იმ საღამოს ჯერ კიდევ თბილოდა, თბილოდათ უბატრონოებს რომლებიც ღამის გატარებას რომელიმე ბუნკერში აპირებდნენ, თბილოდათ მერცხლებს ზუსტად იმ მერცხლებს რომლებსაც ხეზე ჯდომის მეტი არაფერი დარჩენოდათ. ქალაქი დუმდა მხოლოდ ქალაქის გარეუბანში ერთერთ ქუჩაზე არ დუმდნენ ნინას და გიოგრის გულები. მხოლოდ მათ ციოდათ მაგრამ ერთმანეთი ყავდათ და ერთმანეთს ათბობდნენ.
–მინდა რომ ეს საღამო არ დამთავრდეს–იწყებს დიალოგს გიორგი.
–უბრალოდ ჩუმად იყავი და ნუ მამწარებ იმის წარმოდგენით რომ ეს საღამო დასრულდება მთელ რიგ სიამოვნებას.
–კარგი
–მინდა რომ უბრალოდ ვარსკვლავებს ვუყუროთ!
–იცი მე იქამდე მეყვარები სანამ ვარსკვლავები არ გაქრება, სანამ დედამიწა ორბიტას არ მოსწყდება და რაც მთავარია სანამ ჩემი ძვლები იარსებებს!
ნუთუ ეს სიმართლე იყო თუ არა?! მართალს ამბობდა გიორგი? თუ ეს უბრალოდ მორიგი ბავშვური გატაცება და ილუზიაა?!
იმ საღამოს ქალაქი დუმდა თითქოს არ უნდოდათ სიმყუდროვე დაერღვიათ გიორგისთვის და ნინასთვის.
მთვარე იმხელა იყო რომ შიში აგიტანდათ რომ დაგენახათ.
:მოვა დრო სევდა დანისლავს თვალებს
ვერ დაიოკებ სიჩუმის ჰანგებს
გულის სიღრმეში მშვიდობის არეს
და უტოპიის მოსურნეს ლალეს:

***

ნაწარმოები დაყრდნობილია მარიამ.ვ და სანდრო.შ ულამაზეს და უსაყვარლეს ისტორიაზე რომლებიც ჯერ კიდევ ერთად არიან. მოთხრობაში ნახსენები ყველა პიროვნება რეალურია ხოლო რაც შემიძლია ვთქვა პერსონაჟ ლარაზე ის იმ მომენტში არ იმყოფებოდა რეალურად მარიამთან(ნინასთან) მაგრამ მასთან სოციალური ქსელის საშუალებით ამყარებდა კავშირს მისი რეალური სახელია ნია გელაშივილი ანუ თქვენი მონამორჩილი @ლილი.ჰადიდი
მადლობა მარიკოს აქტიურობისთვის