ვედრება

ღმერთო მომეცი ძალა ვატარო, ჯვარი, ჩემს ზურგზე, შენგან ნაწერი, და რწმენით შევძლო რომ შევებრძოლო, რაც მომივლინე მე განსაცდელი.

მე, შენ და ჩვენ

შენ ცოლი გქვია მე ქმარი საწოლზე თვალებს ნაბავ ჩაგეხუტები გაკოცებ ვხედავ შიშს როგორ მალავ

ნუ იტირებ როცა წავალ

ნუ იტირებ როცა წავალ დავბრუნდები ალბათ როდის, გზას ვიპოვი შენსკენ სავალს ყველა გზა ხომ შენსკენ მოდის.

ლევან კაპანაძე---შემიყვარდი

როს ამ ღამით ჩამოვჯექი ჩავუფიქრდი გულის ხმებსა თურმე მართლაც შემიყვარდი გეფიცები შენსა მზესა

ხალხის აპოთეოზი-გიორგი ქადაგიძე

,,ხალხი რას იტყვის?’’-რაც უნდა ის თქვან! დარდი არ გქონდეს ამ სამი სიტყვის, კოჭით-ყელამდეც,რომ შეიმოსო ხალხს,რაც სწადია მას მაინც იტყვის

ცხოვრების აპორია

იქნებ სიცოცხლე ღირს იმისათვის?! პატარა ბავშვი გეძახდეს მამას საყვარელ ქალს,რომ ჩააცვამ გულით თეთრი ვარდივით გაფურჩქნულ კაბას ...

მინდა გიყვარდე

მინდა გიყვარდე როგორიც ვარ და არ გაგიკვირდეს თუ რატომ მიყვარს დილით ოთახში თმა გაწეწილი რომ დავდივარ და არ ვამბობ სიტყვას. მინდა გიყვარდე ზოგჯერ უხეში, შენს მოფერებას რომ ვარიდებ თავს, მერე გავდივარ ცალკე ოთახში ვუკიდებ ‘’კენტს’’ და კონიაკს ვსვამ.

ქუჩის მდაბიო პოეტი-გიორგი ქადაგიძე

არც პოეტობას ვიბრალებ და არც ვედრები ნიკოს, წაიღეთ თქვენი დიდება!წაიღეთ თქვენი იყოს! უბრალო გლეხის შვილი ვარ,გაზრდილი კავკასიონის ტრფობის პერანგებს მიქსოვდა ლექსები გალაქტიონის მე წერა შოთამ მასწავლა,ვაჟამ-ბუნების ვედრება მათ კამკამხმიან ტაეპებს

რაც არ უნდა ერქვას მას, ის ჩემია არ ჰგავს სხვას (ემილი)

შენი სიცილი ჯერ ისევ ღვივის აღმართს ვუყვები მთვარიან ღამეს, არა და არა, ჩემთან ხარ მზის სხივს ეკრობა მზე და აქ დაამთავრეს.

მე, შენ და ჩვენ

შენ უკვე მეცხრე თვეში ხარ მუცლით პატარას ატარებ როგორც ბროწეულს მარცვლებით სავსეს პატარას მარცვალს ვადარებ