ნათება შეპარვოდა თბილისს, ეკლესიაში ზარები რეკდა და ახალი დღის დადგომას გვამცნობდა. ვიღაცისთვის ერთი ჩვეულებრივი დღე იწყებოდა. აი, თორნიკე ქართველიშვილისთვის კი....
სულ ერთი ღამე აღმოჩნდა საკმარისი, ერთმა საბედისწერო, ავბედითმა ღამემ წალეკა და დაასამარა ყველაფერი.
ნარკოლოგიურში ორი ახალგაზრდის სიცოცხლის შესანარჩუნებლად წამოწყებული ბრძოლა, ექიმებისა და მათი გულშემატკივრების დიდი გამარჯვებით დასრულდა. მათგან განსხვავებით, ჩვიდმეტიოდე წლის ვაჟი თბილისის ერთ-ერთ გარეუბანში, ერთ-ერთი საჯარო სკოლის სპორტულ სტადიონზე, უკანასკნელ სუნთქვას აყოლებდა საკუთარ სიცოცხლეს. გარდაცვლილს ცივი, უტყვი თვალებით უმზერდა თავზე წამომდგარი მისივე ასაკის ვაჟი.
ჯერ კიდევ გუშინ პრესპექტიული, ყველაზე სიმპატიური, ყველასთვის სასურველი თორნიკე, ახლა ყოფილი მეგობრის სისხლში დასვრილი, ცივსისხლიანი მკვლელი გახლდათ.
- თენდება, წუთი-წუთზე მოვა პოლიციაც, სვავებივით არიან, ლეშის სუნს შორიდანვე გრძნობენ! - მხარზე შეეხო წარბა - უნდა წავიდეთ!.
- თქვენ წადით! - ირონიულად გაეღიმა ვაჟს, თავად კი მისი რჩევის გათვალისწინება არც კი უფიქრია.
ვაჟის ცივი მზერით ყველაფერი იყო ნათქვამი. მისთვის წინააღმდეგობის გაწევა არც კი უფიქრიათ. წარბამ ოდნავ დაუქნია თავი მის ბიჭებს და ისე ჩუმად დატოვეს სტადიონი, თითქოს იქ არც ყოფილან.

ჩვეული მანერით, ისევ ბეჭებში გაშლილი იდნა თორნიკე, დამალვას არც კი ფიქრობდა. გგონიათ ნანობდა?! არა.
სინანული წამითაც არ გაუვლია. ცივი, ზიზღით სავსე თვალებით უმზერდა კვანტალიანის ცხედარს. ცდილობდა მასში მეგობარი დაენახა, ან თუნდაც უბრალოდ ადამიანი, მაგრამ უჭირდა. წინ ლეში ეგდო, უსულო, უხორცო და რაოდენ უცნარიც არ უნდა ყოფილიყო უკვე გახრწნილი და გარყვნილიც.
საკუთარმა აღმოჩენამ შეაკრთო. რატომ ვერ ამჩნევდა, რატომ ვერ ხედავდა?! განა შეიძლებოდა რამდენიმე წუთში ადამიანის ასეთი შეცვლა?! რაღაც მომენტში გარდაცვლილში საკუთარი სახეც კი დაინახა. არც თავად ყოფილა განსხვავებული, არც თავად ყოფილა მშვიდობის მტრედი.
- მგონი ვგიჟდები! - ისტერიულად იცინოდა ქართველიშვილი.
დიახ, აი, ასე, დაჰყურებდა გარდაცვლილს და სინანულის ნაცვლად იცინოდა, თვალებიდან ცრემლები სდიოდა, მაგრამ ეს სულაც არ იყო ტკივილის ცრემლი. ირონია ნარევი, გარკვეულ წილად ბედნიერიც კი იყო, თითქოს ბიჭების წინაშე ვალი მოიხადა. სამართალი აღასრულა. მაგრამ მისი კმაყოფილება რამდენიმე წუთს გაგრძელდა, იქნებ წამებიც კი. შემდეგ? გინახავთ, როგორ უცებ მშვიდდება აბობოქრებული ზღვა?! სწორედ ასე იყო ქართველიშვილიც. ნელ-ნელა სახე დაუწყნარდა. გახშირებული სუნთქვაც დაურეგულირდა და დარჩა მის მიერ შექმნილი რეალობის პირისპირ მარტოდ-მარტო. დარჩა მხოლოდ სიცარიელე და იმედგაცრუება.
სად იყო სამართალი? არსებობდა კი ის? ქართველიშვილისთვის სამართალს სახე დაეკარგა, თავად იყო შემოქმედიც, თავად იყო მოსამართლეც და რაოდენ უცნაურიც არ უნდა ყოფილიყო თავადვე ქცეულიყო ჯალათადაც.
