შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

ჩიტები (სრულად)


21-01-2022, 19:07
ავტორი guroo
ნანახია 5 767

კიდევ კარგი, რომ ელემენტები დაუჯდა ამ წყეულ საათს და ხვალინდელ დღემდე მდუმარე, ხმაჩაგდებული, დამნაშავესავით მობუზული და თავდახრილი, მოკრუნჩხული და უძრავი და სუნთქვაშეკრული იქნება. ამ სახლში გადმოსვლამდე, არასდროს მინახავს საათი, რომელიც გულისშემაღონებელი ხმაურით ატრიალებს თავის კბილანებს, რომ უკეთ გაგაგონოს მორბენალი დროის სწრაფსვლის ხმები. გეგონება, გაფუჭებული რადიო შხრიალებს, ისე დაფხაკუნობს წამებისა და წუთების ისრები მთელ სიმრგვალეზე და საათების ისარზე ლაპარაკი კი ხომ ზედმეტია, სასაცილოც კი, რადგან ჯერ ერთი, სიგრძეში ჩამოუვარდება დანარჩენებს, გაბერილი, მოჯაყჯაყე და მძიმეა, ძლივს გადადის ერთი წერტილიდან მეორემდე, თან ამ დროს მსუყე ბგერებით კვნესის და ოხრავს, აქაოდა მოხუცებულს წელი ასტკივდაო. დიდი საძულველი რამეა საათების ისარი, მთელი მექანიზმი მაგის გადასატრიალებლად ირჯება და ეს ისეთი ქონებასხმული და ფართოა, ისე გასიებული, რომ დარწმუნებული ვარ, ელემენტებიც ამან დასვა.
ღმერთო, როგორ მეზარება მაღაზიაში წასვლა. ახლა საერთოდ არ ვარ სხვა ადამიანებთან კონტაქტის ხასიათზე. არადა, ამ ყინულივით ლამაზ და ცივ ამინდში გასეირნება რა შვება იქნებოდა ჩემისთანა უხასიათო კაცისთვის?! რამდენი ხანია ხმაც არავისთვის გამიცია, ნეტავ ლაპარაკი ხომ არ დამავიწყდა? როგორ გაიჟღერებს ჩემი ნათქვამი "გამარჯობა", თუკი გზად ვინმე ნაცნობი შემომხვდება და იმასთან გამოლაპარაკებას თავს ვერ ავარიდებ? ფუჰ, რა აუტანელი გრძნობაა, როცა ხალხს გაურბიხარ. რატომ არავინ მაცდის ჩემთვის მარტო ყოფნას? ეს მარტოობაც დიდი არაფერია, არც თავს მოგაწონებს ისე, რომ მერე მაგის მეტი აღარაფერი გინდოდეს და არც შემაწუხებელი და მოსაწყენი არ არის, რომ მისგან სასწრაფოდ თავდაღწევაზე ფიქრი დაიწყო. კომფორტული რამეა მარტოობა. ერთი ეგ არის, რომ ხანდახან ძალიან მეშინია, მართლა არ დამავიწყდეს სხვა ადამიანებთან როგორ ვიურთიერთო.
ახალ სახლში ოქტომბრის დასაწყისში გადმოვედი. მაშინ ჯერ კიდევ ზაფხულის მოქნეული კუდი აცხუნებდა და ახალისებდა არემარეს. მახსოვს, ისეთი კარგი ამინდები იდგა, რომ მეზობლის ბავშვები იკრიბებოდნენ ამ სახლის დიდ, ცარიელ, მოუვლელ ეზოში და ხან რას თამაშობდნენ და ხან რას. ბოლოს ძალები მოვიკრიბე, სითავხედეს თავისუფლება ვაჩუქე, გაავებული ძაღლივით მოულოდნელად ავიწყვიტე და მოჟრიამულე ბავშვები ჩემი ეზოდან გავყარე, თან რამდენჯერმე გავუმეორე, ეს სახლი სტადიონი არ არის, ახლა აქ ხალხი ცხოვრობს-მეთქი. ძალიან მინდოდა, მშობლებისთვის მიეტანათ ამბავი, ისინიც გაბრაზებულიყვნენ, პასუხი მოეთხოვათ ჩემთვის და მეც პირში წიწაკა-გამოვლებულივით მხოლოდ დარიშხანისთანა სიმწარეები ამომეფურთხებინა. ო, როგორ მინდოდა, იმ დღისით ჩემში დაგროვებული აგრესია სულ ერთთავად გამომეცალა, სხვებისთვის გული დამემდუღრა, სითავხედის ყველა ზღვარი, ყველა გამკრთალებული და ჩაჟანგებული ნიშნული უკან ჩამომეტოვებინა და ახალი, პირადად ჩემი რეკორდი დამემყარებინა უსაქციელობაში! მაგრამ არ გამიმართლა. ყველა ჩანაფიქრი ასე მარტივად არ სრულდება და არც ღმერთი მიმეტებს საიმისოდ, რომ ადამიანებს ასე შევაძულო თავი. ჩემთან არავინ მოსულა საყვედურებით, აღარც ის ბავშვები გამოჩენილან ეზოში და სიმართლე რომ ვთქვა, ხანდახან მომენატრებოდა ხოლმე მათი თამაშის ყურება, მოსმენა მათი დიალოგებისა... ვნანობდი კიდეც იმ აფეთქებას, გაბრაზებას და სიმკაცრეს და მეგონა, რომ შანსი აღარასდროს მომეცემედოდა მათთან ურთიერთობის გამოსასწორებლად.
ამ ამბების მერე ძალიან მალევე მივიღე მიპატიჟებები, ჯერ ერთმა მეზობელმა მითხრა მესტუმრეო, მერე - მეორემ, მესამემ... და წარმოდგენა არ მქონდა მაშინ ნათქვამი უარი, ერთჯერადი უარყოფითი რეპლიკა, მზაობის არ ქონა მათთან ერთად ყავის წრუპვასა და ტკბილეულის მირთმევაზე, ანუ ეს ოხერი და ონავარი, ორმარცვლიანი "არა", უნივერსალურ უარად თუ აღიქმებოდა მათი მხრიდან. მას მერე აღარავის დავუპატიჟებივარ. მაკვირვებდა მათი კომუნიკაბელურობის ასე უცაბედი მინელება, ასე სწრაფი ჩაკვდომა სურვილისა, რომ უკეთ გავეცანი და დავახლოვებულიყავით. გაკვირვებასთან ერთად კი სიხარულსა და გამარჯვებასაც ვგრძნობდი. ჩემთვის ფარულად, გულში ვზეიმობდი მათგან იზოლაციას და შემოდგომის იმ თბილ დღეებში, აქ გადმოსვლის საწყის პერიოდში, მართლა ვხარობდი მარტოსული კაცის ცხოვრებით, ამის თანმდევი სიწყნარითა და სიმშვიდით, აუფორიაქებლობით, ახალი სახლის მიმართ გაჩენილი ცნობისმოყვარეობითა და ინტერესით, ახალი შთაბეჭდილებებითა და შეგრძნებებით, რასაც ეს სახლი იძლეოდა ყოველგვარი ანგარების გარეშე, უმოლოდინოდ, უემოციოდ, თითქოს კარმულ ვალებს იხდიდა და სულ არ ადარდებდა, ვისთან ერთად უწევდა ამის კეთება.
