პირველი ჩემი დაბადების დღე სულ გადამავიწყდა ამ პრობლემების გადამკიდე და მეორე, გაოგნებული ვიყავი ალექსანდრეთი...
ნამდვილად არ ველოდი თუ უკვე "ოფიციალურ ცოლობას" მთხოვდა...
პირდაღებული ვიდექი ვერც "კის"ვიძახდი და ვერც "არას"...
რეალობაში მხოლოდ თიკოს კივილმა და გვერდში მუჯლუგუნმა მომიყვანა..
-გოგო თქვი რამე... მოკვდა ბიჭი ნერვიულობით...
-მე... მე არ ვიცი... თანახმა ვარ...
იმდენად ჩუმად ამოვილაპარაკე მე ძლივს გავიგე...
-რა თქვი?
ჩამეკითხა ბექა და "ეშმაკის თვალებით" გამომხედა....
-თანახმა ვარ...
ამჯერად უფრო დამაჯერებლად ამოვილაპარაკე და გახარებული ალექსანდრესკენ წავედი... მთელი ძალით ამიყვანა ხელში და დამატრიალა......
-მიყვარხარ მარიტა.... სასწაულად...
კიდე დიდხანს მოვესიყვარულეთ ერთმანეთს და ჩვენ ადგილებზე დავსხედით...
ყველა გვილოცავდა გვიცნოვდა თუ არ გვიცნობდა... როგორც ქართველებს გვჩვევია ერთ ბედნიერების სადღერგრძელოს მეორე მოყვა და ასე შემდეგ...
ალექსანდრე სახლში არ მისულა, სახლში მივიტანე და ლოგინზე დავდე... სრული ამ მნიშვნელობით...
დილით განსხვავებულად გავიღვიძე... არ გავუჩერებივარ მაძიმე ხელებს მუცელზე, ცოტა არ იყოს გამიკვირდა და გვერდზე გავიხედე დასაზუზსტებლად, რომ ალექსნადრე ნამდვილად "მოვიტანე"....
ლოგინში ოთხად მოკეცილი ალექსანდრე დამხვდა, რომელიც უცნაურ ხმებს გამოსცემდაა. ერთი გულიანად და ხმამაღლა გავიცინე და ადგომა დავაპირე ხელით რომ შემაჩერა...
-აუ ცოტა ჩუმად გაიცინე მაინც თავი მისკდება...- ხელები მაგრამ მიიჭირა საფეთქლზე და ლოგინზე წამოჯდა.. - აუ მარიტა გთხოვ ნაბეღლავი მომიტანე თორემ ცუდად შეიძლება გავხდე...
სიცილით ავიღე ხალათი და ესე სიცილ-სიცილით გავედი გარეთ. კარებთან მანანა და ელენიკი დამხვდნენ...
-მალიტა მე და მანანა ბებო წავალთ რაღაჩეებს ვიყიდით და მოვალთ...
ანგარიში ჩამაბარა და გარეთ გავვარდა..
მეც სამზარეულოში შევედი და ნაბეღლავს დავუწყე ძებნა...
მალევე სამზარეულოში თვალი მოვკარი "ოთხ" ფეხს.. ერთი აკშკარად კაცის იყო, ხოლო მეორე ქალის ფეხებს გავდა თუ იყო ვერ გავარკვიე..
თავი ნელა ავწიე და გიორგი და მის მორიგი "ნაშოჩკა" შემრჩა ხელში, რომლებიც ერთმანეთს ვნებიანად კოცნიდნენ...
-უკაცრავად ხელი ხომ არ შეგიშალეთ?!
ირონიულად ვიკითხე და მაგიდის კიდეს ჩამოვეყრდენი...
-მარიტა.. გაიცანი ეს ნინაა, ჩემი... ჩემი...
-შენი მორიგი "გასართობი" გასაგებია...
მე წავალ ხელს არ შეგიშლით და ხო გიორგი, ოთახი გაქვს შენი სადაც შენ ცხიველურ ინსტიქტებს დაიკმაყოფილებ გახსივდეს ბავშვია სახლში...
თვალი ჩავიკარი და ოთახისკენ ტანის ნელა ქნევით ავედი....
ალექსანდრე ისევ ისე დამხვდა, კარიზ გაღებაზე თავი ოდნავ აწია და ცალყბად გამიღიმა...
-როგორც იქნა ამოხვედი..
-აუ ქვევით ისეთები ხდება..
აცერცეტებულმა ვუთხარი დანაბეღლავით სავსე ჭიქა მივაწოდე, ერთი მიყუდებით დაცალა და მხოლოდ მაშინ გამცა პასუხი....
-ჯეე მოდი დაწექი -ხელით მის გვერდზე ცარიელი ლოგინისკენ მანიშნა - და მერე მოყევი...
ჩემი ადგილი დავიკავე და მოყოლა დავიწყე
-მოკლედ რა ხდება...
-მოიცა მოიცა მოიცა... ბარემ ხმალიც ხო არ ჩავდოთ შუაში რამეს რომ არ მივქარო?! რა არის ხალათით რო დაწექი ბარემ შარვალ კოსტუმი ჩაგეცვა... - ერთი ხელის მოსმით მოაშორა თხელი ნაჭერი ჩემ სხეულს და მის გვერდზე დამაწვინა.. ხელი წელზე მომხვია და თავზე მაკოცა... - ეხლა შეგიძლია გააგრძელო...
ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევუ და აშკარა სიბრაზე აღებეჭდა სახეზე..
-ვერაა ხო ეგ ჩე**ა... რა ნაშები მოათრია აქ.. ცოლი მაინც იყოს....
-ალექსამდრე...
-რა?
-ეგრე არც მე ვარ შენი ცოლი მაგრამ სამ თვეზე მეტია შენთან ერთად მძინავს....
-მარიტა მისმინე... შენ უკვე ჩემი ცოლი ხარ... გუშნი დაგნიშნე კიდეც... და მე მართლა წრფელი გულით მიყვარხარ.. და გიორგი? ხო იცი როგორიცაა?!. გასართობად ეყოლება დ მე ეგეთები არ მევსება...
ხანგრძლივი კოცნით დამაჯილდოვა და როცა სუნთქვის და ხმის ამოღების საშუალება მომცა, საკმაოდ გაბედული ნაბიჯი გადავდგი წინ..
-ალექსანდრე.. რაღაც მინდა გკითხო.. ოღონდ არ გაბრაზდე...
-მითხარი რა იყო?!
-დამპირდი რომ არ გაბრაზდები...
-გპირდები...
-კაი მაშინ... ჩემამდე დარწმუნებული ვარ ბევრი გოგო გეყოლებოდა... ყველა ისე გიყვარდა როგორც მე თუ იმსზე მეტად ვიდრე მე?
ვიგრძენი როგორ დაეძაბა თითოეული ნერვი.. ანერვიულდა და ხელი გამიშვა.. თავზე ნერვიულად გადაისვა ხელები და მძიმედ დაიწყო ლაპარაკი
-მართალი ხარ შენამდე ბევრი გოგო მყავდა, მაგრამ... მაგრამ... ვერცერთი მათგანი ვერ მოვა შენამდე... ამას იმიტომ კი არ გეუბნები რომ გეწყინოს ან რამე..
შემიძლია გითხრა რომ ყველა იმ გოგოს შორის რომელიც მყოლია ყველაზე გამორჩეული ხარ.. ყველაფრით.. სილამაზით.... ლაპარაკით... ქცევით... ყველაფრით... სამი თვე რომ ერთსა და იმავე გოგოს ვხვდებოდე მიღწევააა... ყველას ჩემი სურვილისთვის გამოვიყენებდი მაგრამ შენთან არ შემიძლია.... შენ ვერ გიმეტებ ასეთი ტკივილისთვის...
ალბათ უკვე მემილიონეჯერ გითხარი რომ სიცოცხლეს მირჩევნიხარ და რაც არ უნდა მოხდეს ყოველთვის ყველაფერზე და ყველაზე ძაან შენ მეყვარები...
ყველაფერს დავთმობ შენ გამო მარიტა ჩიგოგიძე...
მაგრამ გთხოვ.. ნურასდროს შეგეპარება ეჭვი იმაში რომ ოდესმე გიღალატებ, სხვადი გაგცვლი ან აღარ მეყვარები ისე როგორც ეხლა ან პირიქით იმაზე ძლიერად.. დარწმუნებული ვწრ ასი წლის მერეც ისე მეყვარები და იმაზე მეტად ვიდრე ახლა..
ამოიგდე ეგ უაზრო ფიქრები თავიდან და ჩაიცვი ქორწილისთვის უნდა გავემზადოთ..
მხურვალედ მაკოცა და სააბაზანოში გავიდა...
ნახევარი საათი ვიჯექი ესე გამოშტერებული და ვერაფერს ვაკეთებდი...
მეშინოდა მაგრამ რის? ალექსანდრემ ხო ამომწურავი პასუხი გამცა იმაზე რომ არ უნდა შემეშინდეს მისი ღალატის.. მაგრამ გული შიგნიდან რაღაცას სასწაულად მღრღნიდა.... რაღაცის მეშინოდა... რაა ეს რაღაცა?
არ ვიცი..
გავგიჟდები....
არ მაქვს ამ შიშის მიზეზი...
-მარიტა რა გჭირს?
აბაზანიდან გამოსულმა ალექსანდრემ გამომიყვანა ფიქრებიდან...
-არაფერი ჩავფიქრდი უბრალოდ....
-მითხარი მაგ ფიქრის მიზეზი?!
-არაფერი ისეთი..
-დროზე!!!
მისი ხმა საშინლად კატეგორიული იყო ამიტომ დამალვას აზრი არ ქონდა და ვითხარი....
-მარიტა ამდენი ტყუილა ვილაპარაკე?!
-არ მაგრამ...
-არავითარი მაგრამ.... გჯერა ჩემი?
თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და სირცხვილით თავი დავხარე...
თავი ამაწევია და თვალებში ჩამხედა...
-კიდევ ერთხელ გეტყვი რომ არასდროს არავისთან და არავითარ შემთხვევაში არ გიღალატებ... და რაც შენამდე იყო შენ არ გეხება და უკვე არც მე რადგან შენ მე მეკუთვნი, რაც შენ გეხება მე მეხება და რადგან შენი წარსული შენ არ გეხება უკვე აღარც მე აღარ მეხება...
თვალი ჩამიკრა და კიდევ ერთი მხურვალე კოცნით დამაჯილდოვა...