანთლებს და ცის ხატებად არ ვაქცევდი შენს ლამაზ თვალებს...

ისევ ტკივილი...

სული ამევსო ისევ დარდებით ტკივილმა ვგრძნობ რომ ისევ გამტეხა... არ არსებული ბედნიერება გამიქრა ისევ, გამინადგურდა...

მიყვარხარ!

მიყვარხარ! გეტყვი, თუმცა უკვე ბევრჯერ მიცდია; სანამ ეს გრძნობა არ მოაღწევს შენამდის კარგო, და იმავ გრძნობით მიპასუხებ რაც განმიცდია; ჩემო ლამაზო, ჩემო კარგო და მშვენიერო.

არავინ ფიქრობს არაფერზე...

არავინ ფიქრობს არაფერზე... არც მე არ ვფიქრობ, მე საფიქრალი თითქოს უკვე აღარც კი დამრჩა.სხვამ მე არ ვიცი რა იფიქრა, ან რაღას ფიქრობს, და რაც იფიქრეს ის ხომ მაინც იგივედ დარჩა...

უკვდავება

ნუთუ ეს იყო ცხოვრება?! ასე უცბად რომ დამთავრდა?! მარტო სხეული კიარა, ჩემი სახელიც გათავდა

ვიჯექი ღამით ჩემ კალმით სანთლით

ვიჯექი ღამით, ჩემ კალმით, სანთლით, ცას შევკურებდი, გრუბლებსა ,თვალით, ღაცვებზე გორავს ცრემლი კანს მიცვავს, სიმწრით ნადენი ქარს მიაქვს, მიაქვს. ხელ კანკალებს და კვლავაც ლექსსა ცერს , სისხლი ეს ჩემი, ტანჯვილ გულსა გლეჯს, ბედი რომელიც