სიჩუმე...

მალავდნენ ცრემლებს, ფერებში დამარხეს სამოთხე მასში. სიჩუმე ლოგინთან, ღამეში დადუმდა ქარი, ელოდებიან მზის ფსკერზე მშვიდ დროებას და სახეზე სიჩუმეს ეფინება ცვარი. სიჩუმე და მისი ხელები უკრავენ როიალს, ხმებია, მდუმარების მთებიდან ამონატყორცნი მზისფერი

ერთი ქალია...

ერთი ქალია, ზამთარში რწყავს იებს,ქარი უფრიალებს ჟანგისფერ კაბას,თეთრი ქალია, მთაში ფანტავს ფერად ფიქრებს,და მის სახლთან ველოდები ზამთარს.ერთი ქალია, შავი თვალებით,რძისფერი კანი გამჯდარი ზღვით,თეთრი ქარია, ტუჩებს უხატავენ

ულამაზესი ლექსები თოვლზე

გარეთ ვზივარ და მათოვს ფიფქები დამზრალი გული სიყვარულს მთხოვს, სხეულს კი ათბობს შენზე ფიქრები სულშიც კი ბარდნის! ო,როგორ თოვს! ცა ხეებს აცმევს ქორწილის კაბებს მე,რომ ჩაგაცვა თუ მეტყვი ხოს? ფიფქებს ვუყვები მე შენზე ამბებს სულშიც კი ბარდნის! ო,როგორ

ჭეშმარიტება

ჭეშმარიტება ნეტავ რაშია? დეტალებშია, მხოლო ჩვენშია ფიქრებად დატვირთულ თავშია. ჭეშმარიტება მდიდრისთვის უბრალო ერთი გროშია, ზოგისთვის მთელი ცხოვრება ბევრისთვის წუთში წამია.

ფრთებს გავშლი...

ცისკრის ფრთებს გავშლი, ზღვის მიღმა დავიდებ ბინას, ზამთარს ტოტებად აშლილს, ჭერზე შევაწყობ ვერცხლისფერ მინას.

შიზოფრენია სულში მაქვს გამჯდარი

სისხლისფერს იფერებს თვალების გუგები,წამწამებდახრილი ვტირი და ვყვირივარ,ბოლოს კი დაღლილი უეცრად ვჩუმდებიდა ისევ საკუთარ სისუსტეს ვჩივივარ. კედლები თეთრია, ჭერია დაბალი, ნერვები აღარ მაქვს დავწყო თავიდან , შიზოფრენია სულში მაქვს გამჯდარი და მეტი

ჩვენი სიცოცხლე

იცხოვრო ესხომ ბევრია ცხოვრება მხოლოდ დრონია წამია ჩვენი ცხოვრება. გულშია ნაპერწკალია, ცეცხლშია ფერფლი ულევი ტვირთია წლებით სათრევი პრობლემა განაჩენია

წვიმაში

მე დაგიხატე ქვიშაზე გძნობები, კოცნით გამთბარი ალერსი შენს ტანს მოვპარე. მერე გაწვიმდა უეცრად სიცივე წამით იგრძენი დამომეხვიე, ბავშვურად განა იგრძენი შენ რამეე? ჩემს გულსაც რითმი მოპარე სულ ამერია მუზა მე...

სიბერე...

ვხედავ მიქრიან წლები,რაში უმატებს ქოშინს,სანაპიროს ქვიშით თამაშობენ სხვები,და დრო ჰაერში გარინდული დუმს ზღვათა შორის.ვხედავ წლები მიქრიან მიწამდე,და სხვა გზა არ არის, უნდა გავქრე,მე ჩემი სიბერე ახალგაზრდობაშივე ვიწამე,როცა მივენდე

და ამდენ ხანს რით ვერ გამოიდარა

და ამდენ ხანს რით ვერ გამოიდარა რომ ვზივარ და სტროფებს ვაბამ სტროფებს, რით ვერ დაშრა ბოლობოლო ცრემლი, მაშინ , როცა ტკივილებმა მოკლეს. და ამდენ ხანს რით ვერ დადგა დარი, თუ სიკვდილი მიწერია -მოვკვდე, სულიერად ისედაც ვარ მკვდარი, მიღალატეს ვინც