ახ­ლა მიხ­ვ­და, საქ­მის ხა­სი­ათ­ზე რომ არ იყო? რა­ღას მე­პა­ტი­ჟე­ბო­და?
- აბა, რის­თ­ვის შევ­ხ­ვ­დით ერ­თ­მა­ნეთს? - კო­პებ­შეკ­რულ­მა ირი­ბად გავ­ხე­დე და ბლოკ­ნო­ტი დავ­ხუ­რე.
- იმის­თ­ვის, რომ უკეთ გა­გიც­ნოთ... წმინ­და პრო­ფე­სი­უ­ლი თვალ­საზ­რი­სით, - და­ა­კონ­კ­რე­ტა, - ერ­თი-ორი დღე მჭირ­დე­ბა, რომ ფორ­მა­ში ჩავ­დ­გე, გზამ ძა­ლი­ან დამ­ღა­ლა და კა­ლა­პო­ტი­დან ამო­მაგ­დო, - იმარ­თ­ლა თა­ვი.
- რო­გორც გნე­ბავთ, - მხრე­ბი ავი­ჩე­ჩე, - თქვენ თუ არ გეჩ­ქა­რე­ბათ, მე სულ არ მეჩ­ქა­რე­ბა.
- არ გინ­დათ ასე­თი აგ­დე­ბუ­ლი ტო­ნი, - მი­სი ხმა რამ­დე­ნი­მე რე­გის­ტ­რით გამ­კაც­რ­და, - ხომ გა­გი­გი­ათ, მოჩ­ქა­რეს მო­უგ­ვი­ან­დე­სო.
- მთლად უკე­თე­სი... - არ და­ვუთ­მე, - თუ თქვენ არ გიგ­ვი­ან­დე­ბათ, მე - მით უფ­რო. ისე­დაც ძლივს ავუ­დი­ვარ საქ­მე­ებს.
ირო­ნი­უ­ლად ჩა­ი­ცი­ნა. ალ­ბათ იფიქ­რა, რომ ვტრა­ბა­ხობ­დი. მე კი ისე გავ­ბ­რაზ­დი, რომ ბლოკ­ნო­ტი კვლავ გა­დავ­შა­ლე, მის­კენ შე­ვატ­რი­ა­ლე და ჩე­მი კლი­ენ­ტუ­რის უგ­რ­ძე­სი სია წინ და­ვუ­დე - სი­მარ­თ­ლის ჭეშ­მა­რი­ტი სა­ბუ­თი.
- ეს რა არის?
- ეს იმ საქ­მე­ე­ბის ჩა­მო­ნათ­ვა­ლია, რო­მელ­ზეც ახ­ლა ვმუ­შა­ობ.
და­ხე­და და გა­მო­მეტყ­ვე­ლე­ბა ნელ-ნე­ლა შე­ეც­ვა­ლა. გა­ოგ­ნე­ბა უფ­რო და უფ­რო დიდ ად­გილს იკა­ვებ­და მის სა­ხე­ზე.
- მდაა... შთამ­ბეჭ­და­ვია... ერ­თი ეს მითხა­რით, რო­გორ ას­წ­რებთ ამ­დენს?
- მშვი­დად, - მოკ­ლედ მი­ვუ­გე და ნიშ­ნის მო­გე­ბით შევ­ღი­მე, - ამი­ტომ გითხა­რით, გეგ­მას გა­გაც­ნობთ-მეთ­ქი. ჩე­მი ყო­ვე­ლი დღის მო­ნაკ­ვე­თი წუ­თე­ბად და სა­ა­თე­ბად არის და­ნა­წევ­რე­ბუ­ლი - რო­დის ვის სად შევ­ხ­ვ­დე, სად და ვის­თან დავ­რე­კო, რა მა­სა­ლე­ბი რო­გორ მო­ვი­ძიო და ასე შემ­დეგ.
- და მთე­ლი დღე დარ­ბი­ხართ?
- არა, დავ­დი­ვარ.
- არ იღ­ლე­ბით?
- ხში­რად არ მი­წევს გას­ვ­ლა, უფ­რო მე­ტად ოფის­ში ვზი­ვარ და ტე­ლე­ფო­ნით ვაგ­ვა­რებ საქ­მე­ებს, წვრილ­მა­ნებ­ში კი თა­ნა­შემ­წე მეხ­მა­რე­ბა.
- ყვე­ლა­ფე­რი გა­სა­გე­ბია. მო­დი, მა­ინც ასე მო­ვიქ­ცეთ. ორ დღე­ში და­გი­რე­კავთ, ერ­თხე­ლაც შევ­ხ­ვ­დე­ბით ერ­თ­მა­ნეთს და ყვე­ლა­ფერს გან­ვი­ხი­ლავთ. ოკეი?
- ოკეი, მის­ტერ კო­კი, - ახ­ლა მე გავ­ხ­დი ირო­ნი­უ­ლი. ხაზ­გას­მით მი­ვა­ნიშ­ნე, რომ მი­სი "ა­მე­რი­კუ­ლი პო­ზა" ჩემ­თ­ვის არა­ფერს ნიშ­ნავ­და.
- ტყუ­ი­ლად გგო­ნი­ათ... - უეც­რად ხმა სა­ოც­რად და­უ­ბერ­და, - მე არაფ­რის ჩვე­ნე­ბას არ ვცდი­ლობ.
- უკაც­რა­ვად? ვერ გა­ვი­გე, - შევ­კ­რ­თი, ვერ მივ­ხ­ვ­დი, რას გუ­ლის­ხ­მობ­და.
