მეშინია, მეშინია ვიყო ბედნიერი. ვფიქრობ, რომ დეპრესია არ არის ჩემი არჩევანი. არც მაქვს იმის საბაბი, რომ ამგვარად დანაღვლიანებული ვიყო. ერთი შეხედვით უდარდელი ცხოვრება მაქვს. მაშინ, როდესაც მართლა ბედნიერი ვარ, როდესაც ხმამაღლა ვიცინი, ვხუმრობ და უბრალოდ ჩემს ბედნიერებას გამოვხატავ, ყოველთვის ისმის რეპლიკა:
-რა დალიე ასეთი?
-დალიე?
-შემთხვევით ჰოარ მოწიე რამე?

ადამიანები იმ დონემდე არიან მისული, რომ ვერ იტანენ ნამდვილად ბედნიერ ადამიანებს. ვერ იტანენ, როდესაც ხედავენ მომღიმარ სახეებს. ზოგიერთი თვალებს გადაატრიალებს და საჩვენებელი თითით გარკვეულ ჟესტს გააკეთებს ეს ადამიანი ვერ არისო მიგითითებს. იმ ადამიანზე მიგითითებს, რომელიც შეიძლება სულაც არ არის ბედნიერი, რომელმაც უბრალოდ რამდენიმე წუთით გაიხარა, მასაც კი უკლავენ იმ ბედნიერების შეგრძნებას. თავის მაღლა დაჭერა და სერიოზული სახით ყოფნა, სხვების ,,მდაბიო ხუმრობებზე” არ გაცინება და თვალების გადატრიალება უფრო ,,მაღალი დონის”ადამიანად გამოგაჩენს.
თუ ნამდვილად ბედნიერი გინდა იყო შეწყვიტე საზოგადოებასთან კონტაქტი. რაც უფრო ნაკლებ ადამიანთან იკონტაქტებ, მით უფრო ბედნიერი იქნები.