რაც შემდეგ გემზე მოხდა, ამას ვერასდროს წარმოიდგენდა ქართლის თავადი. თვით ერეკლეს მამასაც კი მოუღო ბოლო და ამ ერთიციდა, ჯერ კიდევ პირზე რძეშეუშრობელმა ღლაპმა, რა გაუკეთა? როდის იყო ბიძინა ამილახვარი ხელცარიელი ბრუნდებოდა უკან და გამარჯვებას მოწინააღმდეგეს უტოვებდა? მაგრამ ბრძოლა ვის არ წაუგია? აი, ომს კი ნამდვილად აღარ წააგებდა. ნაღვლის გემოს გრძნობდა პირში ამილახვარი და დანა კბილსაც არ უხსნიდა. საკუთარი მამულისკენ კუს ნაბიჯებით მიმავალ თავადს თავიდან არ ამოსდიოდა ის სურათები, რაც „პოსეიდონზე“ მოხდა.
ერეკლეს ბრძანების ასასრულებლად ერთი კი არა სამი მეზღვაური დაიძრა. არ გამორჩენია საჭეს მკლავჩამოდებული ქალიც, რომელიც დამცინავი თვალებით იმზირებოდა და აშკარა იყო, სულაც არ ეპიტნავებოდა არც ამილახვრის და არც მისი ასულის ამ გემზე ყოფნა, მაგრამ მას არავინ არაფერს ეკითხებოდა.
გაგზავნილი სამი კაციდან უკან მხოლოდ ერთი ამობრუნდა, რომელსაც თვალებამღვრეული მელანოსთვის ჩაევლო ხელი და გემბანისკენ ექაჩებოდა. ქალს თმა არეოდა და თვალებიც აშკარად დასიებოდა.
-მამა, - კაცის დანახვისთანავე სახე გაუნათდა ქალს და ეცადა მისკენ წასულიყო, მაგრამ არ დაანებეს.
-მელანო, ჩემო პატარავ, - ხელი გაიშვირა შვილისკენ, მაგრამ შეხება ვერ გაბედა.
-თავადაც ხედავთ, თავადო, რომ თქვენი ქალიშვილისთვის არავის არაფერი დაუშავებია. ახლა კი თუ შეიძლება, ისევე წაბრძანდით აქედან, როგორც მოსულხართ.
-არა! - ხმა აიმაღლა ამილახვარმა.
-რაღაც ვერ გავიგე?! - ხელი ყურთან მიიტანა ერეკლემ.
-არ წავალ-მეთქი. ჩემი ქალიშვილის გარეშე აქედან ფეხსაც არ გავადგამ.
აშკარა იყო, თავადი ისეთივე დიდ გულზე ვეღარ იყო, როგორც გემზე გადმოსვლისას. წესით ახლა მელანო მის კაცებთან ერთად უნდა ყოფილიყვნენ და „ზღვის ქარიშხლისკენ“ გაეცურათ, მაგრამ როგორც ჩანს, გეგმა ჩავარდნილიყო. ამ შემთხვევაში ერეკლეს გამარჯვების აღიარებას და სიამაყის ფეხქვეშ გათელვას ისევ სისხლისღვრა ერჩია ამილახვარს. ეს კი იმაზე დიდი საფრთხის მომასწავლებელი იყო, ვიდრე აქამდე წარმოედგინა. ამჯერად მელანოც გემბანზე იმყოფებოდა და შემთხვევით გავარდნილ ბრმა ტყვიასაც კი შეეძლო მისთვის სიცოცხლე მოესწრაფებინა. ამას კი ნამდვილად ვეღარ გადაიტანდა.
-ხერხები მოგიძველდათ და მე კი ტყვეები გავიმრავლე-მეთქი, მგონი, გითხარით, არა? - თითქოს ბიძინას აზრებს კითხულობდაო, ისე დაილაპარაკა ერეკლემ და ხელის აქნევით ანიშნა მეზღვაურებს რაღაც.
თავადი ძლივსშენარჩუნებული სიმშვიდით აკვირდებოდა განვითარებულ მოვლენებს და სახეზეც ნელ-ნელა ნაცრისფერმა გადაჰკრა, როცა ის ორი კაცი დაინახა, რომლებიც მელანოს გამოსახსნელად გაუშვა. რაღაცის სათქმელად დააღო კიდევაც პირი, მაგრამ კვლავ ახალგაზრდა კაპიტანმა დაასწრო. მეზღვაურებმა კი გაკოჭილი კაცები იქვე ერეკლეს ფეხებთან დააჩოქეს.
