წიგნში აღწერილი ფაქტები და მოვლენები რეალურია)).
ჩიხის "პერსონაჟებმა" მომცეს უფლება, თქვენთვის მათი ისტორია მომეყოლა და აი, მეც აქ ვარ ))
ნაწარმოებზე მუშაობა იოლი ნამდვილად არ ყოფილა, როგორც ჩემთვის ისე "ჩიხელებისთვის", მაგრამ საბოლოო ჯამში მიღწეული შედეგით, მაინც კმაყოფილი ვარ))
მკითხველო, დანარჩენი შენთვის მოგვინდია...

პ.ს. ნაწარმოების ეპიზოდები დაიდება ყოველდღე, საღამოს - 22:00 საათზე ))


პ.ს.ს. ახლა 22:00 წუთია და მთვარის 23-ე დღეა - მეოთხე ფაზა...

მი სი მალატ!!! ^_^ ))

წიგნი ეძღვნება ყველა მანდილოსანს, ვისაც, ასე ვთქვათ, "ჩიხის" ხმა სჭირდება

მოუთმენლად ველით თქვენს შთაბეჭდილებებს პატივისცემით, თქვენი პაზლების ქურდი

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

მთვარის პირველი სიმფონია
/// ღვინისფერი ///
****
საქარე მინაზე მფორთხავი წვიმის წვეთები ნაზად იწელებოდნენ ლამპიონის შუქზე. მინის საწმენდიც ზანტად იშორებდა თავიდან. სიჩქარის გადამრთველი, ხან წინ, ხან გვერდით, ხანაც უკან, გაუაზრებლად მიჰყვებოდა ხელის მოძრაობას, როგორც გონება გზას, თვალები კი, გვერდით ჩავლილ მანქანებს. შინ ბრუნდებოდა.
გონებით ისევ ანონიმურ ფაილებს დასტრიალებდა, რომელიც რამდენიმე დღის უკან რედაქციას მიაწოდეს. საქმე, ორი წლის უკან მომხდარ გაუხსნელ მკვლელობას ეხებოდა, რომელიც საგამოძიებო დეპარტამენტმა მტკიცებულებების არარსებობის საფუძველზე დახურა. მიღებული დოკუმენტები, საქმის ხელახლა აღძვრის შესაძლებლობას იძლეოდა.
ფრთხილობდა. ინფორმაციის გახმაურება ატომურ აფეთქებას გამოიწვევდა პრესაში, რადგან საქმის მასალები კახა კახაძის ბრალეულობას ამტკიცებდა, ვინმე ლევან მესხის მკვლელობაში. ხსენებული ეჭვმიტანილს კი, სერიოზული თანამდებობა ეკავა სახელმწიფო სტრუქტურაში.
ნათელი იყო, მაინც და მაინც, თავზეხელაღებულ ჟურნალისტს რატომ გამოუგზავნეს ფაილები და არა პოლიციას. დიდი ალბათობით, მტკიცებულებებს იქამდე გაანადგურებდნენ, ვიდრე შემთხვევის ადგილზე გადაღებული ფოტოსურათები მზის სინათლეს იხილავდნენ. დიდ შარში ჰყოფდა თავს!
ტუჩი მოიკვნიტა და საჭეზე თითები აათამაშა. მოქუფრული ახლა იმაზე ჩაფიქრდა, თუ ვის რაში სჭირდებოდა კახაძის ჩაძირვა? არაფრით სურდა პოლიტიკურ ჭიდილში მისი კალამი ყოფილიყო ის ხმალი, რომელიც მოწინააღმდეგეს „თავს მოჰკვეთდა“ და გზას გაუთავისუფლებდა მაღალი ეშელონებისკენ. მისი გაზეთი სამართალს ემსახურებოდა და არა ბინძური პოლიტიკოსების ავანწურებს!
ლევან მესხი! - პირველ რიგში, შენი ვინაობა უნდა დავადგინო და გავიგო, რა გესაქმებოდა კახაძესთან. მერე გადავწყვეტ ავაფეთქო, თუ არა ეს ნაღმი! კაცმა, რომ მკითხოს გამოძიებას ჩამოვშორდი, არა?! - თავი მსუბუქად მისცხო საზურგეს.
- გამოუსწორებელი ხარ, მილენა! - წაიბუტბუტა მიმქრალი ხმით.
ლაბადის ჯიბეში ტელეფონი აუზუზუნდა. ნუთუ ისევ სამსახურიდან რეკავდნენ?! დევდარიანი ხომ გააფრთხილა სახლში წასულიყო და ცოტა დაესვენა?! თუმცა, ეკრანს რომ დახედა, ბოლო ერთი კვირის განმავლობაში, პირველად გაეღიმა:
- დიდება შენს გამოჩენას, თეთრხალათიანო!
- ბიი... - სითბო გამოერიათ ბგერებს - როგორ ხარ?
- გადაღლილი, როგორც ყოველთვის! - ტუჩი სასაცილოდ აპრიხა.
- შეგიძლია შემხვდე?
- რა თქმა უნდა. მოხდა რამე? - წარბი შეიკრა.
- მუქი ფერების შემოტევა...
დადუმდა. მიუხვდა ამ, „მუქი ფერების“ სტუმრობის მიზეზს და გუნება წაუხდა. „მირანგულ“, სადამდე უნდა იყო თავისტკივილის მიზეზი?! - ტუჩები ზიზღით მოეღრიცა.
- რამდენიმე წუთში სახლში ვიქნები, გამომიარე.
ტელეფონი გათიშა. სავარძელზე მიაგდო და სიჩქარეს მოუმატა. ლოლაძემ ერთ საათში მიაკითხა. უგუნებოდ გამოიყურებოდა. სახეგაცრეცილი, კლინიკის სუნად ყარდა. მისი შემხედვარე ქალს პირკატა ეცა.
- რას ჰგავხარ, სუპერგმირო? - გამკიცხავად შეათვალიერა გვიანდელი სტუმარი.
- არ მკითხო... - მოქანცული დივანს მიესვენა და ფეხები ფართოდ გაჩაჩხა.
მილენამ სამზარეულოდან ცხელი შოკოლადი გამოიტანა, დანის საყვარელი კრუასანების თეფშით დამშვენებული და ჟურნალის მაგიდაზე დაალაგა. მამაკაცის გაჭიმულ მარჯვენა ფეხს მუხლი წაჰკრა და გვერდით მიუჯდა.
- როგორ ჩაიარა მორიგეობამ? - ჩალისფერ ქოჩორში თითები შეუცურა.
- კლასიკური შემოვლა - პრე და პოსტ საოპერაციო ბლოკებში. ზღვარზე მყოფი ხალხი, კომა. სმენის დასასრულს კი, კარდიოპოლმონური რეანიმაცია! გავაგრძელო?
- გიგრიალია, ოქრო! - გაუცინა.
- ჩემი შენ გითხარიო, - ცხელი შოკოლადი ფრთხილად მოსვა - უპეები ჩაშავებული გაქვს. სახე გაცრეცილი. ტუჩები გალურჯებული. კიდევ უფრო დასუსტებლი მეჩვენები და საერთოდაც, ნუ გადააკვდი შენს სამსახურს!
- ბრაზიანი თეთრხალათიანი! - სიცილით მოუწიწკნა ნიკაპზე წამოზრდილი წვერი - ნუ მიმითითებ ისეთ რამეს, რასაც თავად აფუჭებ! გამაღიზიანებელია!
- მილენა! - დაუსერიოზულა წარბშეკრულმა - შენთვის დატვირთვა არ შეიძლება!
ექიმისეულმა ტონმა და მკაცრმა გამომეტყველებამ, ის ავადსახსენებელი დღე მოაგონა, როცა, წლების შემდეგ, შეტევა ისევ განუმეორდა:

თბილისი, 17 ივლისი, 16:57 წთ, რესპუბლიკური საავადმყოფო...

დანტემ ცვლა დაასრულა. გადაღლილი ამოღამებული თვალებიდან ძლივს იხედებოდა. ერთი სული ჰქონდა სახლში დაბრუნებულიყო და კარგად გამოეძინა. კაბინეტში აპირებდა ასვლას, გამოსაცვლელად, რომ განყოფილების ტელეფონის წკრიალმა პირველივე საფეხურთან გააშეშა. ოხვრით მოტრიალდა:
- გისმენ, ჯუნა! - ჩაწითლებული თვალები მოისრისა და დაამთქნარა.
- დანტე! სასწრაფოდ! კარდიოპოლმონური რეანიმაცია მოდის! მწვავე გულყრა აღენიშნება. გული არასტაბილურია! სავარაუდოდ თანდაყოლილი, ან შეძენილი მანკი. სპაზმური შეტევა! - ტყვიამფრქვევივით მიაყარა მორიგემ.
- ახვლედიანი არ მოსულა?
- არა, შენ გარდა არავინაა! - ისტერიკას ცოტაღა აკლდა.
- კარგი. დამშვიდდი. მივიღებ. ახლავე ჩამოვალ.
ლიფტს არც დალოდებია. წამებში მიმღების კართან იდგა. სიგარეტს გაუკიდა, თუ არა სასწრაფოს მანქანამ კინაღამ ფეხზე გადაუარა. ასე, რომ შემოდიოდნენ, კარგად იშვიათად სრულდებოდა ხოლმე...
- პაციენტი, მდედრობითი სქესის, 25 წლამდე... - სასწრაფოს ექიმი ისე არაკრაკდა, სიტყვებს შორის ჩასუნთქვას ვერ ასწრებდა.
- ვიცი, ვიცი...
შეაწყვეტინა. მანქანის კარი გამოაღო. საკაცეს ორივე ხელით ჩააფრინდა და სისხლი გაეყინა - მილენა?! გაშმაგებულს თვალები გაუფართოვდა - გულისცემა მონიტორზე ნულდებოდა!
- სასწრაფოდ! დეფიბრილატორი! ეპინეფრინი!
დეფის ხუთი დარტყმა... გაზრდილი იმპულსი... ეპინეფრინი... ამბუ იბერებოდა და იჩუტებოდა... პირველად ცხოვრებაში პაციენტზე სისხლი ეყინებოდა!
დეფის მომდევნო დარტყმა... მცირე პულსაცია... მაქსიმალური! ძლიერი მუხტი და გულისცემა მონიტორზე! პაციენტი ლიფტისკენ წაიყვანეს.
წარმოდგენა არ ჰქონდა 19 ღერიან კოლოფს რამდენ ხანში მოუღო ბოლო, მაგრამ თითები და ტუჩები ეწვოდა. ცოტა რომ მოფხიზლდა პაციენტს ააკითხა. მილენა ფერწასული იწვა. სუსტად სუნთქავდა. მთავარმა ექიმმა მაშინვე შეატყო, რომ რაღაც რიგზე ვერ იყო:
- დანტე, დროა ცვლა გადააბარო. - მხარზე ხელი დაადო ზურაბიანმა.
- მორიგეობას ვიღებ!
- ისევ გამოშტერდი, ბიჭო?! - წარბი შეიკრა მიშკამ - პაციენტის სახელიც კი არ ვიცით! ესღა მაკლდა რაა!
- მილენა, ჰქვია...
ზურაბიანს ზურგი აქცია. პალატაში შეაბიჯა და მზერა მონიტორზე გადაიტანა - გაზრდილი პულსაცია... ნაზი თითების მოძრაობა... ორ წამში შოკოლადისფერი თვალები ააჭყიტა და გაოცებულმა ოთახი მოათვალიერა.
- ვერ ისვენებ, გაწუწულო, არა? - გვერდით მიუჯდა ქალს - როგორ შემაშინე!
ექიმის ბაგეები, ქალის ყელს მიეკვრნენ თბილად... მოგონება გაიფანტა. სასწრაფოს მანქანას 5 წუთით, რომ დაეგვიანა, დანტეს ვერ მიუსწრებდა. შეიძლება, ახლა აქ არც მჯდარიყო! თეთრხალათიანი სუპერმენი! - თბილად გაეღიმა ჟურნალისტს.
- მილენა... - ფრთხილად შეეხნენ ცივი თითები.
- ა? - გამოფხიზლდა.
- რაზე ჩაფიქრდი? - ხელზე აკოცა.
- არა, არაფერზე. აბა, რაო „მირანგულამ“? - წარბები მაღლა აზიდა.
მილენა არასოდეს მოიხსენიებდა მეგობრის ყოფილს კუთვნილი სახელით. ექიმს მუდამ ღიმილს ჰგვრიდა ეს, პატარა, ქალური შურისძიება.
- თავს დამნაშავედ ვგრძნობ. დასვენება ძლივს გეღირსა და ისიც ჩემს წუწუნს უნდა შეალიო? - თავი კალთაში ჩაუდო.
- მეგობრობა, ჭირსა და ლხინშიცო! - გაუცინა და კეხიან ცხვირზე თითი წაჰკრა.
- შენთან ბევრად ძლიერი გრძნობა მაკავშირებს. - მაჯა დაუჭირა და ბაგეები ნაზად გაუსვა კანს - არ ვიცი ამას რა ვუწოდო...
ექიმი უცნაურ განწყობაზე იყო. მომწვანო-მონაცისფრო, ჭრელ თვალებში ჩარგულ მზესუმზირებს თავები ჩაეხარათ.
- დანი, რა გჭირს?! - უკმაყოფილოდ აებურცა ტუჩი - შენ ერთადერთი ადამიანი ხარ ვის თვალებშიც ყვავილი ხარობს, იცი? მოუფრთხილდი მზესუმზირებს, თორემ „მირანგულას“ მანქანით გადავუვლი!
- მისი ბრალი არ არის.
- აბა ვისი ბრალია? ელიკოს კატის?
დანის ბებერი მეზობლის უზრდელი ბინადარი მოაგონდა ქალს. გაიძვერა ლუციუსი დანტეს სახლს, არც თუ ისე იშვიათად სტუმრობდა და გამუდმებით საწოლზე უშარდავდა. ერთადერთი მიზეზი კი, რის გამოც აბეზარ ცხოველს გაბანჯგლული თავი ჯერ კიდევ კისერზე ება, ექიმის კატებისადმი ავადმყოფური სიყვარული გახლდათ, რასაც ლუციუსი ბოროტად იყენებდა.
- ისევ მისკენ მიგიწევს გული...
- დღიური განწყობის მომენტი მაქვს ხოლმე. - საკუთარი თითები ქალისაში აეხლართა - შეიძლება, გავიღვიძო და სიგიჟემდე მომენატროს. მერე, მის სანახავად გავიქცე, ვნახო და ადგილზევე გავიყინო. ვიგრძნო, რომ იქ არ მივრბოდი, სადაც მეძახდნენ.
- არეული ხარ...
- ასეც არ ვიტყოდი... - ჩაფიქრებულმა თვალები დახარა - რაღაცას დავეძებ, რაც შეიძლება არც კი არსებობს, მაგრამ იმდენად ძლიერად მსურს, სურვილი მაგიჟებს! ხანდახან, არასწორ პიროვნებებში მერევა და ადამიანებს გულს ვტკენ.
- რომ გითხრა მესმის-მეთქი, დამიჯერებ?
- რომ მჯერა, იმიტომ გიყვები სისულელეს, მე რომ ვერც თავი გამიგია მისი და ვერც ბოლო!
- ახლა როგორ გრძნობ თავს?
- მშვიდად. - გაეღიმა - გაუთავებელი ხმაური, ჩემს გონებაში, იყუჩებს ხოლმე შენი გამოჩენისას.
მილენა ნაზად მიეალერსა წვერზე. მამაკაცის ბაგეებმა კოცნა გააყოლეს ქალის ხელისგულს.
- შენ როგორ ხარ? - ნიკაპში თითი ამოსდო - მომიყევი ყველაფერი. ისევ ხვდები?
ერთმანეთზე ყველაფერი იცოდნენ. ყოველი შიშველი დეტალი გრძნობებზე. უცნაური ურთიერთობა ჰქონდათ - გარემოსგან აფხეკილ ტკივილებს ერთ კალათში ათავსებდნენ და მათ არსებობას დროებით ივიწყებდნენ. ტკივილებიც კომფორტულად გრძნობდნენ თავს ურთიერთშეყრის დროს, რადგან ერთმანეთს ჰგავდნენ...
- მისგან დაბრუნებული, ყოველთვის შთავაგონებ თავს, რომ ეს უკანასკნელი იყო! - ქვედა ტუჩი კბილებშორის მოიქცია.
- დრო გადის. ახალ ტკივილს, რომელიც მისი მანქანიდან აგედევნა ეჩვევი და ისევ უკან ბრუნდები, კიდევ ერთის წამოსაყვანად.
- ზუსტად, - თვალები დაეხუჭა - ავადმყოფობაა ეს ყველაფერი!
- ავადმყოფობა, აკვიატება, სიყვარული, დამოკიდებულება! - რა მნიშვნელობა აქვს სახელს, თუ ის შენზე ძლიერია და თოჯინასავით გმართავს?! არ გეტყვი უკან არ მიბრუნდე-თქო. ვიცი, იქამდე გააგრძელებ შეხვედრებს, სანამ სავალალო შედეგამდე არ მიხვალ! განა, იგივეს არ ვაკეთებ? მაგრამ შენ... არ მინდა დაზიანდე, მილენა. რა იქნება, ერთხელაც, უკან დაბრუნებული რომ ვეღარ განგკურნო?!
სევდა შეეტყოთ ქალის თითებს - გაცივდნენ. მაგიდაზე მიგდებულ კოლოფს ერთი ღერი ამოაცალა და გაუკიდა. დანტე მართალი იყო, მაგრამ ვინც ზურგს უკან რჩებოდა, არ ემეტებოდა დასავიწყებლად. „ის“ ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო, მის არეულ ცხოვრებაში. მყუდროება კარზე ზარმა დაურღვიათ.
- ელოდები ვინმეს? - წარბი შეიკრა მამაკაცმა.
- არა.
დაიძაბა. ოღონდაც ახლა ნუ მომადგებაო! - გაიფიქრა აფორიაქებულმა. სვანს, რომ ლოლაძე აქ ენახა, უბედურება მოხდებოდა.
- მე გავაღებ!...
სანამ შეწინააღმდეგებას მოასწრებდა, ექიმის გაჩეჩილი თავი კალთას მოშორდა და ჰოლში გაუჩინარდა. თვითონაც წამოდგა, მაგრამ ლოლაძე, დიდი ყვითელი კონვერტით ხელში, მალევე შემობრუნდა ოთახში.
- ეს რა არის? - დაიბნა.
- შენთვისაა. - მხრები აიჩეჩა და კონვერტი გაუწოდა.
გზავნილზე ხელით წაეჯღაბნათ ორიოდე სიტყვა: „მილენა სარანგიძეს!“