- თქვენ გგო­ნი­ათ, რომ თა­ვი მო­მაქვს ჩე­მი საზღ­ვარ­გა­რე­თუ­ლი ვო­ი­ა­ჟე­ბით. სამ­წუ­ხა­როდ, ასე არ არის. უბ­რა­ლოდ, ძა­ლი­ან ხში­რად და ხან­გ­რ­ძ­ლი­ვად მი­წევს შტა­ტებ­ში ყოფ­ნა, ამი­ტო­მაც ძა­ლა­უ­ნე­ბუ­რად ვექ­ცე­ვი ამე­რი­კუ­ლი ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბის გავ­ლე­ნის ქვეშ.
გავ­წით­ლ­დი. წამ­ში გამ­შიფ­რა და ამან გუ­ნე­ბა მო­მიშ­ხა­მა. ნირ­წამ­ხ­და­რი ვი­ჯე­ქი და თა­ვის მარ­თ­ლე­ბას არ ვა­პი­რებ­დი.
- კარ­გი, რაც არის, არის. იმე­დია, უფ­რო ახ­ლოს გა­მიც­ნობთ და ჩემ­ზე შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბა შე­გეც­ვ­ლე­ბათ. ახ­ლა აჯო­ბებს, წა­ვი­დეთ, - მან მა­ჯის სა­ათ­ზე და­ი­ხე­და, - თხუთ­მეტ წუთ­ში მშე­ნებ­ლო­ბა­ზე უნ­და ვი­ყოთ.

გზა­ში ყვე­ლა­ფერ­ზე ვი­სა­უბ­რეთ, საქ­მის გარ­და. სა­სა­ცი­ლო ამ­ბებს იხ­სე­ნებ­და თა­ვი­სი წარ­სუ­ლი­დან, ხუმ­რობ­და, იცი­ნო­და და მეც მა­ცი­ნებ­და. სა­ბო­ლო­ოდ დავ­რ­წ­მუნ­დი, რომ ჩე­მი ახა­ლი კლი­ენ­ტი შე­სა­ნიშ­ნა­ვი მო­სა­უბ­რე იყო. თა­ნაც რო­გო­რი ღი­მი­ლი აქვს! მარ­თა­ლია, მხო­ლოდ ტუ­ჩე­ბით იცი­ნის და თვა­ლე­ბი ჩვე­უ­ლებ­რი­ვად ცივ გა­მო­ხედ­ვას ინარ­ჩუ­ნებს, მაგ­რამ მა­ინც მო­მა­ჯა­დო­ე­ბე­ლი კა­ცია.
- გი­ვი თა­ვის დრო­ზე შეფ­მ­ზა­რე­უ­ლად მუ­შა­ობ­და მცხე­თა­ში. მე­რე იტა­ლი­ა­ში წა­ვი­და, ექ­ვ­სი წე­ლი იქ იცხოვ­რა, კურ­სე­ბი გა­ი­ა­რა, უფ­რო და­ამ­ხე­ცა კუ­ლი­ნა­რია და ჩა­მო­ვი­და თუ არა, აი, ეს რეს­ტო­რა­ნი გახ­ს­ნა. აქ სულ მი­სი რე­ცეპ­ტე­ბით მზად­დე­ბა ყვე­ლა­ფე­რი, - ბო­ლოს გი­ვი­ზე და­იწყო ლა­პა­რა­კი.
- ეჰ, ალ­ბათ იტა­ლი­ა­ში რომ დარ­ჩე­ნი­ლი­ყო და იქ მის­ცე­მო­და სა­კუ­თა­რი რეს­ტორ­ნის გახ­ს­ნის სა­შუ­ა­ლე­ბა, მი­ლი­ო­ნე­რი გახ­დე­ბო­და.
- ალ­ბათ, მაგ­რამ ფუ­ლის ხა­მი არ არის. ცხოვ­რე­ბა­ში არ უნატ­რია, ნე­ტავ მი­ლი­ო­ნე­რი გავ­ხ­დეო. მეც ეგ­რე ვე­უბ­ნე­ბო­დი, ბი­ჭო, შე­ნი ხე­ლის ადა­მი­ა­ნი მი­ლი­ო­ნე­რი უნ­და იყო-მეთ­ქი და ყო­ველ­თ­ვის ასეთ პა­სუხს მცემ­და: მი­ლი­ო­ნის ფლო­ბა ჯერ კი­დევ არ ნიშ­ნავს სი­ღა­რი­ბეს, მაგ­რამ ძა­ლი­ან ახ­ლო­საა სი­ღა­რი­ბეს­თა­ნო. გეც­ნო­ბათ ეს სიტყ­ვე­ბი?
- სამ­წუ­ხა­როდ, არა.
- ესე იგი, ალექ­სან­დ­რე დი­უ­მა არ გყვა­რე­ბი­ათ.
- დი­უ­მას სიტყ­ვე­ბია?
- ჰო, "სა­მი მუშ­კე­ტე­რიდან".
- ცხოვ­რე­ბა­ში პირ­ვე­ლად მო­ვის­მი­ნე დი­უ­მა­სე­უ­ლი ჭკვი­ა­ნუ­რი ფრა­ზა. ჩემ­თ­ვის იგი "რა­ხა­რუ­ხა" მწე­რა­ლია და მე­ტი არა­ფე­რი. მა­პა­ტი­ეთ, თუ ეს სიტყ­ვე­ბი გულს გატ­კენთ.
- არა, რა­ტომ... ჩემ­თ­ვის სუ­ლერ­თია, რას ფიქ­რობთ დი­უ­მა­ზე, თუმ­ცა მთლად ასე რომ იყოს, დი­დი მწე­რა­ლი ვერ იქ­ნე­ბო­და.
- მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე ფრა­ზა და­მა­მახ­სოვ­რ­და მი­სი წიგ­ნე­ბი­დან, ეგ იყო და ეგ. ასი თა­ვით უკე­თე­სი მწერ­ლე­ბი გვყავს, რომ­ლებ­საც, სამ­წუ­ხა­როდ, მსოფ­ლიო არ იც­ნობს.
