წავიდა თუარა მარიტა ნიკასთან გასაუბრებაზე? რათქმაუნდა არა.რატომ?იმიტომ რომ დემის ასე უნდოდა.მთელიი დღე მარიტას ბინის წინ გაატარა და როცა სადმე გოგონა გასვლას დააპირებდა მას მიყავდა.მარიტამ ნიკას დაურეკა და შეხვედრა სხვა დროისთვის გადაგო.ქუთათელაძემ კარგად იცოდა რომ "სხვა დრო" აღაარ იქნებოდა.
მარიტა ბარგს ალაგებდა რადგან მალე სკოლასთან უნდა მისულიყო,იქედან კი ყაზბეგში.ოთხი ჯიინსი,რამოდენიმე მაისური და მოსაცმელი ჩადო მარიტამ.წიგნების თაროს დააკვირდა.ლურჯ ყდიან წიგნს მოკიდა ხელი რომელზეც დიდი ასოებით ეწერა "ბედის ვარსკვლავის ბრალია|".მარიტამ იცოდა რომ ეს ვერ შეედრებოდა ერიხ მარია რემარს,პაულო კოელიოს,მარიო პიუზოს მაგრამ მაინც სიამოვნებდა ამ წიგნის კითხვა.ტაქსის გამოძახებას აპირებდა როცცა კარზე ზარი გაისმა.მარიტამ გააღო,რათქმაუნდა დემი.გაუღიმა
-წავვედით დაგვაგვიანდება!-ქუთათელაძე ხმას არ იღებდა და ბიჭს მიშტერებოდა.
-მარიტა აქხარ?-გაიცინა დემიმ.
-დემი...-გოგონას სიტყვა დემის მკაცრმა ხმამ გააწყვეტინა.
-ზედმეტი ლაპარაკის გარეშე!
-დებილი!-ჩაიჩურჩულა მარიტამ და ოთახში შევიდა.დემიმ მარიტას ხელი ჩაავლო და მისკენ მიიზიდა.
-რავარ?-თვალები დაუბრიალა გოგონას!მარიტა გაისუსა.
-გაიმეორე რავარ?-ისევ იკითხა დემიმ.
-გამიშვი მხეცო მეტკინა!-დაიჭყანა მარიტა
-იცოდე ინანებ მაგსიტყვებს!-დემიმ მარიტას ხელი გაუშვა და მისი ბარგი აიღო.თითით ანიშნა წინ წასულიყო და მარიტაც უსიტყვოდ დაემორჩილა.მანქანაში მოთავსდნენ და გაისუსნენ.არციოდა.ძალიან თბილოდა რადგან უკვე ზაფხული მოდიოდა.
-ცეკვას გააგრძელებ თუგინდა-მშვიდად უთხრა დემიმ ისე რომ მარიტასკენ არც გაუხედავს
-რაა?-თვალები გაუბრწყინდა გოგონას.დემიმ გახედა და გაეღიმა.რა ლამაზი იყო მარიტა.ნაცრისფერი თვალები ისე გაუბრწყინდა მწვანე გეგონებოდა.ბედნიერების ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.
-ხოო.ოღონდ ნიკასთან არა,უფრო კარგ ანსამბლში.თანხას არგადაიხდი და კვირაში ოთხჯერ ივლი-ჩამოუყალიბა დემიმ.
-თანხას რატო არ გადავიხდი?-გაუკვირდა გოგონას
-მე გადავიხდი !და არც შემეკამათო !-მარიტა გაისუსა.ხმა არ ამოუღია.დემიმ კიდევ გაიღიმა
-ეგრე უნდა დამიჯერო სულ!
-მოვიკლავ თავს!-დაიბღვირა მარიტა
-ტლიკინებ და მიიღებ სამაგიეროს იცოდე!-გაბრაზდა დემი
-საერთოდ არ მეშინია შენი მუქარის!-ისე ამბობდა მარიტა რომ გზას თვალს არ აშორებდა.არ ეშინია მუქარის კიარა შიშისგან კანკალებდა.