*****
მაგიდის ზედაპირზე მოუთმენლად აკაკუნებდა თითებს და ცერად უყურებდა კონვერტს. ტელეფონზე შეტყობინება მოუვიდა. ძლივს მოსწყვიტა მზერა უცნაურ გზავნილს და ეკრანს დახედა. „უკვე სახლში ვარ. თუ რამე დაგჭირდეს დამირეკე და მაშინვე შენთან გავჩნდები! კონვერტი გახსენი? რატომ არ მომეცი დარჩენის უფლება?!“ - შორიდან იბღვირებოდა ექიმი.
- შენი სადარდებელიც გყოფნის, სუპერგმირო!
ჩაიბურტყუნა თავისთვის. ეკრანი უპასუხოდ დაბლოკა და ქაღალდის გადაკეცილ შეკვრას თავი მოახია. გაოცდა, როცა კონვერტში მომცრო ბარათით დღიური აღმოჩნდა. დაბნეულმა წერილი გახსნა:
„გამარჯობა, ჟურნალისტო. შენ, მე, არ მიცნობ და მოცემული მომენტისთვის, ამას არც აქვს არსებითი მნიშვნელობა. მთავარი დღიურია! ვფიქრობ, ჩანაწერები დაგაინტერესებს. ყველა კითხვაზე წიგნაკი გიპასუხებს. შეხვედრამდე...
პატივისცემით, შენი კეთილის მსურველი...“
დაბნეულმა თვალები აახამხამა. შეხვედრამდე? - ისევ აპირებს დაბრუნებას?! წერილი დაკეცა და მზერა ყდაგაცვეთილ დღიურზე გადაიტანა. რაღაც ვერ იყო რიგზე! მისი მისამართი იცოდა! ესე იგი, უთვალთვალებდა! გზავნილი სახლში მოუტანეს და არა სამსახურში - გამოდის პირადულია! ცნობისმოყვარეობა შეიპყრო, რა ეწერა დღიურში?!
სამუშაო მაგიდასთან კომფორტულად მოთავსდა. ლეპტოპი დახურა. გრძელი თმა კალმით აიკეცა მაღლა. ფეხები მაგიდას შემოაწყო. ცხვირზე სათვალე მოირგო და პირველი გვერდიც გადაფურცლა:

„ ადამიანს მაშინ კი არ ერხევა, როცა თავს გიჟად გრძნობს, არამედ მაშინ, როცა შიგნით მცხოვრები ყველა მე ერთ ხმაში უბერავს და აღარავინ რჩება ვინც გეტყვის - აზრზე მოდი, მეგობარო, იღუპებიო!...
თუ ამ დღიურს ვინმე კითხულობს, მინდა ჩემი ვინაობა საიდუმლოდ დარჩეს - უბრალოდ ელი დამიძახე. ჩანაწერებს ერთი მიზნით ვაკეთებ - მინდა რომ შვება ვიგრძნო!...
“

ფურცლებს სიძველის სურნელი დაჰკრავდათ. ადვილად მიხვდა, წლებს ითვლიდნენ გვერდები. შესავალმა კიდევ უფრო დააინტერესა და წარბშეკრულმა კითხვა განაგრძო:

27 ოქტომბერი, 23:25 წთ.
უბრალოდ ნათქვამი ვერ გამიგო...

ისევ თავი მტკივა, მგონი უძილობის ბრალია. მეხსიერებაში ჩავარდნები დამეწყო. გონს რომ მოვდივარ, ვერაფრით ვიხსენებ ხოლმე იქ როგორ აღმოვჩნდი. გაკვეთილზე ისევ დამეძინა. მასწავლებელმა მიზეზი რომ მკითხა ვუპასუხე - გვიანობამდე ვუჯექი ფილმებს-მეთქი... კლასიდან გამომაგდო - მშობლის გარეშე გაკვეთილზე არ დაგიშვებო! შარში ვარ...

2 ნოემბერი, 22:18 წთ.
უშედეგოა კითხვები, თუ პასუხებს გაცემა არ სურთ...

სკოლის დირექტორი ყველას გვაიძულებს ინდივიდუალურ გასაუბრებას ფსიქოლოგთან! ნანა ექიმი, არ მომწონს, რაღაცნაირად მიყურებს, თითქოს მაფასებს. წამოსვლისას ჩანთას ვისწორებდი, შემთხვევით მაისური ამეწია და ჩალურჯებული ფერდი გამომიჩნდა. მკითხა - საიდან გაქვსო? ვუთხარი - სპორტდარბაზში ფრენბურთის თამაშისას დავეცი-მეთქი. მივხვდი, რომ არ დამიჯერა....

15 ნოემბერი, 02:59 წთ.
არის შენში რაღაც, ეშმაკისეული!...

სახლში ისევ ცუდ ხასიათზე დაბრუნდა. მგონი ნასვამია. უცნაურია, არადა სასმლის სუნად არ ყარს. თვალები აქვს ჩაწითლებული და არაბუნებრივად იყურება, თითქოს ამ სამყაროში არ არის. დედამ ვახშამი გაამზადა, პირი კი არაფრისთვის დაუკარებია. ტელევიზორთან ზის და საინფორმაციოს უყურებს. დღეს ისევ მომიწევს გათენება...

18 ნოემბერი, 01:55 წთ.
„უბედურებისადმი საყოველთაო თანაგრძნობაში არის რაღაც, საზარლად ავადმყოფური!“ - ოსკარ უაილდი.

დილას კიბეებზე მეზობლები შემეჩეხნენ. საეჭვოდ ჩურჩულებდნენ, მაგრამ როგორც კი დამინახეს, მაშინვე გაჩუმდნენ. ერთმა გამიღიმა და ისე მკითხა - დედა როგორ არისო? კარგად-მეთქი, ვუპასუხე. თანაგრძნობით შემომხედა. გვერდი ავუქციე და კიბეებზე ჩავირბინე. ამ ხალხს დებილი რატომ ვგონივარ, ვერ ვხვდები, ან კიდევ ყრუ? მშვენივრად გავიგონე, როგორ ეუბნებოდა თავის ჭორიკანა დაქალს, რომ გურანდა ისევ ატირებული ნახა გუშინ. ზურგსუკან ჭორაობას და სიბრალულის თვალებით ყურებას თუ არ შეწყვეტენ, საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ!

2 დეკემბერი, 12:15 წთ.
განწყობა - ნაცრისფერი...

საპირფარეშოში ვარ. ცხვირიდან სისხლდენა ძლივს შევიჩერე, მაგრამ მაისური დამესვარა. გაკვეთილებს ალბათ გავაცდენ, ასე კლასში შესვლა არ მინდა. ყველაფერი ამ წყეული თავის ტკივილის ბრალია. წამლები აღარ მშველის, კაპილარები შესუსტებული მაქვს. მაისურის გადაგდება მომიწევს. გურანდამ რომ ნახოს ინერვიულებს, უჩემოდაც უამრავი პრობლემა აქვს...

3 დეკემბერი, 04:12 წთ.
კარიო, გულქვაობის და მწუხარების დემონია, რომელიც ომისა და მრისხანებისკენ უბიძგებს ადამიანს. მშვენივრად ვუგებთ ერთმანეთს!

კარიო, ამბობს - ადამიანები, სასაცილოები ხართ! - ყველაზე დიდი სასჯელი სიკვდილი გგონიათ. არადა, ხანდახან, ყველაზე აუტანელი ცოცხლად დარჩენაა სამყაროში, სადაც - ყვავილებს სურნელი, მზეს სითბო, დღეებს ფერები, ცხოვრებას კი, აზრი არ აქვსო! ამბობს - სიყვარულიც კი ასეთი იცით, რომ - გიყვართ და ტოვებთ! ტკივილს აყენებთ! ანადგურებთ! კლავთ! მერე ხატების წინ დაეყუდებით და მდუღარე ცრემლებით ითხოვთ შებრალებას. ვისგან?! ან რისგან?! ეგეც არ იცით! უბრალოდ შველას ითხოვთ, დახმარების იმედით - არ მძულხართ, მეცოდებითო!
მისმა ნათქვამმა ოსკარ უაილდის სიტყვები მომაგონეს - რელიგია იმ კაცს ჰგავს, რომელიც შავ ოთახში შავ კატას ეძებს და რომ ჰკითხო, პოულობს კიდეცო!
კარიო ცუდი არ არის, ადამიანები არ უყვარს უბრალოდ. უსუსურ და ყალბ არსებებად გვთვლის.

5 დეკემბერი, 19:30 წთ.
უცხოტომელი...

როგორ არ მინდოდა ნათესავებთან წასვლა! ამ ხალხს ვერ ვეგუები. მათთან თავს უცხოდ ვგრძნობ, დედამ კი დაიჟინა უხერხულიაო. მამაჩემის მამიდის დაბადების დღეა. სახელიც არ ვიცი. ეს კი მართლა უხერხულია.
გვერდით გამოვედი და დღიურთან განვმარტოვდი - წერა ემოციების მართვაში მეხმარება. არ მინდა ვინმე „შემთხვევით“ ჩანგალზე დავარჭო!
ამ ბოლოს სიბრაზის კონტროლი მიჭირს. უფრო აგრესიული გავხდი. ორიოდე სიტყვაც საკმარისია, რომ წყობიდან გამოვიდე და დენთივით ვიფეთქო.
იქნებ მართლა მჭირდება ფსიქოლოგის დახმარება? არადა ფსიქოლოგები არ მიყვარს, შარლატანებად ვთვლი.

15 დეკემბერი, 02:15 წთ.
გულწრფელობაზე მხოლოდ დამალული ცრემლები ჩურჩულებენ.

მათემატიკაზე წასასვლელად მოვემზადე, ოთახიდან ჩუმი ქვითინი რომ მომესმა. გურანდა ბალიშში თავჩარგული ტიროდა მე რომ არ გამეგო. საძინებელში შესვლა დავაპირე, მაგრამ ხელი სახელურთან გამიშეშდა. უკან გამოვბრუნდი.
მეზიზღება საკუთარი უსუსურობა! თავი ისევ აუტანლად მტკივა...

19 დეკემბერი, 22:20 წთ.
ყველაზე დიდი ინსტიქტი სიყვარული მგონია...

ჩემს პატარა ძმას ისევ ჩემთან სძინავს. საწოლის ნახევარი მიისაკუთრა. ისეა გაჩაჩხული ვეღარ ვეტევი. არაუშავს, დღეს მაინც არ ვაპირებ დაწოლას, თან მირჩევნია ჩემს გვერდით იყოს, მაინც... ყოველი შემთხვევისთვის.
მძინარე კიდევ უფრო პატარა და დაუცველი მეჩვენება. სუფთა ჭიაა. ჩემი ბალიში ისე უყვარს, თავის საწოლს აღარ კადრულობს. გულზე მომეხუტება და კმაყოფილი ხვნეშის. ჩემთან თავს უსაფრთხოდ გრძნობს. იცის, რომ დავიცავ. დედა სამზარეულოშია. ჭურჭელს ახმაურებს. ვახშამს ამზადებს, რომელსაც არავინ შეჭამს...

28 დეკემბერი, 03:15 წთ.
სიტყვებს ცუდი თვისება აქვთ - უკვე წარმოთქმულები უკან არ ბრუნდებიან, მიზანს მწარედ მოხვედრილები კი არასოდეს იშლებიან...

დღეს საშინელი დღე იყო. პარალელურმა კლასელმა რაღაც სისულელე თქვა, პირდაპირ ცხვირში ვხეთქე და გაუტყდა. მაშინვე დირექტორთან გამაქანეს. დამრიგებელიც დაიბარეს და ორივე გამოგვლანძღეს. ბოლოს გამაფრთხილეს - ეს უკანასკნელი იყოს, მეორედ გაგრიცხავთო! შემაშინეს, აი! ისედაც ყელში მაქვს ეს ჯოჯოხეთი, გამუდმებული ჩურჩული და დაჟინებული მზერები. დიდი ამბავი სკოლას თუ არ დავამთავრებ, მაგრამ დედა ინერვიულებს და მეცოდება.
მეგონა გაფრთხილებით გადავრჩი, მაგრამ დირექტორმა ბოდიში მოუხადეო. ოდნავ დაწყნარებულს ისევ მომიშალა ნერვები! „არასპრავედლივად“ არ დამირტყამს, იმ ძუკნამ მითხრა ალბათ დედაშენი იმსახურებს და იმიტომაც ხვდებაო!
მიკვირს კიდეც რომ არ მოვკალი და ბოდიში კიდევ მე უნდა მომეხადა?! - კინაღამ იმასაც დავარტყი.
ბოდიშს არ მოვიხდი-მეთქი, კატეგორიული ტონით გამოვუცხადე. გურანდა ისევ დაიბარეს...

29 დეკემბერი, 23:14 წთ.
ხანდახან, სიამაყეც უნდა გაიღო მსხვერპლად...

შინ დაბრუნებულმა გურანდამ ოთახში მიმიხმო, თავჩახრილი შევიძურწე. მეგონა მეჩხუბებოდა, მაგრამ მშვიდად მკითხა - რა მოხდაო? თვალის უპეები ჩაშავებული, სახე კი გადაღლილი ჰქონდა. სამი ღამეა მასაც არ უძინია. გული ამიჩუყდა. ალბათ სკოლაში ჩემ გამო გამოთათხეს. ხმა ვერ ამოვიღე. ყელში ბურთი გამეჩხირა. მეორედ გამიმეორა მომიყევი რა მოხდაო. არაფერი მითქვამს, ბოდიში მოვიხადე...

კითხვა შეწყვიტა. სათვალე მოიხსნა, წიგნაკი დახურა და გვერდზე გადადო. სიგარეტს დასწვდა, მოუკიდა და ფიქრებს მიეცა. მოზარდის ჩანაწერებმა დათრგუნეს.
გულდამძიმებულს გასული თვის შემთხვევა მოაგონდა - რედაქციას შეატყობინეს, რომ ერთ-ერთ სკოლაში მოსწავლეებზე ხშირად ძალადობდნენ. სკოლის ადმინისტრაცია კი, ყურს იყრუებდა, სანამ ერთ დღეს, მდინარემ 13 წლის მოზარდის გვამი არ გამორიყა!
ოჯახში ძალადობას, სკოლაში ბულინგის ფაქტიც დაემატა და ფსიქოლოგიურმა სტრესმა ბავშვი თვითმკვლელობამდე მიიყვანა!
სტატისტიკურად, ყოველი ასეთი შემთხვევა, ხშირად გამოაშკარავებისთვის არის მზად - დასახმარებლად კი, გვიანია. უშედეგოა პასუხისგება, თუ შედეგი წინასწარ მკვდარია!
ყველაფერი გასაგებია, მაგრამ ჩანაწერები ჩემთან რა კავშირშიაო?! - გაიფიქრა დაბნეულმა. ფილტრს ნერვიულად მოქაჩა და კითხვა განაგრძო:

1 იანვარი, 02:30 წთ.
ფეიერვერკის წვიმა ვარსკვლავთცვენას ჰგავს, ჭრელაჭრულა ფერებით.