- მა­გა­ში გე­თან­ხ­მე­ბით. თქვენ რო­მე­ლი ფრა­ზა მოგ­წონთ დი­უ­მა­სი, აბა? გახ­სოვთ ზე­პი­რად?
- მხო­ლოდ ერ­თი: "მე ბო­ლომ­დე ვიქ­ნე­ბი პოლ­კის კარ­გი ცხე­ნი და უც­ბად და­ვე­ცე­მი, მაგ­რამ ჯერ წი­ნას­წარ შე­ვარ­ჩევ ად­გილს, სა­დაც უნ­და და­ვე­ცე". ძა­ლი­ან ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლია.
- ჰა-ჰა-ჰა! - გუ­ლი­ა­ნად გა­ე­ცი­ნა კო­კის, - ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი კი არა, უმაგ­რე­სი ფრა­ზაა, უნ­და და­ვი­მახ­სოვ­რო. ის გახ­სოვთ? "საკ­მა­ოდ მდი­და­რი რომ იყო, ბა­ტო­ნო დ"არტანიან, ძა­ლი­ან მდი­და­რი უნ­და იყო".
- ჰო, მახ­სოვს, - ვუთხა­რი, მაგ­რამ მო­ვატყუე, სუ­ლაც არ მახ­სოვ­და. "სა­მი მუშ­კე­ტე­რი" ბავ­შ­ვო­ბის მე­რე არ წა­მი­კითხავს, - თქვენც არა­ნაკ­ლებ გყვა­რე­ბი­ათ დი­უ­მა.
- ვერ და­ვიკ­ვეხ­ნი, რომ მიყ­ვარს, უბ­რა­ლოდ, ეს და­მა­მახ­სოვ­რ­და.
- "საკ­მა­ოდ მდი­და­რი" რად­გან ფი­გუ­რი­რებს, ამი­ტომ და­გა­მახ­სოვ­რ­დათ, არა?
- რა­ტომ იფიქ­რეთ ასე?
- რა ვი­ცი, ალ­ბათ ჟურ­ნა­ლის­ტე­ბი ხში­რად გე­კითხე­ბი­ან: "ბა­ტო­ნო კო­კი, თქვენ საკ­მა­ოდ მდი­და­რი ხართ, არა?" თქვენ კი­დევ ამ სიტყ­ვებს მო­იშ­ვე­ლი­ებთ და ვი­ღა­ცას ეგო­ნე­ბა, რომ გა­ი­ხუმ­რეთ.
მო­უ­ლოდ­ნე­ლად ღი­მი­ლი პირ­ზე შე­აშ­რა. რო­გორც ჩანს, მტკივ­ნე­ულ ად­გი­ლას მო­ვარ­ტყი.
- იცით? აწი არას­დ­როს ვიხ­მარ ამ ფრა­ზას, რომ არ და­ვა­ყო­ლო, დი­უ­მა­სია-მეთ­ქი, - და ისევ გა­ი­ღი­მა.
აი, რო­გო­რი ში­ნა­გა­ნი ბუ­ნე­ბა ჰქო­ნია. შე­ეძ­ლო ეთ­ქ­ვა, ამ ფრა­ზას არას­დ­როს ვი­ყე­ნე­ბო და შე­უ­რაცხ­მ­ყო­ფე­ლად მი­ე­ღო ჩე­მი დას­კ­ვ­ნე­ბი, შე­ეძ­ლო გაბ­რა­ზე­ბუ­ლი­ყო, მის სა­ი­დუმ­ლოს რომ ჩავ­წ­ვ­დი და მე­რე მთე­ლი გზა და­ბოღ­მილს ხმა არ ამო­ე­ღო. ამან კი ერ­თი ბო­ლი გა­მო­უშ­ვა, შე­უმ­ჩ­ნევ­ლად, უხ­მა­უ­როდ და ეგ­რე­ვე ძვე­ლი კო­კი გახ­და, მხი­ა­რუ­ლი და სა­სი­ა­მოვ­ნო მო­სა­უბ­რე.
- ყვე­ლა­ფე­რი მა­ინც გი­ვის ბრა­ლია, - კვლავ გა­ი­ხუმ­რა, - რომ არა მი­სი კუ­ლი­ნა­რი­უ­ლი ნი­ჭი, დი­უ­მას ამ­წუ­თას არ გა­ვიხ­სე­ნებ­დი.
- ისე­თი შეგ­რ­ძ­ნე­ბა მრჩე­ბა, თით­ქოს გშურთ თქვე­ნი მე­გობ­რის.
- რა­ტომ უნ­და მშურ­დეს? პი­რი­ქით, მი­ხა­რია, რომ კარ­გად არის და იქ არის, სა­დაც თა­ვად სი­ა­მოვ­ნებს. მან თა­ვი­სი ად­გი­ლი იპო­ვა ცხოვ­რე­ბა­ში. მეც ჩე­მი ად­გი­ლი ვი­პო­ვე, შე­სა­შუ­რი არა­ფე­რი მჭირს. თქვენ რო­გორ გაქვთ ამ მხრივ საქ­მე?
- მე-ე?
- დი­ახ. თქვენ თუ მი­ა­გე­ნით ­თქვენს ად­გილს ცხოვ­რე­ბა­ში? - სა­ეჭ­ვოდ მსუ­ბუ­ქად მკითხა, - ხართ იმით და­კა­ვე­ბუ­ლი, რაც მოგ­წონთ?
- რა თქმა უნ­და.
- მა­შინ ჩვენ ორი­ვეს გაგ­ვი­მარ­თ­ლა, - და­ას­კ­ვ­ნა და ისევ გა­ი­ცი­ნა.