როგორც იქნა ჩართო გამორთული მობილური ტელეფონი. მიუღებელ, უპასუხო ზარებს ტკივილით გადაავლო თვალი. თეკლეს ნომერი ჭარბობდა შემოსულ ზარებში, ტელეფონის ჩართვა და მისი მორიგი ზარის შემოსვლაც ერთი იყო. ისევ რეკავდა დედობილი, ისევ ჯიუტად შემოდიოდა მისი ზარი.
ბოღმა ყელში მოაწვა ვაჟს. ეტკინა, წინასწარ ეტკინა ქალის ტკივილი. უნდოდა ეპასუხა, მაგრამ ვერ გაბედა. ზუსტად იცოდა, ახლა რომ დალაპარაკებოდა, ვეღარც შეძლებდა ასე სახელდახელოდ მოკრეფილი გამბედაობის შენარჩუნებას. მერე რა რომ მკვლელი იყო?! მერე რა, რომ ახლა თავადაც ნაძირალა კვანტალიანს დამსგავსებოდა?! ვის, ვის თეკლეს ამას ვერ ეტყოდა, არც ასეთი გამბედავი იყო, არც ასეთი გულადი.
დედობილის ნომრის ნაცვლად ცხელი ხაზის სამად-სამი ციფრი აკრიფა, სამართალდამცავებს თავადვე შეატყობინა მუხიანში მომხდარი მკვლელობის შესახებ. მოთმინებით ელოდა ეკიპაჟს. თუმცა ვიდრე პოლიცია მივიდოდა, მაინც ვერ მოითმინა, მხოლოდ ერთ ადამიანთან დარეკა.
- თორნიკე კარგად ხარ? მთელი ღამეა გეძებთ, თორნიკე!..
კარგახანს ფიქრობდა როგორ ეთქვა, შემდეგ როგორც იქნა მოიკრიბა გამბედაობა, მძიმედ გადააგორა ყელში მოწოლილი ბოღმა, ღრმად ჩაისუნთქა და ჩახლეჩილი ხმით უპასუხა: - შეცდით, მამაო...
- შევცდი?! - მართალია ვერ ხედავდა ნიკოლოზს, მაგრამ მაინც იგრძნო როგორ გააცახცახაა მოძღვარს.
- დიახ, შეცდით. მოვკალი. თქვენმა სანაქებო თორნიკემ, ჩემივე ხელებით გამოვასალმე სიცოცხლეს. ალბათ ფიქრობთ, რომ ვნანობ?! არა, არ ვნანობ, ახლაც კი, ცოცხალი რომ იყოს, ათასჯერ მოვკლავდი, გავანადგურებდი... ურჩხული ვყოფილვარ, სისხლისმსმელი ურჩხული! - საკუთარი თავის სიძულვილისგან დაცლას ცდილობდა ვაჟი.
მძიმედ სუნთქავდა მოძღვარი, პირველად ცხოვრებაში არ იცოდა რა ეთქვა აღზრდილისთვის.
- გძულვართ?! - სადღაც შორიდან ესმოდა ვაჟის სიტყვები ნიკოლოზს.
- არა. მეცოდები... ამხელა ტვირთისთვის მეცოდები...
ტკივილით გაეღიმა თორნიკეს, ალბათ გრძნობდა მოძღვარი ვაჟის გაორებას, მასში მომხდარ გარდატეხას, სამწუხაროდ ვეღარაფერს შეცვლიდა.
- არ მინდოდა, დედას გეფიცებით, თეკლეს გეფიცებით, არ მინდოდა, მაგრამ არც ვნანობ. ასე უნდა ყოფილიყო, ასე უნდა მომხდარიყო. უბრალოდ... - ხმა ჩაუწყდა თორნიკეს, სათქმელი ვეღარ დაასრულა.
- უბრალოდ?! - ჩაეკითხა მოძღვარი, თუმცა ვაჟის პასუხი პოლოციის ავტომობილების სირენების ხმამ გადაფარა.
ერთმანეთის მიყოლებით შემოვარდა სკოლის ეზოში საპატრულო პოლიციის ეკიპაჟი. მასვე მოჰყვა აბულაძეც. გაოგნებული მისჩერებოდა მამაკაცი წინ მდგომ, ადამიანის სიხლით დასვრილ თორნიკეს.
ისევ ხელების აწევა უბრძანეს, ისევ თავჩაქინდრული მოათავსეს ავტომობილის უკანა სავარძელზე, თუმცა ამჯერად აღარ ამტკიცებდა საკუთარ უდანაშაულობას ქართველიშვილი.
ოცდაოთხი საათიც კი არ დასჭირდა მისთვის ბრალის წაყენებას. სულ რაღაც თორმეტიოდე საათში დაემხო თავზე სამყარო და საზოგადოებისთვის საშიშ პირადაც შერაცხეს.
