მიყვარხარ ჩემო მარიამ 3

დემეტრესთან სამი წელი გავიდა მას შემდეგ რაც საქართველოდან წავედი,ჩემი მდგომარეობა გაუარესდა სმსივნე უკვე მეორე სტადიაზე გადავიდა, სულ სავადმყოფოში ვიყავი ქიმიებზე და სხვა ათას წამლებზეე,ტკივილთან და სისუსტესთან ერთად ჩემი მონეტრებაც იზრდებოდა

მიყვარხარ ჩემო მარიამ

რომ შემოტრიალდა და მის ადგილას ის ხეპრე დამხვდაა კინაღამ გავგიჟდი -ეს დემეა ჩემი ძმაკაცი ახლა ჩამოვიდა გერმანიიდან -მერგო მისი გაცნობის პატივი ძამიკოოო -ვაა მართლა? როდის? -როდისდა დღეს სკოლაში კოლა გადამასხა,კაი მე წავალ კაფეტერიაში ვიქნები წვენს

მიყვარხარ ჩემო მარიამ

ეს ამბავი დიდი ხნის წინ დაიწყო როცა მე დაახლოებით 14 წლის ვიყავი.იმ დროისთვის საკმაოდ პუტკუნა გოგო ვიყავი იმის გამო,რომ გარდამტეხმა ასაკმა ჩემზე ძალიან ცუდად იმოქმედა.მიუხედავად ამისა მე არასდროს მქონია კომპლექსები ჩემი სხეულის ფორმების

რვა მარტს გილოცავ, ჩემო თავნება...

არსად მინახავს შენი საფლავი, გულში იმედის სხივი კიაფობს, თუ არ არსებობს შენი დამფლავი, იქნებ გზას შენკენ მაინც მივაგნო. ვერსად ვიშოვე ლურჯი იები, ისიც შენსავით გაქრა ქალაქში, მწვანე ოცნებებს სევდად მიები, შენი ხატება მთხოვეს ალაფში.

-დედა წამიყვანე მამასთან? (ჩემო პრინცო) (სრულად)

_დედა ლვა მალტს გილოცავ_ენის ჩლიფინით მეუბნება პატარა ალექსანდრე და ფეხზე მეხუტება _მადლობა ჩემო საყვარელო _ძირს ვიხრები და ბავშვს გულშI ვიკრავ _ეს შენ!_ამაყად მიწყდის შოკოლადს რომელიც წითელ ქაღალდშია საგულდაგულოდ გადახვეული

ჩემო დედიკო!

შენ გულო შვილის თვალით მავალო,ულამაზესო, მუდამ კეთილო,ჩემთვის უვალი გზებით ნავალო,ბედისგან ბევრგზის ცრემლდადენილო.ჩემი სულისთვის თავდადებულო,ხელებო, მუდამ ჩემზე მზრუნავო,ჩემს სილუეტზე გადაგებულო,და ჯარასავით მარად

ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

დღეს, ხვალ, ზეგ,და უსასრულოდ ერთად ვიქნებით ჩემო

14 თებერვალი იყო როცა დავქორწინდი,დიახ 14, სიყვარულის დღე.ამ დღეს შექმნილი ოჯახი მგონია რომ უფრო დიდი სიყვარულით ცხოვრობს ვიდრე სხვა დანარჩენი,საოცარი დღე იყო როცა ალექსანდრემ მითხრა> მე შენთან მოვალ,მოვალ და მამაშენს შენს ხელს ვთხოვ.საოცარი

ფუნჯების მუზა... ჩემო მხატვარო. (თ.ჯ)

მჯერა ამაღამ აგვიხდა ნატვრა, ერთად ვუყურეთ უმთვარო ზეცას. ერთად ვიყავით, _ფიქრებში მაინც, გვესმოდა ჩვენი გულების ფეთქვა. ერთად ვიყავით თვალდახუჭულნი, ფერად სამყაროს დამატარებდი,

ჩემო მხატვარო, რას ფიქრობ ნეტავ?! (თ.ჯ)

ჩემო მხატვარო იქნებ დახატო, __ორი ღიმილი, მა და შენ ერთად. ჩემო მხატვარო, მინდა გამიგო, დღემდე უთქმელი, მხოლოდ შენ ქვეყნად... მინდა რომ ერთად ვიყოთ ჩვენ ორნი, ვუყუროთ ციდან ვარსკვლავთა ცვენას. შენ მე დამარქმევ ფუნჯების მუზას, მე შეგასწავლი ლექსების