-გინდათ გამოვიცნო, რას გვეტყვის ახლა ბატონი თავადი? - მაყურებლებივით გარშემოჯარულ ხალხს გადახედა ერეკლემ, - როგორც მაშინ, ოცი წლის წინ, გახსოვთ, არა, თავადო?! - თვალი თვალში გაუყარა ბიჭმა და დაიგრგვინა, - რომ თქვენ მათთან არაფერი გქონდათ საერთო და საერთოდაც წარმოდგენაც არ გქონდათ ვინ იყვნენ ისინი.
-სცდები, - ზურგზე კატასავით არ დაეცა ბიძინაც, - ამჯერად ვაღიარებ რომ ჩემიანები არიან. როცა საქმე ქალიშვილის დახსნას ეხება დამპალი მეკობრეებისგან, მაშინ უკან არაფერზე დავიხევ.
-მაშინ ხომ უკან დაიხიეთ, როცა ამ გემზე სისხლისღვრა მოაწყვეთ, თანაც სულ უბრალოდ.
-მიზეზი მქონდა! - უკვე თავდაცვაზე გადასულიყო ამილახვარი.
-მელანო, - ახლა მის გვერდით მდგარ თავადიშვილს მიუბრუნდა კაცი, - არ გინდა შენს საყვარელ მამიკოს ჰკითხო, რაზე ვსაუბრობ? თუ უკაცრავად, თქვენობით უნდა მეთქვა, თქვენ ხომ ნაჩვევი ხართ რომ ყველა გელაქუცებათ და მხოლოდ იმ შემთხვევაში კადრულობთ პასუხის გაცემას ან ხელის განძრევას, როცა ეს თავად გაწყობთ.
ერეკლეს თაფლისფერი თვალები სულ მთლად დანისვლოდა, ხოლო ფერად გარს შემოვლებული სკლერა დასწითლებოდა და ყელზე ძარღვები იმდენად დაბერვოდა, გეგონებოდათ სადაცაა დასკდებიანო. მელანოს იმდენად შეეშინდა, რომ უკან დახევა სცადა, თვალი აარიდა კიდეც და ქვემოდან გახედა მამამისს, რომელიც მთლად გადაფითრებულიყო და ტოვებდა შთაბეჭდილებას, რომ სულ მალე იატაკზე გულწასული ჩაიკეცებოდა. ასეთი მოტეხილი ბიძინა ამილახვარი ჯერ ისტორიას არ ახსოვდა.
-გაჩუმდი, გთხოვ, - ამოიკვნესა ქალმა, რომელსაც გული უკვდებოდა ამდენად დასუსტებული მამის ხილვით.
-შენ ისევ გჯერა, რომ ეს კაცი მამა აბრამის ბატკანია, არა? - ქალის თვალებში შეხედვაც არ დასჭირვებია, მისგან წამოსულ სიცივესა და უნდობლობას აქაც კი გრძნობდა, - ნუთუ ასე უცებ დაივიწყე მათეს ამბავი?
თავადაც ვერ ხვდებოდა, რატომ ცდილობდა მელანოსთვის რამის დამტკიცებას. რამის კი არა, იმის რომ თავადი ამილახვარი ყველაზე ცუდი ადამიანი იყო მათ შორის ვინც იმჟამად გემბანზე იდგა და რატომ უნდოდა, რომ ქალსაც მისი მხარე დაეჭირა. სამაგიეროდ ამის მიზეზს უკვე დიდი ხანია კარგად ხვდებოდა საჭესთან მდგარი დარეჯანი და ეს ამბავი გულზე სულაც არ ეხატებოდა. მელანოს თავიდანვე ამრეზით უყურებდა, მაგრამ ამჯერად ყველა გრძნობა შურითა და სიძულვილით ჩანაცვლებულიყო და დიდი ალბათობით აღარასდროს შეიცვლებოდა. ხვდებოდა, როგორ კარგავდა საყვარელ მამაკაცს მიუხედავად დაუღალავი მცდელობებისა და საწრაფოდ რაიმე უნდა ეღონა. ამასობაში კი ერეკლე მონოლოგს განაგრძობდა.
