მე,დიდი ფანჯარა და ვერ დამდგარი გაზაფხული.

მცირე ტექსტი სამეგობროს უკარგესი ადამიანის ტკივილზე...

დაორთქლილი ფანჯარა.

თვალს ვახელ,საათს ვუყურებ და ნელ–ნელა ვფხიზლდები,დროებით ვემშვიდობები გაურკვეველი სიზმრების გროვას,თითქოს თანდათან მავიწყდება კიდეც და ფერმკრთალი ხდება,წამების განმავლობაში იშლება იქ ნანახი ადამიანების სახეები,ქრება შენობები,ნივთები და გადმოვდივარ

გატეხილი ფანჯარა და შედევრი

ჰორიზონტის ხაზიდან სინათლის საოცარი ნაკადი წამოვიდა და გაანათა ირგვლივ არემარე.მზის სხივები მთელ სივრცეში მიმოიფანტნენ და ყოველ კუთხეში მოიკიდეს ფეხი.ხმაურიანი ქუჩის პირას მდგარი მაღალსართულიანი სახლის ერთ-ერთ გატეხილ ფანჯარაზეც წაითამაშა მზის