-ვნახოთ,ვნახოთ-მხოლოდ ესთვქა ბიჭმა და სკოლამდე ხმა არცერთს ამოუღია.დემიმ მარიტას ბარგი ავტობუსში მოათავსდა.დასხდნენ.ლუკა და დემი მარიტას და თათას გვერდით ისხდნენ.დიდი ომის შემდეგ ,თათამ მარიტას დაუთმო და ისიც, გამარჯვებულის სახით დაჯდა ფანჯარასთან.ავტობუსში ბავშვები სდუმდნენ.მარიტა და თათა ჩუმი კსკისი უყურებდნენ გოგონებს რომლებიც ბიჭებს ეპრანჭებოდნენ.ერთი გოგო ლუკას მიუახლოვდა და თათამ უფრო ხმამაღლა გადაიკისკისა.
-ავადმყოფო!რაგაცინებს ბიჭს გიკერავს!-მარიტამ თავი ვერ შეიკავა და ხმამაღლა გადაიკისკისა.დემიმ უცებბ შეხედა მომღიმარ მაიტას.მარიტას და დემის თვალები ერთმანეთს შეხვდნენ.გოგონამ მორცხვად გაიღიმა და თავი ფანჯრისკენ შეატრიალა.დემის კი როგორც ყოველთვის,ჩაეღიმა.
-მარიტა!-ხელი გაკრა თათამ მეგობარს.
-ჰოუ!-გამოხედა მარიტამ.
-შეხედე იმათ!-გოგო მთელი მონდომებით ცდილობდა ლუკას დაკერვას,ისე იწეოდა ხან მკერდი უჩანდა,ხან კიდევ საჯდომი
-კაი დაიცა!-ჩაიხითხითა მარიტამ.წყალი ჭიქაში ჩაასხა და თათას სთხოვა გაეტარებინა.როცა გოგოს მიუახლოვდა,ვითომ ფეხი დაუცურდა და გოგოს წყალი გადაასხა.
-უიი ბოდიში,ასე იცის სხვის ბიჭებს რო კერავ!-გამწარებული გოგო ლუკას მოშორდა.დემიმ მხოლოდ მაშინ შემოაბრუნა თავი მარიტას ხმა რომ გაიგო.გოგონასთვის ,ლუკას რომ კერავდა,არ შეუხედავს.
-ძაან ბოროტი ხარ!-შენიშნა დემიმ.
-ლუკა თათა გაბრაზდა მგონი ,წადი რაა-ჩაჩურჩულა მარიტამ და ლუკა გადაფრინდა სკამიდან.მარიტა დემის მიუჯდა.
-ჩემთან დაჯდომა გინდოდა არაა?
-აუ დემი.ფანჯარასთან დამსვავ?-საწყალი სახით შეხედა მარიტამ.
-სანაცვლოს რასმივიღებ?
-ცხოველი აღარ იქნები-გაიღიმა მარიტამ.დემი ადგა და მარიტა ფანჯრისკენ დასვა.გოგონამ ფრთხილად მოისვა ხელებზე ხელი, რომ გახურებულიყო და თვალები დახუჭა.დემიმ მოსაცმელი გაიძრო და მარიტას გადდაეფარა.სითბოს შეგრძნებისას მარიტამ ისე ნაზად გაიღიმა ,რომ დემის ეგონა გაგიჟდებოდა.უყვარდა?არუყვარდა.მოწონდა?არმოწონდა.აბა რახდებოდა?უბრალოდ სხეული,ორგანიზმი მარიტას მოითხოვდა და მორჩა.დემი მარიტას უყურებდა.შეეძლო საათობით ეცქირა ამ პატარა წიწილასთვის,როგორც დემი იტყოდა ხოლმე,ეცქირა და არ დაღლილიყო.უბრალოდ ასე უნდოდა.უნდოდა რომ მარიტას ცხოვრებაში ბიჭი მხოლოდ ის და...არა რა მათი შვილი.მას ხომ არუყვარსს(ალბათ))მარშუტი გაჩერდა.უნდა ეჭამათ.დემიმ ფრთხილად შეაღვიძა გოგონა.
-მარიტა!-მარიტამ ფრთხილად გაახილა თვალები და დემის დაბლიდან ახედა.
-არგშიაა?ჩავიდნენ უკვე.-მზრუნველის ტონით უთხრა დემიმ.
