კიდევ დავწერ

ჩემსა გძნობებს მე თავს ვუყრი გულით ვამბობ მე სათქმელსა პოეზიის მონა გავხდი მუზამ რითმი აამღერა

ისე ეფერება...

ისე ეფერება სხეულს მზის სხივები, შენა მგონიხარ და მინდა ჩაგეხუტო.. ზღვაში მიცურავენ ღრუბლების ტივები, და შენ ფისოსავით ცდილობ გამებუტო. ქარი შარიშურობს შიშველ ხეივნებში, ფოთლების კივილი ფარავს არემარეს,

* * *

სასწაულით სასწაულებს მოკლებული მთვარეს უხმობს მთვარიანი ღამის წამი, უკვდავებით უკვდავ სულად წოდებული. ფრთიან ფრთებით ფრთაშესხმული იყო ქალი! წვიმის წვეთებს შეუმოსავს წვიმის კაცი, მზიან მზეებს აუვსიათ მზის წიაღი... სულით სულში ჩაიღვარა სულის კვალი,

იცი?! თვალს მომადგა ცივი ცრემლი...(თ.ჯ)

მოდი ავიხდინოთ ოცნებები ერთად გვირილები დავკრიფოთ... და თუ მყვარებია სხვა ამ ქვეყნად, მსგავსი არაფერი არ მკითხო. იქნებ მე შენამდე არც ვცოცხლობდი, იქნებ სხვაც არავინ არ იყო, იქნებ სათქმელადაც აღარ მიღირს, თუკი იყო ანდა არ იყო... მოდი გავიღიმოთ მარტის

სიცოცხლეშივე პირველი იყავ, სიკვდილის მერეც ასე იქნები!!!

შენ დავიწყებას ვერ მიეცემი მუდამ იქნება შენზე მითები სიცოცხლეშივე პირველი იყავ, სიკვდილის მერეც ასე იქნები!!! შენ დავიწყებას ვერ მიეცემი მუდამ იქნება შენზე მითები სიცოცხლეშივე პირველი იყავ, სიკვდილის მერეც ასე იქნები!!! შენ ყველამ დრიფტის მეფე

გვირილები

თავად სამოთხის ეს სიდიადე რომ ეცოტავა ერთ-ერთ ანგელოზს, წასვლა მოუნდა, მაგრამ ვერ მიდის, როგორ წავიდეს?! როგორ გაბედოს?! როგორ დახუროს მის უკან კარი?! როგორ წარმოთქვას: "მე ვრჩები მასთან"?! როგორ გაუშვებს ჭკუათმყოფელი ასეთ ანგელოზს უცნობთან,

მინდა მოგწერო... (თ.ჯ)

მინდა დავწერო, რა დავწერო?! დრო ითვლის წამებს, ყველას ერთბაშად უთენდება ბოროტი ღამე...

მე ვერ შევქმნი ნახატისგან შედევრს...

მე ვერ შევქმნი ნახატისგან შედევრს, მე არა მაქვს ნიჭი, სხვას მივბაძო გადავხედავ ჩამოღვენთილ კედლებს და წარსულით ჩემ თავს ფიქრებს ვაჭდობ. მე ვერ შევქმნი ჰარმონიას ნოტით, ჟღერადობას ვერ დავიჭერ ყურით მოცარტს ეწერინებოდა გრძნობით ქმნიდა მუსიკაში

მინდა ვიყოთ ერთად სოფელში და წვიმდეს,

მინდა ვიყოთ ერთად სოფელში და წვიმდეს, შემოჩვეულ სევდას წვიმის ღვარი შლიდეს, იფარავდეს შინდი შეციებულ ჩიტებს შენ კი ჩემი დიდი სიყვარული გჭირდეს. გიკითხავდე ლექსებს, არა ვგავდეთ დიდებს,

i know its my fault, but

ქაოსურ წყვდიადში შენი აჩრდილი ვით მწვანე სხივი ისე გამოჩნდა, უძლურებისგან წაქცეულისთვის შენი სიტყვები საყრდენი აღმოჩნდა: მე ხომ გითხარი , მაგრამ მაინც არ დამიჯერე. ახლა კი სული იტანჯება, შენი ბრალია. იდუმალება ნაკუწებად მგლეჯს და მაწამებს მზიან