რა­ღაც და­ცინ­ვის­მაგ­ვა­რი შე­ი­ნიშ­ნე­ბო­და მის ტონ­ში, სი­ცილ­ში, თით­ქოს ჩე­მი ერ­თი სიტყ­ვი­საც არ სჯე­რო­და. ნე­ტავ ვინ მიგ­დია ასე­თი, რომ ჩემს ნათ­ქ­ვამ­ში ეჭ­ვი ეპა­რე­ბა? წე­ღან, რო­გორც ჩანს, ტყუ­ი­ლად არ მო­ა­ყო­ლა, ლა­მაზ ქალს არ ვენ­დო­ბიო.
აღარ ავ­ყე­ვი, სუ­ლაც არ მინ­დო­და ხა­სი­ა­თის კი­დევ უფ­რო გა­ფუ­ჭე­ბა. ჩან­თა გავ­ხ­სე­ნი და სარ­კე ამო­ვი­ღე, რა­თა ჩე­მი სა­ხის­თ­ვის შე­მე­ხე­და. ღაწ­ვე­ბი ისე მი­ხურ­და, მე­გო­ნა, სი­წით­ლის­გან ლაპ­ლა­პი გა­უ­დი­ო­და. არა, ისე­თი არა­ფე­რი, ოდ­ნავ შემ­ფაკ­ლო­და. თვა­ლე­ბი გამ­ბ­რ­წყი­ნე­ბო­და, გა­მო­მეტყ­ვე­ლე­ბა კი ბრა­ზი­ა­ნი გამ­ხ­დო­მო­და. რა მჭირს, ამ ბო­ლო დროს რო­გორ ყვე­ლა­ფე­რი მწყინს? ჩე­მი ბრა­ლი არ არის, ამ­დე­ნის უფ­ლე­ბა რომ მი­ვე­ცი? ხომ ვამ­ბობ­დი, საქ­მე­ში დის­ტან­ცია აუცი­ლე­ბე­ლია-მეთ­ქი? რა ჭი­რად და­ვი­ახ­ლო­ვე ასე? თვით­კონ­ტ­რო­ლი - აი, რა არ მყოფ­ნის. მე ხომ ყვე­ლა­ზე კარ­გად მეს­მის ეს, რა­ტომ ვერ ვუ­წევ სა­კუ­თარ თავს თვით­კონ­ტ­როლს?
თვა­ლე­ბი დავ­ხუ­ჭე და თა­ვი რამ­დენ­ჯერ­მე გა­ვაქ­ნიე.
მო­გო­ნე­ბე­ბი, რომ­ლე­ბიც დი­დი ხა­ნია, გუ­ლის ყვე­ლა­ზე ბნელ კუნ­ჭულ­ში გა­მო­ვამ­წყ­ვ­დიე, ნელ-ნე­ლა ამო­მი­ტივ­ტივ­და.
აი, მე ისევ პა­ტა­რა გო­გო­ნა ვარ, რო­მე­ლიც კი­ბის მო­ა­ჯირს ჩას­ჭი­დე­ბია და კან­კა­ლით უს­მენს ნაც­ნობ ხმებს, სას­ტუმ­რო ოთა­ხი­დან რომ გა­მო­დის. მა­მა დე­დას ეჩხუ­ბე­ბა, უშ­ვე­რი სიტყ­ვე­ბით აგი­ნებს. შემ­დეგ სხვა ხმე­ბი გა­ის­მის, ესეც ნაც­ნო­ბი, მაგ­რამ უფ­რო თავ­ზარ­დამ­ცე­მი. რა­ღაც და­იმ­ს­ხ­ვ­რა. მე­რე სა­მა­რი­სე­ბუ­რი სი­ჩუ­მე ჩა­მო­ვარ­და. შემ­დეგ კვლავ მა­მა­ჩე­მის ხმა - გან­წი­რუ­ლი და უსაშ­ვე­ლო:
- ლე­ნა, ლე­ნა! გა­ა­ხი­ლე თვა­ლი!
ამ ყვე­ლა­ფერ­მა წამ­ში გა­ირ­ბი­ნა ჩემ თვალ­წინ...
სახ­ლის წინ კარ­გა ხანს იდ­გა სას­წ­რა­ფო დახ­მა­რე­ბის მან­ქა­ნა, პო­ლი­ცი­ის ავ­ტო­მო­ბი­ლე­ბი. მე კი კი­ბის თავ­ში მი­პო­ვეს გულ­წა­სუ­ლი და ბე­ბი­ას­თან, დე­და­ჩე­მის დე­დას­თან წა­მიყ­ვა­ნეს.
მხო­ლოდ რამ­დე­ნი­მე დღის შემ­დეგ მითხ­რა ბე­ბი­ამ, რომ დე­და ზე­ცა­ში, ან­გე­ლო­ზებ­თან გაფ­რინ­და. მა­მამ ხე­ლი რომ და­არ­ტყა, წა­იქ­ცა თურ­მე და თა­ვი მა­გი­დის კი­დეს ჩა­მო­არ­ტყა. მა­გი­დი­დან ლარ­ნა­კი გად­მო­ვარ­და და და­იმ­ს­ხ­ვ­რა. სწო­რედ ამ მსხვრე­ვის ხმა გა­ვი­გო­ნე მა­შინ. დე­და კი გონს მო­უს­ვ­ლე­ლად გარ­და­იც­ვა­ლა.
