ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (4)

კვირას თავი ძლივს ავწიე. ორგანიზმი დილით ადგომას იმდენად იყო მიჩვეული, ძალაუნებურად რვა საათზე მეღვიძებოდა. თავი ვაიძულე, რომ ცოტახანს კიდევ დამეძინა, რომ ჩემს აუტანელ ცხოვრებაში ასე

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (3)

სანაგვე ყუთში ჩამწვარი ფურცლის გადარჩენილ ნაწილს ვიღებ. დარჩენილ ასოებს, წინადადებებს ვაკვირდები. როგორც ეს ამბავი განახევრდა, თავს დაახლოებით ახლა ასე ვგრძნობ. „ ... არც გახსოვარ და ბოლოს შენ! შენ სულ განსხვავებული ხარ არ ვიცი, ვინ ხარ, მაგრამ აი

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (2)

პირსახოცი ნელ-ნელა ჩაუცურდა და დაბლა დავარდა. შემრცხვა შეხედვის, ვგრძნობდი რომ ლოყები ვარდისფრად შემეფაკლა. სიმორცხვის დამალვა ისევ მის კოცნაში ვცადე და იმდენად გახვეული ვიყავი მისი

ჩემს წერილებს გიტოვებ სამახსოვროდ (1)

(გაურკვეველი), 2 წელი მეგობრები ვიყავით და 3 თვეა გამოვუტყდით ერთმანეთს, რომ გვიყვარს, საოცარი ადამიანია, მასთან ისე ვგრძნობ თავს თითქოს სხვა სამყაროში ვარ, ძალიან გავუგეთ ერთმანეთს როგორც „მეგობრებმა“ მაგრამ „შეყვარებული“ უკეთესი ყოფილა. დედამ და