ნათესავები მისაღებში ყაყანებენ, დღეს ახალი წელია! როგორ ვერ ვიტან ღრეობას და აურზაურს. მაღიზიანებს! ფანჯრის რაფაზე ვზივარ ჩემთვის და ფეიერვერკს ვუყურებ, მაშხალები მიყვარს.
საიმონი აკვანში თამაშობს თავისთვის. ხანდახან ამომხედავს ხოლმე, მამოწმებს ახლოს თუ ვარ. წეღან სულამ კარი შემომიღო, სტუმრებთან გამოდიო! თვალები დამიბრიალა. იცის, მის სანათესაოს ვერ ვიტან და ცოფებს ყრის. გამოვიდე, არა „მზე“! ! ცოტახანს ვუყურებ ფეირვერკს და დავწვები.
ამაღამ ძილი შეიძლება, სახლში ბევრი ხალხია და გვიანობამდე არ დაიშლებიან. ყაყანს ვინ ჩივის, ბალიში მენატრება...
საიმონს აკვნის ფიცრულებზე სახე აქვს მიჭეჭყილი და უხმოდ მომჩერებია. ეს ჭიაყელა. ელოდება როდის ჩამიხტება ლოგინში. გურანდამ სპეციალურად ჩემთვის გააჩინა ცხოვრების ნათელი წერტილი, რომ მყოლოდა ამ ჯოჯოხეთში...

17 იანვარი, 04:23 წთ.
„პაბლო ესკობარი“...

ახლახანს დავბრუნდი სარდაფიდან და გული ამოვარდნას მაქვს. იმედია ვერ დამინახა, თორემ უეჭველად მომკლავს! ჯურღმულის შუაგულში მინი გაზქურა ენთოთ. პატარა თასში რაღაც თუხთუხებდა და საშინლად ყარდა. ხუთნი იყვნენ და ორ მათგანს ხელში ფონედოსკოპი დავუნახე. იქვე გრძელი შპრიცებიც ეყარა.
სულამ ერთს უთხრა, ჩანთა მომაწოდეო. რაღაცას ქექავდა შიგნით. კისერი წავიგრძელე, სიბნელეში რამე რომ გამერჩია და შემთხვევით ფეხი დამიცურდა. ხმაურზე ყველამ ჩემკენ მოიხედა. კისრისტეხით გამოვიქეცი სანამ გამომიჭერდნენ.
ხელები და მუხლები მიკანკალებს. სულას გამოხედვამ დამაფრთხო. არ ჰქონდა ადამიანის სახე. ამ შუაღამეს ვის დავურეკო ჩვენთან რომ დარჩეს?!

8 თებერვალი, 20:25 წთ.
„ფიქრები ჩვენი ემოციების აჩრდილებია - გაცილებით უფრო ბნელი, მარტივი და ცარიელი.“ - ფრიდრიხ ნიცშე.

დღეს ჩემი დაბადების დღეა. გურანდამ ნება დამრთო მეგობრები დამეპატიჟებინა. ტორტი გამომიცხო და კერძებიც გაამზადა. ვუთხარი არ გინდა-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა. ადამიანი ყოველდღე არ ხდება 16 წლისო. რაღას ვიზამდი. უახლოეს წრეს ვუხმე ოთხი კაცით.
ნათესავებიც მოვიდნენ. გურანდამ ისინი ცალკე მაგიდასთან დასვა. საჩუქრები - ათასი უინტერესო და ჩემთვის უსარგებლო ნივთი სავარძელზე! 16 წლის ბავშვს რა ჭირად მინდა შენი „მადონას სერვიზი“?! ლუკამ კარგად იხალისა - საახლობლომ „მზითევი“ აგიგროვაო? შევუბღვირე.
მგონი, ტასოს ლუკა მოსწონს და არ გვიმხელს.
წამით გვერდიდან დავაკვირდი სურათს - ლუკა, ტასო, ლიზა და რუთი, ერთხმად ხითხითებდნენ ინგლისურის მასწავლებელზე. დაბალი ქალია. სკამზე ჩამოჯდომისას ფეხებს ჰაერში აქანავებს - კვატივით. მეცინებოდა, ცოტახნით მიმავიწყდა ყველაფერი.
ლუკამ, გასვლისას მომცრო ფუთა მომაჩეჩა ხელში, თვალი ჩამიკრა, გამოგადგებაო. ყველა რომ წავიდა მერე გავხსენი - ქაღალდის შეკვრაში ჯიბის დანა იდო. კარიოს მოეწონება...

15 თებერვალი, 23:25 წთ.
ჯანმრთელი ადამიანი სხვას არ აწამებს, როგორც წესი წამებული გადაიქცევა ხოლმე მწამებლად - ხომ ასეა, მამა?...

დღეს სკოლა გავაცდინე. წუხელ სულამ თავისებურად შეუბერა. ღამის სამ საათზე კარი წიხლით შემოიტანა. გალეწილი მთვრალი იყო. საიმონს ვეტაკე და ჩემს ოთახში შევიყვანე. აკვანში ჩავაწვინე და უკან გამოვიქეცი. ბეწვზე მივუსწარი - გურანდა სავარძელში მიემწყვდია და დანას უღერებდა. მარცხენა ხელში ცელოფანი ჩაებღუჯა. ემუქრებოდა - ჯერ მოგგუდავ და მერე თავს მოგაჭრიო!
წამში მასთან გავჩნდი. სვიტერში ჩავაფრინდი და უკან გამოვითრიე. არ ვიცი რა ძალა მომაწვა ხელებში, მაგრამ რამდენიმე წამით მოვაშორე შუაში ჩადგომა, რომ მომესწრო. გურანდას ვუყვირე გაიქეცი-მეთქი! მთვრალს კი წინ გადავუდექი. გურანდამ ბიცოლამისთან გაასწრო გვერდით კორპუსში.
საიმონი ჩემს ოთახში ჩხაოდა ბოლო ხმაზე. მისმა ტირილმა თითქოს გონს მოიყვანა. ერთი შემომხედა სიძულვილით და ჩუმი გინებით სახლიდან გავარდა. მაშინვე ჩემს ოთახში შევირბინე, ბავშვი ხელში ავიყვანე, მუხლებზე დავისვი და გულში ჩავიკარი.
ერთ საათში ტირილი შეწყვიტა. ჩაიძინა. ისე იყო ჩაფრენილი, კანიდან ვერაფრით ავიფხიკე. ასე დაგვათენდა თავზე...

ქვესათაურს დასჩერებოდა. რა შეემთხვა სულას? საწერი მაგიდის უჯრიდან თავისი წიგნაკი ამოიღო, შიგნით რაღაც ჩაინიშნა და ისევ განაგრძო კითხვა:

18 თებერვალი, 11:05 წთ.
„ურჩხულებთან მებრძოლს მართებს ფიქრი, რომ თავად არ იქცეს ურჩხულად.“- ფრიდრიხ ნიცშე.

ლუკამ დამირეკა - გამოგივლი და გავისეირნოთ, დანის გამოყენებას გასწავლიო. დავთანხმდი, მაგრამ ჯერ ბიცოლაჩემს უნდა დავურეკო, ცოტახნით ჩვენთან გამოვიდეს. გურანდას და საიმონის მარტო ვერ დავტოვებ.
დანის ხმარება კი აუცილებლად უნდა ვისწავლო - წინადნელმა ინციდენტმა დამარწმუნა, რომ ყველაფერი შეიძლება მოხდეს და მზად უნდა ვიყო.
ვუფიქრდები და შიში მიპყრობს. ისე რომ გავმწარდე და დანა მართლა დავარტყა, მერე?
საიმონის სახე მიდგას თვალწინ, უფორმო, მორღვეული პირით რომ მიცინის და თითებში ძალა მემატება, შიში მიქრება, მოვკვდები და არავის მივცემ უფლებას მას რამე ავნოს!

14 მარტი, 03:15 წთ.
ნუ მესაუბრები გამოცანებით, კარიო!

იმდენი ხანია არაფერი დამიწერია...
ისევ სადარაჯო პოსტზე ვდგავარ. ზეზეულა „მაკიმარებს“. ყურსასმენები მოვირგე და წერა დავიწყე, რომ არ ჩამეძინოს.
გურანდას და საიმონს კარგა ხანია სძინავთ. სულა ისევ მისაღებში ზის. ლუდს სვამს და ფეხბურთს უყურებს. არამგონია დღეს დინამომ მოიგოს. დაცვაში ახალი წევრი ჰყავთ (სუფთა კარტოფილია ტიპი!). ორი ბურთი ისე გაუგორდა კარისკენ, გატანილზეღა შეამჩნია.
კარის მეზობლისგან ჩემს საძინებელში უხერხული ხმები გამოდის. მარტი მოვიდაო, თამრო? გამძლე ქმარი კი ჰყოლია - მეხუთე წრეზე მიჰყავს კაცი. მუსიკას უფრო უნდა ავუწიო!...
პ.ს. კარიოს ვესაუბრე. უცნაურ განწყობაზე იყო. მითხრა - უფრთხილდი საკუთარ ფიქრებს, სანამ ხორცს შეისხამენო! ოთახიდან არ გამოდის. კედლიდან კედლამდე დააბიჯებს უაზროდ.

20 მარტი, 02:28 წთ.
სტალკერი!

სკოლაში იურისტები მოვიდნენ. ღონისძიებას გეგმავენ. იმიტირებული პროცესი უნდა გაიმართოს და მსურველების სიას ადგენდნენ.
რამდენიმე კლასელი ჩაეწერა. მეც მინდოდა, მაგრამ დამრიგებელმა მითხრა ადგილები აღარ არისო. მეწყინა, მონაწილეობის მიღება ჯიუტად მინდოდა.
სტუმრებს გზაში დავეწიე და მიღება ვთხოვე. სიაში ჩამწერეს. ადვოკატის როლი მომცეს, პროცესი აუცილებლად უნდა მოვიგო!
პ.ს. მითვლათვალებენ! ორი დღეა ვერცხლისფერი „სედანი“ უშნოდ მეკვეხება თვალში!

25 მარტი, 03:15 წთ.
განწყობა? - ისევ ნაცრისფერი.

ჯგუფი საადვოკატო ფირმაში გამოვცხადდით. პრაქტიკა უნდა გაგვევლო, როგორ გვემუშავა სასამართლო პროცესზე. სემინარს, ბატონი დავით ჭეიშვილი, უძღვებოდა. როგორც კი აუდიტორიაში შემოვიდა, თვალში მოვხვდი. უცნაურად მომაჩერდა. ვერ მივხვდი რატომ... ლექცია საინტერესოდ წარიმართა.
მგონი, ეს პროფესია მომწონს. სამართლაზე ვფიქრობ ჩაბარებას, მაგრამ ადვოკატობა არ მინდა. როგორც ბატონმა დავითმა ახსნა, რეალურ ძალაუფლებას პროკურორი ფლობს. ადვოკატი კი, იმ მერცხალს ჰგავს, „გაზაფხულს რომ ვერ მოიყვანს“ მარტოდმარტო. საღამოს დავიშალეთ. მენტორი ღიმილით დამემშვიდობა. რა სჭირს ამ კაცს?!

26 მარტი, 02:18 წთ.
მთავარია, პანიკას არ აჰყვე!...

საადვოკატო ფირმაში კინაღამ ჩამომეძინა. გამიჭირდა ლექციის მოსმენა. მენტორმა რამდენჯერმე მკითხა - ცუდად ხომ არ ხარო? თავი უხერხულად ვიგრძენი. წელში გავსწორდი და თვალები ისე დავაჭყიტე, როგორც შემეძლო.
ღამეების თენება უფრო და უფრო მიჭირს. სკოლის მასალას კლასგარეშე ღონისძიების სასწავლი მასალაც დაემატა. გადავიღალე და გამოვიფიტე.
ამ ბოლოს ყავას მივეჩვიე. გურანდა მიშლის - სამაგისოდ ჯერ პატარა ხარო! მაგრამ გათიშული ტვინით ვერაფერს მოვისმენ და ხვალ პროცესსაც წავაგებ!
საიმონი ჩემს საწოლში მშვიდად ფშვინავს. პირობა მივეცი, ხვალ მოვიგებ-მეთქი! იმედი როგორ გავუცრუო?
პ.ს. „სედანი“ ისევ დამყვება. ვინმეს რომ ვუთხრა? იქნებ ვცდები?!

27 მარტი, 01:22 წთ.
ჟურნალისტს ენა, რომ მოაჭრა, სამი გამოეზრდება მოკვეთილ ადგილას!

პროცესი წავაგეთ! მოწინააღმდეგემ გვაჯობა. გული დამწყდა. ყველაფერი გავაკეთე, რაც შემეძლო. დაკითხვისას ზედმეტადაც შევიჭერი როლში. დამავიწყდა, რომ პროცესი იმიტირებული იყო და არც „დამნაშავეს“ მოუკლავს ცოლი.
გონს მხოლოდ მაშინ მოვედი, როცა მოსამართლემ ჩაქუჩი ააკაკუნა. ყველა მე მომჩერებოდა დაბნეული. უკან დავიხიე და ადგილს დავუბრუნდი.
გამიკვირდა, როცა პროცესის დასრულებისას ერთ-ერთ საუკეთესო ადვოკატად დამასახელეს. მენტორი კმაყოფილი მიღიმოდა.
პროცესს ჟურნალისტები ესწრებოდნენ რომ დავიშალეთ, ერთ-ერთმა გამომიჭირა და კითხვები დამაყარა. მგონი, ყველაფერს სწორად ვუპასუხე, ერთმა დამაბნია მხოლოდ: „უცნაური არ იყო იმ კაცთან მუშაობა, რომელიც მამათქვენის სასამართლო პროცესზე, ქალბატონი გურანდას, ადვოკატი ბრძანდებოდა? რა კომენტარს გააკეთებდით ამის შესახებ?“
სწრაფი მზერა ბატონ დავითზე გადავიტანე, ღიმილით ართმევდა ხელს მოსამართლეს, რომელმაც ჩემი სიგელი გადასცა. რაო? ენა მუცელში ჩამივარდა. მაშინღა მივხვდი მის უცნაურ დამოკიდებულებას ჩემ მიმართ...
ალბათ როგორ გაუკვირდა ოთახში შემოსულმა იქ რომ დამინახა. რა იფიქრა, ნეტავ? „კვიცი გვარზე ხტისო“?!

ესე იგი, სულა, ნასამართლევია! ის ხომ ცოლს სცემდა?! სავარაუდოდ, ოჯახური ძალადობის მუხლით წაუყენეს ბრალდება. მოპასუხე ხომ მოზარდის დედაა?! მაშინ, როგორ მოხდა ისე, რომ ისევ ერთად ცხოვრობენ? ელი ამბობს, რომ ვიღაც უთვალთვალებს! ნუთუ ამდენად დაუცველად გრძნობდა ბავშვი თავს, რომ თავის ეჭვებზე არავის გაენდო?!

10 აპრილი, 03:00 წთ.
შერლოკი სულის ხსნაა!

ბოლო დროს გამოძიებამ გამიტაცა. ოთახში სხვადასხვა ფერის ძაფებით მაკავშირებელი უზარმაზარი რუკა მაქვს - ფოტოებით და გაზეთიდან ამოჭრილი სტატიებით.
ვინმემ, რომ ჩემი საძინებელი ნახოს სერიულ მკვლელად ჩამთვლის. ფერად-ფერადი წებოვანი ქაღალდებით პირამიდა მაქვს აწყობილი, რომელიც მოკავშირეებად, ან შესაძლო ეჭვმიტანილებად იშლება.
მთელ ღამეს მაინც დღიურის წერაში ვატარებ. სისხლის სამართლის კოდექსი ისე შემომესწავლა, უნივერსიტეტში მძიმე „ბაგაჟით“ მივალ. თან ყურადღება გადამაქვს.
ახალმა წამოწყებამ რაღაც მიზანი გამიჩინა. კიდევ ერთი ნათელი წერტილი, რომელიც ჩემს ყოფას მავიწყებს. ახლა ისე აღარ მიჭირს ღამის თენება...
პ.ს. „სედანი“ გაუჩინარდა. გულზე მომეშვას, თუ პირიქით, ვინერვიულო?! ბოლო დროს კარიო აღელვებული და გაღიზიანებულია. საუბარი საერთოდ არ სურს.