მა­მა პო­ლი­ცი­ამ წა­იყ­ვა­ნა. იმ დღე­საც ნას­ვა­მი იყო. არ ვი­ცი, რა­ზე წა­კა­მათ­დ­ნენ, მაგ­რამ ვი­ცი ის, რომ ბო­ლო დროს ხში­რად ჩხუ­ბობ­დ­ნენ. მა­მა ეჭ­ვი­ა­ნობ­და, გა­მუდ­მე­ბით მი­ზეზს ეძებ­და, რომ დე­და გა­ე­ლან­ძღა, და­ემ­ცი­რე­ბი­ნა, ეგი­ნე­ბი­ნა... უსამ­სა­ხუ­როდ დარ­ჩე­ნილ­მა სმას უმა­ტა და მთელ ბოღ­მას დე­და­ზე ან­თხევ­და. არა­და, უყ­ვარ­და დე­და, სი­გი­ჟემ­დე უყ­ვარ­და. ყო­ვე­ლი ჩხუ­ბის შემ­დეგ, ბოღ­მის­გან რომ და­იც­ლე­ბო­და, მი­ვი­დო­და, მო­ე­ფე­რე­ბო­და, ბო­დიშს მო­უხ­დი­და, მე­რე კი დაწ­ვე­ბო­და და და­ი­ძი­ნებ­და. იმ ღა­მეს ეს "ცე­რე­მო­ნი­ა" ვე­ღარ ჩა­ა­ტა­რა, რად­გან დე­და ხელ­ში შე­მო­აკ­ვ­და. დარ­წ­მუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ეს არ უნ­დო­და. უბ­რა­ლოდ, შემ­თხ­ვე­ვით მოხ­და, მაგ­რამ მა­ინც და­ი­ჭი­რეს და გა­ა­სა­მარ­თ­ლეს. თუმ­ცა, სა­სა­მარ­თ­ლო პრო­ცე­სამ­დე არ მი­სუ­ლა საქ­მე. წი­ნადღეს მა­მამ სა­კან­ში თა­ვი ჩა­მო­იხ­რ­ჩო...
ასე რომ, ექ­ვ­სი წლის ასაკ­ში ობ­ლად დავ­რ­ჩი და ჩე­მი აღ­ზ­რ­და ბე­ბი­ამ და ბა­ბუ­ამ იკის­რეს, რომ­ლე­ბიც მა­შინ ძა­ლი­ან ახალ­გაზ­რ­დე­ბი იყ­ვ­ნენ. ობ­ლო­ბა არ მიგ­რ­ძ­ნია. მყავ­და უამ­რა­ვი ბი­ძაშ­ვილ-დე­ი­დაშ­ვი­ლი, რომ­ლებ­თან ერ­თა­დაც ვიზ­რ­დე­ბო­დი. შე­მიძ­ლია თა­მა­მად ვთქვა, რომ ბედ­ნი­ე­რი ბავ­შ­ვო­ბა მქონ­და, მაგ­რამ დე­და სულ მაკ­ლ­და. მაკ­ლ­და მი­სი სით­ბო, სიყ­ვა­რუ­ლი, სი­ახ­ლო­ვე... გა­მორ­ჩე­უ­ლად მიყ­ვარ­და და ვუყ­ვარ­დი... სა­ო­ცა­რი ქა­ლი იყო, არა­ვის ჰგავ­და. ამას მა­მაც გრძნობ­და, ამი­ტო­მაც ეჭ­ვი­ა­ნობ­და. ე­ჭვი­ა­ნობ­და არა მხო­ლოდ მა­მა­კა­ცებ­ზე, არა­მედ გარ­შე­მო ყვე­ლა­სა და ყვე­ლა­ფერ­ზე. ბო­ლოს იქამ­დე მი­ვი­და საქ­მე, რომ დე­დას სამ­სა­ხუ­რი მი­ა­ტო­ვე­ბი­ნა და შინ გა­მო­კე­ტა. საწყა­ლი ლე­ნა გა­რე სამ­ყა­როს­გან სრუ­ლი­ად იზო­ლი­რე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნ­და, რად­გან ქმარ­მა ასე ისურ­ვა. დე­და მა­ინც ცდი­ლობ­და, ოჯა­ხი შე­ე­ნარ­ჩუ­ნე­ბი­ნა, არას­დ­როს უც­დია ქმარ­თან გაყ­რა და ცალ­კე გა­დას­ვ­ლა, მაგ­რამ მი­სი მცდე­ლო­ბა ფუ­ჭი გა­მოდ­გა, ბო­ლოს ყვე­ლა­ფე­რი ტრა­გე­დი­ით დას­რულ­და. ტრა­გე­დი­ით, რო­მე­ლიც არას­დ­როს და­მა­ვიწყ­დე­ბა.
ბე­ბი­ამ და ბა­ბუ­ამ ბო­ლომ­დე იზ­რუ­ნეს ჩემ­ზე. ჩა­ვა­ბა­რე თუ არა უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში, ბა­ბუ­ამ მა­შინ­ვე გა­ა­რე­მონ­ტა ჩე­მი მშობ­ლე­ბის ბი­ნა და მითხ­რა, თუ გინ­და, ცალ­კე გა­და­დი და შენ­თ­ვის იცხოვ­რე, თუ გინ­და, გა­ვა­ქი­რა­ოთ და შე­ნი შე­მო­სა­ვა­ლი გექ­ნე­ბაო. მა­შინ სწო­რი გა­დაწყ­ვე­ტი­ლე­ბა მი­ვი­ღე, მათ­თან დავ­რ­ჩი და ბი­ნა გა­ვა­ქი­რა­ვეთ. ცალ­კე ცხოვ­რე­ბა მხო­ლოდ გო­ლას­თან და­შო­რე­ბის შემ­დეგ გა­დავ­წყ­ვი­ტე. ისევ გო­ლა... ამ კაც­ზე ფიქ­რი არ მშორ­დე­ბა... აჩ­რ­დი­ლი­ვით მუ­დამ თან დამ­დევს...
- საკ­მა­რი­სია მო­გო­ნე­ბე­ბი! - უცებ ხმა­მაღ­ლა წა­მო­ვი­ძა­ხე და შეც­ბუ­ნე­ბულ­მა კო­კის გა­დავ­ხე­დე. რა­ტომ გა­მახ­სენ­და მა­ინ­ც­და­მა­ინც ახ­ლა გო­ლა? მა­სა და კო­კის სა­ერ­თო არა­ფე­რი აქვს, სრუ­ლი­ად არა­ფე­რი.
