ჩემი ლექსები

მე შენზე ტრფობამ დამაწერინა ეს ლექსი შენ წაიკითხე ეს ლექსი და გაგეღიმა მე გკითხე -რატომ? შენ კი მითხარი -იმიტომ მაშინ გითხარი როგორ მიყვარხარ!

***

სიმშვიდე მოიპოვე ადამინო,სიმშვისით აღივსე შენი სული, იცხოვრე მხოლოდ სიკეთითა და უსაზღვრო სიყვარულით. ყოველ სიტყვაში და ყოველ საქციელში შენ უნდა ეძიო მხოლოდ პოზიტივი,სამყაროს გაუღიმე წრფელი სიხარულით

ცოდვათა მონანიება

როდესაც ხვდები რომ შეცდომა დაუშვი, როდესაც ხვდები რომ რაღაც შეცოდე, უფალს სთხოვ შეგინდოს, რადგან ჩვენ მის იმედზე მის იმედზე ვცხოვრობთ იცოდე.

წარსულის ოცნება

ცხოვრება ისტორიის ნარჩენად დაღუპულა, ძველი ღიმილები აკვანში დამარხულა, დედათა თვალებზე ცრემლები დანამულა, ეს წლები ფიქრებში, როგორ დაკარგულა.

ბედის კამათლები

როცა გულმოსულმა ბედს შევჩივლე, ბედმა გადმომიგდო კამათელი. რასაც გააგორებ ისე იყოს, შენგან არ მინდაო არაფერი. ხელში ძლივს ავიღე დავაწყვილე, გულში ციმციმებდა სიყვარული. მაგრამ „დუ იაქე’’ გავაგორე, ანუ არაფერი სიხარული. ღმერთმა შანსი მომცა მეორეჯერ,

ხის ძირას ვზივარ

მცხუნვარე მზის ქვეშ ჩრდილს ვაფარები ნეტავ სადა ხარ რატო არ ჩანხარ მე ხომ მზე არ ვარ რომ მემალები. მე წამოვწვები მწვანე მინდორზე ფოთლებს ავხედავ ნაზად შრიალებს მე ხომ არ ვიცი უშენოდ როგორ რით მოუარო გულის იარებს. ფოთოლმა იცის დრო მოვა თვისი მზე რო

ნაცხოვარი

მინდა განახო რაა სამყარო და მერე მინდა რომ შეაფასო, ამჯერად მე ვარ მთავარი წყარო, უნდა იცოდე რა დააფასო. მთავარია რომ გიყვარდეს ღმერთი, მას ემსახურო დაბადებიდან, შენც უნდა შესვა, ის რაც ჩვენ შევსვით და აღარ ასცდე საერთო გზიდან. პირველ ნაბიჯებს თავად

უშენობა

ცა დაბურულია,დაბურულია ზეცა ფიქრებს ავ ფიქრებს მაგონებს წვიმა ვზივარ რაფასთან კალმით ხელში და ჩემი განცდები ფურცელზე გადამაქვს. წვიმამ მომიყვა შენი განცდები, შენი სევდა და შენი სიხარული, მომიყვა ის თუ როგორ გიყვარდი, მაგრამ მოსვლას კი ვერა ბედავდი

ჩემი სიცოცხე

ჩემი სიცოცხლე, სიცოცხლეს არ ჰგავს, უშენოდ მზეც კი აღარ ანათებს. საკუთარ თავზე ვბრაზდები ახლა, რადგან გიპოვე, რადგან დაგკარგე. დღეს ეს სიცოცხლე სიცოცხლესა ჰგავს, მაგრამ სიცოცხლის ხალისი გაქრა, არა არ გაქრა მე შენთან დამრჩა, რაც სიცოცხლეში მიყვარდა,

ვაჟა ბუნების ყლორტია

ვაჟა შვილია დიდი მთის ყლორტია დედა ბუნების არსად შობილა ჯერ კაცი ასეთ გრძნობა გუნების გულში ჩაიდო კეთილი და სიყვარული მთებისა