ХуЛиГаН'ка №4

კარისკენ გავბაჯბაჯდი, გავაღე და რას ვხედავ! ლუკა სულ დასველებული თავჩაღუნული დგას და მელოდება. -ლუკა? რა მოგივიდა? წვიიმს? შემოო შემო. (მე) ლუკა ასევე თავჩაღუნული შემოვიდა და ცოტა ხანს მიყურა, მერე ნაზად მომიახლოვდა და ხელები თბილად მომხვია. მეც

ХуЛиГаН'ка №3

მივვარდი და მკერდზე, მაისურში ვწვდი. გაბრაზებული ვუყურებდი! თვალებში ჩავხედე და დავინახე შიში, გულის ტკივილი... თვალზე ცრემლი მოადგა. ბოლოს ნელ-ნელა მომიახლოვდა, ტუჩებზე ყურება დამიწყო. ვაიმე! რაღაც უხერხულად ვიგრძენი თავი! ბოლოს ისე ახლოს იყო.

ХуЛиГаН'ка №2

მეორე დღეს რომ ვნახე შემომხედა და ჩემსკენ წამოვიდა! (ვაი!!) ნელნელა მიახლოვდებოდა, გულის ცემა კი გამიასმაგდა. ბოლოს როგორც იქნა მოაღწია და მკითხა: -როგორ ხარ? უი იცი რა არის... არ გიცნობ და... (დემეტრე) -ლიკა! ხელი გავუწოდე და გავუღიმე. მანაც

ХуЛиГаН'ка

-ჰეიი დებილოო! (სიცილით გავხედე ლუკას) -რააოოო რა გინდაოო? (ლუკა) -რა და შე სულელო გამომყევი მაღაზიაში! (მე) -აუ რა გინდა მაღაზიაში 04:00ია! (ლუკა) -კევაა! (სიცილით წამოვიყვირე) -ოო კევის გულისთვის მაღაზიაში წასვლაა? ლიკა მეზარებაა რაა... (ლუკა)