არ მავიწყდება

არ მავიწყდება მის თვალები ნაზი არ მავიწყდება მისი თვალების ბრაზი არ მავიწყდება ჩემი კისკისა არ მავიწყდება ფასი მიყვარხარ სიტყვისა

უსახსრო სიყვარული

ჯერ ისევ ღამეა პერანგი ტანზე ვერ ვისვენებ ვფიქრობ გათენებაზე არ გათენებულა მაგრამ ხელები თავზე რადგან ხვალ მივდივარ მე პაემანზე

სიკვდილიც ერთად

იცი?არარის დრო რომ გითხრა ფიქრი რომელიც მაწუხებს მაგრამ მე ვიცდი.

ნუ მწერ

გეტყვი, რომ მოვედ ბრძოლანახული და სიკვდილამდის შენთან დავრჩები, რომ ლამაზია მზე გაზაფხულის, ბრძოლების შემდეგ – მზე გამარჯვების

მფარველის ფრთების ანალოგები

კივის რაღაცა შიგნითგან შიგვე და თითქოს გრძნობით მიმხვდარა ისევ, გადარეულა ეული ჩემი... იმტვრევა კარი არ’არსებული და გაბნეული შემოდის ქმარი.

ნუ მიამბობ

ნუ მიამბობ... ახლა ისე დაგვიანდა პაემანი მზის ჩასვლისას , ზღვასთან ახლოს, ის ტკივილი ვერაფრით ვერ დამიამდა, მოგონება რომ ვიცოცხლო დამრჩა მარტო...

უთავბოლოდ მიყვარხარ

ჩემი სულის შფოთვაა შენი კაბის შრიალი, შენი მსგავსი ამ ქვეყნად მე არავინ მინახავს, როგორ უნდა გაგიშვა, გევედრები მითხარი, როცა ყველა დეტალით უთავბოლოდ მიყვარხარ.

ცეცხლს აღუმართავს ზე გუმბათი

ლილისფერ ზღვაში ჩაასვენეს მზისფერი ცეცხლი, და შენს თვალებზე გამეფიქრა დილითვე, ვსცოდე.. დაისამდე ვერ დავითვალე ოცდაცხრა ვერცხლი, შუადღემდე ვერ დავაღწიე ღიმილი ბოდვებს..

შანიტა

შანიტა, სურნელი ჩემს თმებში იბნევა, სურნელი ლიმონის, მოცვის და ვარდების, მოკვდება ყველა ვინც დინებას მიჰყვება,- ვამბობ და უეცრად უფსკრულში ვვარდები.

მაინც რანაირი დღეებია?

სიცხემ ისევ ამიწია, დარდსაც ვეღარაფრით ვემდურები, თურმე როგორ ძლიერ განიცდიან დღეებს სითბონაკლულს ბეღურები.