დასჯილნი?! (4)

მშობლები ისევ საფრანგეთში იყვნენ, ნიცას მდგომარეობა ნელ-ნელა უკეთესობისკენ იცვლებოდა. ჩემი ნერვიულობა ეროვნულების გამო იმატებდა. დაახლოებით ერთ წელში კი აბაშიძეების რძალი გავხდებოდი. ორი თვე იყო გასული მას შემდეგ, რაც ხალხმა ჩემი და ალექსანდრეს

დასჯილნი?! (3)

-ჩემი პერანგის ამარა, ღვინის ჭიქით ხელში, ვარსკვლავებს შეჰყურებ და თან იღიმი. დავიჯერო ჩემზე ფიქრობ? - ჯიბეებში ხელჩაწყობილი, სახეზე ღიმილ აღბეჭდილი მიახლოვდება ალექსანდრე და ადგილს ჩემს გვერდით იკავებს.

დასჯილნი?! (2)

მამას დაღლილ, გაუხეშებულ ხელს ლოყაზე ვიდებ და ვუღიმი - ყველაფერი კარგად იქნება. ჩემი ხომ გჯერა? - მაპატიე, შვილო! - ესეც გაივლის!

დასჯილნი?!

ფეხსაცმელს კარებთან უმისამართოდ ვისვრი, იქვე ვაგდებ საღამოს კაბას, ალექსანდრეს პერანგს ვიღებ წითელ ღვინოსთან ერთად და აივანზე გავდივარ. ხმაურიან ქალაქსა და მშვიდ, უსასრულოდ მშვიდ ცას შევყურებ და ვცდილობ გავიხსენო საიდან სად მოვედით,მე და