-კარგი, დავივიწყოთ ოცი წლის წინანდელი ამბავი. ახლა ვის აინტერესებს რა მოხდა წარსულში და ვინ ვინ მოკლა, - თავი ხელში აეყვანა კაცს და ემოციებიც მოეთოკა, - დავიჯერო ისიც არ გაინტერესებს, რატომ აღიკვეცა დედაშენი სამთავროს დედათა მონასტერში მონაზვნად შენი წასვლიდან სულ რამდენიმე კვირის შემდეგ? და ახლა თქვენს მამულში სრულიად უცხო ქალი რომაა დიასახლისი?
მელანოს თვალები გაუფართოვდა. არ მოელოდა ერეკლეს სიტყვები ამდენად მტკივნეული თუ იქნებოდა, თანაც არც დედამისზე იცოდა არაფერი. ყოველთვის უკვირდა, რატომ არ იწერებოდა მამამისი ეკატერინე ამილახვარზე ხოლმე, ანდაც რატომ სწერა დედა ასე იშვიათად, მაგრამ არც ერთს არ წამოსცდებია არაფერი ქალის მონაზვნად აღკვეცაზე. ან ბებია მელანიას რატომ არაფერი უთქვამს მისთვის? იცოდა, როგორ უყვარდა ეკატერინე ქალს, მაგრამ... ახლა ძალიან ბევრი მაგრამ იყო, რომელთა გამხელაცა და მას მოყოლილი სიტყვების გაგონების ძალაც აღარ შესწევდა ქალს.
-მამა, ეს მართალია? - მამამისს იმ იმედით გახედა, რომ კაცი ყველაფერს უარყოფდა, მაგრამ ყოველთვის სიტყვაუხვი თავადი ამჯერად დამუნჯებულიყო. ერეკლე კი არ წყვეტდა ამილახვრის გამოაშკარავებას.
-საკმარისია! - მოულოდნელად იღრიალა ბიძინამ, - ენა ჩაიგდე, ასპიტო!
თავადმა ფრაკზე გაიკრა ხელი და იქიდან რევოლვერი ამოიღო. ერეკლემ მხოლოდ გასროლის ხმა გაიგო, შემდეგ კი მის წინ ერთ-ერთი მეზღვაური ჩაიკეცა. არადა, ამილახვარი თავად კაპიტანს უმიზნებდა. ეს მეზღვაური საიდან გაეჩხირა ტყვიასა და მას შორის, წარმოუდგენელი იყო. გემბანზე მყოფმა თითოეულმა მამაკაცმა კვლავ ჩახმახზე შეაყენა იარაღი და მხოლოდ მეთაურების ნიშანს ელოდნენ. ერეკლემ კი დრო იხელთა, მაშინვე მკლავში სწვდა მელანოს და წინ ფარად აიფარა. თან ქამრიდან ხანჯალი იშიშვლა და ქალს ყელზე მიადო.
-ახლა რაღა ვქნათ, თავადო? - კბილებს შორის გამოსცრა კაცმა და სისხლადდაღვრილ ლადოს დახედა, რომელიც აღარ სუნთქავდა. ტყვიას პირდაპირ გულში გაევლო და ადგილზე გაეთავებინა კაცი, - ავტეხოთ უაზრო სროლა და ერთმანეთი დავხოცოთ?
-მელანოს ხელი უშვი! - ამილახვარს იარაღი გვერდით გაეწია და ამჯერად ხელებაპყრობილი იდგა.
-არ მგონია, ახლა ისეთ პოზიციაზე იყოთ, რომ ულტიმატუმებს მიყენებდეთ!
-ჯანდაბა! ჩემი შვილი დამიბრუნე და კაცურ სიტყვას გაძლევ, აქედან ისე წავალთ, რომ არც ერთ ტყვიას აღარ გავისვრით და მთელი შენი ეკიპაჟიცა და შენც ცოცხლები დარჩებით.