ყველაფერი მაკმაყოფილებდა, სანამ გემის საჭესავით მრგვალი და ხელისმოსაჭიდებიანი საათი არ ამოვიჩემე და არ გადავწყვიტე, რომ მეზიზღებოდა. ასოციაციები, რომლებიც გემთან დაკავშირებით მიჩნდება, ყოველთვის მიკარგავდა ხოლმე მოსვენებას. ვფიქრობ აღელვებულ ზღვაზე, მის თავს ზემოთ ჩამოქცეულ ცაზე, შტორმზე და ქარიშხალზე, უსასრულო რწევასა და ტორტმანზე, წყლის მლაშე გემოზე, ზღვის დაუსაზღვრელობაზე, უხმელეთობაზე... აუარება ასეთ უსაიამოვნო რამეზე ვფიქრობ და კიდევ უფრო მეტად მძულდება ეს საათი. ნეტავ, დროც დასაცინი ქიმერა იყოს სიცოცხლესავით. აღარასდროს გამოვუცვლიდი ამ საათს ელემენტებს და დავტოვებდი პირამოკერილს, შემზარავად ჩუმსა და გაქვავებულს, უმოწყალოდ დამუნჯებულს, უხმოდ და სხეულის აუცახცახებლად სულამოხრიარებულს. მაგრამ დროის ნებაზე მიშვება, უყურადღებოდ მიტოვება და არ-დათვლა, ყოველმხრივ გამორიცხულია. საათის სმარადჟამოდ გაჩერება უგუნურებაა. ამიტომ მხოლოდ ხვალამდე ჩავაგდებინებ ენას ამ მართლა დამპალ, მართლა წყეულ და უშნო არსებას.
არა, ხვალამდე რატომ უნდა მოვიცადო? გასეირნება მინდა და გავისეირნებ კიდეც.
გამოსვლისას კარი მომიჯახუნდა. რა უდიერად ვეპყრობი ამ სახლს. შეხედეთ, ეზოც ისევ მოუვლელი და მოუწესრიგებელია, ჩიტები კეკავენ ხის ტოტებზე შემორჩენილ და ტოტებზევე დაჩირებულ კარალიოკებს. რა ტლანქი შესახედაობა აქვს ამ კარალიოკის ხეს. შიშველი, უფოთლებო, ურცხვი კარალიოკი, თანაც ასე ურცხვად რომ ჩამოლპა და ჩამოდღლოვდა. რატომ ვერსად ვამჩნევ ჩემი აქ ცხოვრების კვალს? ასე მგონია, სიკვდილი ცხოვრობს ამ სახლში. გარშემო ყველგან უადამიანობა იგრძნობა. მხოლოდ ჩიტები არიან, ფურცელზე დაღვრილი აკვარელის შავი საღებავივით ადღაბნილები ამ ეზოში და კიდევ კარგი, რომ მათი დათვლა არ ავინიჟე, თორემ დაღამებამდე ბოლოში ვერ გავალ, იმდენი არიან. და ვინ იცის კიდევ რამდენი მოვა და რამდენი გაფრინდება. ფაქტია, აქ მოსვლა მოსწონთ. ალბათ, მე ვუყვარვარ ამ ვიგინდარა ჩიტებს. ჩემს გადმოსვლამდე ჩიტები აქ არ იყვნენ ხოლმე. ნამდვილად არ იყვნენ. ჩემი თვალით არ მინახავს და არც არავის უთქვამს ამის შესახებ რამე, მაგრამ მაინც სიამოვნებით გავჯიუტდები და სიამოვნებით გავაგრძელებ იმის მტკიცებას, რომ ეს ჩიტები ამ სახლს მე მოვაჩვიე.
- გურამ, როგორც იქნა გამოჩნდი. შენთვის გადანახულ პურს ვერსად ვმალავ. ჩვენც მეტი აღარ გვაქვს და ყველა სათითაოდ მეკითხება, რა მოხდება ერთი ცალი მე რომ მომყიდოთო.
- ჩემს პურებს თავი გაანებონ. რა თავხედები არაინ. ვერ უთხარი, რომ მოეკეტათ და სხვაგან წასულიყვნენ?
ვიცოდი, რომ ამის მთქმელი არ იყო. ყოველდღე მოვდიოდი ამ მაღაზიაში, დილით ძალიან ადრევე და თხუთმეტი პური მიმქონდა ხოლმე სახლში, მაგრამ...
- დღეს რატომ დააგვიანე?
- იმიტომ დავაგვიანე, რომ დღეს შენი ნახვის ნერვები არ მქონდა. გუშინდელი პურებიც ისევ მომეპოვებოდა და ვიფიქრე, სახლიდან ფეხს არ გამოვადგამ-მეთქი. მაგრამ ბედი არა მაქვს, საათი გამიჩერდა, ელემენტები დაუჯდა.
- ანუ დღეს პური არ გინდა და გავყიდო?
შევეცადე თვალებიდან ნაპერწკლები გადმომეყარა. როგორ თუ ჩემი პური სხვებისთვის უნდა გაეტანებინა?
- ჩემი პური ჩემია, არაფერსაც არ გაყიდი. რა თქმა უნდა, მიმაქვს.
- რა უცნაური ვინმე ხარ, რა.
- აი, ხომ გითხარი, დღეს შენი ნერვები არ მქონდა-მეთქი. არ ვცდებოდი. ნუ მაღიზიანებ.
მინდოდა დროზე გამომეღწია იმ მაღაზიიდან და სახლში დავბრუნებულიყავი. გზაში პარკი დამეხა. პური ძირს დავყარე. წამოვკრიფე, მკერდზე მივიხუტე რამდენიც დამეტია და დანარჩენები გზაზე დაყრილი დავტოვე.
სახლში შესვლისას კარი ისევ მომიჯახუნდა. ეს უკვე ზედმეტი იყო. თავი ხელში უნდა ამეყვანა და დავმშვიდებულიყავი, თორემ ყველაფერი ხელში შემომენგრეოდა. საათს ელემენტები გამოვუცვალე. ისევ მომაკვდინებლად ახმაურდა. კედელზე დაკიდებას ვცდილობდი, ფეხის წვერებზე ვიდექი, ჩამოსაკიდს მაინც ვერ ვწვდებოდი და ვიფიქრე, ავხტები და ხელს გავუშვებ, თავისით ჩამოეკიდება-მეთქი ლურსმანზე. ავზიდე ჩემი სხეული ჰაერში, საათსაც ხელი ვუშვი და ცოტახანში მსხვრევის ხმა გავიგონე და დავინახე, იატაკზე როგორ მიმოიფანტა რამდენიმე ნაწილად დაშლილი საათი.
მერე გუშინდელი და დღეს მოტანილი პურები გავიტანე ეზოში და სულ ერთიანად ჩიტებს დავუყარე. მაშინვე გამოვიქეცი. კარი ისევ მომიჯახუნდა. უკან სანადირო თოფით ხელში დავბრუნდი და ისევ დამავიწყდა, რომ კარი ნაზად მიმეხურა. დავუმიზნე ჩიტებს თოფი, სასხლეტს სისხლმოწყურეულმა გამოვკარი თითი და აღმოვაჩინე, რომ თოფი დასატენი იყო. ბრაზი მომერია. გავიქეცი და პურზე დასეულ მშიერ ჩიტებს კონდახით ნადირობა გავუმართე.
- გურამ, შეიშალე? - მეზობელმა გამომძახა თავისი ეზოდან.
- გაჩვენებ, ვინ შეიშალა, შე მეტიჩარა, უზრდელო კაცო! - თოფი დავუმიზნე და ისიც შეშფოთებული გაიქცა.
ალბათ, მალე გავიგებ პოლიციის სირენების ხმას. ვიცი, ვხვდები, რომ წამიყვანენ და ოთხ კედელში გამომაწყვდევენ. ამაზე საერთოდ არ ვწუხვარ. იქნებ იქ მართლა ვპოვო სიმშვიდე, რომელიც ამ სახლმა, უანგარო მცდელობების მიუხედავად, ვერა და ვერ მისაჩუქრა?