-აუუ კიი!-უცებ გამოფხიზლდა გოგონა.მალევე წამოდგა და დემის უკან გაყვა.თვალებს აქეთ,იქით აცეცებდა ,თათას ეძებდა.მარშუტი ცარიელი იყო,თათა და ლუკა არჩანდნენ.გვერდით გაიხედა და შეხედა დემის.დემის რომელიც ვიღაც გოგოს ელაპარაკებოდა,ეფლირტავებოდა შეიძლება ითქვას.გული დაწყდა."ვაიმე მარიტა,რა სულელი ხარ.რა დემი!"შესძახა მის თავს და მარსუტში ავიდა.თან ჭამდა,თან კითხულობდა.მარშუტში მარტო იყო და ამ წუთას,ეს სიმარტოვე სიამოვნებდა კიდეც.მაგრამ ვინ გაცდის ბედნიერებას!
-ბედის ვარსკვლავის ბრალია მარიტა?-წყნარად შეეკითხა დემიმ
-რა?
-ის რომ ერთმანეთს შევხვდით,ბედის ვარსკვლავის ბრალია?
-არა!შენთან შეხვედრა,ალბათ,უბედობის ვარსკვლავის ბრალია!-მალევე უკბინა მარიტამ ,როცა დემის ფლირტი გაახსენდა.
-წესიერად მელაპარაკე!-გაბრაზდა დმი და ტონს აუწია.მარიტამ წიგნი დახურა და დემის წინ აესვეტა
-არანაირი უფლება არგაქვს რომ ტონს აუწიო ჩემთან,რომ რაიმე მიბრძანო.არგაქვს უფლება რაიმე ამიკრძალო ან ჩემს ცხოვრებაში დამოუკიდებლად შემოხვიდე!-ტონს უწევდა მარიტაც
-უკვე შენს ცხოვრებაში შემოვედი.ვეღარ შეცვლი უკვე ამას!და ნუ ყვირი რაა!-არ ცხრებოდა დემი.გოგონა გაჩუმდა.როგორც ჩვევია ხოლმე და იგივე კითხვა გაუმეორა რაც ყოველთვის.
-დემი რაგინდა ჩემგან?-ისე გააბრაზა დემი ამ კითხვამ რომ იყვირა:
-გეყოს რაა მარიტა!-გოგონა შეხტა,შეეშინდა.ტუჩები აუთრთოლდა.დემი მიხვდა რა სისულელეც ჩაიდინა,სახეზე ხელი ჩამოისვა და გოგონას მიუახლოვდა.
-აუ მარიტა მაპატიე!-მარიტამ ცრემლიანი თვალები აწია
-წადი ჩემი ცხოვრებიდან,როგორც შემოხვედი ისე წადი დემი!
-არწავალ მარიტა!არმინდა!მე შენს ცხოვრებაში ვიქნები იმიტო რო ასე მინდა!შენი ცხოვრება ჩემი ცხოვრებაა,და ასე იქნებ სულ.
-მანამ სანამ გენდომება არა?და მერე ფეხებზე დაიკიდებ.გჩვევია ეგეთები-ირონიით თქვა მარიტამ და უკან დაწია რადგან დემისი ეშინოდა.დემი უახლოვდებოდა ის კი უკან იხვდა.
-ჩემი გეშინია წიწილა?
-წიწილა არვარ.შენი კი ნამდვილად მეშინია.-მხოლოდ ეს თქვა და ვტობუსიც ისევ აივსო ბავშვებით,მარიტაც დაჯდა .გვერდით თათა მიუჯდა.ხმა აღარ ამოუღია.ჩუმად კითხულობდა წიგნს,ცდილობდა შეშინება და ცემლები არ გამოეხატა,რადგან იცოდა რომ დემი უყურებდა.ყაზბეგში როცა ჩავიდნენ უკვე ბნელოდა,იქ საკმარისად ციოდა.ოთახებში დანაწილდნენ.მარიტა და თათა ერთ ოთახში ავიდნენ.გოგონამ მოსაცმელი მოიცვა,მის თავს სარკეში უყურებდა.
-მარიტა.რამოხდა არმეტყვი?-შეეკითხა თათა.მარიტამ სევდიანად გაუღიმა.