12 აპრილი, 03:15 წთ.
ლილი, „მაფია ბოსია“! ერთხელ სიძეს „შემთხვევით“ ნეკნები ჩაუმტვრია.

ბებია ჩამოვიდა სოფლიდან. ცოტა ხნით ჩვენთან დარჩება. ეჭვობს, რომ გურანდა რაღაცას უმალავს. მისი დანახვა გამიხარდა. ცოტა მოვეშვი. ახლა შემიძლია ვიძინო, მაგრამ საწერი მაქვს და ისევ მათენდება თავზე.
ამბავი გოგონაზეა, რომელსაც ჯერ მამას მოუკლავენ, შემდეგ საუკეთესო მეგობარს. გაბოროტებულს შურისძიება სურს. ჩანაწერებს რომ ვკითხულობ, ვხვდები, ბრაზის გადმონთხევა მსურს.
წეღან ლილი დამადგა თავს - რას აკეთებო? წყლის დასალევად ადგა და საძინებელში შუქი, რომ შენიშნა შემოიჭყიტა.
ბებიას უყვარს დეტექტივები. სახლში უზარმაზარი თაროები აქვს, მხოლოდ ამ ჟანრის წიგნებით გამოტენილი.
თავიდან დამალვა ვცადე, მაგრამ კედელზე გაკრული სქემების გადამკიდე, ტყუილმა აზრი დაკარგა. დავპირდი, რომ დავასრულებ წაგაკითხებ-თქო.

21 აპრილი, 02:12 წთ.
ფუჭი იმედოვნება გრძნობათა შორის უარესია!

სახლში დაძაბული ატმოსფეროა. სულა თავის ნებაზე ვეღარ პარპაშებს და საღამოობით დაბოღმილი ზის სავარძელში. ხან საერთოდ არ მოდის. ისე თავისუფლად ვგრძნობ თავს, მეშინია ფორმა არ დავკარგო.
საიმონი საუბარს ცდილობს, მაგრამ ჯერ მხოლოდ „დედა“ და „დაი“ გამოსდის. ბოლო დღეებში მისთვის ვეღარ ვიცლი. მაწუხებს ეს ფაქტი. ოთახიდან გამოსულს რომ დამინახავს, წივილით მოღოღავს ჩემკენ. ხელში აყვანისას კი, აღფრთოვანებული ბუქნავს.
ნახევარი საათის წინ ოთახში გურანდა იყო შემოსული. დამშვიდებული მეჩვენა. სახეზეც ფერი მოუბრუნდა. მომიკითხა - სკოლაში საქმეები როგორ მიგდისო? მეუცხოვა. ასეთი თემების განსახილველად დრო თითქმის არასოდეს გვქონია, ჩვენ ორს.
მინდა გავუგო, მაგრამ არ მესმის! - რატომ ვერ ხვდება დედაჩემი, რომ ის, რისიც ასე ღრმად სწამს, სინამდვილეში არ არსებობს?! გურანდა, არაფერი გამოსწორდება!

25 აპრილი, 15:17 წთ.
მთავარია, საჭირო დროს მიზანს არ ააცილო...

ყელი მტკივა და საშინლად მახველებს. საიმონს ახლოს ვერ ვეკარები. არ მინდა რამე გადავდო. მთელი დღეა ბრაზობს და ტირის, ჩემთან უნდა.
ლუკაც იყო მოსული. მომინახულა. მივხვდი, რომ მამოწმებდა, მართლა გაციების გამო ვაცდენდი სკოლას, თუ არა.
გავიაზრე, რომ მეგობრებიც სტრესში მყავს. მისი ნახვა გამიხარდა. გაკრეჭილმა თმა მხიარულად ამიჩეჩა - მალე გამოკეთდი შენთვის სიურპრიზი მაქვსო! არაფრით მითხრა რა.
მისი წყალობით დანის ხმარება კარგად გამომდის. მიზანში გარტყმა ათი მეტრიდანაც შემიძლია.

26 აპრილი, 06:12 წთ.
„საშიში გასროლა კი არა, გასროლის მოლოდინში ტერორია!“ - ალფრედ ჰიჩკოკი.

სულას ამოასხა შეზღუდვები და სახლში ისევ მთვრალი მოვიდა. თავიდან არაფერი უთქვამს. დაწვა და დაიძინა. გამთენიისას აბოდიალდა, მე უკვე შუქს ვაქრობდი საძინებელში.
ხმადაბალი კამათი მომესმა. დავიძაბე. მისაღების ჭრიალა დივანმა მიმახვედრა, რომ ბებიაჩემს გაეღვიძა და ადგა. სწრაფად ჩავიცვი. ამ ღამით ექშენს მაინც ვერ გადავურჩი!
კივილი საძინებლის სახელურთან მეწია. გულგახეთქილი მათკენ გავიქეცი. სამზარეულოში ისეთი სურათი დამხვდა, წამით გამეყინა სხეული - სულას ბებია წაექცია და ყელში წაეჭირა თითები. დუჟმომდგარი დასჯღაოდა თავს - ყველაფერი შენი ბრალია! ჩემს ოჯახში ცხვირს ჰყოფ! ცოლთან ურთიერთობას არ მაცლიო! ბებია ლურჯდებოდა.
შოკში ჩავვარდი. ბოლოს ძალა მოიკრიბა და სანამ მიშველებას მოვისაზრებდი, ფეხებშუა წიხლი ამოსცხო. სულგამწარებულმა მაშინვე უშვა ხელი და გვერდით დაეცა. ბებიას მივვარდი, რომ წამოდგომაში მივხმარებოდი. გურანდა არსად ჩანდა. ალბათ გაქცევა მოასწრო.
ბებიას ყელზე წითელ ნათითურებს რომ მოვკარი თვალი, მრისხანებამ დამაბრმავა. ლილის თავი ვანებე. საძინებელში სწრაფად შევბრუნდი. ლოგინი ავანგრიე და ლეიბის ქვეშ მიმალულ დანას ხელი წამოვავლე.
მოვკლავდი! ყელს გამოვჭრიდი და დაისვენებდა ყველა! ყურებში სისხლი ჩამიგუბდა. საიმონის ტირილიც კი არ მესმოდა.
უკან გამობრუნებულს სულა შინ აღარ დამხვდა. ბებია სამზარეულოს მაგიდასთან იჯდა. ყელს ისრესდა და ბიძაჩემთან რეკავდა.
სულა მიხვდა, რომ ამჯერად ქალზე ხელის აწევა უმტკივნეულოდ არ ჩაუვლიდა და გაასწრო.
სამზარეულოში გურანდა ქვითინებს. ბებია მკაცრად ესაუბრება. საიმონი შეშინებული ცახცახებს ჩემს საბანში.
მე? მე, ვფიქრობ... - სერიული მკვლელები, წვიმიან ამინდში იმიტომ სჩადიან დანაშაულს, რადგან ავდარში სისხლის სუნი უფრო მძაფრად იგრძნობა. ველოდები, ჩემთვის როდის გაწვიმდება...

27 აპრილი, 14:12 წთ.
მრისხანება, ყველაზე კეთილ გულსაც გააბოროტებს, თუ დასჭირდა!

ბიძაჩემები გაცოფებულები დაეძებენ სულას. ხელში თუ ჩაუვარდათ მოკლავენ. ნეტა მოკლან! ბებია ბარგს გვილაგებს. მასთან მივდივართ. საიმონი გასუსული იჭყიტება აკვნიდან. ვერ ხვდება რა ხდება. გურანდა მალულად იმშრალებს ცრემლებს. ნეტავ, ვის უმალავს, მე თუ ბებიას?
ლუკას მივწერე - რამდენიმე დღე სკოლაში ვერ მოვალ-მეთქი. მაშინვე ჩემთან გამოქანდა - უჩემოდ არ წახვიდე, დამიცადეო!
წამდაუწუმ საათს ვუყურებ. იმედია მომისწრებს. ახლა მისი ნახვა ძალიან მჭირდება.

28 აპრილი, 15:25 წთ.
ადამიანს საზიზღარი უნარი აქვს ასეთი - ყველაფერს ეგუება საბოლოოდ!

სახლში უაზროდ დავბორიალებ. სულა ისევ ვერ იპოვეს. გაუჩინარდა. ბებია ღამით კარს ორი საკეტით კეტავს. ფიქრობს, რომ შეიძლება აქ მოგვივარდეს და ყველა ამოგვწყვიტოს.
მეცინება. მგონი, ფსიქიკა მსუბუქად შემერყა მასთან ყოფნისას. ახლა ვიაზრებ, რა პირობებში მიწევდა ცხოვრება - ჩემ გარშემო, ადამიანები უსაფრთხოების ზომებს იღებენ, მაშინ, როცა მე მშვიდად ვიჯექი ფანჯრის რაფაზე, დღიურით ხელში და ვცდილობდი არ ჩამძინებოდა.
ლუკა ყოველდღიურად მირეკავს და სიახლეებს მეკითხება. წამოსვლისას მომისწრო. მაგრად გადამეხვია და ყურში მიჩურჩულა - უკან რომ დაბრუნდები, იარაღის სროლასაც გასწავლიო!
გეგმები ხომ არ შევცვალო? დაცვის ინსტიქტი კი გამომიმუშავდა და ჯარში ხომ არ წავსულიყავი? ოჯახიდან სამშობლომდე ერთი ნაბიჯია, ბოლოს და ბოლოს.

6 მაისი, 04:12 წთ.
ერთი... ორი... სამი... ღრმად ისუნთქე!

ყელში ამომივიდა ოთხ კედელში ყურყუტი! გუშინ გურანდას ვუთხარი - მე სახლში ვბრუნდები, თქვენ დარჩით-მეთქი. ლილი გადაირია - ხომ არ გაგიჟებულხარო?! მაგრამ დავიჟინე. ბარგი ჩალაგებული მაქვს.
სამეგობროს დავურეკე და დამხვდებიან. დარჩენაც შემომთავაზეს, მაგრამ ვიუარე. სულა შინ რომ მომივარდეს და მათ რამე ავნოს? საიმონზე მწყდება გული. მომენატრება, მაგრამ სკოლაში უნდა ვიარო.
მალე არდადეგები დამეწყება. წლიურ ნიშნებზე უნდა ვიფიქრო. სულას რომ ვუყურო კარგა ხანს არ ჩაძაღლდება! მე კი, უკეთესი ცხოვრება მინდა, ვიდრე ახლა მაქვს. თუ მობრუნდება მოვკლავ და ეგ იქნება! მისი შვილი არ ვარ, თუ?! ნიცშეს ურჩხულებზე რას ვამბობდით? - დაივიწყე!

7 მაისი, 22:17 წთ.
„ნამდვილი მეგობარი ჭირში იცნობაო“

ბავშვები გავაცილე. ლუკამ - გიორგისთან დავრჩები, მშვიდად იყავიო. გიორგი ჩემ მეზობლად ცხოვრობს, ორი სართულით ქვემოთ, მეორეზე. ვუთხარი - სახლში წადი-მეთქი, მაგრამ არ დამიჯერა. მარტოს არ დაგტოვებო! ვაღიარებ, მისი ახლოს ყოფნა მამშვიდებს.

8 მაისი, 12:25 წთ.
„იაგამი“

დამრიგებელს ჩემი დანახვა გაუკვირდა. გურანდას გაფრთხილების შემდეგ, იქით წლამდე არ მელოდა. ან საერთოდ აღარც მელოდა, რავიცი...
სპორტი საჩემო არაა, ამიტომ ჩემთვის ვზივარ სკამზე და „დანაშაულსა და სასჯელს“ ვკითხულობ. ერთი ციტატა მომხვდა თვალში და ამეკვიატა: „კერძო ბოროტება გასაკიცხი არ არის, თუ მთავარი მიზანი საკეთილოა!“
სკოლაში ახალი ტიპი გამოჩნდა! იაგამის ვამგვანებ, „სიკვდილის დღიურიდან“ - უჟმურია, ნაკლებს საუბრობს, ხალხს ერიდება და... ხულიგნებს უსწორდება! ყველა მასზე ჩურჩულებს. მაღალია, სიმპათიურია და რამე. მეთერთმეტე კლასელია. თან... ცოტა უცნაურია.

11 მაისი, 23:15 წთ.
„რობინ ჰუდი“ ლენონებში...

დღეს „ახალს“ კამათი მოუვიდა მეთორმეტე კლასელთან. მანამდე არ მინახავს ვინმე ასე გასწორებოდა არეშიძეს! ცხვირი გატეხილი აქვს, ყბა - მოტეხილი.
ნეტავ, ასე რით გაამწარა? ღირსია! - სკოლაში ყველას ატერორებს და ფულს ართმევს. ოღონდ ღარიბს არ აძლევს. რობინ ჰუდია, ჰუდის გარეშე, ლენონებით თავზე და ტყავის ქურთუკით მხრებზე. ყეყეჩი!
ბიჭები რომ არ ჩარეულიყვნენ, შემოაკვდებოდა. არამგონია პოლიციაში უჩივლოს. ბიძამისი „ქურდია“. თვითონაც „შავობას“ აწვება, მაგრამ ჯერ მხოლოდ „ბაბაჩკის“ ბზრიალი გამოსდის. იმედია, იაგამის არ გარიცხავენ...

15 მაისი, 23:12 წთ.
„რიუკ“, ერთი „სიკვდილის დღიური“ მეც მესროლე!

გურანდამ მიმალვაზე ხელი აიღო და საიმონთან ერთად შინ დაბრუნდა. ლილი გაცოფებულია! წამოსვლისას იჩხუბეს. დაძაბული ვარ. დარწმუნებული ვარ მის გამოჩენას სულას ვიზიტი მოყვება მალე!

17 მაისი, 03:52 წთ.
„ყველა ადამიანი იმას კლავს, ვინც უყვარს!“ - ოსკარ უაილდი.

სულა არ გამოჩენილა, მაგრამ ღამეებს მაინც ვათენებ. რავიცი თავში რა დაარტყამს?! მოუმზადებლად ვერ ვიჯდები!
საღამოს ბიძაჩემმა დამირეკა. გამაფრთხილა - თუ გამოჩნდება, მაშინვე გადმომირეკეო! თითებში დანას ვატრიალებ, თან ვფიქრობ - დავურეკავ, თუ ჩემით მოვაგვარებ?...

19 მაისი, 04:12 წთ.
მიეცი ბავშვს ფანქრები და საოცარ ნახატს შეგიქმნის. მიეცი ბავშვს იარაღი და ის სროლას ისწავლის! საიმონის ცხოვრება ყალიბია, გურანდა, რომელსაც თავად უქმნი. ვერ ხვდები?!

რამდენიმე დღეა იაგამი სკოლაში არ დამინახავს. მართლა ხომ არ გარიცხეს? არავინ არაფერი იცის. არც კითხულობენ. ერთხელვე უცხოტომელად მიიღეს და გარიყეს. ხანდახან ბავშვებს უფროსებზე მეტი სისასტიკე ახასიათებთ!
საიმონს ჯერ კიდევ ჰღვიძავს. სათამაშოებით ერთობა. დაბრუნების შემდეგ, მისი ქცევები მაფიქრებს.
ერთი საათის წინ გურანდამ შემოიხედა. საიმონი ხალიჩაზე თამაშობდა და უცებ წამოხტა, სათამაშო იარაღით ხელში ჩემკენ გამოქანდა, წინ ამეფარა და გურანდას მიუშვირა მტრული თვალებით. დედა რომ იცნო გაიკრიჭა და უკან გაბრუნდა ღუღუნით.
მზერა დედაზე გადავიტანე, აღარაფერი უთქვამს. ნერწყვი ძლივს გადაყლაპა და გაიხურა კარიც.

21 მაისი, 05:14 წთ.
ისეთი სიჩუმეც არსებობს, ყურებს აატკივებს ადამიანს...