№1  offline მოდერი guroo

ნუკი, არ მაინტერესებს, კომენტარის დაწერა გინდა თუ არა, სიტყვებს ვერ პოულობ თუ პირიქით - ერთმანეთს ეჯიბრებიან ჯერ მე დამწერეო... ეს ჩანახატი შენს გამო დავწერე და მინდა, რომ შენი კომენტარი ვიხილო :დდდდ heart_eyes heart_eyes heart_eyes heart_eyes heart_eyes heart_eyes

 


№2  offline წევრი Life is beautiful

ნუკი,აი გამოჩნდი – დროა უკვე. :დ
მოკლედ, მე არ ვიცმობ ნუკის, შენ კი, გურამ ელოდე!
ვწუხვარ, პირველი მე ვწერ. (ალბათ როგორ ელოდი, მაგრამ გულის ფართხალი დაიმშვიდე ძვირფასო, მე ის არ ვარ. :) laugh)
კარგად ვიცინე... "ავი ძაღლი არც თვითონ ჭამს და არც სხვას აჭმევსო!". (ხანდახან როგორი ბოროტები ვართ ადამიანები –
ან ძირითადად... ))))

ნუკი, ქამ ბეიბი. :დ

 


№3  offline მოდერი guroo

Life is beautiful
ნუკი,აი გამოჩნდი – დროა უკვე. :დ
მოკლედ, მე არ ვიცმობ ნუკის, შენ კი, გურამ ელოდე!
ვწუხვარ, პირველი მე ვწერ. (ალბათ როგორ ელოდი, მაგრამ გულის ფართხალი დაიმშვიდე ძვირფასო, მე ის არ ვარ. :) laugh)
კარგად ვიცინე... "ავი ძაღლი არც თვითონ ჭამს და არც სხვას აჭმევსო!". (ხანდახან როგორი ბოროტები ვართ ადამიანები –
ან ძირითადად... ))))

ნუკი, ქამ ბეიბი. :დ

ეჭვი მქონდა, რომ სხვა დაასწრებდა. ასეც მოხდა.
სხვათაშორის, ნუკის არც მე ვიცნობ.
რატომ გგონია, რომ შენმა გამოჩენამ ნაკლებად გამახარა? კომენტარებზე მეტად არაფერი მიყვარს. ზოგჯერ კომენტარების ხათრით ვწერ რამე დებილობას და მართლა ისეთი ნაგავი გამოდის, რომ აქაურობის თვალისმომჭრელ შუქს აღარ ვაღირსებ ხოლმე. ვკეტავ სიბნელეში და ვივიწყებ, საერთოდაც რომ არსებობს.
მიზეზი მარტივია. არ ვარგა.
და თუ რამეა, ოდესმე მცირე მონაკვეთი მაინც გამოდგება იქიდან.
ბოროტები ვართ ადამიანები, აბა რა! აგერ მე ღვარძლიანი ბავშვი ვარ.

 


№4 სტუმარი სტუმარი თიკო

ამ ჩანახატს რომ ვკითხულობდი, უცებ ჩემი თავი გამახსენდა იმ პერიოდში, როცა ინტროვერტი მე, ამაოდ ვცდილობდი გავქცეოდი ყველა და ყველაფერს. უცებ გადავწყვიტე, რომ საშინლად მაღიზიანებდა ყველანაირი ურთიერთობები. სიმშვიდე მინდოდა, თუმცა ამ სიმშვიდეში რას ვგულისხმობდი ზუსტად, დღემდე არ ვიცი. არ მსურდა არანაირი ხმაური, დარიგებები და სითბო, რომელსაც ახლობლებისგან ვიღებდი. მეგონა, ნაკლები კონტაქტით, ურთიერთობებით ამას ადვილად მოვიპოვებდი. თურმე როგორ ვცდებოდი. სიმშვიდე არ ვიცი და თბილი ტალღები, მხიარულება და ხალისი, ისევ ურთიერთობით დავიბრუნე ჩემში, როცა ერთ დღესაც გავიღვიძე და მივხვდი ან უბრალოდ ვიფიქრე, რომ ჯიუტი, უზრდელი, დაუფიქრებელი, ეგოისტი კომპლექსიანი ბავშვივით ვიქცეოდი და საჭირო იყო ეს ერთფეროვნება (რომელმაც სხვათაშორის მიჩვევა იცის) ჩემი ყოველდღიურობიდან განმედევნა. ალბათ, ჩემი უნებისყოფობის გამოა, რომ დღემდე ერთადერთი გადაწყვეტილებაა, რომელიც სულ რაღაც რამდენიმე საათში მოვიყვანე სისრულეში. და მე დღეს კმაყოფილი ვარ, იმისდა მიუხედავად, რომ დანამდვილებით არ ვიცი არის თუ არა ეს ყველაფერი ის, რაც მე იმ დილით მინდოდა.
ხოომ, აშკარად საკმარისად ბევრი დავწერე ჩემზე, მაგრამ კავშირში ხომ მაინც არის?! :დ კარგი ჩანახატი იყო. იქნებ გურამსაც ეს სჭირდება, რომ სცადოს ახალი ურთიერთობები და ამით მაინც იპოვოს ნანატრი სიმშვიდე?!. მე ამას ვურჩევდი.

