-გაბრიელი-
სახლში ვიყავი, როდესაც მობილურზე უცხო ნომერი შემოვიდა. სენსორს ხელი გავუსვი.
-გისმენთ!
-გამარჯობა გაბრიელ, ანა ვარ. შენთან ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს და შეგიძლია შემხვდე?
-გაგიმარჯოს. ახლა?-ვკითხე ინტერესით.
-უმჯობესია, თუ ახლა დავილაპარაკებთ, შესაძლოა ხვალ უკვე გვიანი იყოს.
-ეკას ეხება? ხომ კარგადაა!-ხმა საგრძნობლად დამისერიოზულდა.
-კი, ეკა კარგადაა. თუმცა ეს მართლაც მას ეხება! სკოლის ეზოში შევხვდეთ 15 წუთში და ყველაფერს იქ მოგიყვები.
-კარგი, შეხვედრამდე.
15 წუთში მართლაც, სკოლის ეზოში ვიყავი და ანას ველოდებოდი. ისიც მალევე მოვიდა. სკამზე ჩამოჯდა და თხრობა დაიწყო:
-მოკლედ, დიდად არ გავწელავ საუბარს და პირდაპირ გეტყვი. ეკა ცოტათი განსხვავებულია. ეს ჩემს გარდა არავინ იცის. თუმცა ახლა საჭიროდ ჩავთვალეთ, რომ შენც იცოდე. ეკას უნდოდა რომ ეს თვითონ ეთქვა,თუმცა შეეშინდა. ეგონა ამისშემდეგ უფლებას არ მისცემდი გაეგრძელებინა!-მითხრა და ამოიხვნეშა.
-რისი შეეშინდა? რა უფლება? ვერაფერი გავიგე.
-ხოდა მომისმინე. 2 თვის წინ, სიზმრებს ხედავდა სანაც შენ და ის ტყე ესიზმრებოდით. აი , ლაშქრობაზე სადაც დავრჩით. მაშინ შენ ნანახიც არ ყავდი. სკოლაში პირველად, რომ გნახა, ძალიან გაუკვირდა...-ანამ ყველაფერი დაწვრილებით მომიყვა. მეც გაკვივებული ვუსმენდი. თან მჯეროდა თან ვერ ვიჯერებდი. მოყოლა, რომ დაასრულა ვკითე:
-ანუ მაშინ კლასელებთან, რომ ვიდექი და სახლიდან არ გახვიდეო, რომ მთხოვდა. იმიტომ მითხრა რომ ჩემი ძმა ნახა და მე ვეგონე?-თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია.
______________________________________________________________________
მერე ანას ბიძამისის განყოფილებაში გავყევი. ეკას ჯერ საყურე ჩართული არ ჰქონდა, ამიტომ მას მობილურის ჯიპიესიდან ვადვნებდით თვალს. ჯერ ფეხით მიდიოდა, მერე კი ჯერ სხვა გზაზე გაუხვია და მერე კი ძალიან სწრაფად დაიწყო მოძრაობა.
-ანა ხომ ვუთხარით, რომ გია ასათიანის ომპანიაში უნდა წასულიყო. იქ რატომ არ წავიდა?-გაბრაზებული ხმა ჰქონდა ანას ბიძას.
-არ ვიცი. გუშინ მითხრა, რომ ისე მოიქცეოდა როგორც ჩვენ ვეტყოდით.
მერე რაღაც მიტოვებულ შენობაში გაჩერდა. ცოტახანში ის საერთოდ დავკარგეთ როგორც იქნა ან მობილური გამორთო. ან კიდევ გაუტყდა. ისე ვნევიულობდი, რომ აქ ვეღარ გავჩერდი და იქედან შეუმჩნევლად წამოვედი. ბოლოს სადაც გაჩერდა იმ მისამართს დავადექი, მანქანით სწრაფად მივედი იმ ადგილამდე და შენობაში შევედი. ხმა არ საიდან ისმოდა, ამიტომ ვიფიქრე, რომ ეკ იქ მარტო იყო. გარეთ არც სხვისი მანქანა ეყენა, რომ ეჭვი ამაში შემეტანა. ტყვია, რომელიც ჩემვის იყო გამიზნული ეკას მოხვდა. ის ჩემს წინ ჩაიკეცა და ხელები დასისხლიანებულ მუცელზე დაიდო. სუნთქვა შეკრული ვუყურებდი. ეს ყველაფრი ისე სწრაფად მოხდა, რომ გონება ჯერ კიდევ ხარშავდა. გია ასათიანიც გაოგნებული იყო რამდენიმე წამი ამ ყველაფერის ისე უყურებდა, თითქოს ახალი გაღვიძებული ყოფილიყოს. როცა ეკამ თვალები დახუჭა, გვერდით მივაწვინე და გამწარებული ფეხზე წამოვვარდი. წამისმეასედში ასათიანს იარაღი გავაგდებინე და ყბაში ვხიე. 2 მეტრიანი კაცი დაბარბაცდა, მერე ცხვირიდან წამოსული სისხლი მოიწმინდა.