და მა­ინც...
ორი­ვე მათ­განს ერ­თი ისე­თი თვი­სე­ბა ჰქონ­და, რო­მე­ლიც სხვე­ბის­გან გა­მო­არ­ჩევ­დათ.
ისი­ნი ქალ­ში ნდო­მას აღ­ძ­რავ­დ­ნენ, უნ­დო­და ქალს ეს თუ არა. მათ გა­აჩ­ნ­დათ მა­მა­კა­ცუ­რი მომ­ნუს­ხ­ვე­ლო­ბა, მტა­ცებ­ლუ­რი მაგ­ნე­ტიზ­მი, რო­მე­ლიც ძლი­ე­რი იარა­ღია მო­ნა­დი­რის ხელ­ში.
ამო­ვი­ოხ­რე და კო­კის ირი­ბად გავ­ხე­დე.
- რაო, ჩა­გით­რი­ეს? - ჩა­ი­ცი­ნა.
- ჰო, ხან­და­ხან შე­მომ­ღი­მებს ხოლ­მე ჩე­მი უფე­რო წარ­სუ­ლი, რო­მელ­მაც ჩა­იქ­რო­ლა და ახ­ლა მხო­ლოდ ფიქ­რით­ღა თუ და­ვე­წე­ვი.
- არ ღირს წარ­სულ­ში ხე­ტი­ა­ლი, და­მი­ჯე­რეთ. - დამ­რი­გებ­ლუ­რი ტო­ნით მითხ­რა, - მო­მავ­ლის კა­რის გა­ღე­ბას თუ აპი­რებ, წარ­სუ­ლის უნ­და მი­ხუ­რო, თო­რემ ორ­პირ­ში მოხ­ვ­დე­ბი.
- ჭკვი­ა­ნუ­რი ნათ­ქ­ვა­მია, - მეც ჩა­ვი­ცი­ნე.
- აი, ამა­სო­ბა­ში მო­ვე­დით კი­დე­ვაც.
კოს­მე­ტი­კის ჩან­თი­დან პო­მა­და ამო­ვი­ღე და სწრა­ფად გა­და­ვის­ვი ტუ­ჩებ­ზე, რო­გორც კი კო­კიმ მან­ქა­ნა გა­ა­ჩე­რა.
რო­ცა გად­მო­ვე­დით, მო­მინ­და, რა­ღაც სა­სი­ა­მოვ­ნო მეთ­ქ­ვა მის­თ­ვის, რა­მე გულ­ში ჩამ­წ­ვ­დო­მი და მად­ლო­ბის­მაგ­ვა­რი.
- და­სა­მახ­სოვ­რე­ბე­ლი ვახ­შა­მი იყო, კო­კი, დი­დი მად­ლო­ბა, - გა­მომ­წ­ვე­ვად გა­ვუ­ღი­მე ეჭ­ვის თვა­ლით მომ­ზი­რალ მა­მა­კაცს და და­ვა­ყო­ლე: - გი­ვი კი, რა­ტომ­ღაც, ძა­ლი­ან ერ­თ­გუ­ლი მე­უღ­ლე მგო­ნია, დონ­ჟუ­ა­ნო­ბას ტყუ­ი­ლად აბ­რა­ლებთ...
ამის გა­გო­ნე­ბა­ზე თა­ვი უკან გა­და­აგ­დო და ახარ­ხარ­და. მე­რე პირ­ზე ხე­ლი მო­ის­ვა, რომ დამ­შ­ვი­დე­ბუ­ლი­ყო და სე­რი­ო­ზუ­ლი სა­ხით მითხ­რა:
- სა­მად­ლო­ბე­ლი არა­ფე­რია, ბა­ბი. მეც უდი­დე­სი სი­ა­მოვ­ნე­ბა მი­ვი­ღე შენ გვერ­დით.
თით­ქოს ჩვე­უ­ლებ­რი­ვი ფრა­ზა იყო, მაგ­რამ მი­სი ბა­გე­ე­ბი­დან თით­ქოს სხვა­ნა­ი­რად გაჟ­ღერ­და. ეს უფ­რო მე­ტი იყო, ვიდ­რე მად­ლო­ბა. შევ­ხე­დე, რა­თა გა­მო­მეც­ნო, რა ქვე­ტექ­ს­ტი იკითხე­ბო­და მის ნათ­ქ­ვამ­ში, მაგ­რამ ლურ­ჯი თვა­ლე­ბი გუ­ლუბ­რ­ყ­ვი­ლოდ და უეშ­მა­კოდ მომ­ჩე­რე­ბოდ­ნენ...
ჰო, წინ რთუ­ლი დღე­ე­ბი მე­ლო­და...

ეს რო­გორ უნ­და მომ­ხ­და­რი­ყო? მე­ცა­მე­ტედ თუ მეცხ­რა­მე­ტედ ვე­კითხე­ბო­დი ჩემს თავს. სად არ მივ­ლია, რო­გო­რი ქუს­ლე­ბით, კლდე­ებ­ზეც კი ავ­ცო­ცე­ბულ­ვარ და ფე­ხი არ­სად დამ­ც­დე­ნია. ახ­ლა რა და­მე­მარ­თა? რა სა­სა­ცი­ლო ვი­ყა­ვი ალ­ბათ აპ­ლა­კუ­ლი ამ­დე­ნი კა­ცის თვალ­ში. ყვე­ლა­ზე მე­ტად კო­კის­თან მიტყ­დე­ბო­და. დი­დი ამ­ბით გა­მაც­ნო არ­ქ­ი­ტექ­ტო­რი, უყ­ვე­ბო­და, ჩვენს საქ­მეს ეს ლა­მა­ზი ქალ­ბა­ტო­ნი და­ი­ცავ­სო და ამ დროს... არ მო­ვა­დი­ნე ზღარ­თა­ნი იმ მტვერ­სა და უბე­დუ­რე­ბა­ში?