 


№5  offline მოდერი guroo

სტუმარი თიკო
ამ ჩანახატს რომ ვკითხულობდი, უცებ ჩემი თავი გამახსენდა იმ პერიოდში, როცა ინტროვერტი მე, ამაოდ ვცდილობდი გავქცეოდი ყველა და ყველაფერს. უცებ გადავწყვიტე, რომ საშინლად მაღიზიანებდა ყველანაირი ურთიერთობები. სიმშვიდე მინდოდა, თუმცა ამ სიმშვიდეში რას ვგულისხმობდი ზუსტად, დღემდე არ ვიცი. არ მსურდა არანაირი ხმაური, დარიგებები და სითბო, რომელსაც ახლობლებისგან ვიღებდი. მეგონა, ნაკლები კონტაქტით, ურთიერთობებით ამას ადვილად მოვიპოვებდი. თურმე როგორ ვცდებოდი. სიმშვიდე არ ვიცი და თბილი ტალღები, მხიარულება და ხალისი, ისევ ურთიერთობით დავიბრუნე ჩემში, როცა ერთ დღესაც გავიღვიძე და მივხვდი ან უბრალოდ ვიფიქრე, რომ ჯიუტი, უზრდელი, დაუფიქრებელი, ეგოისტი კომპლექსიანი ბავშვივით ვიქცეოდი და საჭირო იყო ეს ერთფეროვნება (რომელმაც სხვათაშორის მიჩვევა იცის) ჩემი ყოველდღიურობიდან განმედევნა. ალბათ, ჩემი უნებისყოფობის გამოა, რომ დღემდე ერთადერთი გადაწყვეტილებაა, რომელიც სულ რაღაც რამდენიმე საათში მოვიყვანე სისრულეში. და მე დღეს კმაყოფილი ვარ, იმისდა მიუხედავად, რომ დანამდვილებით არ ვიცი არის თუ არა ეს ყველაფერი ის, რაც მე იმ დილით მინდოდა.
ხოომ, აშკარად საკმარისად ბევრი დავწერე ჩემზე, მაგრამ კავშირში ხომ მაინც არის?! :დ კარგი ჩანახატი იყო. იქნებ გურამსაც ეს სჭირდება, რომ სცადოს ახალი ურთიერთობები და ამით მაინც იპოვოს ნანატრი სიმშვიდე?!. მე ამას ვურჩევდი.

კი, თიკო, ამ ჩანახატთან კავშირშია, რაც მომიყევი და ხელებაწეული, დარცხვენილი გეთანხმები იმაში, რომ მეც იგივე მჭირდება.
შედარებაც არ შეიძლება სხვა ადამიანებთან ურთიერთობისგან მიღებული შეგრძნებებისა და ემოციების. ჩაკეტვა და იზოლაცია მართლა აგიჟებს, მართლა ყველაფრისგან განძარცვას ჰგავს სხვებისგან გარიყვა. ამაზე სევდიანი ჯერ არაფერი გამომიცდია - როცა გენატრება, რომ რაღაც ან ვიღაც გიხაროდეს.
მადლობა ამ კომენტარისთვის. შენ რომ არა, კიდევ დიდხანს არ ვაღიარებდი, რომ მარტოსულობა მართლა მაწუხებს და მართლა გახრწნისკენ მიექანება ჩემი ცხოვრება. იმის ნაცვლად, რომ უამრავი წარმტაცი ფერით ლამაზდებოდეს, ჯიუტად ნაცრისფერდება, რუხდება და ბოლოს, ალბათ, წყვდიადივით ძალიან შავი გახდება.

 


№6 სტუმარი ნუკი როქს

მოვედი,სხვებზე ვერ დავწერე კომენტარი. ახლა,ალბათ,რამე განსაკუთრებულ სიტყვებს ელი ჩემგან ან... ან არ აქვს მნიშვნელობა,რას.
წავიკითხე და მადლობა,რომ დაწერე.
იცი?! კომუნიკაცია ჩემი ძლიერი მხარეა, მაგრამ არ მიყვარს დოზაზე მეტი ურთიერთობა ადამიანებთან. მეზობლებმა თავი მომაბეზრეს თავის დროზე, ხალხი ჭრელია.
მესმის ისიც,რომ ღიზიანდები კაცი და ყველაფერზე წამსვლელი ხდები. შედეგები კი უმნიშვნელოა.
მომწონს შენი ლექსიკა,სტილი, როგორც წერ და გულახდილობა,რომელიც თან დაგყვება.ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია.
აბა,წარმატებებს გისურვებ და წინა ორზე აქ ვიტყვი. პერფექციონიზმი... აგჰ, პირადი გამოცდილებიდან შეყვარებული ვარ მასეთ ადამიანებზე!
ხოლო,მშობლების მიმართ გრძნობები და ზოგადად სიყვარული ვინმეს მიმართ, დამსახურებებით მოდის. თუმცა, მე ვიცი, რომ ... კარგი,ამ თემაზე საუბარი ახლა არაფერს მოგვცემს.

 


№7  offline მოდერი guroo

ნუკი როქს
მოვედი,სხვებზე ვერ დავწერე კომენტარი. ახლა,ალბათ,რამე განსაკუთრებულ სიტყვებს ელი ჩემგან ან... ან არ აქვს მნიშვნელობა,რას.
წავიკითხე და მადლობა,რომ დაწერე.
იცი?! კომუნიკაცია ჩემი ძლიერი მხარეა, მაგრამ არ მიყვარს დოზაზე მეტი ურთიერთობა ადამიანებთან. მეზობლებმა თავი მომაბეზრეს თავის დროზე, ხალხი ჭრელია.
მესმის ისიც,რომ ღიზიანდები კაცი და ყველაფერზე წამსვლელი ხდები. შედეგები კი უმნიშვნელოა.
მომწონს შენი ლექსიკა,სტილი, როგორც წერ და გულახდილობა,რომელიც თან დაგყვება.ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია.
აბა,წარმატებებს გისურვებ და წინა ორზე აქ ვიტყვი. პერფექციონიზმი... აგჰ, პირადი გამოცდილებიდან შეყვარებული ვარ მასეთ ადამიანებზე!
ხოლო,მშობლების მიმართ გრძნობები და ზოგადად სიყვარული ვინმეს მიმართ, დამსახურებებით მოდის. თუმცა, მე ვიცი, რომ ... კარგი,ამ თემაზე საუბარი ახლა არაფერს მოგვცემს.

რაკი ჩემი გულახდილობა ახსენე, ბარემ ვიტყვი, რომ განსაკუთრებულ სიტყვებს მხოლოდ ზოის ქვეშ მოველი ხოლმე. რაც არ უნდა საშინელი და ფიასკო თავი შემომეწერინოს, მაინც გულუბრყვილოდ მჯერა, რომ ზოი კარგია, რადგან იქ კონტექსტს შევიგრძნობ. მართალია, ხშირად გაფუჭებული ტელეფონივით სხვა ხაზებზე ხვდება ახალი თავი და წინა თავები საერთოდ სხვა მისამართზე, სხვა სიხშირეზე არიან, მაინც სულ მაქვს განცდა, რომ იმ ძველს, ანუ მანამდე აშენებულს ახალი აგურები შევმატე.
აქ კი, ჩანახატებში, საზღვრებს ვერ ვხედავ, საძირკველს ვერ შევიგრძნობ. უზარმაზარი თეთრი სიცარიელე მიდგას წინ, ვარიანტთა სივრცის კარიბჭე ბოლომდე გამოღებულია, არც წინაპირობა მაქვს, არც გეგმა და არც არაფერი. წარმოდგენაც კი იმის შესახებ, რაზე მინდა ვწერო, უკიდურესად ბუნდოვანია.
მაგრამ მერე თავისით მოვა ერთი წინადადება და მიდიიიიიი...
მოკლედ, განსაკუთრებული სიტყვების მოლოდინი ჩანახატებზე არასდროს მქონია. ერთმანეთს კარგად ვერ ვეწყობით მე და ისინი.
სიყვარულზე რა გითხრა? ჩემთან თავისით ჩნდება, მერე ჯოხით დავსდევ და ვდევნი. მგონი, არავის შეყვარება არ ძალმიძს. მშობლებისაც, მათ შორის.
მადლობა, რომ წაიკითხე. ვიცი, არ არის ისეთი, ბევრ ლაპარაკს რომ მოგანდომებს ან იმდენად აღგაფრთოვანებს, რომ გაჩუმება ვერ გაბედო. ეს ვიცი და ამის გამო ორმაგად, სამმაგად მადლიერი ვარ.