არსებობდა მხოლოდ ერთი რეალობა, მისივე თანატოლისგან უჩვეულო სისასტიკით მოკლული ჩვიდმეტი წლის ყმაწვილი. საზოგადოებისთვის არსებობდა სადისტი, დაუნდობელი მკვლელი, ეს იყო ერთად-ერთი სიმართლე და ეს იყო ქართველიშვილების რეალობაც. მათი გაზრდილი, მათი აღზრდილი, განსასჯელის სკამზე იჯდა და განზრახ მკვლელობის მუხლით ასამართლებდნენ.
- გაითვალისწინეთ, რომ ბრალდებული არასრულწლოვანია... - ერთად-ერთ შემამსუბუქებელ გარემოებას დროსასავით აფრიალებდა ადვიკატი.
- დანაშაულის ჩადენის ფორმასაც ხომ გააჩნია?! მკვლელი განსაკუთრებული სისასტიკით მოქმედებდა... - გაღიზიანებული, ჯიუტად იმეორებდა მბრალმდებელი.
- განსაკუთრებული სისასტიკით, განსაკუთრებული?!... ჩემი თორნიკე, მკვლელი?!... - ცრემლებს ყლაპავდა თეკლე და ნერვიულად უჭერდა ხელს გვერდით მჯდომ მეუღლეს.
თუმცა მისგან განსხვავებით ბევრად მხნედ გამოიყურებოდა აკა. ესმოდა შვილობილის. თითქოს მისი მოქმედებისთვის ახსნაც კი მოეპოვებინა:
- მეგობრებისთვის სიცოცხლის გაწირვაც კი შეიძლება, არამც თუ მკვლელობა!... - ჩუმად უჩურჩულა გვერდით მჯდომ ქალს.
- რომელი ლოგიკით?! - ირონიულად ჟღერდა თეკელს ხმა.
- კაცურით! - ტანში ჟრუანტელმა დაუარა ასათიანის ხმის
- კაცურით?! მოსამართლეც ხომ კაცია, რატომ არ ამართლებს?! - ისტერიის ზღვარზე მყოფი სხდომის დარბაზში მჯდომ ქალაქის პროკურორს ისე უმზერდა, თითქოს ხსნას მისგან ელოდა, თუმცა მამაკაცის უტყვი თვალებიდან საიმედო ვერაფერი ამოიკითხა.
- მე რომ მტკივა?! - ცრემლები ვეღარ შეიკავა თეკლემ.
- გაივლის, ყველაფერი გაივლის. ახლა სისუსტის დრო არ არის... - მალამოდ ედებოდა ნიკოლოზის ხმა.

სასამართლოს დარბაზში ბრალდებულისთვის განკუთვნილ გისოსებიან კამერაში იჯდა ნადირივით დამწყვდეული ვაჟი. ხომ არ ესმოდა სხდომაზე დამსწრეთა საუბარი?! მაგრამ მაინც ზუსტად იცოდა მათი ფიქრების შესახებ. დაძაბული მისჩერებოდა გაფითრებულ დედობილს. წამიერად გადაეყარა მათი მზერა. უდარდელობის ნიღაბი აიკრა ქალმა, ნაძალადევად გაუღიმა, მაგრამ ზედმეტად ცუდი მსახიობი იყო თეკლე, მწვანე თვალებში ტკივილსა და უიმედობას დაესადგურა.
დარბაზში ისხდნენ მისი მეგობრებიც. აი, მათ მზერაში ნამდვილად არ იყო არც სინანული, არც სიბრალული. კოპებშეკრულნი უმზერდნენ მბრალმდებელს.
- თორნიკე თუ დამნაშავეა, მაშინ ჩვენც დაგვიჭირეთ, ჩვენც იგივეს გავაკეთებდით, უბრალოდ დაგვასწრო, არ დაგვაცადა!
ბიჭების რეპლიკას დამსწრეთა აღშფოთებული ტალღაც მოჰყვა:
- ამისთანებს გარეთ რა უნდათ, ერთმანეთზე უარესები არიან. დააკავეთ, დააკავეთ!...
იმდენ ხანს იბობოქრეს, ვიდრე მოსამართლე დამსწრეებს დარბაზის დატოვებით არ დაემუქრა.

სასამართლო პროცესისი აღწერა შორს წაგვიყვანს. ზოგადი წარმოდგენის შესაქმნელად ალბათ ეს მცირე მონაკვეთიც საკმარისია. მხოლოდ იმას გეტყვით, რომ ვიღაცას ვაჟი უდანაშაულოდ მიაჩნდა და ბოლო ხმაზე ყვიროდა, რომ ქართველიშვილი სასჯელს არ იმსახურებდა, ვიღაც კი პირსისხლიან ნაძირალად მოიხსენიებდა და მისთვის მუდმივ პატიმრობას ითხოვდა.
