15 ცხოვრებისეული ფრაზა წიგნიდან "ერთი კვირა ერთ ოთახში"

თავად ვერ ხვდებოდა, რამდენად ამაღელვებელი იყო, შესაძლოა იმიტომ, რომ მის მშვენიერებას მხოლოდ გარეგნობა არ ქმნიდა. შეგიმჩნევიათ? ლამაზი ქალების უმეტესობა არც კი ეჭვობს, რომ ლამაზია; უამრავი მათგანი თვითგვემასაა მიცემული და დაუსრულებლად იტანჯება

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეცხრამეტე თავი)

ვერ ვიტანდი იმედგაცრუებას... ჩემი იმედების გაცურებაზე მეტად, იმას ვერ ვიტანდი, როცა სხვას უცრუვდებოდა ჩემთან დაკავშირებული იმედები. დანაშაულის გრძნობა ისე შემოიპარა, თითქოს სულის სარკმელი ღია დამრჩა, მიაგნო და დრო იხელთა. ისეთი დაღლილი ვიყავი ამ

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთვრამეტე თავი)

შენც ხომ ძალიან გიყვარდი, მაგრამ მაინც დამტოვე, - თემა შევცვალე. მხოლოდ ეს შემეძლო. - ეგ ერთი და იგივეა? - მზერა არ მოუშორებია ჩემთვის. - მსგავსება ნამდვილად არის: ორივეს გვიყვარდა, ორივემ მივატოვეთ. - თავხედურად შევაბოლე. - ადამიანები იზრდებიან და

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეჩვიდმეტე თავი)

სიყვარულით მანიპულირება ყველაზე უღირსი საქციელია უღირს საქციელთა შორის, ამ გრძნობის დაკნინება, გასვრა და გაჩირქიანებაა, მაგრამ მაინც ხშირად მიმართავენ ადამიანის მართვისთვის. თანაც იმიტომ რომ ჭრის კიდეც, მიზნის მიღწევის უებარი საშუალებაა, იმდენად

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთექვსმეტე თავი)

გეძალებიან ადამიანები, თავს გახვევენ პირად აზრებსა და გამოცდილებას, თავიანთ შეუცდომლობაში ღრმად დარწმუნებულები; ზოგი დამაჯერებელია, ზოგი - გონივრული, მაგრამ არა - არგუმენტირებული, დანარჩენები კი ცარიელ სიტყვებს ახმაურებენ, ან სხვისგან მოსმენილს

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთხუთმეტე თავი)

თუ გგონიათ, იცნობთ მათ, ვისთანაც მთელი (შეგნებული თუ გაუცნობიერებელი) ცხოვრება გაატარეთ, მწარედ ცდებით. თავი მხოლოდ იმით შეგიძლიათ ინუგეშოთ, რომ არც ისინი გიცნობენ. ნამდვილი მსახიობები სცენასა და ეკრანზე კი არა, რეალურ ცხოვრებაში უნდა ვეძებოთ, ჩვენი

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთოთხმეტე თავი)

ყველაფერი ცუდი სწორედ მაშინ გემართება, როცა მზად არ ხარ; მზადყოფნა ავტომატურად ცვლის უბედურების დანიშნულებას; ვეღარ გტკენს, ვეღარ იწვევს სულიერ ძვრებსა და წიაღსვლებს, ფუნქცია და აზრი ეკარგება. ამიტომ, უბედურება ყოველთვის მოულოდნელად მოდის.

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეცამეტე თავი)

რამდენიმე საათი, ქოლგით ხელში, უშედეგოდ დავეძებდი მატილდას პარიზში - სიყვარულის ქალაქში, სადაც შეყვარებულებს არასდროს უნდა ეკარგებოდეთ ერთმანეთი. მაგრამ მე და მატილდა, ხომ, შეყვარებულები არ ვიყავით, არასდროს ვყოფილვართ და ვერც გავხდებოდით. აკრძალულ

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთორმეტე თავი)

მე აქ სიყვარულის არსის შესაცნობად ან მისი გამოვლინებების საპოვნელად არ მოვსულვარ. იმის გამოსწორება მინდა, რაც ავრიე. უფრო სწორად, იმის დასრულება მინდა, რაც დავიწყე და ბოლომდე ვერ მივიყვანე. რომ მერე ორივემ მშვიდად გავაგრძელოთ ცხოვრება;

ერთი კვირა ერთ ოთახში (მეთერთმეტე თავი)

მწვანე ღილაკს დავაჩერდი. ცერა თითი ჰაერში გამიშეშდა. ვცდილობდი, თავისთვის ძალა დამეტანებინა და დამერეკა, მაგრამ ვერაფრით ვაიძულე - ეს ერთადერთი მოძრაობა. მინდოდა აღმედგინა ის, რაც გავტეხე ახალგაზრდული ეგოიზმითა და სილაჩრით, მაგრამ ნივთებისგან