ღმერთო გამარჯობა მოგესალმები

ღმერთო გამარჯობა მოგესალმები უკვე დამეცალა ჩემი კალმები სიტყვა სიტყვით აგიღწერ დღეს ჩემს ტკივილებს მეტყვი თუარა ცხოვრება რას მიიპირებს რატომ ვიტანჯები რატომ ვქრები მიწიდან რატომ არ მიგყავარ ამ ცოდვილ დედამიწიდან

აქ

აქ მოდი რატომ მიდიხარ იმ ქვეყნად, აქ მოდი რად გინდა უაზრო ტირილი? აქ მოდი აქ ხომ მზემაც ვერ ინათა, აქ მოდი აქ ღამეს ანათებს ტკივილი, აქ მოდი იქნება შენ მაინც შეავსო, ეს უციცოცხლო უკვდავი თვალები, აქ მოდი იქნება შენ მაინც უშველო ამ ქვეყნად ვინმეს და

დაგიშავე რამე განა?

ჟანგბადი რომ შემიწყვიტე დაგიშავე რამე განა? ეს რა ცეცხლი წამეკიდა მზე ღრუბლებში დამემალა

ჯოჯოხეთი

თეთრი მანდილი ქარმა ატარა,წყალში დაახრჩო მოგესალმები გარდაცვლილო მითხრა უფალმა, და ჯოჯოხეთის შავი კარები ფართოდ გააღო, ეკლესიაში ანთებული ერთი სანთელი ქარმა ჩააქრო

მე დავიბადე დედამიწის სულ ციცქნა ბაღში

მე დავიბადე დედამიწის სულ ციცქნა ბაღში მადლობელი ვარ ამ სამოთხის,მიწის,ზეცისა. მშვენიერების წალკოტს ეყრები მთასა თუ ბარში შემყვარებია ყველაფერი ჩემი ქვეყნისა. მე წვიმაც მიყვარს უეცრად მაშვრალს რომ დაგასველებს, ის ნათელი მზე წვიმის მერე გულს რომ

კიდევ ერთი სიზმარი მასზე (ჯერ რომ ვერაფერს ხვდება)

შემომეპარე წარმოსახვის სამფლობელოდან, როგორც უთქმელი მონატრების ნორჩი სურნელი, მივიწყებული სურვილების უცხო ჩეროდან ახლა ცხოვრების სასრულობის ფორმულებს ველი! ვდგავარ უჩუმრად… მიშეშდება წამით სხეული, თითქოს გრძნობებმა უჩინრობის დაკარგეს ძალა და აღარ

მე უკვე მოვკვდი

რად მინდოდა მე სიცოცხლე სულიერი გამაჩინა რად გამაჩინე ბუნებავ რად ამიხილე თვალია ვიყავი და აღარავარ ვით ნამდვილი ზღაპარია ქვეყანაზე სიხარული ყველაფერში დამეძირა რაც ხომალდი გავაკეთე ყველა წყალში ჩამეძირა

იცი, უშენოდ..

იცი, უშენოდ სუნთქვა მიჭირს... იცი, უშენოდ დავიღალე... მოდი , გამინათე გზები ისევ.. იცი, როგორ მტკივა,როცა აღარ მისმენ.. მოდი, ვიცინოთ როგორც ადრე.. მოდი, გასწავლი ბავშვურ ღიმილს.. მოდი, გრძნობები გავიყოთ.. და სულ ერთად ვიყოთ...დღე და ღამე.. განა

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან, გაკოცებ და ჩემსკენ ნაზად მიგიზიდავ, არ იფიქრო, რომ სიშორით დრო გაჩერდა, რომ ცხოვრების განთიადი მიიბინდა. დამელოდე, მე უთუოდ დაგიძახებ, რადგან მხოლოდ შენი ნატვრა მასულდგმულებს, მთვარის შუქზე ჩამომადე თავი მხარზე და

ჩემსავით ვერავინ შეგიყვარებს

ჩემთან მოხვედი და სუნთქვა შემაყვარე, მერე ამიკრძალე – "მორჩა... ბევრიაო" ალბათ სიცოცხლესაც მალე ამიკრძალავ, მიისაკუთრებ და მეტყვი ჩემიაო. შენ რომ შემასწავლე ლაღი გაცინება, ახლა ღიმილიც კი სანატრელიაო. ცრემლმა გზა იპოვა – "ახლა მე მოვდივარ,