ვინ ხარ შენ?! თავი პირველი

თბილისის ძველი უბანი სიჩუმით იყო მოცული. გაზაფხულის სუსხიანი საღამო ნელა ფანტავდა ქალაქის თავზე შეკრულ ბურუსს. ჭუჭყიანი ქუჩები, ჩამობნელებული სადარბაზოები და ლამპიონების ყვითელი სინათლე — ყველაფერი ერთად ქმნიდა გარემოს, სადაც ხმამაღლა არავინ

თითქოს არც ხარ

სიყვარული აღარ არის იმ დღეს გაქრა, ტყუილია მერე რა რომ ესეც მტანჯავს, მერე რა რომ დღეს მიყვარხარ - უკვე სხვა ხარ, -არ ვაპირებ გავაგრძელო, აღარ მყავხარ, ნახვამდის ვთქვი, და გაგიშვი თითქოს არც ხარ...

ყოველთვის იყავი ის ვინც ხარ

თუ მუდამ იფიქრებ რას იტყვის სხვები, დინებას ყოველთვის გაჰყვები ნებით.

ვინ ხარ?! (სრულად)

ვინ იყო და საიდან გაჩნდა იმ პატარ ლიტერატურულ ჯგუფში, იმ უცნაურ, შინაურულ სივრცეში, არავინ იცოდა. არც სურათი ედო, არც რაიმე ხელჩასაჭიდი ინფორმაცია, რაც მიახვედრებდა ადამიანს თუ ვინ იყო სინამდვილეში. რამდენჯერმე ჰკითხეს კიდევაც, მაგრამ როგორღაც

შენ ხარ უტოპია

ვამბობ არ განვიცდი და არ გემალები, და ეს მონატრებაც წარსულს გამიშვია ვამბობ ჩემი გული სხვისთვის დამითმია

შემდეგი შენ ხარ (სრულად)

-და მაინც-განაგრძო კაცმა-შენი თვალები ისეთი სუფთა და უმწიკვლონი არიან, როგორც თმაგაშლილი ქალწულები...

ვანგასი ვინ ხარ? 'სრულად'

- ისე მთავარია მანდ " მას წაიხარეთ" თემა არ იყოს თორე მაიკის გახდას რა უჭირს დააყოლა და წასასვლელად მოემზადა, ამაზე რეალურად გავოგნდი და წამით ვერ ჩავწვდი კიდეც - და ხო ჩემი მაიკა შენ უფრო გიხდება

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც (თავი მეხუთე)

ოთახიდან საღამომდე არ გამოვსულვარ, ანდროსაც არ შეუწუხებია თავი, ოთახში შემოსვლებით. გარეთ უკვე ბნელოდა. ქუჩებს ლამპიონის შუქი ანათებდა. უცნაური საღამო იყო. ამდენი ხნის, შემდეგ პირველად ვიყავი ანდროსთან სახლში, მის საძინებელში. პირველად ვიყავით ასე

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც ( თავი მეოთხე)

- ნუღელავ ადამიანობა გამოვიჩინე და სავადმყფოში თავად წავიყვანე. -ბევრი სიჩუმის შემდეგ, დაარღვია ჩვენ შორის გაურკვევლობა. გამეცინა. სიმწრის სიცილით გამეცინა. - ადამიანობა? რომელ ადამიანობაზე მელაპარაკები კოჩქიანო!- ცინიზმს არ ვეშვებოდი. -

პირველიც შენ ხარ და უკანასკნელიც (თავი მესამე)

ზღვის სუნმა და ცხელმა ჰავამ მატარებლის ფანჯრებშიც შემოაღწია ან უბრალოდ მე ვგრძნობდი ასე. რომ გავიღვიძე, უკვე ურეკში ვიყავით და ფანჯრიდან ულამაზესი ხედი მიმზერდა. ტელეფონში უამრავი, გამოტოვებული ზარი მქონდა ალექსანდრესგან. არ მინდოდა პასუხის გაცემა