-შენს კაცურ სიტყვას ჩირის ფასიც არ ადევს, ნუთუ არ გსმენია?! თუ გინდა ულვაში მოიძრე და ის დამიტოვე, მაგრამ, უი, ეგ ულვაში ხომ დიდი ხნის წინ მოიპარსე! - გადაიხარხარა ერეკლემ, რომელიც სულ ცოტაც და მთლად ამოიფრქვეოდა. ამდენი მოთმინების უნარიც არ ჰქონდა ოცდაექვსი წლის ახალგაზრდა კაპიტანს, - ამჯერად შენ მომისმენ! ახლა აქედან რომ ცოცხალს გიშვებ, ისევ იმიტომ რომ, შენგან განსხვავებით, კვლავ შემრჩენია მცირეოდენი, მაგრამ მაინც სინდისის გრძნობა რომ ჰქვია, ის. ადგები და შენი ხალხიანად წახვალ აქედან თანაც უკანმოუხედავად. მაგრამ აქვე ერთი გაფრთხილებაც, გირჩევნია, კარგად დაიმალო, ისე რომ, თვით ეშმაკმაც ვერ მოგაგნოს, თორემ როცა კიდევ ერთხელ შევხვდებით, მხოლოდ ოცი წლის წინანდელ ამბებს კი არა, ყველა იმ ადამიანის სიკვდილს არ შეგარჩენ, რომლებიც შენ შეიწირე! შენი ქალიშვილის ბედს რაც შეეხება, ვნახოთ, რა ხასიათზე ვიქნები! ახლა კი მიბრძანდით აქედან! სწრაფად! - ბოლო სიტყვა დაიგრგვინა და ანძებზე ჩამომსხდარი თოლიებიც მაშინვე ცაში აიჭრნენ.
-კიდევ შევხვდებით და მაშინ ვნახავთ, ვის ექნება დასამალად საქმე, - ბოლო სიტყვა გადმოუგდო ბიძინამაც, იატაკზე გადაანერწყვა და საკუთარ ხალხს უკან გაჰყვა.
როცა ფიცარნაგიც ჩამოხსნეს და „ზღვის ქარიშხალი“ კვლავ უკან აპირებდა გაცურვას, ერეკლემ სახეზეაკრული ირონიული ღიმილით გასძახა თავადს:
-მადლობა საჭირო არაა, თქვენთვის დაიტოვეთ თავადო!
***
-ამ ხანჯალს არ მომაშორებ? - აკანკალებული ხმით იკითხა მელანომ და პატარა თითებით იმ მაჯაზე შეეხო კაცს, რომლითაც მუცელზე ეხვეოდა. დაძაბულობას და შიშს ერთიანად მოეცვა ქალი და მხოლოდ ხმა კი არა, უკვე მთელი სხეული უკანკალებდა.
-როგორც კი სასროლი მანძილიდან მოგვცილდებიან, მაშინვე, - ამჯერად მშვიდი ხმით ჩაიჩურჩულა კაცმა და ერთიანად მოეშვა. ქალის ჩალისფერ თმაში ცხვირით შეუმჩნევლად ჩაეფლო და რამდენჯერმე ღრმად ჩაისუნთ-ამოისუნთქა, - რას მიყურებთ? - შემდეგ საკუთარ ეკიპაჟს მიუბრუნდა და თვალები დაუბრიალა, - საქმეს მიხედეთ და ლადოს წესი აუგეთ!
-ამ მასკარადით რა მიიღე იმის გარდა, რომ კიდევ ერთი კაცი დაკარგე ეკიპაჟიდან?
-ის მივიღე, რაც დაგეგმილი მქონდა. შენ თუ არ გჯერა ჩემი სიტყვების, ეგ იმას არ ნიშნავს, რომ სხვებსაც არ სჯერათ. განსაკუთრებით მათ კი, ვინც მამაშენს ახლდა თან. ჩათვალე, რომ მათაგან თუნდაც ერთმა თუ იცის რაიმე, უკვე მთელმა საქართველომაც გაიგო, თუ თქვენს მოურავს, დავითს, არ ჩავთვლით. მას არაფერს ვერჩი. ნამუსიანი კაცია.
-რა მნიშვნელობა აქვს, ვინ რა იცის ან ვის რისი სჯერა?
-დავიჯერო საზღვარგარეთ ყოფნით ვერაფერი ისწავლეთ თავადის ასულო? - ჩაეცინა ერეკლეს და ხანჯლიანი მაჯა მოადუნა, - თუ მხოლოდ მედიცინას სწავლობდით და სხვა არაფერი გაინტერესებდათ? მამაშენისნაირი ადამიანებისთვის ყველაზე მნიშვნელოვანია ხალხის თვალში შეურყეველი სახელის ქონა, რომელიც სულ რამდენიმე წუთის წინ გავაცამტვერე. მიუხედავად იმისა, რომ თქვენ ვერაფერი შეგასმინეთ და დაგაჯერეთ.
-რა იცი, რომ არ მჯერა შენი?