ბებია ჩამოვიდა. მგონი სიბრაზემ გადაუარა. სახლში რომ დავიგულე, ოთახიდან არ გამოვსულვარ - ვწერდი. ისე ჟღერს თითქოს საქმე გავაკეთე, რეალურად კი, მთელი დღეა ერთ ადგილს ვტკეპნი! ასეთ დროს ვღიზიანდები, ხასიათი მიფუჭდება და ვიღრინები.
საზიზღარი გრძნობაა მშიერ ფურცლებს წერა სურდეთ, შენ კი, არაფერი გქონდეს სათქმელი! ამ დღეებში კარიოს მოვინახულებ...

23 მაისი, 01:15 წთ.
თამრო, „რეიზი“! მე, შენზე ვდებ!

არდადეგებამდე ექსკურსია იგეგმება ყაზბეგში. ყველა აჟიტირებულია. მე არ მივდივარ. ჩემებს მარტო ვერ დავტოვებ.
სულას კვალი არსად ჩანს! სულ მეფიქრება, რომ სადღაც ბნელ ჯურღმულში ზის და შესაფერის დროს უცდის.
ლუკა გადამეკიდა - წამოდიო! უარის მიზეზი რომ ვუთხარი გაჩუმდა.
თამრო ისევ ხმაურობს, კედლის მეორე მხარეს!...
იმ დღეს ლაურას ეუბნებოდა - ბოლო დროს მოვიმატე, უნდა დავიკლოო! ჰოდა, შეუდგა მისი ქმარიც საქმეს! თამრო VS ვასო - 2:0! ვხარხარებ!

25 მაისი, 02:15 წთ.
„კოღოს ეფექტი“

სკოლიდან დაბრუნებულს შინ მამიდაჩემი დამხვდა. გურანდასთან მეგობრობს. ბებიაჩემს გულზე არ ეხატება, მასში სულას ხედავს და ალერგიას აძლევს.
მე მომწონს. თბილი ქალია. რა მისი ბრალია, ძმა თუ არანორმალური ჰყავს?!
ბებია კეთილია, მაგრამ რაღაცეებში ცდება ხოლმე. არ შეიძლება ადამიანს იმ დანაშაულისთვის აგებინო პასუხი, რომელიც არ ჩაუდენია!
გაბედე და ეგ ლილის უთხარი - კოღოსავით მიგაზილავს მინაზე და არც ჩამოგწმენდს! მამიდაჩემი წასვლამდე დაძაბული იჯდა - ნებისმიერ წამს ელოდა „კოღოს განაჩენს“!
პ.ს. ღამით გურანდამ შემომაკითხა. ექსკურსიაზე წასვლას მაიძულებს! ვეჭვობ, ამაში ლუკას ხელი ურევია...

27 მაისი, 01:15 წთ.
განწყობა? - ...

სამი ახალი ამბავი მაქვს: იაგამი სკოლაში დაბრუნდა! ხვალ ექსკურსიაზე მიმათრევენ ძალით და იაგამის კლასი ჩვენსას უერთდება!
დამრიგებელმა გვითხრა - მეთერთმეტე „ა“-ც ყაზბეგში გეგმავს ტურს და ხარჯების შესამცირებლად, კლასები შევაერთეთო. საინტერესო მოგზაურობა მელის...

28 მაისი, 04:18 წთ.
„ფოსტალიონი“

ყაზბეგში ჩამოვედით. იდეალური ბუნება და სუფთა ჰაერია, მომწონს. კერძო სახლი ვიქირავეთ ერთი დღით. ბავშვები ორად დაგვყვეს - გოგოები ცალკე, ბიჭები ცალკე.
საღამოს სუფრა გაშალეს. ყველა მაგიდას მიუსხდა. მე მარტო ვაშლი ავიღე და გარეთ გამოვედი. ჩემებზე ვნერვიულობდი, რა მექეიფებოდა?!
თავზე კაპიუშონი წამოვიფარე და გზატკეცილს გავუყევი. მოულოდნელად, ორ მეტრში, ვერცხლისფერი სედანი შევნიშნე! ვაშლი ხელიდან გამივარდა. სწრაფად მოვბრუნდი უკან, მაგრამ ვიღაცის მკერდს მივენარცხე, წონასწორობა დავკარგე და ძირს გავიშალე.
- ფრთხილად, რამე არ იტკინო!
ჩუმი სიცილი მომესმა. ბნელში სახე კარგად ვერ გავარჩიე, მაგრამ მგონი მელოტი იყო. გულმა რეჩხი მიყო, მაინც გამომიჭირეს! წამოდგომა არ მიცდია.
- ვინ ხართ?... რატომ დამყვებით?!
- დაგყვებით? - მოჩვენებით გაიოცა - საიდან მოიტანე?
- თავს ნუ იდებილებ! - გამოვცერი კბილებში - კვირაზე მეტია მითვალთვალებთ! ავტომობილი მაინც შეგეცვალა ხანდახან, თვალში რომ არ მომხვედროდი! რა გინდათ ჩემგან?!
ძალიან ვეცადე შიში არ შემემჩნია. თავდამსხმელის წინაშე სისუსტეს თუ გამოიჩენ, დაიღუპები! - მამამ მასწავლა...
- უყურე შენ... - ჩაიცინა - მამაშენზე ჭკვინი კი ყოფილხარ!
- სულას იცნობ?!
- საუკეთესო მეგობრები ვართ! - წამენაგლა - კარგი, მოკლედ გეტყვი. მამაშენს უთხარი ვალი დროულად დააბრუნოს! თორემ... ისევ დავბრუნდები!
თვალი ჩამიკრა, წელში გასწორდა და სტვენით გაემართა სედანისკენ. მიწაზე კიდევ კარგა ხანს ვიჯექი და ვცახცახებდი. რა ვალზეა საუბარი?!“...

კარზე კაკუნმა შეაკრთო. კითხვა შეწყვიტა და თავი ასწია. იმდენად ჩაერთო მოზარდის ცხოვრებაში, იუცხოვა საკუთარი ოთახი. კაკუნი განმეორდა. საათს გახედა - გამთენიის ოთხს აჩვენებდა! - ისევ თავზე დაათენდა! ასე გვიან ვინ უნდა ყოფილიყო?! წიგნაკი გვერდით გადადო და წამოდგა...


******
- საძინებელში შუქი გენთო. - მელოდიურმა ბარიტონმა გამოღებული კარის ზღურბლთან გააქვავა. - მივხვდი, არ გეძინა და ამოვედი. შემომიშვებ?
ანჯაფარიძე კედელს მიყრდნობოდა. სიმპათიურ სვანს, წვერში ღიმილაკები ემალებოდნენ. ისეთი სითბოთი შესცქეროდა, ვერ იუარა ქალმა. უსიტყვოდ გადგა განზე და გაატარა.
- ხელი ხომ არ შეგიშალე? - იკითხა ხმადაბლა და მაგიდაზე გაშლილ ფაილებს თვალი მოავლო - მუშაობდი?
თვე გასულიყო მისი გაუჩინარებიდან და თავი ისე ეკავა, თითქოს გუშინ გაიხურა კარი! სახეს, უკვე მოშუშებული, ნაიარევები უმშვენებდა. ისევ იჩხუბაო! - გული მოეწურა.
- ივა... აქ რას აკეთებ?
- შენ, როგორ ფიქრობ? - მოუბრუნდა ღიმილით - გავგიჟდებოდი, რომ არ მენახე! საშინლად მომენატრე!
მათ შორის მანძილი ერთ ნაბიჯში დაფარა. სწრაფად დაიხარა, წელზე შეისვა და კოცნით წაიყვანა საძინებლისკენ. გონება გაეთიშა. მილენას წყენა წამში მიავიწყდა. წვრილი მკლავები კისერზე მოჰხვია, მკერდზე მიეკრა და მონატრებულმა, ტკბილ ტუჩებში ენა შეუცურა - ოხვრა აღმოხდა აგზნებულ მამაკაცს...
საწოლზე გადააწვინა. გახდით თავი არ შეუწუხებია, ღამის პერანგი მარტივად შემოაფხრიწა ტანზე და თვითონაც გადაიძრო ზედა! წვივში სწვდა, თავისკენ დაქაჩა და მუხლებიდან კოცნით აუყვა მაღლა. ადგილი არ დაუტოვა ტანზე, რომ არ მიალერსებოდა ნაზად.
- მიყვარს შენი კანი! შენი არომატი... როგორ მომნატრებიხარ, თოჯინა!
ჩურჩულებდა გრძნობამორეული. ყოველ ბგერას ბაგეებით აკრავდა კანზე. კისერზე ხელი წაავლო, თავი გადააწევინა და ჟინმორეული, ყელზე დააკვდა. სვანის მკლავებში მომწყვდეულს კვნესა აღმოხდა. ალუბლისფერი ზეწარი მოკრუნჩულ თითებში აებლანდა. თვალები დაეხუჭა, სხეულს მხურვალე ტალღამ დაუარა.
ანჯაფარიძის რბილი ტუჩები ნიკაპზე ახოხდნენ. აგზნებული, ვარდისფერ ბალიშებს კბილებით წაეტანა და ვნებიანად აულოკა.
- შენი სურნელი... შენი გემო... - საწოლის თავს თითებით ჩააფრინდა. ხელზე კანი გაუთეთრდა, ცოტაც და შემოეფშვნებოდა - მილენა, რა ჯანდაბას მიკეთებ?!
ნელა გაიმართა. ქალის ფეხები წელზე შემოიწყო. აუჩქარებელი მზერა ააყოლა შიშველ სხეულს. ამღვრეული სარდიონები ყოველი წამით ტკბებოდნენ. ახლა ხვდებოდა რა აკლდა მთელი ეს დრო...
იცოდა, სად და როგორ უნდა შეხებოდა ქალს, ენით აუწერელი სიამოვნება, რომ მიენიჭებინა მისთვის. ისეთი ალერსიანი იყო, თითქოს მოზომილი, ფრთხილი, თან უხეში და... საშინლად ვნებიანი!
არ მოეშვა, სანამ ორგანიზმს ცახცახი არ დააწყებინა. მისკენ დაიხარა. გრძელმა თითებმა სწრაფად მოძებნეს პატარა მტევანი, ზეწარს რომ ჩაფრენოდა ძლიერად. ფრთხილად გაუსრიალდნენ ხელის გულზე და მჭიდროდ გადაეჭდნენ - ორის მზერა ერთმანეთს შეხვდა. მერე?... - ორი სხეული ერთ არსებად იქცა...



*****
კორპუსის წინ აღმართული, ხუთსართულიანი სასტუმროს, „Welcome to heaven’s gate”-ის წითელი ნეონის აბრა, მკვეთრად ბზინავდა და ჩაბნელებულ ოთახს მეწამული ფერის სუსტი სინათლით ავსებდა.
საილერი, ინსომნიით დაავადებული ქუჩის მუსიკოსი, ჩელოზე რაღაც სულში ჩამწვდომს უკრავდა. მილენას გული აემღვრა. ანჯაფარიძის გვერდით, მუდამ ენით აუწერელ ბედნიერებას და სევდას გრძნობა იმავდროულად.
- რატომ ხარ ჩუმად?
სვანმა მუხლზე აკოცა გასუსულს. ხელი მოსახრელში ამოსდო, თავისკენ მისწია და კალთაში თავი ჩაუდო. აბოლებული სიგარეტი თითებიდან გამოაცალა და ძლიერად მოქაჩა.
- თოჯინა... - რბილი ტუჩები ფეხზე მიაწება - რა სახე გაქვს? ნუ მანერვიულებ. გამეცი ხმა!
- საილერს, მაინც და მაინც, ახლა მოუნდა სიმღერა? - თვალები დაეხუჭა - იქნებ სიგიჟეა, მაგრამ მგონია, რომ სამყაროც იგივეს მკარნახობს, რაც ისედაც ვიცი.
- რას, მილენა?
- რომ ჩემში, ჩემზე მეტი ხარ...
ანჯაფარიძეს თვალები გაუთბა. ლოყებზე ღიმილაკები გაუჩნდნენ. წამოიწია, ნიკაპში თითი ამოსდო, კვამლის ბოლქვები ტუჩებზე დააფრქვია და ტკბილად აულოკა.
- მიყვარხარ. - უჩურჩულა და ცხვირზე ცხვირით გაეხახუნა.
- არც კი ვიცი ამდენის უფლებას როგორ გაძლევ, ან შენ, ან საკუთარ თავს...
- გინდა, რომ წავიდე? - ქალის ტუჩებს დააცქერდა გამომწვევად.
- გაქრები? რომ გითხრა უკან აღარ მობრუნდე, ანჯაფარიძე, აქ აღარავინ გელოდება-მეთქი, სამუდამოდ წახვალ?!
საკუთარმა სიტყვებმა გული ატკინეს. მშვენივრად იცოდა, ამის თქმას ვერასდროს შეძლებდა და რომც ეთქვა, წინადადებაში არცერთი ბგერა არ იქნებოდა სიმართლე, მნიშვნელობის შესაბამისი!
სვანმა სახეზე ხელი ჩამოისვა. წამოდგა, შარვალი ამოიცვა, ფანჯრის რაფაზე მიგდებულ სიგარეტს დასწვდა, ერთი ღერი ამოაცალა და გაუკიდა. ფიცრულს ჩამოეყრდნო და თავი ჩახარა.
- რა გინდა, რომ გავაკეთო? - ცერად გამოხედა - მითხარი, როგორ მოვიქცე?
- რა პასუხს ელოდები? - გაეცინა მწარედ - გგონია გეტყვი მიატოვე-მეთქი? ამას ჩემგან ვერ მოისმენ, ივა! იქ უნდა იყო, სადაც შენი ადგილია...
ხმა გაებზარა. კბილი კბილს დააჭირა ცრემლები, რომ შეეკავებინა. გული ეგლიჯებოდა სიტყვების წარმოთქმისას. ვერც წარმოიდგენდა... ვერც იფიქრებდა, რომ აქამდე მივიდოდნენ!
- ჰოდა, აქ ვარ! - გამოხედა მკაცრად - შენ გვერდით არის ჩემი ადგილი! აქ მორჩა საუბარი!
- ასე არ შეიძლება... - თავი მუხლებზე დაიდო - ეს არასწორია, ივა...
- ასე გეტყვი - თუ, ეს არასწორია, მაშინ, სწორის დედასშევეცი, მე!
ზედას ხელი წამოავლო და გადაიცვა. ქოჩორზე ნერვიულად გაივლო ხელი. წყობიდან გამოვიდა და ხმასაც აუწია. ყოჩაღ, შე სიროო! - შეუკურთხა საკუთარ თავს. ამოიოხრა, ქალს გვერდით მიუჯდა, მუხლებში ხელი ამოსდო და კალთაში ჩაისვა.
- დავალაგებ, დრო მომეცი და დავალაგებ ყველაფერს!
- შენ სულ ამას ამბობ... - ცრემლიანი სახე გაარიდა კაცს.
- შემომხედე! - ნიკაპში ხელი წაავლო და თავი ძალით მიაბრუნებინა - დარჩენილი ცხოვრების შენთან გატარება მინდა, გესმის? ნუ მელაპარაკები, გაქრობაზე და ათას ყლ... - ენაზე იკბინა. თვალები დაეხუჭა - წონასწორობას ვკარგავ, მილენა! ამის წარმოდგენა არ მინდა, არც შემიძლია! ყველაფერს მოვაგვარებთ, ოღონდ ნუ ტირი!
- ისევ უნდა გაქრე... - სარდიონებში სიტყვების მნიშვნელობა ამოიკითხა და გული მოეწურა - რამდენი ხნით? ერთი კვირით? ორი თვით?
- ბოლოს ისევ შენთან გავჩნდები, - ტუჩებში ენით შეუძვრა - შენს იქით გზა არ მაქვს, იცი ეს...
- დამპალი მანიპულატორი ხარ, ანჯაფარიძე! - მკერდში ძლიერად უბიძგა.
- შენ, ჩემი პატარა, ლამაზი, კოხტა თოჯინა, სარანგიძე!
ღიმილით მოიმწყვდია მკლავებში და სახე დაუკოცნა. რბილი ბაგეებით შეუშრო ცრემლები.
- მიდიხარ? - სიცივე იგრძნო. სულს არაფრით სურდა განშორება.
- სხვა დროს დავრჩები...
ჩურჩულს თითები მიადევნა თეძოებზე, თავხედურად შეუძვრა ფეხებშორის. არაფრით მოეშვა, სანამ ბაგეებს არ მოსწყდათ ჩუმი კვნესა, სვანის სახელით. სიცილით ააწევინა თავი სახეაწითლებულს, ბოლოჯერ აულოკა ბაგეები და ბალიშზე მიაწვინა. მოშიშვლებულ ზურგს ზეწარი გადააფარა და ბიუსჰალტერს ხელი წამოავლო.
- ეს, ჩემია! - თვალი ჩაუკრა. თეძოებს თითები მოუჭირა და ყელში აკოცა - შენი სურნელი აქვს. ვანილის...
ტკბილმა ბარიტონმა მონუსხა, გააბრუა და როცა თვალი აახილა, ივა ოთახში აღარ იდგა. კარის ყრუ ჩხაკუნმა მიახვედრა, რომ ანჯაფარიძე წავიდა. საილერი, სევდიანი მელოდიით ეგებებოდა ალიონს. დაკარგულ სულზე ღიღინებდნენ ჰანგები...





