ოცდაცხრამეტი (მოღალატეს)

შენი თითები მის სველ ტანზე გველივით თრთიან, მისი ტუჩები ყელის გავლით გისველებს ტუჩებს, მე კი გიცდი და მონატრებით ცხედარი მქვია, მე კი გიცდი და კენტად ვკვალავ დამტვერილ ქუჩებს. შენი არსება იძირება მის შავ თვალებში , შენი ხელები მის თეძოზე მშვიდად

ომია!

******* ნავებსაც ეტყვიან სულ მალე ჩიტები "წამოდი,სიყვარულს სხვაგანაც იპოვნი". გაჭრიან სულ მალე სამოთხის დარაბებს, და ვიღაც სინანულს სხვაგანაც იპოვნის. სანთლის შუქს ეძებენ ამ წამსაც ხელები,

ამ განცდას ალბათ ვერ სძლია ბევრმა...

რწმენა,იმედი,კვლავ მონატრება,ცრემლი უკუნითს ტკივილი ბნელსა,სუფრა გათავდა,ფიქრები შეწყდა,თუმცა ამ განცდას ვერ ვძლიე,ვერა, ტკივილს კვლავ სძლია დარდმა და სევდამ,ცრემლებს კვლავ ერწყმის მომავლის ღელვა,მარტოობაა წამალი,შვება

მიჯნური მთვარე

ნაღველნარევი ღიმილი ჰფენდა მის სპეტაკ სახეს, მას არასოდეს ჰყვარებია გრძნობის გამხელა, ორომტრიალი ტრიალებდა პატარა გულში და ერქვა მთვარე იმ პატარას, მას მეტსახელად.

მოხუცის სიტყვა

როცა დაიწყო ცხოვრება და გაიზარდე შენ შენი თავი თავს აღარ გავს აღარ ჩერდება ეს გული სულ სხვას გთხოვ,შენ ცდილობ დაემორჩილო მას სული რომ სულ სხვას გეძახის შენ ვეღარ არჩევ ხმას როცა დაიწყო დიდი ფიქრი შენმა გონებამ შენ ხომ ბევრ რამეს ეხლა იგებ ეს

არ ვარგა ხომ ?

ამბობენ სიყვარული, ერთხელ მოდის და მეორედ არ ბრუნდებაო, ნეტავ დაიწვას, ის დღე როცა პირველად ვთქვი მიყვარდებაო, ისე დაიწვას, როგორც მე ვიწვი მთელი ცხოვრება შენთან ვიქნებიო კი თქვი მაგრამ შესრულებაც ხომ უნდა ამას,უშენოდ ხელს არ ვუშვებ კალამს,იმედი

სიყვარულის ვარდი

მე დაგიწერ ლექსს ჰო სიტყვებით მთელს ვარდის ფოთოლს სველს მოგიწყვიტავ დღეს ვარდის კოკორს დასცემია ცრემლები თითქოს ტირის მაგრამ რატომ ვერ ვხვდები ვარდი თურმე მწუხარებას უტირის დიახ თურმე ის სიყვარულს უღიმის ვარდი არის ნიშანი ერთად ყოფნის სიმბოლო

მ.პავლიაშვილის "უსათაურო ლექსი"

ფიქრები სადღაც მირბიან... ვცდილობ გავუძლო მარწუხებს, თავი სულელი მგონია, დრო კი ამაში მარწმუნებს... მივდივარ თითქოს უძრავად, ვტკეპნი ათასჯერ გავლილ გზებს, უკვე იმდენი მეტკინა, ცხოვრებაც ვეღარ გამიძლებს... მივდივარ ჩემთვის,ეულად ...

ჩემგან შორსახარ ჩემს გულთან ახლოს!

ღიმილის კუთხეში რომ კოცნი და მაგრად იკრავ გულში სუნთქვის შეკვრამდე, მანამდე, სანამ ის დღეები არ ამოგახველებს.. სისულელეა ყველაფერი და ძილს ართულებს, ღამე.გირეკავს ტელეფონი, ნაცნობი ზარით, და გეუბნება მომენატრეს, ვერც გაამტყუნებ, ყველა ტკივილი უფრო

ხალხში ის აღარ არის

კაცს მისი მსგავსი არ აქვს ხალხში ის აღარ არის მისნაირი სხვა არ გვყავს ის ხომ დღეს აღარ ყვავის ბევრი ნატრობს რომ შეხვდეს ამით ცხოვრება შექმნას ჩვენ ხომ ვნატრულობთ იმ ერთს მაგრამ ვიცით რა ერქვას ? რაღაც უცნობის შემოსვლას მთელი არსებით აღიქვამ აი შენ