-ნუთუ? - გაოცდა კაცი და როცა დაწმუნდა, რომ „ზღვის ქარიშხალი“ უკვე საკმაო მანძილით მოსცილებოდათ, მელანოს ხელი უშვა და თავისკენ შეაბრუნა, - აბა, იმ დროს კვლავ მამაშენის მამა აბრამის ბატკნობის პოზიცია რატომ გეჭირა?
-თუ არ იცით, ბატონო კაპიტანო, გეტყვით, რომ ოჯახი ყველაზე წმინდაა და თუნდაც ლუციფერი რომ ყოფილიყო მამაჩემი და მეორედ მოსვლა გამოეწვია, მაინც მის მხარეს დავიჭერდი. ოჯახს არასდროს ღალატობენ და მათ ისეთებად იღებენ, როგორებიც არიან. მნიშვნელობა არ აქვს მათ ნაკლოვანებებსა და ცოდვებს. შენი ოჯახი შენი ოჯახია და ამას ვერაფერი შეცვლის. თანაც შეუცდომელი არავინაა. სჯობს რეალობისთვის თვალის გასწორება ისწავლო, რამდენად მტკივნეულიც არ უნდა იყოს ის, ვიდრე საყვარელი ადამიანების შენი იდეალებით აგებულ ხატებთან ერთად იცხოვრო, რომელიც ერთხელაც იქნება აუცილებლად ჩამოგეშლება თავზე და იმაზე უფრო მწარე დარტყმას მოგაყენებს, ვიდრე ამას თავიდანვე გააზრების დროს იგემებდი. არც ჩემთვის არის მარტივი იმის გააზრება, რომ მამაჩემი შეიძლება ბოლო დონის ნაძირალა იყოს, მაგრამ არც შენ ხარ უფრთო ანგელოზი!
ერეკლე გაოცებული (და სულ ოდნავ აღფრთოვანებულიც, რასაც, რა თქმა უნდა, არაფრის დიდებით აღიარებდა საკუთარ თავთანაც კი) უყურებდა ამ სიფრიფანა ქალს, რომელსაც თმები გასწეწვოდა, წყლიანი ლურჯი თვალები უფრო მეტად ჩამუქებოდა და სახეზეც საკმაოდ გამხდარიყო ზღვის ავადმყოფობის გამო, მაგრამ სიმტკიცეს არაფრის დიდებით კარგავდა. ყველაფერთან ერთად კი ძალაც შერჩენოდა, რომ საკუთარი ოჯახი დაეცვა და ერეკლესთვის წინააღმდეგობა გაეწია.
ერეკლემ რაღაცის სათქმელად პირიც გააღო, მაგრამ სიტყვის თქმა არ დასცალდა. ზურგს უკან დარეჯანის და კიდევ რამდენიმე მეზღვაურის ხმა მოესმა.
-ამათ რა ვუყოთ, კაპიტანო? - იკითხეს მეზღვაურებმა და ერეკლეს წინ გართხმულ ამილახვრის კაცებზე ანიშნეს.
-ამას რა ვუყოთ ერეკლე? კიდევ დიდხანს აპირებ მის აქ დატოვებას? - იკითხა დარეჯანმა და მელანოს სიძულვილით ააყოლა თვალი.
ერეკლემ დარეჯანს წაუყრუა, იქვე მდგარ არჩილს მიუბრუნდა, რომელიც აფრების დამჭერი თოკების დამაგრებით იყო დაკავებული და თავისთან იხმო.
-გისმენთ, კაპიტანო!
-ამილახვრის ასული კვლავ თავის კაიუტაში დააბრუნე.
-ახლავე, კაპიტანო! - თავი დაუკრა კაცს და მელანოს მიუბრუნდა, - ქალბატონო, გთხოვთ! - და ხელით ქვემოთ ჩასასვლელი კიბეებისკენ ანიშნა.
-რაც შეეხებათ ამ ვირთხებს, რომლებმაც გაბედეს და ზურგიდან შემოგვიძვრნენ გემში, ჯერ ვერ მომიფიქრებია, როგორ მოვექცე. იქნებ სჯობს მათ პატრონს მივბაძო? - ფიქრიანი მზერა გადაავლო წინ დაყრილებს და შემდეგ საჭისკენ შებრუნდა, - ლევან, გეზი ტრაპიზონისკენ აიღე. ახალი საქონელი გვაქვს, რომელიც აშკარად მოეწონებათ ოსმალოებს!
