სოფელში რა უფრო მშვენიერია, უზენაესი სიჩუმე, ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცა, თუ ჩემი გოთიკური ხედვებით აღქმული დილის სუსხი და ამ სუსხში გაჟღენთილი ნისლი?!
ბებიაჩემს რომ კითხოთ, რომ არა სოფელი, დედაქალაქიც არ იარსებებდა. ის ფილოსოფოსია... რაღაც სხვაგვარი ფილოსოფოსი, ამის რომ საერთოდ არაფერი გაეგება.
კიდევ, მას სხვა რაღაცეებსაც ვეკითხები ხოლმე, მაგალითად წუხელ ამგვარი კითხვა დავსვი, რა იქნებოდა ცხრამეტი წლის რომ იყო–მეთქი.
ვიმუშავებდიო. – მაინც როგორ დაუმახინჯა კომუნიზმმა გონება, არა?
ღმერთმანი, ერთი სული მაქვს შვილიშვილმა მკითხოს, რას იზამდი ახალგაზრდა რომ იყოო, დაუფიქრებლად ვუპასუხებდი და ამ ჩემი პასუხის გაცემა საათობით გასტანდა. ყველაფერს ვეტყოდი, იმასაც, ფურგონით გალაქტიკის შემოვლა რომ მინდოდა მობისა და ჯონი ქეშის თანმხლებით. ვეტყოდი, რომ უდაბნოში დავსახლდებოდი, რომ მე და ჩემი თანამგზავრი წლების განმავლობაში მდუმარედ ვიხეტიალებდით.
რამდენ რამეს ვეტყოდი...
მაგრამ არა! მე ვიმუშავებდიო. ალბათ კვლავ ჩაის ფაბრიკა იგულისხმა, რაც ასეულობით კომუნისტისთვის ნაღდად საუკეთესო მოგონებაა: როგორ მუშაობდნენ წელში გაწყვეტამდე.
თუმცა საქმე სულ სხვა რაღაცაშია...
ცოტაოდენი რომანტიკის გარეშე არც სიკვდილი მინდა და არც სიცოცხლე, – მითუმეტეს.
რომანტიკა კი არაფერია თუ არა საუკეთესო ხედვები...
მაგალითად ბებიაჩემისთვის ნისლი ნისლია, ჩემთვის კი იმაზე მეტი, ვიდრე ეს უბრალოდ ნისლია.
ბეთჰოვენის მთვარის სონატა მოვასმენინე და ეს რა არისო.
მან არ იცის, რომ ბეთჰოვენი ჩემი ღამის მეგობარია. მან არაფერი იცის.
კიდევ, ვკითხე, მოსაწევი თუ მოგიწევია–მეთქი. რაღაც გურულური აღშფოთებით შემეპასუხა, რას კადრულობო.
იმას, ბებო, რაც შენ არ გესმის–მეთქი.
იმას, რომ სრულ უაზრობაში ცხოვრობ–მეთქი.
იმას, რომ ახლა უკვე ნაღდად გვიანია–მეთქი.
იმას, ბებო, რომ ახალგაზრდობაში ცოტა რომანტიკული უნდა ყოფილიყავი–მეთქი.
იმას, რაც მშვენიერია ამ დაწყევლილ მსოფლიოში–მეთქი.
მაგნაირებს არ ვეკარებოდიო.
რაინაირებს ბებო, ეს ხომ უბედურისთვის ჩინური ბედნიერებაა–მეთქი.
რეებს ბოდიალობო.
იმას, რისიც არასდროს გესმოდა–მეთქი. არადა, კი გავიფიქრე, ეს კარგია?! ჩემი ხედვები რის მომტანია?!
მეთქი, ბებოჯან, ერთი გოგო მიყვარს!
ყველაზე ლამაზია–მეთქი. ოღონდ მართლა ზე ლამაზი! აი ეს სიტყვა, სრულიად არ გამოხატავს იმას, რასაც ვგულისხმობ–მეთქი.
ბებიაჩემს გაუხარდა, ასეთი მშვენიერება რომ შემიყვარდა, მან ისიც კი არ იცოდა, რომ ამ ჩემ სატრფოს არათუ ყოველდღე ვხედავდი, არამედ საერთოდაც არ ვიცნობდი.
ხოდა ისეთებიც არსებობენ, მათი სურათის შეხედვაში ყოველთვიურ ქირასაც კი გადავიხდიდით.
ხოდა ბებო, ამაში მეხმარება–მეთქი.
გრძნობებს მიღვივებს–მეთქი.
მას ჩემი არ ესმოდა, თუმცა ამას მიჩვეული ვარ.
ხოდა ბებოჯან, რეჟისორი გამოვალ–მეთქი.
რეჟისორი ვიქნები და იმ გოგოს მოკლე მეტრაჟიან ფილმში გადავიღებ!
ეგ რა არისო, ბებიაჩემმა მკითხა.
– და ბებოჯან, ეს ფილმი გაგრძელდება უსასრულოდ.
ის ოთახში იდგება–მეთქი, მკრთალად განათებულ ოთახში. ოთახი იქნება ყვითელი. მზეც ყვითელი–მეთქი.
იმ გოგოს, ავადმყოფურად თეთრი კანი აქვს–მეთქი.
მზის მკრთალი ნათება ყოველივე ამას ენით აღუწერლად მოუხდებოდა–მეთქი.
ხოდა ბებო, ს ვეწევი, ვუყურებ ამ გოგოს ფოტოს და ამას წარმოვიდგენ–მეთქი.
ეხ, რა გესმის შენ?!
რა იცი რას ნიშნავს, მზის მკრთალი ნათება–მეთქი.
სამყარო ბებოჯან, ჩვენშია–მეთქი, ჩვენშიც!...
თუმცა შენ რა გესმის...