მივდიოდი გზაზე

მივდიოდი გზაზე და მე დაგინახე ისევ შენ, ვიცი ფიქრობდი საერთო არაფერი გვქონდა ჩვენ.

არ იცი

არ იცი რას ვგრძნობ ან რას განვიცდი, იქნებ მიყვარხარ და შენ არ იცი, იქნებ არასდროს მასვენებს ფიქრები, იქნებ სუნთქვაზე მეტად მჭირდები.

ჩანთქმული ხმა

დასჩემებოდათ თვალებს გადაღლა, გონმა ხომ ბრძანა გრძნობათ დამალვა... ხვაშიადს ცლიდნენ ოცნების მიღმა, სატრფოს ნაკვთებზე მზე სხივებს შლიდა...

დასასრული

ვცხოვრობ ისე რომ მივყვები დინებას, დინებას რომელსაც არ აქვს დასასრული. ველი სინათლეს ყოველდღიურად მე ბნელში მყოფი ჩუმად მალული. დაღამდა ისევ ბნელმა მომიცვა, სიბნელეს რომელსაც არ აქვს დასასრული.

უსათაურო

ალესილ ცელით, დაღლილი ხელით, ნატანჯი სახით, ნატვრა - ვით ნახვით

ოქტომბერი

შენთან შეხვედრა ნატვრაა ჩემი შენს გარეშე კი ზღვაში ვარ წვეთი ცივი დღეები დადგა უშენოდ ქარი კი ტოტებს არხევს უმწეოდ ქარიან ღამეს მივუყვები უხმოდ ბილიკებს შენზე ფიქრებმა მე იმ ღამეს ცრემლად მაქციეს ფიქრები ჩემი სხვებისას არ ჰგავს

ეგო

გამუდმებით ვფიქრობ მათზე მათ შენარჩუნებაზე ეგო მიბრახუნებს კარზე, დროა რო მოეგო აზრზე. გაგაგიჟებს ფიქრი სხვაზე,

წარმოსახვა

როცა მსურდა, ჩუმად შენთან მოსვლა შენ იყავი თამაშგარე, როგორც წვიმის დროს მზის ამოსვლა. თითქოს ჩემი წარმოსახვის ნაწილი ხარ გიცქერი და მგონია რომ არცისე ნამდვილი ხარ.

ჩემი შინაგანი მე!

თუ კი ცხოვრება ფილმია, და სცენარის ავტორი შენხარ მენდე უფალო, წერა შენი საქმეა მაგრამ, კარგი მწერალი ვერხარ. განა უსასრულო სიცოცხლე მსურდა? როცა განწირული ვყვიროდი არავის ესმოდა სუყველა დუმდა!

ფიქრები

ვწევარ საწოლზე ფიქრებით ხელში არ მაქ იდეა დრო გადის ბნელში დიდიხანია არ მიწერია ხოდა, გადმოგცემ მე შენ ამ ლექსში