-არის კაპიტანო, - გაეპასუხა მესაჭეც და გემი სამხრეთის მიმართულებით შემოაბრუნა.
-მაგას ნუ ჩაიდენ, გთხოვ, - უკვე კიბეებთან მდგარმა მელანომ გამოხედა და ნიკაპი აუკანკალდა შემდეგი სიტყვების წარმოთქმისას, - თუ შენი სიტყვები სიმართლეა და მამაჩემი მართლაც ადამიანებით ვაჭრობს, ნუ დაემსგავსები მას.
ქალი მალევე მიიმალა, მაგრამ დარეჯანმა მშვენივრად შეამჩნია თუ როგორი მონუსხული გაჰყურებდა ერეკლე იმ ადგილს, სადაც წამის წინ მელანო იდგა. არა, ნამდვილად საჩქაროდ უნდა მიეღო საჭირო ზომები, თორემ ერეკლეს შენარჩუნების შანსები უკვე ბეწვის ხიდზე ეკიდა. წლების გამიჯნურებული ქალი, რომელსაც ლამის ყველაფერი დაეთმო ერეკლეს გულისთვის, იმაზე უფრო საშიში იყო, ვიდრე რომელიმე იმ გემზე მყოფი სულიერი წარმოიდგენდა. ერეკლე კი იმდენად იყო გადართული ახალ-ახალ წამოჭრილ პრობლემებზე, რომ საერთოდაც ვერ ამჩნევდა ქალის გაუცხოებას.
***
იმ დღეს ამილახვრის ასულს ძილი საერთოდ არ მიჰკარებია. ანდაც როგორ შეეძლო დაძინება, როცა მსგავსი ამბები დაატყდა თავს. ჯერ კიდევ ვერ იჯერებდა, რომ მამამისი შეიძლება ადამიანებით მოვაჭრე ყოფილიყო. ახლა ისიც დაემატა, რომ ერეკლესთვის რაღაც დაეშავებინა და როგორც თავიდან ეგონა, კაცი სულაც არ ყოფილა ცხოვრებაზე გაბოროტებული. მას საკუთარი მიზეზი ჰქონდა და ახლა აშკარად შურისძიებას ცდილობდა მელანოს გამოყენებით. ამ ყველაფრისთვის რომ თავი დაენებებინა, როგორ შეეძლო მამამისს საკუთარი ცოლის მონაზვნად აღკვეცა და მის ნაცვლად სახლში სრულიად უცხო ქალის შემოყვანა. ნუთუ ამდენი ხნის განმავლობაში ყველა ატყუებდა მშობლებიდან დაწყებული გამზრდელი ბებიით დამთავრებული? კი მაგრამ, რატომ? ვერაფრის დიდებით ხვდებოდა, სად იყო დამარხული ძაღლის თავი და რომელი ხერხით შეიძლებოდა გორდიას კვანძის გახსნა. ის ხომ ალექსანდრე მაკედონელი არ იყო და არც მახვილი ჰქონდა, რომ ეს კვანძი ერთი დარტყმით გაეკვეთა.
ორი დღე მელანოსთვის საკვები ხან რომელ მეზღვაურს შემოჰქონდა და ხან რომელს. არც ერეკლე და არც დარეჯანი არაფრის დიდებით არ ეკარებოდნენ კაიუტას. მაგრამ ორი დღის შემდეგ ქალი კვლავ გამოჩნდა ჰორიზონტზე. დარეჯანმა ჯერ კარგად მოათვალიერა უკან დარჩენილი სივრცე, სანამ კაიუტის კარს დახურავდა, შემდეგ კი ლანგარი მაგიდაზე მოათავსა და ფანჯარასთან ჩამომდგარ მელანოს გახედა, რომელსაც თვალები დაეხუჭა და ფიქრებით შორეულ, მაგრამ საყვარელ ადგილებს დასტრიალებდა.
-მელანო, - დაუძახა ხმადაბლა და ეცადა ამილახვრისადმი სიძულვილი არ გამომჟღავნებულიყო მის სიტყვებში.
ქალს უკან არ მოუხედვას.
-მელანო, - ამჯერად უფრო ხმამაღლა წარმოთქვა და მხარზეც შეეხო.
ამჯერად კი ინება თავადის ასულმა შემობრუნება და მოულოდნელობის გამო გამოწვეული შიშით აღსავსე თვალებით შეხედა ქალს.
