ამ ქვეყნიური ყოფითი პრობლემები

არაჰალუცინაციობრივი მდგომარეობა.... რეალურადაც ხდება ასე... ვდგავარ საკუთარ სახლში, მისაღები ოთახის შუაგულში, როგორც უკუბოვო მიცვალებული და ვუსმენ მათ, ვინც ვერ გამიცნო და ვერ დამაფასა.

მე ამ ლექსს არ ვუწერ ზამთარს

მე ამ ლექსს არ ვუწერ ზამთარს, რომელსაც აკლია სიცივე და არ ვუწერ ტყის ველურ მარწყვს და არ ვუწერ თოკზე გაკიდულ ტანსაცმელს

ამ ქუჩის ბოლოს

ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს

მე ამ წუთას...

მე ამ წუთას გეძებ მთელი გულით მე ამ წუთას მენატრები ალბათ, მე ამ წუთას გელოდები ისევ, თუმცა ვიცი რომ შეხვედრის არ გწამს.

დაე მიცნობდეთ ამ წამიდან...

მტანჯველია იმაზე ფიქრი, რომ შენს თავთან ხარ და თან არ ხარ. მუდმივად ესაუბრები, მაგრამ ალტერ ეგო გაბნევს. რაც უფრო ხშირად ერთვები მასთან დიალოგში, მეტად რწმუნდები რომ არ იცნობ. უბრალო გამვლელზე მეტის თქმას შეძლებ ალბათ...

და მე ამ წლებში მხოლოდ შენ გხედავ

რატომ მჭირდება მე იმის ახსნა რომ ცხოვრებაში კარგი არ ხდება და ჩვენ გვჭირდება სულ თავის დახსნა როცა პრობლემა გზაზე დაგხვდება

მაინც, რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა

მაინც... რა ჩუმად გაიარა ამ გაზაფხულმა, ზაფხულმაც უცებ გადაიძრო მხურვალე ხიბლი, შემოდგომაა... ყვითელ ფოთლებს სევდა ჩარჩებათ თვალებში, როცა შენთან განცდილ წუთებს დავითვლი.

არა ვერ გავიგე მე ამ სიყვარულის ჩემი თუ ესმოდა ღალატს რას ურევდა.

ალბათ გეცინება შენ ჩემს საქციელზე ალბათ ეს ღიმილიც უკვე გასულელდა არა ვერ გავიგე მე ამ სიყვარულის ჩემი თუ ესმოდა ღალატს რას ურევდა

ამ ცხოვრებაში მე ვარ სულ მარტო,

ამ ცხოვრებაში მე ვარ სულ მარტო, ოღონდ არ მკითხო,ვერ გეტყვი რატომ. ამ ცხოვრებაში მე ვარ ეული, მაგრამ მკვდარია ჩემი სხეული.

ამ ცხოვრებამ, სულ ოც წელში დამაბერა,

ამ ცხოვრებამ, სულ ოც წელში დამაბერა, ახალგაზრდა ვატყობ მხოლოდ ასაკით ვარ. შავად მოსჩანს ყველაფერი, რადგან ფერადს, ვერ აღიქვამს თვალი ჩემდა გასაკვირად.