ფერეიდანსი

ფერეიდანში ცხოვრობს ქართველი მოშორებული მშობლიურ მიწას.

გლახის საფლავი

შავი ტიტები გარდი-გარდმოდ აყვავილდება, ლურჯი ვარდები ამოაპობს ჩემი გულის ქვას

ეს წელი...

დადგა ეს დღე და ახალს წამში უწოდეს ძველი... ზუსტად იგივე გახდა, ტრადიცია და წესი.. ფეიევერკის სროლა და ერთ ჭიქაზე თრობა.. შამპანიურის გახნსა და ბევრი წარსულის ტანჯვა... გეგმები უკვე ამ წლის, ხალხის ცუდიც და კარგიც,

როცა მოვკვდები...

მინდა სიკვდილმა მაინც მომხედოს და შემამჩნიო თუნდაც წუთებით, მე ცრემლს არ ვითხოვ, უბრალოდ გეტყვით საფლავს წარწერას ნუ გაუკეთებთ,

ამორძალები

ბრძოლის ველზე ფიცხი თვალებით შუბებს ფერავდნენ ამორძალები. ცხენს მრისხანებით შემომჯდარიყვნენ გულს ედებოდათ მწველი ალები.

ჩემს საფლავზე

ვიცი, რომ ჩემს საფლავზე აწი არვინ არ მოვა და ბალახი ეკლებით ხვალ სულ მალე ამოვა. ვიცი, რომ ჩემს საფლავზე სულ იქნება სიჩუმე, რადგან მე დიდი ხნის წინ კარი გამოვიხურე. ვიცი, რომ მე მოვკვდები მხოლოდ ჩემს მსგავს ამინდში, სიკვდილს მე კი არ ვეტყვი:"შენ

ქარმა ფოთლები შემომაყარა

სევდით შეპყრობილს,მწირსადა ეულს ქარმა ფოთლები შემომაყარა, მოვიდა ჩემთან უნაზეს ქროლვით მოვიდა ჩემთან და გამახარა.

მე ვფიქრობ

მე ვფიქრობ, დრო გადის, მე ვფიქრობ, დრო სადღაც მიდის და ქრება. . . სადღაც შორს ქრება, ქარს მიაქ ან წვიმას

არა და არა

უკაცრავად და ქართველი ხალხი, იმათ ვეძახით ჩვენ პიდარასტებს, იმასაც ვხედვათ, აქ თქვენნარიებს, როგორ ატენით ფულების დასტებს.

ტურისტი

არ ვმოგზაურობ და ვარ ტურისტი ვერ მიპოვნია მე ჩემი კერა. გზა აბნეული დავდივარ თითქოს მაგრამ სიშვიდე მიხილავს მჯერა.