საბოლოოდ თორნიკე ქართველიშვილს ისევ მისივე არასრულწლოვნების, მისი ასაკის გამო შებრალებულს შვიდ წლიანი პატიმრობა მიუსაჯეს. იქნებ ცოტა იყო, იქნებ ბევრიც? არ ვიცი. მსგავს გადაწყვეტილების მიღებაში ლომის წილი ალბათ ისევ ფარნავაზ მოლოდინაშვილს მიუძღვოდა.

სასჯელის მოსახდელად თორნიკე თავდაპირველად არასრულწლოვანთა აღმზრდელობით დაწესებულებაში, ეგრეთწოდებულ ბავშვთა კოლონიაში მოათავსეს, ხოლო სრულწლოვანების მიღწევისთანავე ციხეშიც გადაიყვანეს.
გადიოდა დრო, თორნიკე ქართველიშვილი ერთ დროს ყველასთვის საყვარელი, ამჯერად ყველასგან დავიწყებული, მხოლოდ ორი მეგობრის, ორად - ორის, ირაკლისა და დათას ამარა დარჩენილიყო.
გარეთ ცხოვრება დუღდა, ყველაფერი იცვლებოდა, სამაგიეროდ ციხეში იდგა დრო ერთ ადგილზე. ოთხი კედლიდან დანახული სამყარო ბევრად განსხვავდებოდა ქართველიშვილის ცხოვრებისგან. ხშირად ნახულობდნენ ბიჭები. დათამ აიხდინა ოცნება, როგორც იქნა გახდა პროფესიონალი მრბოლელი. ირაკლის კი შეცვლოდა მიზნები. საავადმყოფოში ნარკოტიკების გამო მოხვედრის შემდეგ ექიმობაზე ოცნებობდა ბიჭი, მისაღები გამოცდები წარმატებით ჩაებარებინა და უკვე სამედიცინო ისტიტუტის სტუდენტიც გახლდათ.
შეიცვალნენ ბიჭები, როგორც ფიზიკურად, ასევე შინაგანად. საპყრობილეში მჯდომი თორნიკე ყოველდღიურად იბრძოდა გადარჩენისთვის. რთულად, მძიმედ, მართალია ახალი სასჯელის დამატების ხარჯზე, მაგრამ მაინც მოახერხა და დაიმკვირდა მისი ადგილი. არ იფიქროთ, რომ ქურდობისთვის იბრძოდა, სულაც არა, უბრალოდ არ ხრიდა თავს, იოლად არ ემორჩილებოდა, არც მუშტის მოქნევისგან იკავებდა თავს და დანასაც მოხერხებულად ხმარობდა. თუმცა დაპირისპირების მიზეზი ქართველიშვილი არასოდეს ხდებოდა, ძირითადად თავს იცავდა ვაჟი. შესაბამისად ზუსტად იცოდნენ, თუ ხელს მოიქნევდა, ისეიგი მიზეზიც ჰქონდა, უსამართლოდ არასოდეს არავის გაიმეტებდა. ამ თვისების გამო მალევე შეამჩნიეს ციხის ავტორიტეტებმა, მალევე გამოარჩიეს მისი თანატოლებისგან, პატივს სცემდნენ და მის სიტყვას წონაც ჰქონდა.
სულ უფრო და უფრო ნაკლებს უამბობდა პაემნებზე მოსულ მეგობრებს. სულ უფრო და უფრო შორდებოდა. დათასა და ირაკლისთან დამაკავშირებელი რგოლი ნელ-ნელა იცრიცებოდა. ძირითადად ბიჭები საუბრობდნენ, თუმცა საბოლოო ისე აღმოჩნდა რომ სასაუბრო თემაც გამოელიათ. მათ მზერაში სიყვარულის ნაცვლად სიბრალულს ხედავდა ვაჟი, აღიზიანებდა ამდენი წარმოუთქმელი, გაუმხელელი...
ზედმეტად მარტვივად გადაწყვიტა ეს პრობლემაც, თავადვე იხსნა სინდისის ქენჯნისგან, თავადვე აუკრძალა მასთან სტუმრობა.

და წავიდნენ ბიჭებიც, ისევ ძველებურად ლაღები, ისევ ძველებურად ხალისიანნი. დატოვეს ქართველიშვილი ოთხ კედელში, აწ უკვე ციხის ბინადრად ქცეული. ახალი სტატუსი, ახალი სახელი, რომელმაც წალეკა და წაიღო ერთი პატარა ბიჭის ოცნებები, წაიღო უდარდელი ბავშვობა და დატოვა მხოლოდ ტკივილი.