სა­შუ­ა­ლო ასა­კის არ­ქი­ტექ­ტო­რი ისე და­იბ­ნა, რომ ხე­ლის შეშ­ვე­ლე­ბაც ვერ მო­ი­ფიქ­რა. სა­მა­გი­ე­როდ, კო­კიმ იმარ­ჯ­ვა და წამ­ში წა­მო­მა­ყე­ნა.
- არა­ფე­რი მი­ჭირს, კარ­გად ვარ, - წა­ვი­ბურ­ტყუ­ნე დარ­ცხ­ვე­ნილ­მა, - შე­მიძ­ლია სი­ა­რუ­ლი, არა­ფე­რია, - კო­კის ხე­ლის მო­შო­რე­ბა ვცა­დე, რად­გან მის მკლა­ვებ­ში მოქ­ცე­ვა ჩემს ძა­ლებს აღე­მა­ტე­ბო­და.
- დამ­შ­ვიდ­დით, არა უშავს, მეც მომ­ს­ვ­ლია აქ ასე­თი რა­მე­ე­ბი, - ჩემს გამ­ხ­ნე­ვე­ბას ცდი­ლობ­და მა­მა­კა­ცი. მინ­დო­და, მი­სი მკლა­ვე­ბის­გან გავ­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი­ყა­ვი, მაგ­რამ კო­კი უფ­რო და უფ­რო მი­ჭერ­და ხე­ლებს.
- მარ­თ­ლა კარ­გად ვარ, - მო­ვიტყუე, რად­გან ტკი­ვი­ლის­გან ლა­მის ვიკ­რუნ­ჩხე­ბო­დი. კო­ჭი ისე მეწ­ვო­და, დაყ­ვი­რე­ბა ყვე­ლა­ფერს მერ­ჩივ­ნა.
- და­მეყ­რ­დე­ნით, ნუ გე­რი­დე­ბათ, უცხო­ე­ბი კი არ ვართ, - არ მეშ­ვე­ბო­და მა­მა­კა­ცი.
- ეს უბ­რა­ლოდ, და­ჭი­მუ­ლო­ბაა, ქალ­ბა­ტო­ნო ბა­ბი, მაგ­რამ მა­ინც აჯო­ბებს, ექიმს ეჩ­ვე­ნოთ, - არ­ქი­ტექ­ტო­რი ხე­ლებს იფ­შ­ვ­ნეტ­და, დაბ­ნე­უ­ლი ჯე­რაც ვერ გა­მო­სუ­ლი­ყო მდგო­მა­რე­ო­ბი­დან.
- არა, რას ამ­ბობთ! უბ­რა­ლო და­ჭი­მუ­ლო­ბის გა­მო სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო­ში რო­გორ წა­ვალ! - შორს და­ვი­ჭი­რე.
- სწო­რედ ამას გა­ა­კე­თებთ ახ­ლა! - მო­მიჭ­რა კო­კის მკაც­რ­მა ხმამ და გა­მა­ჩუ­მა.
ალ­ბათ გა­ვაგ­რ­ძე­ლებ­დი შე­წი­ნა­აღ­მ­დე­გე­ბას, ოდ­ნავ უკეთ მა­ინც რომ მეგ­რ­ძ­ნო თა­ვი, მაგ­რამ ტკი­ვი­ლი უფ­რო და უფ­რო მიძ­ლი­ერ­დე­ბო­და. ტკი­ვილ­თან ერ­თად მი­სი სი­ახ­ლო­ვეც მტან­ჯავ­და, მი­სის სუ­ნა­მოს არო­მა­ტი, რო­მე­ლიც თავ­ბ­რუს მახ­ვევ­და.
- სახ­ლამ­დე თუ მი­მიყ­ვანთ, მად­ლო­ბე­ლი დაგ­რ­ჩე­ბით, მე­რე მე თვი­თონ მივ­ხე­დავ ჩემს თავს, სა­ა­ვად­მ­ყო­ფო­ში კი არ მინ­და, - მა­ინც გა­ვიბ­რ­ძო­ლე.
კო­კიმ პა­სუ­ხი არ გამ­ცა. მან­ქა­ნამ­დე ხელ­ში ატა­ტე­ბუ­ლი მი­მიყ­ვა­ნა და ისე ფრთხი­ლად "დამ­დო" სა­ვარ­ძელ­ზე, რო­გორც უძ­ვირ­ფა­სე­სი, სიფ­რი­ფა­ნა ფა­ი­ფუ­რის ვა­ზა. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, დაჯ­დო­მი­სას ისე მეტ­კი­ნა ფე­ხი, კი­ნა­ღამ გუ­ლი წა­მი­ვი­და და ამო­ვი­კივ­ლე. მცი­რე­დი გარ­ხე­ვაც კი გონს მა­კარ­გ­ვი­ნებ­და.
ვიგ­რ­ძე­ნი, რო­გორ გავ­ფით­რ­დი და სიმ­წ­რის­გან ქვე­და ტუ­ჩი მო­ვიკ­ვ­ნი­ტე.
- თქვენ კი­დევ მე­უბ­ნე­ბით, შინ წა­მიყ­ვა­ნე­თო, - უსი­ა­მოვ­ნო ხმით მომ­მარ­თა, - კო­ჭი გა­გი­სივ­დათ... თუ ვერც ამ­ჩ­ნევთ?
მან კა­რი მო­მი­ხუ­რა და არ­ქი­ტექ­ტორს რა­ღაც გა­და­უ­ლა­პა­რა­კა. შემ­დეგ მო­ბი­ლუ­რი ტე­ლე­ფო­ნი და­აძ­რო და სადღაც და­რე­კა. ეჭ­ვიც არ მე­პა­რე­ბო­და, რომ ჩემ გა­მო რე­კავ­და.