-შე ნა****არო, დედაჩემი და ჩემი ძმა არ გეყო? ახლა ისიც გინდა წამართვა?-მკითხე და თითით ეკაზე ვუჩვენე, რომელიც ძალიან სუსტად სუნთქვანდა.
-მამაშენს ძალიან გავხარ-მითხრა და ირონიულად ჩაიცინა. რაც გინდა ის აუცილებლად უნდა გქონდეს. საერთოდ ვერ ხვდეები, რომ შენ მაგ გოგოს ღირსი არ ხარ. 16 წლის ბავშვმა რა გააკეთა შენთვის, საკუთარი სიცოცხლე ხელებში ჩაგიდო, შენი დის გამო ამხელა საფრთხეში ჩაიგდო თავი! შენ ამას გაუკეთებდი? არა, ვერასდროს ვერ გაბედავდი. მთელი ცხოვრება მიყვარდა ნუცა. ყოველთვის ისე ნაზად და ფაქიზად ვექცეოდი, მასთან ზედმეტი არასდროს მომდიოდა. საკუთარ გრძნობებსაც კი ვერ ვუმხელდი, არ მინდოდა რამე არასწორად მეთქვა, გამეკეთებინა და ის ჩემგან სულ წასულიყო. მაგრამ მერე რეზო გამოჩნდა. და ნუცა წამართვა. არ რეზო იყო მისი ღირსი. ნუცაც მას შეეწინა.
-ის შენ მოკალი! მკვლელი ხარ. როგორ შეგიძლია გიყვარდეს ადამიანი როცა მისი მოკლაც წარბის შეუტოკებლად შეგიძლია?-სიტყვა არ მქონდა დამტავრებული, რომ ამ ოთახში პოლიციელები სასწრაფოს ექიმები შემოვარდნენ. მერე ყველაფერი ბუნდოვნად მახსოვს. ხმაზე თიკამაც გაიღვიძა. მასტან მივედი და ხელში ავიყვანე. ვხედავდი, როგორ დააკავეს ასათიანი, როგორ დააწვინეს ეკა საკაცეზე და ა.შ. თიკა სახლში წავიყვანე და მარინას ჩავაბარე. მერე ანას დავურეკე გავიგე, რომელ საავადმყოფოში შეიყვანეს ეკა და იმ საავადმყოფოსკენ წავედი. გული ამოვარდნაზე მქონდა. მალევე მივედი დანიშნულ ადგილას. დერეფანში ანა და მისი ბიძა იყვნენ.
-რა მოხდა? უკვე საოპერაციოში შეიყვანეს?
-კი, ასე თქვეს ძალიან ბევრი სისხლი დაკარგა და მისი მდგომარეობა თანდათან უარესდებაო.-მითხრა და თავლიდან ცრემლიმოიწმინდა, მერე ისევ სკამზე მოთავსდა, და სახე ხელებით დაიფარა. მეც მაას მივბაძე და სახე თავი ხელებში მოვიქციე. მესმოდ, როგორ დაურეკა ანას ბიძამ ეკას ოჯახის წევრებს. 5 საათი საოპერაციოში იყვნენ ექიმები, ხელები ისე მიკანკალებდა, რომ საკუთარ თავს არ ვგავდი.

------------------------------------------------------
ბავშვებო, ძალიან დიდ ბოდიშს გიხდით. ვიცი რომ ესეც პატარაა უბრალოდ ეს დღეები იმიტომ გავაცდინე რომ ძალიან ცუდათ ვიყავი. რაღაცით მოვიწამლე და სიცხე მქონდა 39 მართლა ძალიან ცუდად ვიყავი. ეხლა არ ვარ კარგად, მაგრამ საკუთარ თავს ძალა დავატანე. იმედია არ მიწყენთ. ხვალ აუცილებლად გავდედ და ბევრად დიდს, გპირდებით. ძალიან გთხოვთ შემიფასეთ. თუ არავინ დაწერს კომენტარს ალბათ აღარ გავგრძელებ. მიყვარხართ <3