 


№8  offline წევრი Life is beautiful

guroo
Life is beautiful
ნუკი,აი გამოჩნდი – დროა უკვე. :დ
მოკლედ, მე არ ვიცმობ ნუკის, შენ კი, გურამ ელოდე!
ვწუხვარ, პირველი მე ვწერ. (ალბათ როგორ ელოდი, მაგრამ გულის ფართხალი დაიმშვიდე ძვირფასო, მე ის არ ვარ. :) laugh)
კარგად ვიცინე... "ავი ძაღლი არც თვითონ ჭამს და არც სხვას აჭმევსო!". (ხანდახან როგორი ბოროტები ვართ ადამიანები –
ან ძირითადად... ))))

ნუკი, ქამ ბეიბი. :დ

ეჭვი მქონდა, რომ სხვა დაასწრებდა. ასეც მოხდა.
სხვათაშორის, ნუკის არც მე ვიცნობ.
რატომ გგონია, რომ შენმა გამოჩენამ ნაკლებად გამახარა? კომენტარებზე მეტად არაფერი მიყვარს. ზოგჯერ კომენტარების ხათრით ვწერ რამე დებილობას და მართლა ისეთი ნაგავი გამოდის, რომ აქაურობის თვალისმომჭრელ შუქს აღარ ვაღირსებ ხოლმე. ვკეტავ სიბნელეში და ვივიწყებ, საერთოდაც რომ არსებობს.
მიზეზი მარტივია. არ ვარგა.
და თუ რამეა, ოდესმე მცირე მონაკვეთი მაინც გამოდგება იქიდან.
ბოროტები ვართ ადამიანები, აბა რა! აგერ მე ღვარძლიანი ბავშვი ვარ.


აჰ. ნუ მეტყვი! ისე კარგად ვიცი," ზოგჯერ კომენტარების ხათრით ვწერ რამე დებილობას და მართლა ისეთი ნაგავი გამოდის" ეხ, ბედკრულო ქვეყანავ, ოღონდაც, ოღონდაც!
რომ მოელი, რაღაცას, რომ არ იცი რას, მაგრამ გინდა. (ოდნავი თანადგომა, რომ მტვერი არ ხარ, ან მხოლოდ სინარცისე არ გქონდეს საზრდოდ.)
როცა ღვარძლი, ბოღმა და საერთოდ, რამე ძლიერი შემომიტევს, შხამს ქამელეონივით ვისვრი, მერე კი, თავს ვარწმუნებ, რომ იმსახურებდნენ, არადა რეალობას ვხედავ და მეც კი, ვერ ვხვდები ბოლოს, რატომ გავაკეთე.
ამიტომ ვტკბები ცხოვრებით, ეგოისტი მაზოხისტი ვარ, არ მოგიწოდებ, რომ შენც იყო, მაგრამ მართლა ცხოვრების კაი.ფია.
პს. ნუკის მეც არ ვიცნობ, მაგრამ ვფიქრობდი რომ ის იქნებოდა. ))) (და როგორც ყოველთვის, ჩემმა ინტუიციამ 10-იანში მოარტყა. :დ)

 


№9  offline მოდერი guroo

Life is beautiful
guroo
Life is beautiful
ნუკი,აი გამოჩნდი – დროა უკვე. :დ
მოკლედ, მე არ ვიცმობ ნუკის, შენ კი, გურამ ელოდე!
ვწუხვარ, პირველი მე ვწერ. (ალბათ როგორ ელოდი, მაგრამ გულის ფართხალი დაიმშვიდე ძვირფასო, მე ის არ ვარ. :) laugh)
კარგად ვიცინე... "ავი ძაღლი არც თვითონ ჭამს და არც სხვას აჭმევსო!". (ხანდახან როგორი ბოროტები ვართ ადამიანები –
ან ძირითადად... ))))

ნუკი, ქამ ბეიბი. :დ

ეჭვი მქონდა, რომ სხვა დაასწრებდა. ასეც მოხდა.
სხვათაშორის, ნუკის არც მე ვიცნობ.
რატომ გგონია, რომ შენმა გამოჩენამ ნაკლებად გამახარა? კომენტარებზე მეტად არაფერი მიყვარს. ზოგჯერ კომენტარების ხათრით ვწერ რამე დებილობას და მართლა ისეთი ნაგავი გამოდის, რომ აქაურობის თვალისმომჭრელ შუქს აღარ ვაღირსებ ხოლმე. ვკეტავ სიბნელეში და ვივიწყებ, საერთოდაც რომ არსებობს.
მიზეზი მარტივია. არ ვარგა.
და თუ რამეა, ოდესმე მცირე მონაკვეთი მაინც გამოდგება იქიდან.
ბოროტები ვართ ადამიანები, აბა რა! აგერ მე ღვარძლიანი ბავშვი ვარ.


აჰ. ნუ მეტყვი! ისე კარგად ვიცი," ზოგჯერ კომენტარების ხათრით ვწერ რამე დებილობას და მართლა ისეთი ნაგავი გამოდის" ეხ, ბედკრულო ქვეყანავ, ოღონდაც, ოღონდაც!
რომ მოელი, რაღაცას, რომ არ იცი რას, მაგრამ გინდა. (ოდნავი თანადგომა, რომ მტვერი არ ხარ, ან მხოლოდ სინარცისე არ გქონდეს საზრდოდ.)
როცა ღვარძლი, ბოღმა და საერთოდ, რამე ძლიერი შემომიტევს, შხამს ქამელეონივით ვისვრი, მერე კი, თავს ვარწმუნებ, რომ იმსახურებდნენ, არადა რეალობას ვხედავ და მეც კი, ვერ ვხვდები ბოლოს, რატომ გავაკეთე.
ამიტომ ვტკბები ცხოვრებით, ეგოისტი მაზოხისტი ვარ, არ მოგიწოდებ, რომ შენც იყო, მაგრამ მართლა ცხოვრების კაი.ფია.
პს. ნუკის მეც არ ვიცნობ, მაგრამ ვფიქრობდი რომ ის იქნებოდა. ))) (და როგორც ყოველთვის, ჩემმა ინტუიციამ 10-იანში მოარტყა. :დ)