///ალექსანდრიტი///
სისე გეწაძის ბინა, 00:01 წთ, მთვარი მე-2 დღე - პირველი ფაზა...

მაჯის საათს მოუთმენლად დახედა. სამსახურიდან უკვე წამოსული იქნება. მისი მანქანა მალე კორპუსს მოუახლოვდება. სანამ „ჰონდას“ დააპარკინგებს, ხუთ წუთს დაკარგავს, რადგან ნიკურაძემ, გაფრთხილების მიუხედავად, ისევ გეწაძის ადგილას გააჩერა თავისი გაცვეთილი „ტოიოტა პრიუსი“!
გაცეცხლებულ ჟურნალისტს ნერვები მოეშლება და მეორე დილას მეასედ ეცდება თავხედ მეზობელს რამე შეაგნებინოს! ის კვლავ ბოდიშს მოუხდის და საღამოს იმავეს გაიმეორებს. იმის გააზრება, რომ ერთ დროს „განგსტერი“ გეწაძე აუტანელ მეზობელს თავს ვერ მოსდიოდა, კაპიუშონიანს ირონიულ ღიმილს ჰგვრიდა.
საზურგეზე სტვენით გადაწვა და სანათის ჩამრთველის წვალება განაგრძო. აანთებდა-ჩააქრობდა - ბნელ ოთახს ხან სინათლე მოეფინებოდა, ხან წყვდიადი შთანთქავდა, ქმედების პარალელურად.
საკეტის სუსტი ჩხაკუნი მის ყურთასმენას მისწვდა. როგორც იქნა! - მოვიდა! სანათმა უკანასკნელად მოჰფინა ნათელი დაუპატიჟებელი სტუმრის, ბოროტ ღიმილს და მისაღებ ოთახში ისევ სიბნელემ დაისადგურა.
ჟურნალისტმა კარი მიხურა და შიგნიდან გადაკეტა. ჰოლში შუქი აანთო და გასაღების აცმა, სამსახურის წითელ პორთფელთან ერთად, დაუდევრად მიაგდო ტუმბოზე. ქურთუკი გაიხადა და იქვე საკიდზე ჩამოკიდა.
კარი ისევ გაიჭედა! ძლივს გააღო! ხვალვე მოვიყვან ზეინკალს და შევაკეთებინებო! - გაღიზიანებული ჰალსტუხს დაექაჩა. მერამდენედ უნდა შეასაღონ ჩინური ნაგავი?! ამ თვეში უკვე მეორედ უწევდა გაფუჭებული საკეტის გამოცვლა!
მოშიებულმა, პირდაპირ სამზარეულოსკენ აიღო გეზი. აურაცხელი საქმის გადამკიდე, სამსახურში წახემსებაც ვერ შეძლო. დღის დასასრულს კი, მთავარმა რედაქტორმა, ისეთი მასალები უჩვენა, მთლად დაეკარგა მადა!
მაცივრის კარი გამოაღო და გრეიფრუტის წვენთან ერთად, ლორი და ყველიც გამოაყოლა ხელს. ლამის თავი გასკდომოდა ფიქრით - ის წყეული მასალები, როგორ მოხვდა სარანგიძესთან? ახალი მტკიცებულებები, იმ რედაქციას მიაწოდეს, რომლის მთავარი რედაქტორიც ყოფილი დეტექტივია! - ეს დამთხვევა ვერ იქნება!
წვენის ბოთლს თავსახური უხეშად მოაძრო და პირდაპირ მოიყუდა. ვინ გადაიღო ფოტოები? მესხის შესახებ სამეულის გარდა არავინ იცოდა. თავად არაფერი წამოსცდენია! ვითომ, რეხვაძემ დაიგრძელა ძირში წასაჭრელი ენა?!
გოგის, ბოლო პერიოდში კახაძესთან უთანხმოება ჰქონდა, მაგრამ ჩაშვებას ვერ გაუბედავდა. მშვენივრად იცოდა კახაძის დაუნდობელი ხასიათის ამბავი. თუ ვინმე გზაზე გადაეღობებოდა, არავის დაინდობდა! გამზრდელი მშობელიც, რომ ყოფილიყო! არა, რეხვაძე ასე ვერ გარისკავდა! - მაშ ვინ???
ლორი და ყველი ტოსტის პურში მოათავსა და დამშეულმა მადიანად გაკბიჩა. ლუკმის გადაყლაპვა გაუჭირდა და ეს, სახელდახელოდ მომზადებული სენდვიჩის ბრალი სულაც არ იყო - საკუთარი უსუსურობა ჰგვრიდა ენით აუწერელ ზიზღს! კახაძეს, მხოლოდ იმიტომ მიეკედლა, რომ ძლიერი მფარველი სჭირდებოდა!
ყელის ჩასაწმენდად წვენის ბოთლი მოიყუდა და მთლიანად გამოცალა. ცარიელ პლასტმასს თითები მოუჭირა და გაღიზიანებულმა სანაგვეში მოისროლა. ზედა ტუჩი ზიზღით უთრთოდა - რას აღარ აკეთებდა მისი ბრძანებით! გონებაში წამოუტივტივდა პატარა ბავშვების შიშით მოღრეცილი სახეები და თათრის გაცისკროვნებული გამომეტყველება, აპრეხილი ულვაშებით - „მალადეც, ქარდეშ, მალადეც! კარგი „საქონელია“!“ - თვალები დაეხუჭა.
წლები გავიდა და ვიღაც ინკოგნიტომ ხურდის დაბრუნება გადაწყვიტა. ძლივს აწყობილი ცხოვრება თავდაყირა უნდა, რომ დაუყენოს! არადა, შავ-ბნელ საქმეებს შეეშვა! გამოსწორდა! ახლა სამსახური აქვს და პატიოსნად ცხოვრობს! რატომ არ შეიძლება, რომ წარსული უბრალოდ დაივიწყოს და ახალი ფურცელი გადაშალოს?! ქველმოქმედებასაც კი ეწევა! - ხელფასის 20%, მოხუცთა თავშესაფარში რიცხავს ყოველთვიურად!
ნახევარი სენდვიჩი ზიზღით დააგდო თეფშზე და ცხიმიანი ხელები ხელსახოცით შეიწმინდა. როგორ მოიქცა კახაძე, როცა დაურეკა და ფაილებზე ამცნო?! იმის, ნაცვლად რომ გადარჩენისთვის მადლობა ეთქვა, რიგითი ფინიასავით მასალების განადგურება უბრძანა და დაემუქრა - ფოტოები პრესაში თუ მოხვდება, პასუხს შენ მოგთხოვო!
ამოიოხრა და სახე ხელებში ჩარგო. წლები გავიდა და გვიან მიხვდა თავის შეცდომას. თავიდანვე არ უნდა აჰყოლოდა, ნაბიჭვარს! იმ დღეს სწყევლიდა, როცა კახაძე მის კლასში გადმოვიდა და მაინც და მაინც, მის მერხთან დაჯდა მეგობრული ღიმილით!
მარტოსული იყო, ეული. კლასისგან გარიყული და აღფრთოვანდა, როცა „ქუჩის ავტორიტეტმა“ თავის მარაქაში გარევის უფლება მისცა. თავი მნიშვნელოვან პიროვნებად იგრძნო და მის ხელის ბიჭად ისე გადაიქცა, თმაში ჭაღარაგამორეულმა, წლების შემდეგ, გვიანღა მოისაზრა!
წითელი პორთფელის გახსენებაზე ისევ ჩაუბნელდა არსება. ნერვებისგან ლამის გული აერია. სხვა რა გზა ჰქონდა? მასალები ისე უნდა მოეშორებინა, სარანგიძეს ეჭვი არ აეღო. ერთ ნავში ისხდნენ! კახაძე თუ ჩაიძირებოდა, მასაც თან გაიყოლებდა! გაცეცხლებულმა გაშლილი ხელისგულები თავში დაიშინა.
- შენი დედაც, სისე! შენი, უტვინო დედაც, ლაჩარო!
- როგორც ჩანს, ადამიანს მაშინ უნდათდება გონება, როცა სიკვდილის პირასაა!
ყურის ძირთან ავი სისინი მოესმა. გულგახეთქილი, სანამ დაყვირებას მოასწრებდა, ჩუმი სიცილით, პირზე ხელი ააფარეს.
- შენი დრო ამოიწურა, !
მსხვერპლმა უკანასკნელად, რასაც თვალი მოჰკრა, სამზარეულოს განათების შუქზე ვერცხლისფრად მოელვარე დანის ბასრი პირი იყო, სანამ მკერდში ეძგერებოდა.
ხრიალით ჩასუნთქული ჟანგბადი ცეცხლად წაეკიდა უეცრად გამომშრალ ორგანოებს. გაფართხალება სცადა, მაგრამ მარწუხებად შემოჭდობილ მკლავებს ვერაფრით დაეხსნა. პირველი რამდენიმე დარტყმა გაუსაძლისად მტკივნეული აღმოჩნდა, შემდეგ კი ქვეცნობიერმა ტკივილის ამტანობის ზღვარს გადააბიჯა და მგრძნობელობა დაკარგა - მომდევნო დარტყმებს ისე აღიქვამდა, თითქოს თოჯინა იყო და სხეულში ქინძისთავებს არჭობდნენ.
ტვინის, ჯერ კიდევ, მოაზროვნე ნაწილმა, ინტერესით წაიჩურჩულა - „კი მაგრამ, რატომ?“ - კითხვა, რომელსაც პასუხი არ ეღირსა, პატრონის თვალებშივე მოკვდა, ოცდახუთი ჭრილობით გულ-მკერდზე.
აგონიაში მყოფი გვამის ხროტინს, ყურსასმენებში ბოლო ხმაზე აწეული, მოცარტის „თურქული მარში“ ახშობდა. უცნობის ბაგეები, ხმადაბალი სტვენით ჰყვებოდნენ მელოდიას...


<<<< ალექსანდრიტი - საკმაოდ ცნობილი ძვირფასი ქვაა, რომელიც განთქმულია იმით, რომ შეუძლია ფერის შეცვლა. დღის შუქზე ის მოცისფრო-მომწვანოდან მოლურჯო-მომწვანო შეფერილობამდე გადადის, ხოლო ხელოვნური განათების შუქზე ღებულობს ვარდისფერ-ჟოლოსფერ ან იისფერ-წითელ ფერს >>>>

<<<< ქარდეშ - ძმა, თურქულად >>>>


///ვერცხლისფერი///
სისე გეწაძის ბინა, მკვლელობის დღე, 03:59 წთ, მთვარი მე-2 დღე - პირველი ფაზა...

კარს ხელი ჰკრა და ისიც მორჩილად გაიღო. მრუმე სიბნელემ პირი დააღო. სისხლის სუნი ეცათ ნესტოებს. უსიამოვნოდ დაიჭყანა და გრძელი საყელო ცხვირამდე აქაჩა. ზურგს უკან მიმალული პისტოლეტი ამოაძვრინა. დამცველი მოხსნა. კონდახი მარცხენა ხელის გულს საიმედოდ მიაბჯინა და ბინაში შეიპარა.
კედლებს სისხლის შხეფები ამშვენებდა. განაბულმა მიაყურადა. ჩამი-ჩუმი არ ისმოდა. ესე იგი, დააგვიანდა! სინათლის ანთებას მოერიდა. არ უნდოდა მეზობლებს რამე შეემჩნიათ. პატარა ფანარი მოიმარჯვა და მისაღებში შეაბიჯა.
იატაკს ზოლად გართხმულ, სისხლის წვეთებს თვალი გააყოლა და მზერა გვამთან შეაჩერა. გეწაძე სავარძელში გაფატრული იჯდა. პირი დაეღო და ხელები სახელურზე დაესვენებინა.
იარაღი დაუშვა. ცხედარს აუჩქარებლად მიუახლოვდა. დაიხარა და ინტერესით მოავლო თვალი. ხელთათმანი მოიძრო და თითით ფრთხილად შეეხო ყელზე. კანი ჯერ კიდევ თბილი ჰქონდა. ახალი მკვდარიაო - დაასკვნა და იმედგაცრუებული წელში გასწორდა.
ჩაბნელებულ ბინას თვალი მოავლო! რაში დასჭირდა მისი სიკვდილი? გაღიზიანებულმა კეფა მოიქექა. ნეტავ, პორთფელი სად ჯანდაბაში წაიღო?! თუ უკვე არ გაანადგურა?! ბოლო ფიქრს წაუყრუა და ბინის ჩხრეკას შეუდგა.
მოჩვენებასავით დაილანდებოდა ოთახიდან-ოთახში. რასაც ეხებოდა იგივე მდგომარეობაში აბრუნებდა, რომ კვალი არ დაეტოვებინა.
საძინებელში შესულმა გარდერობის გამოღება დააპირა, რომ უკნიდან რაღაცამ იელვა. ნელა შემობრუნდა. კედელზე დაკიდებული მოჩუქურთმებული სარკიდან საკუთარმა ანარეკლმა შემოხედა. მიუახლოვდა.
მზერა ფართო ნაიარევზე გაექცა. თვალის კუთხიდან ნიკაპამდე რომ გასდევდა მარცხენა ლოყას. თვალი სასწაულად გადაურჩა დაზიანებას. თუმცა, დანიანმა მარჯვენამ წარუშლელი დაღი დაასვა. უნებურად გაეღიმა. დასახიჩრებული სახის მარცხენა ნაწილს, ფართო იარა უშნოდ მოეღრიცა.
უცებ მუშტი მოიქნია და სარკეს მოწყვეტით ატაკა. მინა წვრილად დაიღარა და ნაფშვენებმა დარტყმის ეპიცენტრიდან იწყეს ცვენა. საბოლოოდ სულ ჩამოიშალა და ხალიჩას დააცვივდა ვერცხლისფერ ცრემლებად. ცარიელი ჩარჩო საცოდავად კონწიალებდა კედელზე.
საძინებლიდან ცივად გამობრუნდა. ჰოლი გაიარა და ის იყო წასვლა დააპირა, რომ ფეხსაცმელების გვერდით, ტუმბოზე წითელ პორთფელს მოჰკრა თვალი. შემოსვლისას არც კი შეუმჩნევია. ხელი წამოავლო და გადაქექა. პირქუშმა კმაყოფილებამ მოიცვა.
კარი ისე გაიხურა უკან აღარ მიუხედავს. პორთფელი ქამარში ჩაიჩურთა და სვიტერი წინ გადმოიკეცა. თავზე კაპიუშონი ჩამოიფხატა. საყელო ცხვირამდე აქაჩა და მძინარე თბილისის ქუჩას ნელი ნაბიჯით გაუყვა.






