თეთრი გვირილები

ვიცი რა მწარეა ცხოვრების ფიალა შეხე რა მზვარეა ცა კი რა კრიალა. ირგვლივ სითეთრეა, კაშკაშა ფერია, ეს ხომ შენი დღეა ჩემო ტყის ფერია შენს ირგვლივ შეიკრა ცხოვრების ჯაჭვი

თეთრი გვირილები

წვიმს, ციდან დიდი სისწრაფით ცვივა წვეთები და დაძველებულ ასფალტზე ეცემა. სიცივე სულის სიღრმევდე აღწევს, ბოჭავს. ნაგავსაყრელთან ვირთხები ხნაურობენ. მანქანები კი სისწრაფით მიუყვებიან ქუჩებს და გარშემო მყოფებს აშხეფებენ ბინძურ წყალს. თუმცა არც არავინაა

გვირილები

თავად სამოთხის ეს სიდიადე რომ ეცოტავა ერთ-ერთ ანგელოზს, წასვლა მოუნდა, მაგრამ ვერ მიდის, როგორ წავიდეს?! როგორ გაბედოს?! როგორ დახუროს მის უკან კარი?! როგორ წარმოთქვას: "მე ვრჩები მასთან"?! როგორ გაუშვებს ჭკუათმყოფელი ასეთ ანგელოზს უცნობთან,

ვარდისფერი გვირილები..

-ვარდისფერი გვირილები გახსოვს?-ღიმილით ჰკითხა კაცმა. -რა თქმა უნდა, მაგას რა დამავიწყებდა-ძველი დრო გაიხსენა ანა-მარიამ. კაცს ჩაეცინა, გოგონას თვალებში ჩახედა და ჩუმად დაიჩურჩულა. -კიდევ მოგიტან ვარდისფერ გვირილებს.-ტუჩები ნელა აამოძრავა

ვალენტინის გვირილები

როგორ არ მიყვარს კვირა დღე. ყოველთვის ერთი და იგივე ხდება. მოდის ვიღაც ჭორიკანა და სხვისი ტკივილით გახარებული ამაღლებული განწყობით ბრუნდება სახლში. ანდა დედამთილზე გაბრაზებული რძალი, რომელიც კლასიკური სალაძღავი სიტყვებით იოხებს გულს. მეოთხე წელია