რომ ვერ გამოგეცნო, ეგ უფრო გამაკვირვებდა, ვიდრე ინტუიციის მიერ სამიზნეს მიმართულებით აუცდენლად გატყორცნილი ვარაუდი.
ადრეც დავწერე სადღაც, რომ ფორთხაჯი თერაპიის ადგილად მექცა. მაშინ ცოტა სხვანაირად ვთქვი, მაგრამ რა მნიშვნელობა აქვს ახლა სიზუსტეს და უშეცდომოდ ციტირებას? მთავარია, ხვდები, რა ჯანადაბა მჭამს ხოლმე შიგნიდან და რა ჯანდაბის გამო მინდება წერა. ალბათ, ყველაზე დიდი მაგიაა. უცნობი ადამიანი, ერთხელაც რომ არ გინახავს და მაინც ასე ცხადად რომ შეიგრძნობ მის არეულ აზრებს და აფორიაქებულ სულს. ჩემთვის სასიამოვნოა, არა, უაღრესად ამაღლებული, ეიფორიული გრძნობაა, როცა "მხედავენ". პინოსთან ინტერაქციის დროს აღმოვაჩინე, რომ თურმე მაგრად მისწორდება ეს რაღაც, ეს ხილვადობა და გამჭირვალობა.
თიკომ უკვე თქვა, თანაც ძალიან სწორად, ბოლოს ყელში ამოგვივვა ეგოისტურ-მაზოხისტური ყოფა. არ მიყვარს ადამიანებთან ურთიერთობის ისე გაფუჭება, რომ მერე ვეღარ გამოვასწორო. ამ ჩანახატშიც ხომ დავწერე... მერე ვნანობ ხოლმე, მენატრებიან და ისევ მინდა მათთან ერთად დროის გატარება. თუნდაც საშინლად მოსაწყენი იყოს ამის კეთება, მაინც!
რა კარგი ქენი, რომ ხელმეორედ მობრუნდი!

Nuki-rocks
guroo
ნუკი როქს
მოვედი,სხვებზე ვერ დავწერე კომენტარი. ახლა,ალბათ,რამე განსაკუთრებულ სიტყვებს ელი ჩემგან ან... ან არ აქვს მნიშვნელობა,რას.
წავიკითხე და მადლობა,რომ დაწერე.
იცი?! კომუნიკაცია ჩემი ძლიერი მხარეა, მაგრამ არ მიყვარს დოზაზე მეტი ურთიერთობა ადამიანებთან. მეზობლებმა თავი მომაბეზრეს თავის დროზე, ხალხი ჭრელია.
მესმის ისიც,რომ ღიზიანდები კაცი და ყველაფერზე წამსვლელი ხდები. შედეგები კი უმნიშვნელოა.
მომწონს შენი ლექსიკა,სტილი, როგორც წერ და გულახდილობა,რომელიც თან დაგყვება.ყოველ შემთხვევაში, მე ასე მგონია.
აბა,წარმატებებს გისურვებ და წინა ორზე აქ ვიტყვი. პერფექციონიზმი... აგჰ, პირადი გამოცდილებიდან შეყვარებული ვარ მასეთ ადამიანებზე!
ხოლო,მშობლების მიმართ გრძნობები და ზოგადად სიყვარული ვინმეს მიმართ, დამსახურებებით მოდის. თუმცა, მე ვიცი, რომ ... კარგი,ამ თემაზე საუბარი ახლა არაფერს მოგვცემს.

რაკი ჩემი გულახდილობა ახსენე, ბარემ ვიტყვი, რომ განსაკუთრებულ სიტყვებს მხოლოდ ზოის ქვეშ მოველი ხოლმე. რაც არ უნდა საშინელი და ფიასკო თავი შემომეწერინოს, მაინც გულუბრყვილოდ მჯერა, რომ ზოი კარგია, რადგან იქ კონტექსტს შევიგრძნობ. მართალია, ხშირად გაფუჭებული ტელეფონივით სხვა ხაზებზე ხვდება ახალი თავი და წინა თავები საერთოდ სხვა მისამართზე, სხვა სიხშირეზე არიან, მაინც სულ მაქვს განცდა, რომ იმ ძველს, ანუ მანამდე აშენებულს ახალი აგურები შევმატე.
აქ კი, ჩანახატებში, საზღვრებს ვერ ვხედავ, საძირკველს ვერ შევიგრძნობ. უზარმაზარი თეთრი სიცარიელე მიდგას წინ, ვარიანტთა სივრცის კარიბჭე ბოლომდე გამოღებულია, არც წინაპირობა მაქვს, არც გეგმა და არც არაფერი. წარმოდგენაც კი იმის შესახებ, რაზე მინდა ვწერო, უკიდურესად ბუნდოვანია.
მაგრამ მერე თავისით მოვა ერთი წინადადება და მიდიიიიიი...
მოკლედ, განსაკუთრებული სიტყვების მოლოდინი ჩანახატებზე არასდროს მქონია. ერთმანეთს კარგად ვერ ვეწყობით მე და ისინი.
სიყვარულზე რა გითხრა? ჩემთან თავისით ჩნდება, მერე ჯოხით დავსდევ და ვდევნი. მგონი, არავის შეყვარება არ ძალმიძს. მშობლებისაც, მათ შორის.
მადლობა, რომ წაიკითხე. ვიცი, არ არის ისეთი, ბევრ ლაპარაკს რომ მოგანდომებს ან იმდენად აღგაფრთოვანებს, რომ გაჩუმება ვერ გაბედო. ეს ვიცი და ამის გამო ორმაგად, სამმაგად მადლიერი ვარ.

გულახდილი ხარ წერის დროს. არ თამაშობ,ვხვდები რომ დაუგეგმავად წერ. ამას ყოველი გადასვლის დროს ვაანალიზებ. წერ ყოველდღიურობაზე და იქ ჩაგდებულია ერთი მომენტი, რომელზე მოჭიდებაც შეგიძლია.
ზოგადად,ბევრი ლაპარაკი შემიძლია ამ თემებზე. გინდ სიყვარულზე, გინდ სიძულვილზე,გინდ ღვარძლზე და ნებისმიერ თემაზე, უბრალოდ ხომ ხვდები?! არსებობენ ადამიანები, რომელსაც ჩვენ ჩვენს ინტიმს გავანდობთ ან იმდენად დიდი ინტიმია, ვერც ვერავის გავანდობთ.
ყოველი სიტყვა გაგიგე,მინდა იცოდე. ოღონდ მე სრული გულწრფელობით გეუბნები. ზოის გული ვერ დავუდე ჯერ, იქნებ ოდესმე შევძლო მისი წაკითხვა. თუ დავიწყებ, გაგაგებინებ.
პ.ს. დაუგეგმავი წერა,არ ნიშნავს სიტყვების უაზროდ რახუნს და უგულოდ აწყობილ ყელსაბამს,რომელიც არ გამოდგება ყელზე მოსარგებად. მთავარია მანდ რაღაც მომენტი,რომელიც უნდა დაიჭირო. სულ ესაა :)).

ზოის მეთვითონ ვერ ვუდებ გულს და სხვას რა უნდა მოვთხოვო.
ბოლო დროს მხოლოდ ყოველდღიურობას ვუტრიალებ, კიარადა, სხვა რამეებზე დაწერას ვეღარ ვქაჩავ. წარმოსახვა დამიჩლუნგდა. ბასრი დანასავით უცებ გაბლაგვდა. ვეღარ ვწერ, თუ არ ვუყურებ. ან ვწერ და არ მომწონს. მოკლედ, როგორც არის.
მეც მესმის შენი - ცხადად და ამომწურავად.

 


№10 სტუმარი Თაკ,,.

