პაპა!

შენ წაგიყვანეს და მარტო დავრჩი, მე ვეღარ ვხედავ შენს ცისფერ თვალებს, ვერ მათბობს შენი მზერა მე წრფელი, და ვეღარ ვხედავ შენს მოხუც ხელებს. ახლაც კი მახსოვს მათი კანკალი და შენი სახის ურიტმო მზერა. სად ხარ ?მითხარი,მაინტერესებს. განა მეც მალე მანდ არ

ლექსები

დგება დღები როცა ვერ ვუძლებ მაგრამ აზარი ააქვს? ის ხომ არასოდეს დაბრუნდება, ვიქნები ისევ მარტოდ ჩემს ფიქრებთან ერთად და გავიხსენებ ლამაზ მოგონებებს ლამაზ წარსულთან ერთად მეხომ ის მიყვარდა! მაგრამ მან ჩემი სიყვარული ვერ დააფასა!...

რუტინა...

რუტინა მალე ბოლოს მომიღებს, დილით ადგობა,წასვლა სკოლაში. ეს გამოცდების ციებ-ცხელება, თან არც დათმობა მინდა არაფრის. რაღაც დებილი მედლის მონა ვარ, და,ალბათ, მალე თან წამიყოლებს.

კოსტა სანიკიძის ლექსები

მინდა ჩემთვის, ჩემთვის ვიყო და მინდა რომ წვიმდეს,იქნებ სულაც არ ვუყვარვარ, იქნებ ვძულდე ვინმეს,არ მინდა რომ ძირს დავეცე, ამ ცხოვრების გზაზე,ის რომ გული მეტკინება და გამცვლიან სხვაზე…მინდა მხოლოდ აქ ვიარო, და მინდა რომ წვიმდეს,არასოდეს ვუღალატო, ან

ღამე ისევ აირია

ბოროტება სამოთხეში ჯერ არასდროს გამიგია, ნიღბიანი სახეები,უნიღბოდაც დასვრილია, სიტკბოებას ვერას ნახავ თუ არსოდეს წაგიგია, თუკი,ოდენ სიყვარულით,ძმას ძმისთვის არ დაგითმია.

გვირილებს რას ვერჩი

გვირილებს რას ვერჩი,მაინც ვერ მეტყვიან ოდესმე რამეს თუ გრძნობდი,ჩემო, და ძველებურად როგორც წიგნს მტვრიანს სულს მტვრისგან ვწმენდავ რომ კვლავ დავწერო..გვირილებს რას ვერჩი,ვერასდროს გავიგებ, მატყუებდი თუ მართლა გიყვარდი... მე ამ სიყვარულს 'იქაც'

ნუ გეშინია

ნუ გეშინია აღარ ვერ ცუდად, კვლევაც დავდივარ საკუთარ ფეხით. ნუ გეშინია კვლავ მსტუმრობს მუზა, რომ დაგიწერო ახალი ლექსი.

ფიქრის გრადაცია.

წამი აღმაფრენის და ლოცვა ნაჩვევი,ფიქრის გრადაცია,მსგავსად ტერენტისა,წამი უიმედო,მთელი წლის ნარღვევი,ნისლში საფეთქელი ყინავს ბერებისა.კეფას მიუყვები,მოჩანს ნაკვალევი,ნაბიჯს-ნაბიჯს ატყობ,სუნთქვა-წუხილისა,სანთელს მოუკიდებ,უფალს დაეჩვევი,გახრჩობს

ნიკო გომელაურის ლექსები

ვათვალიერებ ძველისძველ ალბომს, მესაუბრება,რას აღარ ამბობს, ყველა სურათი საოცრად მათბობს, მაშინაც როცა ცივა და მათოვს. აი ,ეს ქალი (რა კარგად მახსოვს), სულ მაზომებდა საკუთარ ნაქსოვს, ეს კი ბაბუა!სურათშიც ბრაზობს, თუ შვილიშვილი ჟარგონზე ბაზრობს.

ახლა,როცა ისევ ღამეა

ახლა,როცა ისევ ღამეა შენზე ფიქრებმა შემომიტია ვიცი ახლოს ხარ ვიცი ჩემთან ხარ მე მაინც გელი კარგა ხანია. უშენოდ ძნელია ცხოვრება ბნელია ოცნებებს მართმევენ და ახლაც მდევნიან. ყოველი წუთი ყოველი წამი ამ ქვეყანაზე ჩემთვის ნელია, როცა შენ არ ხარ როცა