-მიყვირა თათა.შენი ცხოვრებიდან არწავალო,მე მეკუთვნისო და ესეთები.-მოკლედ უთხრა მარიტამ.თათა უკნიდან მოეხვია პატარა ანგელოზს.ქვევით ჩავიდნენ.თათა ლუკას გვერდით დაჯდა,მარიტა კი უჟმური სახით დემის გვერდით დაჯდა.მეორე მხარეს ვიღაც ბიჭი უჯდა კიდევ.უხმოდ ჭამდა.დემისთვის არც გაუხედავს.
-რა კარგი თმა გაქვს-მარიტამ გაკვირვებულად გახედა უცნობბიჭს.გაუღიმა.
-მადლობა.
-შენც ლამაზი ხარ.-არ ჩუმდებოდა ბიჭი რადგან არიცოდა რომ იქვე ატომური ბომბი იჯდა,დემის სახით,და მალე აფეთქდებოდა.მარიტამ კიდევ ერთხელ გადაუხადა მადლობა.
-ეს გოგო ჩემი შეყვარებულია ამიტო გირჩევ ჩუ!-მკაცრად და ზიზღით უთხრა დემიმ.უცნობი წამოდგა და წავიდა.მარიტა რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ დემიმ დაასწრო:
-არდაიწყო ეხა!-გოგონაც რათქმაუნდა გაისუსა.დემის ხმა გაიგონა.ის გოგო.დემი ისევ იმ უცნობ გოგოს ელაპარაკებოდა.მის წინ მჯდომ თათას უთხრა დავამთავრეო და გარეთ გავიდა.ქარიქროდა ზედმეტად ცივი.მაღალ მთებზე ნისლი იყო ჩამოწოლილი.ვარსკვლავების მქრქალად ჩანდა.მარიტა იქვე მდგარ გრძელ სკამზე ჩწამოწვა,ცას შეხედა და ღიღინი დაიწყო "ქუჩასი ერთხელ".თვალები დახუჭა.არც დემეზე ფიქრობდა,არც თათაზე.ფიქრობდა მამაზე რომელიც 2 წლის წინ ჩადო მიწაში.მამაზე რომელიც ერთადერთი კაცი იყო მის ცხოვრებაში,რომელსაც უყვარდა.ფრთხილად ჩამოუგორდა სახეზე ცრემლი და თავისთვის დაიწყო ლაპარაკი.ეგონა არავინ უსმენდა მამამისის გარდა.
-მაა,აქ იცი როგორ ცივა.ყველგან ცივა მაა უშენოდ.მარტო მეშინია.არავინ არმყავს .ხომ მპირდებოდი არმიგატოვებო,პირობას ხო სულ ასრულებდი.შენ ხედავ ალბათ.დემი მაა.მართლა პირუტყვია მაგრამ ჩემზე ზრუნავს.ცოტა უხეშად,ცოტა არა ძაან უხეშად ზრუნავს ჩემზე მარა შენ მაინც მჭირდები.მაა.-მარიტა გაჩუმდა.სახეზე ცხელი ხელის შეხება იგრძნო.დემი ფრთხილად აშორებდა ცრემლებს სახიდან.მარიტა არ გარხეულა.დემი მის წინ ჩაიმუხლა.
-სახლში შევიდეთ.ცივა.
-შეენ დაამთავრე ფლირტი?-ჩამწყდარი ხმით კითხა მარიტამ.დემიმ რათქმაუნდა ჩვეულად გაიღიმა.
-ეჭვიანობ წიწილა?-მარიტა წამოდგა.
-არა საერთოდ.-და სახლისკენ წავიდა.დემი ახლა დააკვირდა და:
-ჩემი მოსაცმელი.მართლა გიხდება-მარიტამ დაიხედა და მართლა დემის მოსაცმელი ეცვა.შერცხვა,ძალიან შერცხვა.
-მე,არ შემიმჩნევია.არცმახსოვდა შენი თუ იყო-დემი მარიტას მიუახლოვდა და ფრთხილად შეეხო ტუჩებით შუბლზე.
-ახლა სახლში შედი.ოთახში ადი არ იბოდიალო და იფიქრე.მხოლოდ ჩემზე!-მაინც წაკბინა დემიმ და თვალი ჩაუკრა მარიტა კი გაღიმებული და დაშტერებული შევიდა სახლსი."დებილი" მხოლოდ ამას ფიქრობდა