ვეᲫებ ისტორიას✌
Ღარიბი გოგო დაიწყებს მოსამსახურედ მუᲨაობას ერᲗ ბიᲭᲗან რომელსაც სახეზე ნაიარევიაქვს და სულ ᲗმიᲗ ან კაპიᲨონიᲗ იფარავს, სადᲦაც ტყეᲨი ცხოვრობს სულ მარტო. ამ ბიᲭᲗან ვერცერᲗი მოსამსახურე ვერ Ჩერდებოდა მხოლოდ ამ გოგომ გაᲫლო დიდხანს. ეს ბიᲭი Ძალიან ცუდად ექცეოდა რას არ ამხობდა Თავზე და ბოლოს გამოიქცა ამ ბიᲭიდან მაგრამ ეს ბიᲭი მერე ქალაქᲨი ამ გოგოს გამო დაბრუნდება.
გᲗხოვᲗ დამეხმარეᲗ რა, იქნებ სახელი მიᲗხრაᲗ

 


№11  offline მოდერი guroo

Თაკ,,.
ვეᲫებ ისტორიას✌
Ღარიბი გოგო დაიწყებს მოსამსახურედ მუᲨაობას ერᲗ ბიᲭᲗან რომელსაც სახეზე ნაიარევიაქვს და სულ ᲗმიᲗ ან კაპიᲨონიᲗ იფარავს, სადᲦაც ტყეᲨი ცხოვრობს სულ მარტო. ამ ბიᲭᲗან ვერცერᲗი მოსამსახურე ვერ Ჩერდებოდა მხოლოდ ამ გოგომ გაᲫლო დიდხანს. ეს ბიᲭი Ძალიან ცუდად ექცეოდა რას არ ამხობდა Თავზე და ბოლოს გამოიქცა ამ ბიᲭიდან მაგრამ ეს ბიᲭი მერე ქალაქᲨი ამ გოგოს გამო დაბრუნდება.
გᲗხოვᲗ დამეხმარეᲗ რა, იქნებ სახელი მიᲗხრაᲗ

ალბათ, აქაურობა ყველაზე ნაკლებად არის ადგილი, სადაც რომელიმე ისტორიას უნდა ეძებდეთ, მაგრამ რაკი, ფიქრობთ, რომ თქვენს დახმარებას შეძლებს ვინმე, დე, დავიცადოთ ყველამ ერთად. იქნებ, არ დააყოვნოს დახმარების კეთილშობილურმა ხელმა მოქმედება.
მე, სამწუხაროდ (დარწმუნებული არ ვარ, რომ შეიძლება საბედნიეროდაც კი), ეგ ისტორია არ წამიკითხავს.
მე გამოუსადეგარი, მოტლიკინე ნაგავი ვარ ამ შემთხვევაში.

 


№12 სტუმარი ელ

მე მიყვარს მარტოობა. სრული სიჩუმე, საათის არსებობაც რომ არ არღვევს მყუდროებას. თუმცა სად არის სიჩუმე... სამსახურიდან მოსულს, ძილშიც კი გამყვება ხოლმე იქაური ზუზუნი, ხმაური და ორომტრიალი. ჩიტები ეზოში არა, მაგრამ თავში მყვანან ბლომად, როგორც ჩანს დდ ისე ხმაურობენ, მარტოობა სიმყუდროვე და სიმშვიდე მენატრება. .. უფრო სწორად, არ ვიცი რას ვნატრობ. ადამიანებიც გინდა და უადამიანობაც, ხმაურიც და სიწყნარეც, ქაოსიც და სიმშვიდეც. რთულია გაერკვე, როცა რაღაც ისეთისკენ მიისწრაფი, რაც არ გინახავს, არც იცი არსებობს თუ არა და არც იცი რა არის. მაგრამ იცი, რომ სულიერად დაგამშვიდებს. უკვე რამდენი წელია ვეძებ... ხო გადავუხვიე, და ამ მარტოსულ კაცს, ამდენი პური ბოროტების გამოსაკვებადაც არ გებევრება? რატომ, გურამ, რატომ? შეშლილობამდე ნუ მიიყვან თავს... ხანდახან თავი გააქნიე და გამოყარე შავბნელი აზრები( როგორ მაკლდი თურმე (( საოცრება ხარ...♡

 


№13  offline მოდერი guroo

ელ
მე მიყვარს მარტოობა. სრული სიჩუმე, საათის არსებობაც რომ არ არღვევს მყუდროებას. თუმცა სად არის სიჩუმე... სამსახურიდან მოსულს, ძილშიც კი გამყვება ხოლმე იქაური ზუზუნი, ხმაური და ორომტრიალი. ჩიტები ეზოში არა, მაგრამ თავში მყვანან ბლომად, როგორც ჩანს დდ ისე ხმაურობენ, მარტოობა სიმყუდროვე და სიმშვიდე მენატრება. .. უფრო სწორად, არ ვიცი რას ვნატრობ. ადამიანებიც გინდა და უადამიანობაც, ხმაურიც და სიწყნარეც, ქაოსიც და სიმშვიდეც. რთულია გაერკვე, როცა რაღაც ისეთისკენ მიისწრაფი, რაც არ გინახავს, არც იცი არსებობს თუ არა და არც იცი რა არის. მაგრამ იცი, რომ სულიერად დაგამშვიდებს. უკვე რამდენი წელია ვეძებ... ხო გადავუხვიე, და ამ მარტოსულ კაცს, ამდენი პური ბოროტების გამოსაკვებადაც არ გებევრება? რატომ, გურამ, რატომ? შეშლილობამდე ნუ მიიყვან თავს... ხანდახან თავი გააქნიე და გამოყარე შავბნელი აზრები( როგორ მაკლდი თურმე (( საოცრება ხარ...♡

15 წლისამ ზოი რომ გავაქვავე თავის ოთახში სიჩუმის მოსასმენად და ვილაპარაკე მდუმარებაზე, იმის მერე მეთვითონ მსგავსი აღარაფერი მიგრძნია. სულ რამდენჯერმეღა. განა არ ვყოფილვარ სიჩუმეში? ამას როგორ მოვიტყუები. მილიონჯერ დავრჩენილვარ მარტო, შევუშინებივარ საკუთარ თავს და ამის გამო მუსიკა ჩამირთავს, რომ ცალკე შიშები განმედევნა, ცალკე - სულის ნოტიო ჭაობი (ბოლო სამი სიტყვა გალაკტიონს დავესესხე).
ალბათ, საათის წიკწიკის ხმა ყველაზე ცხადი და მკაფიო, ყველასთვის ნაცნობი, ობიექტურად დამაჯერებელი ბარიერია (თანაც ჩემი, შენი და სხვისი ნების გარეშე ხმაურობს) სიჩუმეში ბოლომდე გასაზავებლად.
მართალი ხარ. თავი უნდა გავაჯანჯღარო. მაგრამ ნუ გავიწყდება, რომ ყველა ხვრელი, ყველა გარეთ გამოსაძრომი გვირაბი და წვრილზე უწვრილესი მილი დახურული მაქვს, შეძლებისდაგვარად. თავს გამოვილაყებ, იქიდან კი არაფერი გადმომცვივდება.
შეშლილობის კრიტიკულ ზღვრამდე მისასვლელად, ალბათ, კიდევ ბევრი დრო დამჭირდება. ამ ეტაპზე კი, რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, ზუსტად ამის ხარჯზე ვახერხებ სოციალიზაციას.

