უდედობა უბედობაა (დასკვნითი ნაწილი)

ჩემი ცხოვრება, ორად იყო გაყოფილი, დღე და ღამედ, ღამე სევდიანი, ცრემლიანი, დღე კი, სიახლეებისა და ახალი, მწვერვალების მომტანი. მალე, ძალიან ბევრი დამიმეგობრდა, სკოლაში ყველა მიცნობდა, ყველაზე კარგად, მაინც გიორგისთან და ნინოსთან ვიყავი. ნატო დეიდა,

უდედობა უბედობაა (ნაწილი 3)

საღამომ, ღამე მოიტანა, დაუსრულებელი ცრემლისა, ღამემ კი თეთრად გათენებული დილა,მთვარეც დამემალა, ვარსკვლავებიც, იმ ღამეს საშინლად წვიმდა, ზეცა ტიროდა ჩემთან ერთად, მთვარე კი მემალებოდა,მეც და მზესაც ემალებოდა, სცხვენოდა ჩემი და მზის, არადა როგორ

უდედობა უბედობაა (ნაწილი 2)

დარეჯანი,გამოვარდა გარეთ , -მიდიხარ და მიწაში წასულხარ, ფუი,შეიფურთხა და სახლში შესვლას აპირებდა რომ, დამინახა სკამზე. -მოიცა, მოიცა თქვა და ჩემსკენ წამოვიდა,საშინელი კანკალი დავიწყე, ძალიან გულქვა და ენამწარე ქალი იყო, რაც ბებია მოკვდა,აღარაფერეს

უდედობა უბედობაა (ნაწილი 1)

მ საშინელი დღიდან,უკვე 15 წელი გავიდა თვალებს რომ დავხუჭავ გუშინდელი დღესავით, გამოუტოვებელ კადრებად, გამივლის გონებაში ეს დღე, ისევ ახლიდან და ისევ ახლიდან იწყება ღია ჭრილობიდან სისხლდენა,