ჩემი "ფიქრნი მტკვრის პირას"

მტკვრის პირას მივდივარ ღამის თბილისში, სულ სიცარიელე არის აქ ივლისში. სულაც არვინ არ დადის აქ ამ ღამის წყვდიადში, მე მთვარე და ვარსკვლავი ჯერ არ ვართ განთიადში. მივდივარ, გული აღარ ცემს მყარად. მისგან დაიჭრა ვინც ჰყავდა ფარად. მაინც მივდივარ

როგორ შემიყვარდა კრიმინალი l თავი (ნაწილი ll)

პირველად,მთელი ამ დროის განმავლობაში მის სახეზე გულგრილობა გამქრალიყო. ნიაც მშვიდად შეჰყურებდა თავისი ღია მწვანე თვალებით. ლუკამ ერთხანს უხმოდ ათვალირებდა ქალს,ბოლოს კი თვალისმოუშორებლად ამოილაპარაკა:

"დარჩი ჩემთან" (თავი 5)

ადამიანები საკუთარი ნამდვილი "მეს" დასამალად, ნიღბებს იყენებენ. სურთ, რომ მათი ნამდვილი სახის დანახვა ვერავინ შეძლონ, ამიტომ ისინი თავიანთ თავს ხშირად არ ჰგვანან. ზოგჯერ ამ ნიღბის უკან კარგი ადამიანები იმალებიან, ზოგჯერ კი ურჩხულები. ყველას არ

გამოიდარა

გამოიდარა, მაგრამ ამ გულში ღრუბელი ჭარბობს. შენი დანახვა ერთადერთია რაც კი რამ მათბობს. ეგ თვალ-წამწამი და ეგ ტუჩები საშინლად მათრობს და სიყვარული? მე ეს გრძნობები მუდმივად მახრჩობს... გამოიდარა? არა მგონია. აქ დაწყებულა ქუხილი.

ამ ტკივილსაც ხომ ქარი წაიღებს...

ქარს მიაქვს თითქოს ჩემი ტკივილი უშენოდ ვგდივარ „გულმოტეხილი" სიტყვები ქრება რჩება ფერები და, ერთ დღეს ვიცი დამავიწყდები.

ვფიცავ! ამ ქვეყნის მზესა და მთვარეს

არადა პირიქით არ უნდა იყოს?თავს ვისღა ვაკლავ? ან ვიღა მიხმობს?!გზააბნეული გეძებ თვალებით,მალვით კი არა გამომჟღავნებით.თვალები ჩემი შენსას ხვდებიან,მაშინ იწყება გრძნობათა ღელვა,

ამ ქვეყნიური ყოფითი პრობლემები

არაჰალუცინაციობრივი მდგომარეობა.... რეალურადაც ხდება ასე... ვდგავარ საკუთარ სახლში, მისაღები ოთახის შუაგულში, როგორც უკუბოვო მიცვალებული და ვუსმენ მათ, ვინც ვერ გამიცნო და ვერ დამაფასა.

მე ამ ლექსს არ ვუწერ ზამთარს

მე ამ ლექსს არ ვუწერ ზამთარს, რომელსაც აკლია სიცივე და არ ვუწერ ტყის ველურ მარწყვს და არ ვუწერ თოკზე გაკიდულ ტანსაცმელს

ამ ქუჩის ბოლოს

ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს

მე ამ წუთას...

მე ამ წუთას გეძებ მთელი გულით მე ამ წუთას მენატრები ალბათ, მე ამ წუთას გელოდები ისევ, თუმცა ვიცი რომ შეხვედრის არ გწამს.