უფლის იმედი....(1 თავი)

გაზაფხულის ბოლო დღეები იწურებოდა,მიუხედავად ამისა, საღამოობით მაინც იგრძნობოდა სასიამოვნო სუსხი..ნანა თავჩაქინდრული,თავის ფიქრებში ჩაძირული მიაბიჯებდა სკვერში..არ ჩქარობდა სახლში წასვლას,პირიქით დროს წელავდა რომ რაც შეიძლება გვიან მისულიყო სახლში,

ჯარისკაცი ვარ, მე, ჩემო, უფლის...

ჯარისკაცი ვარ მე, ჩემო, უფლის, უნდა ვიბრძოლო როცაა ომი, მამას საყვედურს არავინ უთვლის, და მით უმეტეს არ უთვლის ლომი... მე ხომ მეფე ვარ ბოეტიისა, და რომც არ ეყოს ღამეს საცინლად, ლუღამი ვიყო პოეზიისა, ბოლოწერტილად ბედმა დასძინა...

უფლის კართან..

„მე რომ ვმღერი უფლის კართან სიყვარულის საგალობელს არ ვიქნები მე იმათთან ვინც არ იხდის სამადლობელს,ჩამოვჯდები იქვე ქვაზე რაღაც კარგი გამახსენდა ჩემი ლექსის თქმაზე დედიკოც რომ ატირდა,არ იდარდო ჩემო დედი მე არა ვარ ისევ ბავშვი ბავშობისას რომ

უფლის იერით

რაც მწამდა ქვეყნად, ყოველივე დარდია ახლა... დღეს უშენობა მეწამული მკვლელივით მეცა. არ მინდა ფიქრი, ეს ფიქრები შენია ახლაც, ფერი დაკარგა უშენობით მიწამ და ზეცამ.