- ახ­ლა ექიმ­თან წა­გიყ­ვანთ, - მითხ­რა, რო­გორც კი სა­ჭეს მი­უჯ­და, - და თქვე­ნი პრო­ტეს­ტი არ გა­ვი­გო­ნო. წყალს ხომ არ და­ლევთ? - პა­სუხს არ და­ე­ლო­და, იქ­ვე, გვერ­დით დად­გ­მულ წყლი­ან ბოთლს სა­ცო­ბი მოხ­ს­ნა და მო­მა­წო­და, - ჩე­მი ნა­პი­რა­ლი კი არის, მაგ­რამ არა უშავს, იმე­დია, არ შე­გე­ზიზღე­ბათ.
- არ მინ­და.
- და­ლი­ეთ!
ერ­თი ყლუ­პი მოვ­ს­ვი და მხო­ლოდ მა­შინ მივ­ხ­ვ­დი, რო­გორ გამ­შ­რო­ბო­და ხა­ხა. თავ­ბ­რუს ხვე­ვამ თით­ქოს გა­მი­ა­რა. კი­დევ მოვ­ს­ვი რამ­დე­ნი­მე ყლუ­პი... მე­სი­ა­მოვ­ნა... ნელ-ნე­ლა გონს მოვ­დი­ო­დი. ამ დროს კო­კიმ თა­ვი­სი ძვი­რად ღი­რე­ბუ­ლი პი­ჯა­კი გა­ი­ხა­და და მი­სი და­კეც­ვა და­იწყო.
- ეს მინ­და ფეხ­ქ­ვეშ ამო­ი­დოთ ბა­ლი­შის ვა­რი­ან­ტ­ში.
იგი ისე დაბ­ლა და­ი­ხა­რა, რომ თა­ვი თით­ქ­მის შე­ა­ხო ჩემს მუხ­ლებს. ძვირ­ფა­სი პი­ჯა­კი ჩე­მი მტკი­ვა­ნი ფე­ხის ქვეშ აღ­მოჩ­ნ­და, მაგ­რამ კო­კი ამით რო­დი დაკ­მა­ყო­ფილ­და, სა­ნამ პი­ჯაკს და­მი­ფენ­და, ფეხ­საც­მე­ლი გა­მაძ­რო.
დავ­ხე­დე მის გრუ­ზა თმას, და­კუნ­თულ მხრებს და ვი­ნატ­რე, ნე­ტავ ახ­ლა ერ­თი ასი გრამი კო­ნი­ა­კი და­მა­ლე­ვი­ნა-მეთ­ქი.
- მად­ლო­ბა, - ამო­ვუშ­ვი აკ­ვ­ნე­სე­ბუ­ლი ხმა და ვიგ­რ­ძე­ნი, რო­გორ გავ­წით­ლ­დი. ეს მი­სი სი­ახ­ლო­ვის ბრა­ლი იყო. ამ­წუ­თას ტკი­ვილ­ზე მე­ტად მის­გან წა­მო­სულ სით­ბო­ზე ვფიქ­რობ­დი, რო­მე­ლიც მუხ­ლებს მით­ბობ­და.
რო­გორც იქ­ნა, მა­მა­კა­ცი წელ­ში გა­ი­მარ­თა და მან­ქა­ნა დაძ­რა. წყა­ლი კი­დევ მოვ­ს­ვი.
- ყვე­ლა­ფე­რი რიგ­ზეა? - მზრუნ­ვე­ლად მკითხა.
თან­ხ­მო­ბის ნიშ­ნად გა­ვუ­ღი­მე, ეს ერ­თა­დერ­თი იყო, რი­სი გა­კე­თე­ბაც შე­მეძ­ლო. ახ­ლა იმას­ღა ვნატ­რობ­დი, რაც შე­იძ­ლე­ბა მა­ლე მივ­სუ­ლი­ყა­ვით კლი­ნი­კა­ში, რომ ამ სა­გან­გა­შო სი­ახ­ლო­ვის­გან დრო­ზე გავ­თა­ვი­სუფ­ლე­ბუ­ლი­ყა­ვი.
ამ­ჯე­რად კო­კის ფრთხი­ლად მიჰ­ყავ­და მან­ქა­ნა, სიჩ­ქა­რის­თ­ვის ერ­თხე­ლაც არ გა­და­უ­ჭარ­ბე­ბია. ტკი­ვი­ლი, ჩემ­და სა­უ­ბე­დუ­როდ, უფ­რო მა­ტუ­ლობ­და. რო­გორც იქ­ნა, სა­ა­ვად­მ­ყო­ფოს ალა­ყაფს მი­ვა­დე­ქით.
- აქ რა­ტომ მო­მიყ­ვა­ნეთ?
- და რა მნიშ­ვ­ნე­ლო­ბა აქვს? - გა­იკ­ვირ­ვა.
- ჩე­მი დაზღ­ვე­ვა ამ კლი­ნი­კა­ში არ მოქ­მე­დებს.
- აქ ჩე­მი მე­გო­ბა­რი მუ­შა­ობს. სი­მარ­თ­ლე გითხ­რათ, გაგ­ვი­მარ­თ­ლა. ის დღეს მო­რი­გეა და გვე­ლო­დე­ბა. გაგ­სინ­ჯავს და გვეტყ­ვის, რა გჭირს.
აშ­კა­რა იყო, კო­კის ყვე­ლა ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი შემ­თხ­ვე­ვის­თ­ვის ჰყავ­და მე­გო­ბა­რი, თა­ნაც - ყვე­ლა სფე­რო­ში და ეს, რა­ტომ­ღაც, არ მო­მე­წო­ნა...