წერილები სიკვდილისგან – დასასრული

შავთმიანს ისევ გაეღიმა. ისეთი რაღაცეები უნდა გაეკეთებინა, რაც უკვე უხერხულში აგდებდა. ერთხანს კი გაიფიქრა, არაფერსაც არ გავაკეთებო, მაგრამ მალევე მიხვდა, რომ ეს უსამართლობა იქნებოდა, უსამართლობა კი ეზიზღებოდა. საბოლოოდ, იქვე გადაწყვიტა, რომ სეითს

წერილები სიკვდილისგან – 3

შავთმიანი დილიდანვე შეუდგა სამსახურის ძებნას. სახლიდან დედამისზე ადრე გამოვიდა. პირველად იქვე, მახლობლად, ერთ არც ისე პოპულარულ ბარში შეიარაა და ყავა შეუკვეთა. მიმტანს მორიდებით ჰკითხა, თანამშრომლები ხომ არ გჭირდებათო. – სამწუხაროდ არა. – ცივად

წერილები სიკვდილისგან – 2

შავთმიანმა სიგარეტს მოუკიდა, შეფიქრიანდა, შემდეგ კი წერილი დახია. ფურცლის ნაგლეჯები აქეთ–იქით მიმოფანტა; ქარს გაატანა. შემდეგ ისევ შეფიქრიანდა, მზის სათვალე მოიხსნა, პატარა ჩანთიდან კალამი და ფურცელი ამოიღო და წერას შეუდგა: „დიახ, თქვენ იდიოტი

წერილები სიკვდილისგან – 1

შავთმიანს გადაღლილობა დაეტყო. ცოტაც ეძინებოდა, მაგრამ საუბარი მაინც განაგრძო, ოღონდ მანამდე ერთი ჭიქა არაყი დალია, რასაც ტკბილი ატმის წვენი დააყოლა. მის ახლად გაცნობილ, სავარაუდოდ ლესბოსელ წითელთმიან მეგობარს, მშვიდი ხმით უთხრა: – აი, ხომ