-მაპატიე, არ მინდოდა შენი შეშინება, - დაიწყო დარეჯანმა, ორი ნაბიჯით მოსცილდა და იქვე მდგარ სავარძელში მოთავსდა, - უბრალოდ არ მიპასუხე და... - მხრები აიჩეჩა და ლეღვი გახლიჩა.
მელანოს ცოტა კი ეხამუშა დარეჯანის ბოდიში და ასე, ერთი შეხედვით, ზრდილობიანი და თბილი მიმართვა, რადგან ქალი არასდროს ერიდებოდა, რომ მისდამი უარყოფითი გრძნობები გამოემჟღავნებინა, მაგრამ დიდად ყურადღება არ მიაქცია და მაგიდისკენ წავიდა.
-მოდი, ჩამოჯექი, შენთან სერიოზული საქმე მაქვს, - ხელით მეორე სავარძელზე მიუთითა ქალმა და კიდევ ერთი ლეღვის დაგემოვნებას შეუდგა, - ლეღვი არ გინდა?
-მოხდა რამე? - ამჯრად გაოცება ვეღარ დამალა ქალმა.
-მოდი, პირდაპირ საქმეზე გადავალ. შემიძლია აქედან გაგაპარო.
-რაა? - დაიბნა მელანო.
-შენ რა ყრუ ხარ? - თავი ვეღარ მოთოკა ქალმა. აი, ეს კი ნამდვილი დარეჯანი იყო, მაგრამ მალევე დაწყნარდა, - შემიძლია აქედან გაგაპარო, თანაც ისე რომ, ერეკლემ ამის შესახებ მხოლოდ რამდენიმე დღის შემდეგ გაიგოს, როცა შენ უკვე შენს მამულში იქნები მშვიდად გამაგრებული და ვერავინ ვერაფერს დაგიშავებს.
-როგორ? - ყურებს ვერ უჯერებდა მელანო.
-ხვალ ღამით ჩემი მორიგეობის ჯერი დგება მთელი ღამით. თანაც კურსი შევცვალეთ და ტრაპიზონის ნაცვლად ფოთში გავჩერდებით. ეს ჯერ არავინ იცის. მე კი შემიძლია, რომ ჩემი მორიგეობის დროს, როცა ყველას ეძინება, აქედან უჩუმრად გაგიყვანო და ჩემს კაცებთან დაგტოვო, რომლებიც უსაფრთხოდ მიგიყვანენ შენს მამულში. იმედია, მათთვის მამაშენს გასამრჯელოს გადახდა არ დაენანება.
-მართლა იზამ მაგას? - აღტაცება ვერ დამალა მელანომ.
მთლად ყველაფერი რომ არ გაეფუჭებინა და საკუთარი გეგმა არ გამოემჟღავნებინა, დარეჯანმა ზიზღი კვლავ გაურია საკუთარ ხმას.
-მგონი ორივე ვხვდებით, რომ გულზე დიდად არ მეხატები და არც შენი ამ გემზე დიდხანს დარჩენა მაწყობს რამეში!
-კარგი, კარგი, მაგრამ შენ ხომ არაფერი მოგივა?
მელანოს კითხვამ ქალში გაოცება გამოიწვია და წამით გაშეშდა კიდეც.
-ანუ, მე თუ გავიპარები მაინცდამაინც შენი მორიგეობისას, ერეკლე ხომ არაფერს დაგიშავებს?
-მაგაზე შენ ნუ იდერდებ, თავადის ასულო, მხოლოდ ის მითხარი, თანხმა ხარ თუ არა?
-რა თქმა უნდა, თანახმა ვარ!
-მაშინ ხვალ ღამით ჩემს ნიშანს ელოდე!
დარეჯანმა უკანმოუხედავად გაიხურა კარი ცბიერი ღიმილითა და ღიღინით აუყვა კიბეებს.
დარეჯანის ნათქვამი გამართლდა. უკვე კარგად ჩამობნელებულიყო, როცა „პოსეიდონი“ ფოთის პორტს მიადგა. თითქოს ღამეც კი მათ მხარეს იყო, სინათლე ყველგან ჩაექროთ და ცაც სქელი ღრუბლებით დაფარულიყო, არადა, წესით ახალ მთვარეს უნდა გაენათებინა იქაურობა.
შუაღამეს გადაცილებული იყო, როცა კაიუტის კარი უხმაუროდ გაიღო და შიგნით ქალის სილუეტი შემოვიდა. დარეჯანს გაცვეთილ კაბაზე მუქი ლურჯი კაპიუშონიანი წამოსასხამი მოერგო, ხოლო მეორე მოსასხამი ცალ ხელში ეკავა. მელანოსთვის არ კი უკითხავს, მზად იყო თუ არა, მაშინვე დაიჩურჩულა წავედითო, მოსასხამი გადაუგდო და ფრთხილი ნაბიჯებით წავიდა კიბეებისკენ. მეზღვაურებს იქვე გაბმულ ჰამაკებში ეძინათ და წარმოდგენაც არ ჰქონდათ რა ხდებოდა მათგან სულ რაღაც რამდენიმე მეტრში.
მელანომ და დარეჯანმა უჩუმრად გაიარეს გემბანიც და თოკის კიბით პატარა ნავზე დაეშვნენ, რომლის ნიჩბებსაც მათსავით შებურვილი კაცი უსვამდა. ნაპირამდე სულ რამდენიმე მეტრიღა იყო დარჩენილი, როცა პორტიდან ოდნავ მოშორებით სინათლე აკიაფდა და დარეჯანმაც იქითკენ ანიშნა კაცს. ზღვაც ჩაწყნარებულიყო და ისე გარინდულიყო, როგორც მოსალოდნელი ქარიშხლის წინ იცის ხოლმე. მელანოს ამჯერად სულაც აღარ აწუხებდა ზღვის ღელვა და ტალღების მათ ნავზე შეჯახებაც კი სასიამოვნოდ ჩაესმოდა ყურში.
როგორც იქნა, ნაპირსაც მიაღწიეს. მამაკაცმა ნავი დიდი ლოდების უკან გადამალა და წინ მიმავალ დარეჯანს აედევნა. სინათლე ნელ-ნელა იზრდებოდა და მელანოსაც უძლიერდებოდა უცნაური შეგრძნება, რომელსაც გემიდან წამოსვლის შემდეგ მოეცვა. კიდევ რამდენიმე ხეს გასცდნენ და ამჯერად გარკვევით გამოჩნდა, თუ რა გამოსცემდა ამ ნათებას. მოშიშვლებულ ადგილას კოცონი ენთო, რომელსაც სამი კაცი შემოსხდომოდა. სამივე ჩოხებში იყვნენ გამოწყობილები და სახე იმდენად დაებურათ, რომ მხოლოდ თვალები უჩანდათ, მაგრამ შუაში მჯდარი სისხლლისფერჩოხიანი მამაკაცი მაინც გამოირჩეოდა იმ ორისგან. დარეჯანმა ერთ-ერთს რაღაც გადაუჩურჩულა. კაცმა თავის დაკვრით უპასუხა და მელანოს გახედა, მაგრამ ქალი მაინც იმ წითელჩოხიანს აკვირდებოდა, რომლის მზერაც აქ მოსვლის წამიდან არ მოსცილებოდა. კაცს ნაცნობი სილუეტი ჰქონდა, მაგრამ საიდან ეცნობოდა, ჯერ ვერ გაეგო.
-აბა, მელანო, - ამილახვრის ასულისკენ მიბრუნდა დარეჯანი, - ახლა ისინი იზრუნებენ შენზე. მშვიდობიან მგზავრობას გისურვებ.
გატრიალდა და წასვლაც დააპირა, როცა წითელჩოხიანმა ყაბალახი მოიხსნა და კოცონის მოცეკვავე ალებზე მშვენივრად გამოჩნდა კაცის სახე.
-სად გეჩქარება, დარეჯან. იქნებ ჯერ მელანოსთვის სახლამდე მიმავალი გზის რუკა მიგვეცა და შემდეგ წასულიყავი?
კაცს ხმაში ბრაზი შერეოდა და სიტყვებს კბილებში სცრიდა. დარეჯანი მთლად გადაფითრებული შემობრუნდა, თავისსავე მდგომარეობაში მყოფ მელანოს გადახედა და შემდეგ ვეფხვივით გავეშებულ ერეკლეს გაუსწორა მზერა. დიახ, სისხლისფერ ჩოხაში გამოწყობილი მამაკაცი ერეკლე იყო და თანაც იმდენად გაავებული იცქირებოდა, რომ ნებისმიერს მოკლავდა იმ წამს, ვინც კი წინ გადაეღობებოდა.

***
გელით