მთვარის მეორე სიმფონია
///ღვინისფერი///
******
ამომავალი მზის სხივებს ჰორიზონტი შეეწითლებინათ, თენდებოდა. დილის ექვსის თხუთმეტ წუთს აჩვენებდა კედლის საათი. წამითაც არ მოუხუჭავს თვალი. რა დააძინებდა?! გაბრუებულს, საწოლიცა და სხეულიც ანჯაფარიძის სურნელით გაჟღენთოდა.
მთელი ღამე ფიქრობდა და ბოლოს ერთ დასკვნამდე მივიდა - სწორსაც და არასწორსაც საკუთრივ, მნიშვნელობა კი არა, ინტერპრეტაცია განსაზღვრავს. სუბიექტივიზმის ბოდვაა და სხვა არაფერი! ჩემთვის ექვსიანი, სხვისთვის ცხრიანიაო - თავი დაიმშვიდა და წამოდგა. ადამიანები გამოსავალს, რომ ვერ პოულობენ, თავს იტყუებენ ხოლმე - არა, მილს?
თმა დაუდევრად აიკეცა და სამზარეულოში გავიდა. სანამ ყავა ადუღდებოდა ტელეფონზე მოსულ შეტყობინებებს თვალი გადაავლო. ოთხივე ესემესი დანის ეკუთვნოდა: „ბი, რა იყო კონვერტში?... უნდა ვინერვიულო?... რატომ არ მპასუხობ? ვიცი, რომ არ გძინავს!.. ბი, დამირეკე, როგორც კი შეძლებ. ვღელავ!“
სწრაფად აკრიფა მოკლე ტექსტი - ყველაფერი რიგზეა, საღამოს შეგეხმიანებიო და აქაფებული ყავა ფინჯანში ჩამოასხა. მისაღებ ოთახში გაბოდიალდა და დასიებული თვალებით, სამუშაო მაგიდას მიუჯდა. გაცვეთილ დღიურს ცერად გახედა - გაიფიქრა საღამოს ჩავუჯდებიო და ლეპტოპი ჩართო.
დაუმთავრებელ ტექსტს გადახედა. გამოუძინებელს, გონების მოკრება გაუჭირდა. ყავა მოსვა და რედაქტირებას შეუდგა, რომ ძლივს მოკრებილი ყურადღება, კარზე ზარმა გაუფანტა. უკვე მესამედ! დილაუთენია ვინ უნდა ყოფილიყო? ჰოლში გავიდა და სამზერეში გაიჭყიტა. ნაადრევმა სტუმარმა დააბნია. საკეტი გადაატრიალა და კარი გააღო.
- ხომ არ გაგაღვიძე? ტელეფონს არ პასუხობდი და მოსვლა მომიწია...
მკვლელობათა განყოფილების გამომძიებელი, მოსე ავალიანი, სახეგაცრეცილი მიჰყრდნობოდა მოაჯირს. თვალის უპეები შესიებოდა. ღამის თევა დასტყობოდა გადაღლილს.
- მოსე?... - წარბი შეიკრა - აქ რა გინდა?
- ჩაიცვი. უნდა გამომყვე!
- სად?
- გზაში მოგიყვები.
ზურგი აქცია და კიბეებზე დაეშვა. გულმა ცუდი უგრძნო. საძინებელში შებრუნდა. სწრაფად გამოეწყო. გასაღებს ხელი წამოავლო და კარი გაიხურა. ავალიანი მანქანაში უცდიდა. თავით ანიშნა - ჩამიჯექიო.
- ამიხსნი რა ხდება? - კარი მიიხურა აღელვებულმა.
- ღვედი შეიკარი!
ვერცხლისფერი „მერსედესი“ ნელი სვლით გაგორდა გზატკეცილზე.
- მოსე...
- ხომ გთხოვე, არ ჩაერიო-მეთქი?! გითხარი, მოეშვი ამ შავ-ბნელ საქმეებს და რამე მარტივზე წერე-თქო?! ქურდობა, ძარცვა! თუნდაც - ხულიგნობა! მაგრამ შენ მაინც...
ენა ნერვიულად გაღეჭა და თავი გამკიცხავად გააქნია. საშინლად ბრაზობდა!
- კახაძის ფაილების გამო მომივარდი დილაუთენია? - წარბები აზიდა.
- რა ფაილებისო? - ჩაიცინა.
- აბა?... გამაგებინე რა ხდება!
- გაჩვენებ!
რედაქციის ჟურნალისტის, სისე გეწაძის, სახლისკენ აიღეს გეზი. მილენას გული დაუმძიმდა - სადარბაზოსთან პოლიციელებს მოეყარათ თავი. გზა ყვითელი ლენტით გადაეკეტათ. არ შეიძლებაო გასვლა! - გამვლელებს ტერიტორიასთან მიკარების საშუალებას არ აძლევდნენ.
დეტექტივმა „მერსედესი“ იქვე შეაჩერა. ქალი სწრაფად გადავიდა მანქანიდან. სექტემბრის ხასიათი დაჰკრავდა დილას. ძვალ-რბილში ატანდა, სუსხი და ქარი.
- უკაცრავად, ქალბატონო, შესვლა არ შეიძლება!
გზა გადაუღობა ფორმიანმა. ავალიანმა ოფიცერს თვალი ჩაუკრა - ყველაფერი რიგზეა, გაატარეო. უმალ ჩამოეხსნა ისიც.
მოკლული ჟურნალისტი პირველ სართულზე ცხოვრობდა, სრულიად მარტო. მშობლები დიდი ხნის წინ დაეღუპა. ოჯახი არასდროს ჰყოლია. მისი ცხოვრების აზრი სამსახური იყო. უთენია მიდიოდა რედაქციაში და გვიან ღამით ბრუნდებოდა შინ.
ავისმომასწავებლად ატუზულიყო ბნელი აურა, ბინის პარმაღთან. ხრწნაშეპარული ლეშის სუნით მოწამლულიყო ჰაერი. სახლში შეაბიჯა და გაფართოებული თვალები მოავლო ტრივიალურ სურათს - სისხლიანი ნათითურები გაგლესოდათ კედლებს. შეაჟრჟოლა - ბოროტება ყარდა ყოველ ნაბიჯში!
გულამღვრეულმა ძირს დაიხედა - მსხვილი, ბლანტი წვეთები დუმფარებად მისდევდნენ ერთმანეთს. გზას უჩვენებდნენ მისაღები ოთახისკენ. კვალს სავარძელთან ასრულებდნენ - გაქვავებულ ცხედართან, ოცდახუთი ჭრილობით გულ-მკერდზე!
დაზაფრულმა, პირზე ხელი აიფარა. გვამის დანახვისას ლამის აღებინა. ზურგი აქცია და სუნთქვა შეიკავა. თავბრუსხვევა იგრძნო. დასამშვიდებლად, წელში მოიხარა.
- მილენა... - ხელი შეაშველა ავალიანმა - ცუდად ხარ?
- შემეშვი!
გაერიდა აცრემლებული. თვალები დახუჭა და პირით ღრმად ჩაისუნთქა. არ უშველა. ფილტვებმა სამუდამოდ დაიმახსოვრეს, ლპობაშეპარული ლეშის სურნელი! თავი ხელში აიყვანა და დასახიჩრებული სხეულისკენ შებრუნდა - ვისაც არ უნდა გაეკეთებინა ეს, ადამიანთან საერთო არაფერი ჰქონდა! კრიჭაშეკრულმა, მიცვალებულს პერანგი გადაუწია. ღია ჭრილობებმა შეაძრწუნეს.
მიუხედავად იმისა, რომ მკვლელობა მხეცურად იყო ჩადენილი - იარები მხატვრულად განლაგებულიყვნენ სხეულზე - მკვლელი დანის დარტყმისას სიამოვნებას იღებდა. რაოდენობასაც, თუ გავითვალისწინებდით - ზედმეტადაც! რაღაც, საზარლად ნოსტალგიური იგრძნო ქვეცნობიერმა.
- არა... - ერთი ნაბიჯით უკან დაიხია - შეუძლებელია! სიმართლე ვერ იქნება!
- ანუ, შენც იმას ფიქრობ, რასაც, მე? - ავალიანმა წარბი შეკრა.
- არ მინდა დავიჯერო, რომ ყველაფერი თავიდან იწყება! - წაიჩურჩულა ჩამქრალი ხმით.
გაფითრებული დეტექტივისთვის აღარაფერი უთქვამს, ოთახიდან უკანმოუხედავად გაილანდა.


******
თბილისი, 3 სექტემბერი, 2017 წელი, დრო - 17:35 წთ.

საშინელი ამინდია. წვიმს. ხილვადობა ჭირს. დანაშაულის ადგილს უახლოვდება. პარკთან საპატრულო მანქანებს მოუყრიათ თავი. საწვიმარში გამოწყობილი ექსპერტ-კრიმინალისტები, გამალებით აჩხაკუნებენ ფოტოაპარატს.
გამვლელები, პირზეხელაფარებულები, კისერს იგრძელებენ. ვიღაცას უთქვამს - დეტექტივის გვამიაო, პარკში! სანახაობას მოწყურებული ხალხი აღიზიანებს! ძრავს ადუმებს და წვიმაში ქოლგის გარეშე გადადის.
- უკან დაიხიეთ! - გზას უღობავს პოლიციელი - ეს, დანაშაულის ადგილია!
- განსაკუთრებით მძიმე დანაშაულთა განყოფილება, დეტექტივი სარანგიძე! გზიდან ჩამომეცალე!
ცხვირწინ მოწმობას აფარებს და შეცბუნებულ მამაკაცს, გვერდს უქცევს. ჭკადუა შორიდან ამჩნევს. საქმე ცუდად არისო - თავს აქნევს გაშავებული. არა! ვერ დაიჯერებს, სანამ საკუთარი თვალით არ ნახავს!
ხალხის ნაკადს უხეშად მიარღვევს. საზარელი სანახაობა ეშლება თვალწინ! - სკამზე ჩამომჯდარი მიცვალებული, ცარიელი თვალებით აშტერდება. გამოფატრულ შიგნეულობას წვიმა ურეცხავს. შედედებული სისხლის ნაკადი ზანტად უერთდება ნიაღვარს.
ჯანდიერს ხშირად ეხუმრებოდნენ, ტუჩის კუთხესთან ატეხილი ნაიარევის გამო - „ჯოკერს“ ჰგავხარო, ხითხითებდნენ ხალისით. არ სწყინდა, - კრიმინალებს თავს ვამახსოვრებო! - სიცილით იგერიებდა, აბეზარ კოლეგებს.
...ნიკო აღარ იღიმის. გაქვავებული სხეული, სევდიანად შესცქერის მეწყვილეს. ჩუმად, მხოლოდ მის გასაგონად, მზერით ეკითხება - რატომ დაიგვიანეო, მილს?...
წიგნაკმომარჯვებული სვანიძე, პირველადი დათვალიერების ანალიზს ბუტბუტებს. ყელში ბურთი ეჩხირება, დეტექტივს.
- მსხვერპლი - ნიკო ჯანდიერი. 29 წლის. სიკვდილის მიზეზი - მკერდის არეში (ცივი იარაღით) მიყენებული 25 ჭრილობა, რის შედეგადაც ადგილზევე გარდაიცვალა! მკვლელობა ჩადენილია 14:00-16:00 საათის ინტერვალში.
ექსპერტი მოხსენებას ასრულებს და თავის საქმეს უბრუნდება. ჭკადუას დაღარულ სახეს ცრემლები ულბობს. რამდენიმე საათის წინ ესაუბრა ჯანდიერს. შეხვედრას აპირებდნენ, სანამ...
- გვამი ვინ აღმოაჩინა? - კითხულობს სარანგიძე.
- ჯანდიერმა თვითონ დარეკა...
- ვის დაურეკა?
- მე! მითხრა, რომ გამოძიება შემეწყვიტა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შემდეგი ვიქნებოდი! და... - ხმა უწყდება.
- და?
- და... გამაფრთხილა მის გვამს სად დატოვებდნენ...
ჭკადუა ზურგს აქცევს და სწრაფად ეცლება. მილენას გული ეკუმშება - ჯანდიერი შეტყობინების გადასაცემად გამოიყენეს, სანამ მოკლავდნენ...






*****
საავდროდ მოქუშული ცა საწვიმრად ემზადებოდა. ქარი ძლიერად აშრიალებდა ფოთლებს. მანქანის საქარე მინას პირველი წვეთები დაეცა. მილენამ სიგარეტს მოუკიდა. სალონი რძისფერი კვამლით აივსო. გასანიავებლად ფანჯარას ჩაუწია.
- ეს, იყო მიზეზი? ამიტომ წახვედი?
ავალიანმა იცოდა, ჟურნალისტი სამი წლის უკან გამომძიებლად, რომ მუშაობდა, მაგრამ არ უთქვამს, რის გამო მიატოვა სამსახური.
- ხუთი გაუხსნელი მკვლელობა! - თვალები მოისრისა - მთელი განყოფილება „მონარქის“ საქმეზე მუშაობდა და წინსვლა მაინც არ გვქონდა! ერთ დღესაც, მკვლელობების სერია შეწყდა. გამოძიება კი, ჩიხში შევიდა! ჯანდიერი ვერ ისვენებდა. დაიჟინა, მკვლელი ახლოს ტრიალებსო! მთხოვა, საღამოს შევხვედროდი. ზარიდან ორ საათში, ნიკო, სკვერში გაფატრული იპოვეს.
ფანჯრიდან გადააფერფლა. ქვედა ტუჩს კბენდა განერვიულებული.
- ხუთი მკვლელობა გაუხსნელი დარჩა! სიგიჟეა, პირდაპირ! - საფეთქელი დაიზილა დეტექტივმა.
- სამსახურს შევეშვი, რადგან უსუსურობის შეგრძნება თან მდევდა. - უემოციოდ აიჩეჩა მხრები - გამოუსადეგარი გავხდი. მეწყვილე მომიკლეს, მე კი მისი დახმარება ვერ შევძელი. როცა უსიცოცხლო თვალებში ჩავხედე, მთელი სიცხადით გავიაზრე საკუთარი უმწეობა და შემეშინდა. დავპატარავდი.
- ეს შენი ბრალი არ იყო, - წარბი შეიკრა ავალიანმა - ასეთია ჩვენი სამსახური, მილენა. ყოველდღიურად ვრისკავთ სიცოცხლეს. და მაინც, ვერაფერი გავიგე. მას შემდეგ, სამი წელი გავიდა. რატომ გამოჩნდა, მაინც და მაინც, ახლა? იქნებ მიმბაძველი ჰყავს?
- ხელწერა იგივეა, მოსე! ჭრილობების რაოდენობა, ზომა, განლაგებაც კი! წელიწადი ვმუშაობდი საქმეზე, ვერავისში ამერევა!
- მოხერხებული კოპირაიტერებიც შემხვედრია! - გაჯიუტდა - ლოგიკას ვერ ვხვდები. რატომ ახლა? და რატომ შენი ჟურნალისტი? რა საქმეზე მუშაობდა ბოლოს?
- ეს დაკითხვაა? - გაღიზიანდა.
- როგორც გინდა, ისე მიიღე! - სახე გაუმკაცრდა მამაკაცს - საქმე სერიოზულადაა! არ მინდა, იგივე მდგომარეობაში აღმოგაჩინო! ყველაფერი უნდა მომიყვე!
- მაშინ ოფიციალურად გამომიძახე განყოფილებაში! ახლა კი, უნდა წავიდე. უკაცრავად!
სიგარეტის ნამწვი ფანჯრიდან მოისროლა. მანქანიდან გადავიდა და კარი მიუჯახუნა. გრძნობდა, თითქოს წარსულში დაბრუნდა. იგივე აურა... იგივე განცდები... ნაგვის ბუნკერს მოეფარა და გული აერია.





