განშორება

მე აღარასდროს დაგიწერ ლექსებს. შენ ჩემთვის ახლა ხარ_ აღარავინ. აღარ ხარ უკვე ჩემი იმედი, ჩემი ტკივილის თავშესაფარი.

ყოველთვის დაგელოდები...

დავიღალე... და არ ვიცი რით... ალბად ცხოვრებით.. მრავალფეროვნებით... მარტოობით..ჩაკეტილობით... მე თვითონაც არ ვიცი რით დავიღალე...ცხოვრება სასტიკია... ამავ დროს მშვენიერიც... მიეცი თავს იყო ბედნიერი! ნუ გახდები სხვა... იყავი ის რაც ხარ.. ცხოვრების

სიყვარული როგორც ასეთი

მტკივა მტკივა მართლა გული მტკივე გაჩუმებას ვერ ვახერხებ მცივა უნდა მოკვდეს უნდა ჩავკლა მტკივა არვიცოდი სულსაც ჩავიკეტავ

ისევ ისე

მოვა, მოვა ალბათ მოვა ისევ მეტყვის_ ვიცი საით წავალ ისევ , თუმცა ვიცი გზა გასაყარს ვეტყვი ტყუილად ნუ გაიფანტავ ფიქრებს

ჩვენ

ჩემზე ვწერ, გიამბობ საიდან მოვედი. გიამბობ, ვინა ვარ, რა მსურს და მისმინე.

შემდეგ

როცა არ იცი შენი რა იქნება შემდეგ

ლეგენდა მეფეთა მედილეგეზე

მზე ნასამხრალი, უცნობ მთებს იქით მიირწეოდა ცეცხლისფრად, ნაზად.. ბინდს თაფლუჭიან ხვდებოდა ჭიქით ხვატით დამწვარი ბებერი ღაზა..

დავიღალე

დავიღალე მონატრებით დავიღალე შენ მინდიხარ დამენახე გამომხედე არც შევცდები არც გინატრებ არც ვისურვებ დამენახე კიდევ ერთხელ დამენახე

მჯერა დავინახავ

ერთად ვიცინოთ ერთად ვიტიროთ თუ კიდევ მომცემ ფიცს თუ გააყოლებ ამ ლექსის სტროფებს იმ სათნოებით თითს მაშინ შეიგრძნობ და დაინახავ უაზრო სიტყვის თქმით

უსათაურო.

ლექსებში სულის ნაწილი დავტოვე მე მოგიყვები ზღაპრად ლექსებში სიყვარულს გიხსნიდი მე მოგიყვები მართალს