ლევან კაპანაძე----ზამთრის ლხინი....

ზამთარი მიყვარს ბუხრის ტკრციალი ქარის ზუზუნი მინის წკრიალი, ფანტელი მსხვილი თოვლი ფაფუკი საღამოს ნისლი დარაბის კაკუნი. სუფრა ქართული ლექსი ლამაზი თამადა კარგი, სიტყვები ვაზის.

ლევან კაპანაძე----დედა

დედა ბაჯაღლოა სითბო აქვს მზისა, თვალნი მზის სხივნი გული აქვს თაფლისა. ერთ მის სიტყვაში რამდენი სითბოა, ყოველ ნათქვამში დიდი სიტკბოა. მისთვის ვარსკვლავი ხარ ცაზე მოკაშკაშე,

თუმცა ზამთრამდე ჯერ კიდევ მოთოვს!

ისე გამყინა, ამ ზამთრის სუსხმა, რომ შემოდგომის მანატრებს ფოთოლს... შემოუძარცვავს სამოსი ხეებს, ვრცელი სიცივე სიმწვანეს მოსპობს! ისე გამყინა ფიქრებმა შენზე, გული სალბუნად ოცნებებს მომთხოვს, დიდიხანია გამოზაფხულდა, თუმცა ზამთრამდე, ათასჯერ მოთოვს!

სიცოცხლის აზრი. ანუ დედა

გულშიც სიცარიელე სუფევს, სულშიც სიცარიელე ჩნდება. სიცოცხლის სურვილი არ მაქვს, სიკვდილის სურვილი ჩნდება. თუმცა, მე ვხედავ დედას. მის სევდით სავსე თვალებს და მავიწყდება ყველა, ვინც მე მავიწყებს თავებს.

ლევან კაპანაძე - მუზა

მუზა მომეძალა ასო ჩაემატა. სიტყვა მომემატა ფიქრმაც მოიმატა. ლექსი დაგიწერე სიტყვა გავიგრძელე თვალნი დაგიკოცნე გული დაგითოვე. დარდი მოვიშორე გული გაგიშალე ჩემთან დარჩენაკი აღარ დაგიშალე

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი

მე შენს თვალებზე დავწერე ლექსი და ჩუმად შენზე ვუყვები მთვარეს. კუპიდონს ისარს მე თვითონ ვესვრი, თუ ჩემს თავს მალე არ შეგაყვარებს. ამ პატარა ღმერთს ყველა ისარი გაუჟღენთია ღვინით და შხამით,

ცოტაც მეღიმება...

ვარ ღია სარკმლის წინ, ოთახს ვანიავებ. თან ფინჯან ყავას ვსვამ, ცოტაც მეღიმება... რამდენი სიყვარული ტკივილს გადაურჩა, რამდენი სიყვარული ტკივილს ეწირება!

ლევან კაპანაძე-ღამის ზმანება...

ხედავ რა ქალია? ზუმრმუხტი ლალია, შვლის ნუკრის თვალნი აქვს ტუჩებიც მარწყვია. თითები სანთლისა კისერი ყირმიზი თვალები თაფლისა ძუძუ აქვს მსხალისა,

არ მინახიხარ რამდენი ხანია

მზე ნაომარია, სიცივე, ძლეული ათბუნებს საამოდ რა კარგი დარია ირგვლივ სილამაზე ვარ გადარეული ეჰ! არ მინახიხარ რამდენი ხანია. ქალი უებარი ჩემი ა რჩეული ბუნების მშვენება მე მან გადამრია ჩემი სიამაყე ჩემი

ლევან კაპანაძე-ტურფა

ტურფა ასულს ვარდის კოკორს, თვალებ ხატულს თუთის ფოთოლს . ლექსით გხატავ თვალით გხაზავ