ძველი პიანინო - 5

ეზოს სიღრმეში სახლის პირველ სართულზე მხატვარს ერთი დიდი ოთახი ეჭირა. მიმი ინტერესით ათვალიერებდა ნახატებით მოჭედილ კედლებს. - ჩემმა ჩაცმულობა მიგახვედრათ თუ რომელიმე გამოფენიდან მიცნობთ? - ღიმილით მიუთითა სავარძელზე და დიდი მწვანე ფინჯანი მიაწოდა.

ძველი პიანინო - 4

მიმის გაცნობიდან არც თუ ისე დიდი დრო იყო გასული, ფიფო უკვე მის ყველა მეგობარსა თუ მეზობელს კარგად იცნობდა. სამსახურშიც მოუხშირა მიკითხვას და ცდილობდა სადაც მიმი წავიდოდა, როგორმე გამოეძებნა დრო და მისულიყო, თუ ამას ვერ ახერხებდა, რამოდენიმე წუთი

ძველი პიანინო - 3

ფიფომ მოუხშირა მიმისთან სტუმრობას. მიმის დედა სიხარულისგან ქოთქოთებდა, გაბადრული ღიმილით ცვლიდა ლარნაკაში „მომავალი სასიძოს“ მიერ გამოგზავნილი ახალ-ახალ ყვავილებს. როგორც იქნა მიმიმ გააკეთა არჩევანი, ხელსაც არაფერი უშლიდა, დედა ბედნიერი იყო... მიმი

ძველი პიანინო - 2

სახლში მისულს უარესი რუტინა დახვდა: „ტელეფონი რატომ გქონდა გათიშული?“ „რა ფერი გადევს?“ „მანქანა ხომ არ დაამტვრიე?“ „რაიმე შეგემთხვა?“ „ამდენი ხანი სად იყავი?“ ბოლო შეკითხვაზე აღირსა პასუხი: „სად ვიქნებოდი აბა? სამსხურში ვიყავი!“ „აბა სამსახურიდანაც

ძველი პიანინო - 1

ყველაფერი იმით დაიწყო, რომ... მაგრამ ახალი არაფერი დაწყებულა... უბრალოდ გაგრძელდა... რაიმე ახალი, რომ დაიწყოს ის წინა, ძველი ხომ უნდა დამთავრდეს?.. თუმცა კი არაფერი მთავრდება... რადგან ისევ იწყება ცხოვრების რუტინა და ყოველ დასასრულს აუცილებლად