 


№14 სტუმარი Molare

რა ბოროტი ხარ, გურამ, და რა ღორი!
პური დაიტაცე, არავის შეახვედრე, არც შენ ჭამე და არც სხვას აჭამე.
ეს არ არის კარგი. შენც არ ხარ კარგი.

 


№15  offline მოდერი guroo

Molare
რა ბოროტი ხარ, გურამ, და რა ღორი!
პური დაიტაცე, არავის შეახვედრე, არც შენ ჭამე და არც სხვას აჭამე.
ეს არ არის კარგი. შენც არ ხარ კარგი.

მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი. მე არ ვარ კარგი...
იქამდე უნდა ვწერო ერთი და იგივე, ვიდრე შინაარს არ დაკარგავს.
მადლობა♥️

 


№16  offline ადმინი ელ პინი

საათის დაკიდების მომენტში ამ კაცის სიკვდილს ველოდი. წარმოვიდგინე კიდეც და მესიამოვნა. მერე უცებ საათი დაიფშვნაო და მეთქი - ჩემი დასასრული უფრო მოუხდებოდა. აი, ასეთ სირ.ებს ისეთი დასასრული ეკუთვნით, როგორიც დავხატე. ნეტა იქ სადმე დანა გდებულიყო ჭერისკენ პირით აშვერილი და შიგ გულში გაყროდა ან მაგიდის კუთხისთვის ჩამოერტყა საფეთქელი სკამიდან ჩამოვარდნილს და იმ წამსვე მომკვდარიყო. ვერ გავიგე ამ ნაწერში რას ეძებენ, დევს და პირდაპირ კითხულობ, არაფერი ამაში არ არის და არც ქვეტექსტებია საძებნი. ისე მიაჩვიე ხალხი შენს ნაწერებში რაღაცების ჩიჩქვნას, გეგონება მონადირე ხარ და ჩლუნგი მეძებარი ძაღლები დაგყვებიან. სამყარო ღორებს ვერ იტანს, ბავშვო და ყველა ღორი ოდესმე აუცილებლად შამფურზე წამოიცმება, მერე პირის წკლაპუნით ჩაღეჭავენ ადამიანები წვნიან, მარილიან, შეწითლებულ, აქა-იქ მოშავო ხორცს და დანაყრდებიან. აი, ეს ღორიც ისეთივე შესაჭმელი გახდება მიწის ქვეშ, როგორც ყველა. ან მიწის ზემოთაც. ასეთ რამეს თუ კიდევ წამაკითხებ, იცოდე, უფრო ცუდად დამთავრდება, ვიდრე ახლა.

 


№17  offline მოდერი guroo

ელ პინი
საათის დაკიდების მომენტში ამ კაცის სიკვდილს ველოდი. წარმოვიდგინე კიდეც და მესიამოვნა. მერე უცებ საათი დაიფშვნაო და მეთქი - ჩემი დასასრული უფრო მოუხდებოდა. აი, ასეთ სირ.ებს ისეთი დასასრული ეკუთვნით, როგორიც დავხატე. ნეტა იქ სადმე დანა გდებულიყო ჭერისკენ პირით აშვერილი და შიგ გულში გაყროდა ან მაგიდის კუთხისთვის ჩამოერტყა საფეთქელი სკამიდან ჩამოვარდნილს და იმ წამსვე მომკვდარიყო. ვერ გავიგე ამ ნაწერში რას ეძებენ, დევს და პირდაპირ კითხულობ, არაფერი ამაში არ არის და არც ქვეტექსტებია საძებნი. ისე მიაჩვიე ხალხი შენს ნაწერებში რაღაცების ჩიჩქვნას, გეგონება მონადირე ხარ და ჩლუნგი მეძებარი ძაღლები დაგყვებიან. სამყარო ღორებს ვერ იტანს, ბავშვო და ყველა ღორი ოდესმე აუცილებლად შამფურზე წამოიცმება, მერე პირის წკლაპუნით ჩაღეჭავენ ადამიანები წვნიან, მარილიან, შეწითლებულ, აქა-იქ მოშავო ხორცს და დანაყრდებიან. აი, ეს ღორიც ისეთივე შესაჭმელი გახდება მიწის ქვეშ, როგორც ყველა. ან მიწის ზემოთაც. ასეთ რამეს თუ კიდევ წამაკითხებ, იცოდე, უფრო ცუდად დამთავრდება, ვიდრე ახლა.

ფორთხაჯზე ძირითადად არის მკითხველის კატეგორია, რომელიც იმ განწყობას, რასაც ავტორი ამჟღავნებს პერსონაჟის მიმართ, ბრმად მიჰყვება და ითავისებს. ნარატორისგან განდგომას კარგი "მკითხველური" უნარები სჭირდება. ამ უნარების განვითარებას - ბევრი კარგი წიგნის კითხვა და, რაც მთავარია, ჭკუა.
არავის ვაყენებ შეურაცხყოფას... ჭკუა, ალბათ, მოეკითხებათ (მთლიანად ფორთხაჯობას). უბრალოდ დროთაგანმავლობაში ამ საიტზე კომუნიკაციის უჩვეულო ფორმა ჩამოყალიბდა. უფროსწორად წაკითხვის ფორმა, რომლიდანაც მძლავრად გამოსჭვივის ერთმანეთტან კომუნიკაციის სურვილი. თანაც ისე, რომ ერთმანეთს დავუმტკიცოთ, აი, მე ისე კარგად გავიგე ყველაფერი... თითქოს გადაკვეთის წერტილის პოვნა ყველაზე მნიშვნელოვანია. ამას ემატება შეჯიბრი სიყვარულის მტკიცებაში, აღფრთოვანებაში. მთავარი ის კი არ არის, გულწრფელად გადაირია თუ არა, მთავარია, აჩვენოს, რომ ყველაზე მეტად გაგიჟდა. ანუ დანარჩენებზე უფრო მეტად.
ეს აბსურდები ყოველდღიურად გროვდება. საბოლოოდ, კითხვა დაგვავიწყდა.
სულ ბულოს საკუთარი თავიც იმიტომ მივამატე, რომ სინდისმა შემაწუხა. ამის ნაწილი მეც ვარ. მე ცალკე არ უნდა ვიდგე ამაზე საუბრისას.
მოკლედ, იმით დავიწყე, რომ აქაური მკითხველი უმეტესად ავტორის დაკრულზე ცეკვავს. და მინდოდა მეთქვა, რომ შენ არ იცეკვე. დდდდ
არ გამკვირვებია, რომ ეს გურამი არ მოგეწონა. ისედაც ცხადი იყო. შენ არასდროს მოგწონს.
იმიტომ წაგაკითხე, რომ, შენი თქმის არ იყოს, იავნანასავითაა. მართალია, დასაკნინებლად მითხარი ეს, მაგრამ მე მართლა მომწონს მცირე რიტმულობის გამო. თან რაღაცნაირად ბუტბუტს ჰგავს. დუდუნებს, როგორც მტკვარი. ნელა. გაბმულად. მდორედ.
მიხარია, რომ წაიკითხე.
ძალიან მიყვარხარ❤️

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent