ოცდამეოთხე თავი
ბიჭები დიდხანს არ გაჩერდნენ, მამუკა, ზვიადი და მისი მეგობრები ამდენი ცემისგან ისე იყვნენ მისავათებულები, რომ ნახევრად უგონო მდგომარეობაში მყოფები ხურჯინებით გადაკიდეს ცხენებზე და ისე წააბრძანეს სოფელში. დავრჩით მხოლოდ სამნი, მე, კობა და ქეთი.
უჩვეულოდ ვღელავდი და ვნერვიულობდი, ჩვენს გვერდით მესამე ადამიანის ყოფნა აშკარად მხნეობას მმატებდა. ქეთის ტკივილგამაყუჩებლები დავალევინე, სხვას ამ ეტაპზე მაინც ვერაფერს გავაკეთებდი, მიყენებული იარების მოშუშებას დრო სჭირდებოდა, უფრო ხანგრძლივი პერიოდი ენდომებოდა ალბათ სულიერი სიმშვიდის მოპოვებას. ნელ-ნელა, როგორც იქნა ჩაეძინა ქალს. ვხედავდი ძილში შეციებული ადამიანივით, ნერვიულად როგორ აცახცახებდა, კვნესოდა, ისე ოხრავდა, იფიქრებდი გულიც თან ამოაყოლაო.
- შეუძლებელია!... არ გინდა, გთხოვ!... არ გინდა... - ძილში ტიროდა, ხელებს ისე იქნევდა თითქოს ვიღაცას იგერიებდა.
ვუმზედი მის ტკივილს და მეც ორმაგად ვიტანჯებოდი, მეცოდებოდა, იმ ყველაფრისთვის რისი გადატანაც ჩემი ძმის გამო უწევდა, მიუხედავად იმისა, რომ მათ შორის სექსი არ ყოფილა, ამით არც არაფერი იცვლებოდა, როგორც არ უნდა ეცადა ემოციებისა და შიშის დაფარვა, მამუკას მაინც მოეხერხებინა, მისთვის ზიანის მიყენება. ის შოკი, რომელიც შეიძლებოდა ქალს ძალადობის დროს გადაეტანა ქეთის მიღებული ჰქონდა.
იცი ეს ჩემთვის რას ნიშნავდა?! ვერც ვერასოდეს გაიგებ. მეშინოდა, ნებისმიერ წუთს ასე ნაკოწიწებ ნებისყოფას არ ეღალატა. ცუდად არ იფიქრო, უბრალოდ იცი როგორი შეგრძნება მქონდა?! არ ვიცი თუ გამოგიცდია, იმედია არასოდეს იგრძნობ ამას. როცა ჩემს ახლობელს უჭირდა მაქსიმალურად მოჭიმული, მობილიზებული ვიყავი, არაფერზე ვფიქრობდი, გარდა იმისა, რომ ქეთის ჯანმრთელობაზე მეზრუნა, მაგრამ როგორც კი დავიგულე, რომ მის სიცოცხლეს საფრთხე აღარ ემუქრებოდა, მოვდუნდი, მოვეშვი, თითქოს ერთბაშად ამტკივდა კუნთები, სახსრები. ნერვებისგან მაცახცახებდა.
იმ ღამეს იქ გავატარებდით, ხოლო მეორე დღეს კობასთან ერთად იმედი მქონდა მოვახერხებდით მის ქოხში გადასვლას, შემდეგ ისიც დაგვტოვებდა. აი, ამის მეც კი მეშინოდა, შევძლებდი ქეთისთან პირისპირ დარჩენას?! მეშინოდა ჩემი დაუფიქრებლობითა და ეგოიზმით უნებურად ტკივილი არ მიმეყენებინა მისთვის. თავს საზიზღრად ვგრძნობდი, დანაშაულის შეგრძნება არ მასვენებდა, განსაკუთრებით ჯაბასთან.
დავურეკე მობილურზე და უსინდისოდ მოვატყუე, რომ ქეთიმ მობულური დაკარგა, და თუ ვერ დაურეკავდნენ არ ენერვიულათ, ასევე გავაგებინე, რომ რამოდენიმე დღით ჩვენთან გვინდოდა დარჩენა, შესაძლებელია ხევსურეთშიც კი ავსულიყავით.
ვიგრძენი აშკარად არ ესიამოვნა ჯაბას ჩემი ნათქვამი, დაძაბულობისგან ღრმად ჩაისუნთქა, სცადა შეძლებისდაგვარად თავი მოეთოკა, თუმცა გამაფრთხილებლად მაინც გამომიცხადა:
- კი, მაგრამ ქეთის ხომ გამოცდები აქვს?
- გადაიტანს სექტემბრისთვის... - ურცხვად ვიცრუე.
- პირველივე კურსზე?! - ხმა შეეცვალა უფროს კაიშაურს - მიუხედავად იმისა, რომ რამოდენიმე თვეში ჩემს შვილზე დაქორწინებას გეგმავ, იმედია ზომიერების შეგრძნებას არ დაკარგავთ! - ცდილობდა სიბრაზე ნათქვამი ნახევრად ხუმრობითი ტონით გადაეფარა, მაგრამ მის ხმაში დაუფარავი ეჭვი მაინც ვიგრძენი.
ტკვილით გამეღიმა, კაიშაურების ერთად-ერთ ნებიერას გავხედე, მის დალილავებულ სახეს, სად იყო ზომიერება? ეს ზღვარი უკვე წაშლილიყო, რას იზავდა მისი ქალიშვილი ასეთ დღეში რომ ენახა?!
- ნუ ღელავ, ჯაბა... ყველაფერი ისე იქნება შენ რომ გაგიხარდება! - დავაიმედე უფროსი მეგობარი.
- ვიცი... - ისე მითხრა, თითქოს მისი ეჭვების შერცხვა.
ვიცოდი, რომ ჯაბა ნამდვილად გვენდობოდა, ჩემი სჯეროდა, როგორც კაცს კაცის, მე კი ასე უსინდოსოდ ვატყუებდი და სიმართლეს ვუმალავდი.
არის თვისებები, რომელსაც ადამიანში ყველაზე მეტად ვერ ვიტანდი და დღემდე ვერ ვიტან, ასეთი იყო ტყუილი, ალბათ ყველაფერს, ნებისმიერ შეცდომას ვაპატიებდი, ამის გარდა. ჩემთვის არ არსებობდა ცნება „უწყინარი ტყუილი“, არც მდგომარეობის მჯეროდა და არც იმის, რომ ზოგჯერ ტყუილის გამართლებაც შეიძლებოდა. მატყუარა ადამიანებს ყოველთვის სასტიკად ვაკრიტიკედი. ვამტკიცებდი, რომ ისინი სულით იყვნენ მატყუარები და ამის გასასამართლებლად ათას მიზეზს იგონებდნენ. ამჯერად კი ასეთ როლში მე ვიყავი. უცნაური შეგრძნება მქონდა. აზრების მოსაკრეფად, აშკარად გაგრილება მჭირდებოდა, ჯაბასთან საუბარი დავასრულე თუ არა, ქოხიდან გარეთ გამოვვარდი. ცივმა, გრილმა ჰაერმა აშკარად მარგო.
- ოხ. მე ამის დედაც!... - მთელი ძალით ვურტყვავდი მუშტებს იქვე მდგომ ხეს. იქვე იდგა კობაც, არაფერს აკეთებდა ჩემს შესაჩერებლად, ჩუმად მიმზერდა, თითქოს მაცლიდა როდის დავიცლებოდი, როდის დავიღლებოდი, უკვე ვეღარ ვუძლებდი, მუხლებზე ვიდექი, ასე უსუსურად და არარაობად არასოდეს მიგრძვნია თავი, მტკიოდა ამჯერად ქეთას გამო არა, საკუთარი შინაგანი ხმა არ მასვენებდა, არარაობად, არაკაცად ვგრძნობდი თავს, განა ვინ ვიყავი? ერთი არსება, რომელსაც საკუთარი ძმაც კი ვერ იტანდა, რომელ კაცობაზე, რომელ ვაჟკაცობაზე უნდა მელაპარაკა მე?! ლაქა რომელიც ჩემმა ძამიკომ დამაჩნია მთელი ცხოვრება მეყოფოდა სირცხვილად. ძალიან მტკივნეული ყოფილა საკუთარ თავთან ბრძოლა. ისე არ ჩათვალო თითქოს ქეთისთან დაკავშირებით მიღებული გადაწყვეტილება მაწუხებდა, არა.. ერთი წამითაც კი არ გამივლია თავში მასთან დაშორება, თუმცა იმასაც ზუსტად ვიაზრებდი, რომ საკმაოდ გამიჭირდებოდა ამ დღის დავიწყება და გონებიდან ამოშლა, ან რა უნდა მექნა მომავალში?!
- რთულია?! - ფრთხილად მკითხა კობამ.
- ძალიან. - ხმაჩამწყდარმა ვუპასუხე, საკუთარი სისუსტის გამო თავი მეზიზღებოდა.
- გიფიქრია ამის შემდეგ რა იქნება?!
- არა... - გულწრფელად ვუპასუხე მე.
- რას აპირებ მამუკასთან დაკავშირებით?..
- მე? არაფერსაც აღარ ვაპირებ, ეგ ადამიანი ჩემთვის უკვე აღარ არსებობს.
- მერე შენები, დედაშენი ამ ამბავს შეეგუება?!
ირონიულად გამეღიმა მე: - თუ არ შეეგუება, უბრალოდ დამკარგავს!
გული მეტკინა, იმის გააზრებაზე, თუ რამხელა ბზარი შემოიტანა ოჯახში ჩემმა ძმამ. რა უნდა მექნა?! ერთი რამ ზუსტად ვიცოდი, ჩვენი ერთად ყოფნა ყოვლად წარმოუდგენელი იყო, იმ სივრცეში სადაც ჩემი ძმა ფეხს ადგამდა მე აღარაფერი მესაქმებოდა, ვენდობოდი ოდესმე საკუთარ ძმას? ვანდობდი მას ჩემს ოჯახს?!
- მერე ქეთი ამას შეეგუება? - თითქოს განგებ აგრძელებდა კობა ჩემს წამებას.
- რა არის ამაში შესაგუებელი?! - გავღიზიანდი მე. - მიყვარს და ამის გამო ბოდიშის მოხდას არ ვაპირებ.
- ამას გასაბრაზებლად არ გეკითხები, უბრალოდ არ მინდა გული კიდევ გეტკინოს, ნინასთვის იოლი ასატანი არ იქნება შვილების დაპირისპირება...
- არც ზურას მოეწონება, მაგრამ რა ვქნა?! სხვა გამოსავალს ვერ ვხედავ..
ზუსტად ვიცოდი, მიუხედავად იმისა კაიშაურთან ვიცხოვრებდი თუ არა, ჩემთვის მამუკა მაინც უკვე სამუდამოდ დაკარგული იყო.
აღარაფერი მითქვამს, ან რა აზრი ჰქონდა?! საკუთარი თავის მჯეროდა, ზუსტად ვიცოდი, რომ არ არსებობდა დედამიწაზე ადამიანი, რომელიც ქეთისთან დაშორებას მაიძულებდა, გულის სიღრმეში იმედი მქონდა, რომ კობას ნათქვამი მხოლოდ ჰოპოთეზად დარჩებოდა და ასეთი მძიმე არჩევანის გაკეთება არ მომიწევდა.
უსიტყვოდ შევედი ქეთისთან. თითქოს შედარებით დამშვიდებულიყო. აღარ ბორგავდა, აღარ შფოთავდა. ცოტა სიმსუბუქე ვიგრძენი და შედარებით მშვიდად ამოვისუნთქე.

მეორე დილას ადრე გაიღვიძა კაიშაურმა. მართალია ცდილობდა არ შეემჩნია, მაგრამ მაინც ვხედავდი, რომ წინა დღესთან შედარებით დაჟეჟილი სხეული უფრო მეტად აწუხებდა.
- აბა, რას იტყვი, როგორ ხარ? შევძლებთ ჩემთან გადასვლას?
- შენი მეგობარი სულ ოდნავ მაინც თუ გაიღიმებს, მე მგონი შევძლებ... - გვერდულად გამომხედა ქეთიმ.
ძლივს შესამჩნევად გავუცინე: - დარწმუნებული ხარ?- ეჭვით შევავლე თვალი დალილავებულს სახეზე.
- დიახ, ექიმო, დარწმუნებული ვარ... როგორც არ უნდა გამიჭირდეს, ერთ დღესაც ვერ გავატარებ ამ ქოხში, ერთი სული მაქვს როდის მოვშორდები აქაურობას... - ზიზღით მოავლო თვალი გარშემო.
- კარგით, მაშინ ნელ-ნელა ავბარგდეთ და...
- ავბარგდეთ, თორემ ჩვენც ბარგი არ გვქონდეს წამოღებული.. - სიცილით გახვედე მეგობარს - ჩემს ძვირფას ტვირთს ავიყვან ხელში და ესაა... - თვალის დახამხამებაში ავიტაცე ქეთი ხელში - მზად ვართ... .
მიუხედავად იმისა, რომ სამი ცხენი გვყავდა, კაიშაურის ცხენზე მარტო დასმას ვერ გავბედავდი. ბუმბულივით მსუბუქი იყო, ვიგრძენი როგორ დაიძაბა და გააცახცახა, როცა შევეხე. ვერ მივხვდი ეს ცახცახი ჩემი სიახლოვით იყო გამოწვეული თუ სიცივით. დაბნეულმა, ოდნავ ნაწყენმაც კი დავხედე ქალს, თვალები ცრემლებით აევსო კაიშაურს, სახე ამარიდა და ჩემს მკერდში დამალა. ღრმად ჩავისუნთქე მისი სურნელი, კისერზე შემოხვეულ სუსტ მკლავებზე ფრთხილად ვაკოცე და გარეთ გავედი.
ერთ ცხენზე ვიჯექით ორივენი, ცალი ხელით აღვირი მეჭირა, ცალით კი წინ მჯდომ ქალს მთელი ძალით ვიკრავდი გულში. ვცდილობდი შეძლებისდაგვარად ჯიყჯიყს არ შეეწუხებინა, თუმცა როცა თითოეული უხეში მოძრაობისგან მის ვერ შეკავებულ ყრუ კვნესასა და მაისურზე ტკივილისგან უფრო ძლიერად მოჭერილ თითებს ვგრძნობდი, ვხვდებოდი, რომ დაჟეჟილობები აწუხებდა, უნდა ვაღიარო, რომ არა ეს მოძრაობა, სხვაგვარად ვერც კი მიხვდებოდით ტკივილს თუ იტანდა, არ წუწუნებდა, მოთმინებით ელოდა გზის დასრულებას.
ალბათ, ერთ საათიანი მგზავრობის შემდეგ, როგორც იქნა მივედით კობასთან. თითქოს ტკივილიც კი დაავიწყდა, გაფართოებული თვალებით უმზერდა კაიშაური შუაგულ ტყეში მოშიშვლებულ მინდორზე სოკოსავით წამოსკუპებულ, ფინური ტიპის კოტეჯს.
- ეს არის შენი ქოხი? - აღტაცებულმა ჰკითხა ქეთიმ კობას.
- ქოხი პირობითად ჰქვია, თითოეული დეტალი საკუთარი ხელით მაქვს გაკეთებული, აღიარე ხომ მაგარია?! - აშკარად აღფრთოვანებული იყო საკუთარი შემოქმედებით ჩემი მეგობარი.
- მაგარია აბა რა... - გულწრფელად მოუწონა სახლი ქეთიმ.
- ისე ამ სახლში დიდი ნაწილი შენი პრინცის გაკეთებულია, ასე, რომ თავი ისე იგრძენი როგორც საკუთარ სახლში...
- დიდი მადლობა, ჩემი ღვაწლი რომ არ დაივიწყე... - სიცილს ვეღარ ვიკავებდი კობას კმაყოფილი სახის დანახვაზე.
- მაგას ვერასოდეს დავივიწყებ! ... აქ ჩვენი პატარა სამოთხეა, დიდი იმედი მაქვს რომ მოგეწონება და შეიყვარებ ამ ადგილს.. - უცებ გაუკეთა რეკლამა სახლს მამაკაცმა, რომელიც სულ რაღაც ორი საძინებლისგან, ერთი მოზრდილი მისაღებისა და სამზარეულოსგან შედგებოდა.
- აშკარად აღარ სჭირდება ეგ სიტყვები! - სიცილით გავხედე ქეთის, რომელსაც თვალები უცუმციმებდა კმაყოფილებისგან.
- ერთ ოთახში მოგათავსოთ, თუ?!... - ყოყმანით გვკითხა კობამ.
გაოცებულმა, დაბნეულმა შემოხედა ქეთიმ, მის თვალებში ჩამდგარი დაუფარავი პანიკა არ გამომპარვია. გული კიდევ ერთხელ ჩამწყდა.
- ცალ-ცალკე, შენი დახმარება არ მჭირდება გზას ჩემითაც გავიკვლევ შენი ოთახისკენ.. - ქალის რეაქციით განაწყენებულმა ბღვერით გავხედე კობას და მის ოთახში შევვარდი.
რამოდენიმე წუთში ფრთხილი კაკუნის ხმა გავიგონე, ძნელი მისახვედრი არ იყო, რომ ქეთი იქნებოდა. საკუთარი სიფიცხით დარცხვენილმა გამოვაღე კარი.
- მაპატიე, გული თუ გატკინე!.. - სიტყვის თქმა არ ვაცადე მას.
- შენ? საპატიებელი არაფერია, არც საწყენი. ალბათ კობას კითხვაც ბუნებრივი იყო, უბრალოდ მე არ ვიყავი ამისთვის მზად. მესმის, ადრე თუ გვიან ჩვენ ერთად ვიქნებით, მაგრამ დავიბენი, ძალიან გთხოვ გამიგე! გუშინდელი მოვლენების შემდეგ... - ხმა გაებზარა წინა დღის გახსენებაზე, მივხვდი სულ ცოტაც და ატირდებოდა კიდეც, ცრემლების დასაფარად ისევ სახე ამარიდა და ჯიუტად იატაკს ჩააცქერდა.
- ქეთი, ძალიან გთხოვ, არ გინდა, არასწორად გაიგე, მამაშენს დავპირდი, ვიდრე არ ვიქორწინებთ ჩვენს შორის არაფერი მოხდება, ჩემი გჯერა?! - ნიკაპზე ხელი მოვკიდე და თავი მაღლა ავაწევინე, ცრემლებით სავსე თვალებში ვუმზერდი და ერთი სული მქონდა სათითაოდ დამეკოცნა, მაგრამ მისი უფრო მეტად შეშინება აღარ მინდოდა.
- მჯერა, შენი მარტო მე კი არა, ჯაბასაც კი სჯერა!... - თითის წვერებზე აიწია ქეთი, პატარა ფრთხილად მაკოცა საფეთქელზე.
ფრთხილობდა, სულ ოდნა შესამჩნევად შემეხო ტუჩებით, მაგრამ ჩემთვის ცეცხლის წასაკიდებლად ესეც საკმარისი გამოდგა. ჩემსკენ ფრთხილად მივიზიდე კაიშაური. მონატრებული ვნებისგან გავარვარებული ტუჩებით სათითაოდ ვუკოცნიდი ბაგეებს, წინააღმდეგობას არ მიწევდა ქალი და ეს ორმაგად მახელებდა. ვცდილობდი მისთვის ტკივილი არ მიმეყენებინა, ვფრთხილობდი, მაგრამ შიგნით დაგროვებული ჟინის მოთოკვა მაინც ვერ მოვახერხე. უფრო ძლიერად მივიზიდე ქეთი. გონს ისევ მისმა კვნესამ მომიყვანა.
- მაპატიე... - სწრაფად, ცივად გავუშვი ხელი - ვიცი შენთვის მტკივნეულია, მაგრამ თავის მოთოკვა მიჭირს...
ღიმილით მიმზერდა კაიშაური, თითქოს ჩემი რეაქცია ართობდა და ახალისებდა.
- არასწორად იგებ, მე შენი კოცნის კი არ მეშინია, უბრალოდ მეტკინა... - ჩალურჯებულ მკლავებზე დაიხედა მან და მთელი სხეულით ჩამეხუტა.
- მაპატიე, ეგ სულ დამავიწყდა... - ორივე ხელით მოვხვიე სუსტ მხრებზე და თბილად ჩავიკარი გულში.
მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგვრძელო, კობა მაღაროსკარში გავგზავნეთ, რამოდენიმე დღის სამყოფი სურსათი, გამოსაცვლელი ტანისამოსი და საჭირო წამლების მარაგიც გავაკეთეთ. ტელევიზორი არ გვქონდა, მობილურზე იშვათად ვრეკავდით, ისიც მშობლებს თუ შევეხმიანებოდით, ვისვენებდით სამნი პენსიონერულად, ვტამაშობდით ჭადრაკს, ნარდს, სამ კაცში ჯოკერსაც კი ვახერხებდით, ერთად ერთი ლოტო არ გვქონდა, თორემ ალბათ ამასაც ვითამაშებდით.
ქეთიც ნელ-ნელა უკეთ ხდებოდა, სხვადასხვა სახეობის მაზების წყალობით სახეზე იარები სწრაფად ალაგდა, მართალია სხეულზე ალაგ-ალაგ ჩალურჯებები ისევ ეტყობოდა, მაგრამ ამას უკვე აღარ ვჩიოდით.
კობას უნდოდა ჩვენი მარტო დატოვება, აქ მურმანის ეკალივით ვარო, რამოდენიმეჯერ გამიმეორა, მაგრამ არაფრით წასვლის ნება არ მივეცი, სიმართლე გამხელილიც სჯობია, საკმაოდ ძნელი იყო კაიშაურთან პირისპირ ყოფნა და თავის შეკავება, ვხვდებოდი, რომ მომენდომებინა არც ქალი გამიწევდა წინააღმდეგობას, ეს კი უფრო მირთულებდა დასახულ მიზანს, პირობა პირობა იყო, ისედაც სინდისი მაწუხებდა ჯაბას რომ ვატყუებდი და ქალიშვილის მდგომარეობას ვუმალავდი, თავს ორმაგად არ შევირცხვენდი და მიცემულ პირობას არ დავარღვევდი. შესაბამისად ერთი სული მქონდა თბილისში როდის დავბრუნდებოდით.