როგორც ერთხელ შეუყვარდი პაწაწინა ქალს!

ხშირად შენზე ჩუმად ვფიქრობ ან ვუყვები სხვას და ჩემ თავზე მეცინება, ასე რატომ მწამს? რატომ ვაძლევ თავს უფლებას გავცქეროდე გზას და რატომ ვარ მიამიტი ისე, როგორც სხვა? ეს ოცნება შენ გეკუთვნის, შენკენ მიაქვს ქარს: ის გეხება, იკოცნება და მიყვება წამს!

ვზივარ როიალთან

ვზივარ როიალთან..ისევ თავჩახრილი. ალბათ ყველა გრძნობა ჩემზე ძლიერია, ისევ გადაიღებს წვიმა გადაღლილი, მე კი მის მოსმენას სხვა რა მირჩევნია. სულით შევეხები ყველა კლავიშს, ფრენით გადავუკრავ შოპენის ვალსს. ამ ქალაქში თითქოს ყველა გარბის, თითქოს მათი

მომავალი

ნეტავ ახლა, თუნდაც წამით დამანახა მომავალი, სიყვარულით სავსე სახლი და ბავშვები ონავარი, სადაც სითბო შენი სუნთქვის, ჩემს გულს ნაზად შეეხება, სადაც ორ სულს, შეყვარებულს, ერთად ყოფნა შეეძლება,

როცა მონატრება ცდება საზღვრებს

როცა მონატრება ყველაფერზე ძლიერია, როცა დაღლა გადააგდებს ყველა ძალებს, მაშინ თუნდაც ოკეანის იქეთ გიმღერია, მაშინ მიგიხურავ ცხვირწინ კარებს. როცა შენი ყოფნა აზრს დაკარგავს, როცა უკვე გაცივდება ყველა გრძნობა, მაშინ სწორედ გული ბზარს დაფარავს,

რა ვქნა

რა ვქნა, მაპატიე, მგონი მიყვარდები ჩემდა უნებურად სულში მივარდები, როცა ჟრუანტელად ტანში დამიარე ხრავე, ჯოჯოხეთის კარი გავიარე რა ვქნა, მაპატიე, მგონი მიყვარდები შვების სათხოვნელად ღმერთთან მივვარდები

შენს უცნობ საფლავს...

თავისუფლება... ახდა ძვირფასო შენი წადილი, ჩამოფერფლილა ბაბილონის დიდი გოდოლი, ზღვისფერ ღრუბლებში დაფარფატებს შენი მანდილი, ზოგჯერ დევნილი, დაფლეთილი სული ობოლი. თავისუფლება... სილუეტი ვერცხლის მახვილის, მუხლდაჩოქილი ლილისფერ ცას ეთაყვანება, თვალს

ჰო, ასე უცებ დავნებდი ავდარს!

ოცნება მქონდა მომავლისფერი და შენი ტკენა არასდროს მსურდა! მინდა გახსოვდეს, მუდამ მიყვარდი... სხვისი ცხოვრების არასდროს მშურდა! მზე ჩაესვენა... გამქრალ ოცნებად იქცა კარმენის წითელი კაბა! ჰო, ასე უცებ დავნებდი ავდარს, ზედმეტად ადრე დავკარგე ძალა!

შენი ცისფერი შარფი

მე შენ გნებდები , შენ წინ მისწრებ ჩქარი ნაბიჯით, ვაშორებ საკიდს სიყვარულთან -პალტოს აღებით, შენს კოცნის სურვილს მთელი ძალით,უღმრთოდ ვაბიჯებ, და გაცმევ პალტოს, კოცნის ჟინით ასე თავხედი. ჩუმად ვიპარავ შენს ცისფერ შარფს და შენ ვერ ამჩნევ, სულ

...ვადაგასული ოცნებებივით

მე ვარ ყინული შვილმოკლული დედის თვალებში და სატრფოს თითებს შერჩენილი ტკბილი სურნელი. ქმარდაკარგული ქალის გლოვა გვიან ღამეში და პოეტისთვის თავის მოკვლის დიდი სურვილი, მე ვარ ის ქალი, რომ დატოვა ყველა ცოცხალმა და ვარ ტუჩსაცხი შერჩენილი შენს თეთრ

გამომაფხიზლებს ღამე

ფიქრებში გართულს დრო გამეპარა და მიკაკუნებს ღამე ფანჯრებზე! წვიმს... ცა ღვრის უმანკო ცრემლებს და ქარი კვდება ვიწრო რაფებზე! აპრილის წვიმებს რა შეაჩერებს, რა შეაჩერებს მთრთოლვარე ბგერებს?!