******
ქარი გრძელ ლაბადას უფრიალებდა. ფიქრიანად გასცქეროდა ჩამავლი მზის სხივებით შეწითლებულ ჰორიზონტს. ბინდდებოდა. ჯიბეში ხელი მოაფათურა. რეზინის შესაკარავს ვერ მიაგნო. სამაგიეროდ, კალამს გადააწყდნენ თითები.
გრძელი კულულები მაღლა აიკეცა, განუყრელი მეგობარი მოხერხებულად შეიცურა თმაში და კომფორტულად დაიმაგრა. ყავისფერი ღინღლები სახეზე ჩამოეყარა. თავი გადააქნია და სახურავის მოაჯირს იდაყვებით დაეყრდნო.
ავალიანმა გამოწვევა ყურად იღო - სარანგიძე განყოფილებაში გამოიძახეს! დაკითხვა სამ საათს გაგრძელდა. გამომძიებელმა ხელჩასაჭიდი, რომ ვერ იპოვა ფარ-ხმალი დაყარა და ქალს წასვლის უფლება მისცა. თან გააფრთხილა - ქალაქი არ უნდა დაეტოვებინა!
ნაცნობმა გარემომ უცნაურად იმოქმედა. ზიზღს და ნოსტალგიას ჰგვრიდნენ განყოფილების კედლები. თავს არ უტყდებოდა და ენატრებოდა ძველი სამსახური, საუკეთესო სამეულის შემადგენლობით! ყველაზე მეტი გახსნილი საქმე, სწორედ მათ ანგარიშზე იწერებოდა.
ჯგუფში ყველაზე უხუცესი, ჭკადუა, გამუდმებით კინკლაობდა ჭკუამხიარულ ჯანდიერთან. ნიკო მოზრდილ წიგნაკზე დასცინოდა, ჭაღარას სულ თან, რომ დაჰქონდა ჩანაწერების გასაკეთებლად - სუფთა „ინკასატორი“ ხარ, „ნამდვილი დეტექტივებიდანო“ - თავს აბეზრებდა პარტნიორს. ჭკვინად იყავი, თორემ სანახევრო ჯოკერა კაცს, ნამდვილ ჯოკერად გაქცევო! - იღრინებოდა ხოლმე მეგრელი.
მილენას გაეცინა. მაინც როგორი ბავშვურები იყვნენ სამსახურის „კულისებს“ მიღმა?! ეს ორი ადამიანი მისი ოჯახი იყო. დროის ყველაზე დიდ ნაწილს მათთან ატარებდა. შემდეგ კი, ასე მოხდა - ჯერ ჯანდიერი წავიდა მტკივნეულად. მერე ჭკადუამ მიატოვა სამსახური და ბოლოს მილენამ გამოიხურა კარი, რადგან განყოფილების თითოეული კუთხე-კუნჭული გამქრალ ოჯახს ახსენებდა. საუკეთესო სამეული დაიშალა - „სამთა კავშირი“ ლიკვიდირდა!
ღრმად ჩაისუნთქა და თავი მაღლა ასწია. რამდენი რამ ჩაიმარხა წარსულმა? ჯერ მშობლები, მერე კოლეგები! უეცრად მოხეთქილ ბინძურ ნიაღვარს პირადი ცხოვრებაც თან გააყოლა და დარჩა საკუთარი თავის ამარა, ღია ცის ქვეშ. ისეთი უმწეობა იგრძნო, მარტოსულობას, საკუთარი თავის შეეშინდა. როგორ ეზიზღებოდა ეს შეგრძნება!
- ახლა არ გინდა! - შეუძახა თავს - სასოწარკვეთილების დრო არ არის, მილენა! მყარად იდექი!
შუბლი მოისრისა. ახლა, მარტო ყოფნა არ შეეძლო! დანისთან გადარეკა, მაგრამ ასისტენტმა უპასუხა - ოპერაციაზეა შესულიო. იმედგაცრუებულმა ყურმილი დაკიდა. სვანთან დაკავშირების მაცდური აზრი სწრაფად უარყო და კრისთან გავლა გადაწყვიტა. ერთი კვირა გასულიყო, რაც ბავშვობის მეგობარი არ ენახა. ალბათ, ნაწყენიც იყო, მაგრამ დრო ვერაფრით გამონახა.
უკვე ჩამუქებულ ცას ბოლოჯერ შეავლო თვალი და უკან გაბრუნდა. თექვსმეტივე სართული ფეხით ჩაიარა. გარეთ გამოსულმა ტაქსი გააჩერა და ქავთარაძეზე წაყვანა სთხოვა. რადიოში „Barry” სევდიანად ღიღინებდა.
- ცუდად გამოიყურები, - მძღოლმა უკანა ხედვის სარკიდან გამოხედა - დახმარება, ხომ არ გჭირდება?
ოცდაექვს წლამდე სიმპათიურ ახალგაზრდას, გადაპარსული თავი, ჩაცვენილი ლოყები, ოდნავ წინ წამოწეული ყვრიმალები და ალისფერი ტუჩები დასამახსოვრებელ იერს სძენდა. თლილ თითებს ზანტად ათამაშებდა საჭეზე. ლამაზი ხელები აქვსო - იოლად შეამჩნია ფეტიშის ობიექტი.
ახირება ჰქონდა ასეთი - მამაკაცში ხელებს, ხმის ტემბრსა და სურნელს აქცევდა განსაკუთრებულ ყურადღებას. სამეულის იდეალური კომბინაცია მხოლოდ სვანს ამშვენებდა, ბონუს ღიმილაკებით, რომელიც რბილად, რომ ვთქვათ თავბრუსახვევდა მონუსხულს!
- გმადლობთ, ყველაფერი რიგზეა. - მოკლედ მოუჭრა. არ იყო საუბრის განწყობაზე.
- დამღლელი სამუშაო დღე? - ალმაცერად გაუღიმა.
- შეიძლება ასეც ითქვას...
- სახეზე ფერი არ გადევს.
მილენამ მძღოლს გამოხედა - რატომ ჩააცივდა?! ეფლირტავებოდა? თუ ცდილობდა რამე დაეცდენინებინა? იქნებ განყოფილებაში სტუმრობამ მასზე ცუდად იმოქმედა და ახლა ცნობისმოყვარე ტაქსისტიც ზედმეტად აღიზიანებდა? თვალები მოისრისა.
- ხმას აღარ ამოვიღებ! - დანებების ნიშნად, ხელი სიცილით ასწია.
დანიშნულების ადგილამდე მდუმარედ იმგზავრეს. წითელი „აუდი“ გზისპირა კორპუსთან შეჩერდა. მძღოლს თანხა გაუწოდა.
- არ მინდა.
- კი, მაგრამ...
ქალისკენ ნახევარი ტანით შემობრუნდა. ზურმუხტისფერი თვალები მაცდურად უელავდა. მარჯვენა წარბს, წლების უკან შეხორცებული, ფართო ნაიარევი უმშვენებდა.
- ნახვამდის. - ხაზგასმით წარმოთქვა - იქნებ, ისევ გადავეყაროთ ერთმანეთს...
ალისფერი ბაგეები უცნაურმა ღიმილმა გაუპო. “Barry”-ის ტკბილი ხმა, ამინდის პროგნოზით შეიცვალა - წვიმას ვარაუდობდნენ, ძლიერი ელ-ჭექით...





******
სამზარეულოში, მაგიდასთან ისხდნენ. მადუღარაში ყრუ ბუყბუყით იხარშებოდა თურქული ყავა. კრისს ფეხები სკამზე აეკეცა და ნიკაპი მუხლზე ჩამოედო. მოკლედ შეჭრილი, ბოლოებაპრეხილი, შავი თმა, სახეზე დაყრილი ჭორფლებით, პატარა ცხვირითა და მომრგვალებული პირი-სახით, ელფს ამსგავსებდა. მუქი ყავისფერი თვალები ფართოდ დაეჭყიტა და გასუსული უსმენდა მეგობარს.
- მეგონა, ასეთ რამეებს მივეჩვიე, მაგრამ... - მილენამ თავი გააქნია.
სიგარეტის ღერი, ზანტად ბოლავდა თითებში. თვალები მოისრისა. დასახიჩრებული გეწაძის ხატება უფრო მკვეთრი გახდა, - ოცდახუთივე ჭრილობამ გულისამრევად დააღო პირი!
- დარწმუნებული ხარ, რომ ისაა? - იკითხა გაფითრებულმა.
- არ ვიცი. - ღრმა ნაფაზი დაარტყა - პორთფელის გაუჩინარება მაბნევს...
- რატომ?
- „მონარქისთვის“ ფაილები უსარგებლოა. რატომ წაიღებდა თან?
ყავა ხმამაღლა აშიშხინდა და ლამის გადმოვიდა. კრისი წამოხტა და დროულად შეაშველა ხელი. აქაფებული სასმელი ფინჯნებში გაანაწილა. ხელი შესამჩნევად უკანკალებდა.
- გოგო, მეგონა ეგ მანიაკი წარსულში დარჩა? რა გინდა, შიშით მოვკვდე?!
- ნუ გეშინია, ქალებს არ ერჩის. - გაამხნევა თავისი ჭკუით.
- გულზე მომეშვა!... - ნერვიულად გაეცინა - თემა შევცვლოთ, რა! სჯობს საყვარლებზე მელაპარაკო, ცოდვებზე და აკრძალულ ღამეებზე, რასაც ინტერესით მოვისმენ!
შოკოლადის ფილა ორად გატეხა. მილენას გაეღიმა. კრისტინა მშიშარა არ იყო, მაგრამ „მონარქის“ მძაფრ ფანტაზიას, უკვე წლები იყო, ვერაფრით უმკლავდებოდა.
- რატისთან როგორ გაქვს საქმე?
- ჩემს „ბოსთან“?
კომფორტის ზონაში მყოფმა, წარბები ეშმაკურად შეათამაშა. ცხელი ფინჯანი, მეგობარს წინ დაუდგა და ჩამოჯდა.
- რაღაცნაირად ჟღერს... - ტუჩები სასაცილოდ მოეღრიცა.
- ჩათლახურად? - მიეშველა.
- მეტნაკლებად. - ბოლომდე არ გაწირა.
- შენ, ვისზე საუბრობ? - თვალები მოწკურა - ნუთუ, სინდისი არ გიღიტინებს, უსირცხვილოდ რომ მიმითითებ მორალზე?!
- ჩემი სიტუაცია სხვაა!
- არ თქვა... - ჩაიფრუტუნა ჭორფლიანმა.
- თემას ნუ ცვლი!
- ვხვდები კაცს, რომელიც საერთოდ არ აღმაგზნებს. არც მომწონს. არც მიყვარს და არც მაინტერესებს! შესაშური პირადი ცხოვრება მაქვს! მერე?!
ხელები ისე გაშალა, აქაოდა - რას ვაშავებო?! არაფერს კრის. ჩამონათვალი, შედეგითურთ, უდაოდ ჯანსაღია!
- მამაკაცზე საუბარს, „აღგზნებით“ იწყებ! - წარბები მაღლა აზიდა - ცალსახაა, რომ მხოლოდ სექსის ინტერესი გაქვს!
კრისს ყავა გადასცდა და ხველა აუტყდა.
- დაიხრჩე, ჰო!
- რა სექსის ინტერესი? კაცის შეხება ზიზღს მგვრის, ქალო! ახლოს არ ვიკარებ!
- აბა, არც გიყვარს და მასთან რაღა დაგრჩენია? უფროსთან რომანი გიზიდავს? - წაკბინა.
- ნწ, ექსპერიმენტს ვატარებ. - თვალი ჩაუკრა.
ახლა მეორეს აუტყდა ხველა. კრისი ახითხითდა.
- რა ექსპერიმენტი? სულ გააფრინე?
- ნწ! - გაუკრიჭა - უბრალოდ, მოვიწყინე.
- მართლა რომ შეგიყვარდეს?
- ვინ, გოგო? რატი? - აიმრიზა - საცოლე ჰყავს და მე, მაბამს! არასერიოზული და მექალთანეა! არც კი, განიხილება!
- რატომ მოჰყავს ცოლად, თუ არ უყვარს?
გაღიზიანებულს წარბი აეპრიხა. სვანი, მოაგონდა და ნერვები მოეშალა. არ უნდა ქორწინდებოდე, თუ სიყვარული არ არის მიზეზი! წინააღმდეგ შემთხვევაში ჯოჯოხეთს უღებ კარს, სადაც სული და გრძნობები ერთდროულად იწყებენ ხრწნას!
- ქართველი კაცის ტვინი ეგრეა მოწყობილი, დაიკო. ცოლებს შვილს აჩენინებენ, მაგრამ საყვარლები უყვართ. - მხრები აიჩეჩა.
- ფრთხილად იყავი, ვინმემ არ გაგჩეჩოს! - ცბიერად გაკვნიტა შოკოლადის ნატეხი - მე, ვერ გიშველი იცოდე!
- ყვავმა ყვავსო, სარანგიძე?!
წარბები მრავალმნიშვნელოვნად შეუთამაშა მეგობარს. მილენას სახე ჩამოუგრძელდა. კრისი ისევ გულიანად აკისკისდა...





******
მილენა წასასვლელად მოემზადა. კრემისფერი ლაბადა მხრებზე მოიცვა. ტუჩებზე საყარელი ღვინისფერი საცხი გადაისვა. თმა გვერდით გადმოიყარა და მეგობრისკენ შებრუნდა.
- არ გინდა, დღეს ჩემთან დარჩე? - კრისმა პერანგის საყელო შეუსწორა. - ცხელი შოკოლადს მოვადუღებ და მთელი ღამე ვიჭორაოთ. ცოტას განგტვირთავ.
იმდენად მიმზიდველი წინადადება შესთავაზა, უარის თქმა გაუძნელდა. მოზარდის დღიური რომ არა, დარჩებოდა კიდეც. ინტერესი კლავდა, ერთი სული ჰქონდა ბოლომდე გასცნობოდა შიგთავსს.
- ვერა, კრის. ბევრი საქმე მაქვს. გასულ ღამეს უცნობისგან გზავნილი მივიღე. დღეს მინდა, რომ კითხვა დავასრულო.
- სასიყვარულო წერილს არავინ ჩაგიდებდა კონვერტში და რა გამოგიგზავნეს? - ცალი თვალი ინტერესით მოჭუტა.
- მოზარდის დღიური. - ჩანთა მკლავზე გადაიკიდა.
- აღარ გააგრძელო! - ცივად გაასავსავა ხელები.
- მოგვიანებით შეგეხმიანები. - სიცილით მოეხვია ჭორფლიანს - თავს მიხედე, პატარავ!
უყვარდა თავზე რომ ეფერებოდა ბავშვობის მეგობარს, მაგრამ კრისი უკმაყოფილოდ იჭყანებოდა ხოლმე - თმა გამიცხიანდებაო. თმისკენ წაღებული ხელი გაუშეშდა და ბეჭებზე წაუტყაპუნა „კორეულად“. ჭორფლიანი ფიქრებს მიუხვდა და მხიარულად ახითხითდა - ახირებული ბავშვი!
- მიყვარხარ, ფისო! - უჩურჩულა კრისმა.
- მეც მიყვარხარ, დაიკო.
შუბლზე სიცილით აკოცა დაქალს. ბავშვობაში შერქმეული მეტსახელი ვერაფრით მოიშორეს წლებმა. სწრაფად გამომეშვიდობა მეგობარს და წამოვიდა.
სადარბაზოდან გამოსულს მუხლებთან ვერცხლისფერმა „კიამ“ დაუმუხრუჭა. მზერა აუჩქარებლად გადაიტანა მძღოლზე. სალონიდან არავინ შეხმიანებია. უცდიდა როდის ჩაუჯდებოდა მანქანაში. ჩაეღიმა. მთელი დღე მას ნატრულობდა და აი, ისიც! მგზავრის მხრიდან მოუარა:
- რა იცოდი აქ, რომ ვიყავი? - კარი მოიკეტა.
- ღვედი შეიკარი!
ანჯაფარიძე აღელვებული ჩანდა. საჭე მოაბრუნა და საბურავების წივილით გაიჭრა გზატკეცილზე. წვიმის წვეთები გამეტებით ეხლებოდნენ საქარე მინას.
- საინფორმაციო გამოშვებას ვუყურე. - წამოიწყო წარბშეკრულმა - ის ჟურნალისტი, შენთან არ მუშაობდა?
- ჰო.
ლაბადა გაიხადა. პერანგის ზედა რამდენიმე ღილი შეიხსნა და მაღალქუსლიანები გაიძრო. იგრძნო, როგორ აღდგა სისხლის მოძრაობა კიდურებში და ეამა. ისევ თმის შესაკრავს დაუწყო ძებნა. რა თქმა უნდა, ვერ იპოვა.
- ესე იგი, შენც საფრთხეში ხარ!
სიგარეტს მოუკიდა და ნერვიულად მოქაჩა. სიმშვიდე ღალატობდა. უსიამოვნო სიახლემ ააფორიაქა.
- არაფერი მომივა.
გონებაგაფანტულმა ჩანთაში დაიწყო ქექვა. ანჯაფარიძემ ნახევრად ჩამწვარი ღერი, ოხვრით მოისროლა ფანჯრიდან. ქურთუკის ჯიბეში ხელი ჩაიყო და თმის რეზინი გაუწოდა.
- შენ საიდან გაქვს?
გაკვირვებულმა გამოართვა და თმა დაუდევრად აიკეცა მაღლა. არათანაბრად შეჭრილი კულულები სახეზე ჩამოეყარა. სასაცილოდ შეუბერა სული და თვალებიდან გადაიყარა. კისერზე სიგრილე იგრძნო. ეამა.
- ქუჩაში, ერთი ბებოსგან, მთელი შეკვრა ვიყიდე. დაგჭირდება!
გაეცინა და მარჯვენა შეათამაშა. დაძარღვულ მაჯას შავი თმის შესაკრავი უმშვენებდა.
- თმაზე მხოლოდ იქამდე გიჩერდება, სანამ არ მოიხსნი. - სითბო გამოერია ბგერებში - კიდევ კარგი, ეგ ბატი თავი მაინც გაბია მხრებზე და ფიზიკურად ვერ კარგავ!
გამკიცხავად გააქნია თავი.
- ხანდახან ისეთი მზრუნველი ხარ, მაბრმავებ! - ფეხები კალთაში ჩაულაგა.
- მე, ყოველთვის ვზრუნავ შენზე. - წვივზე ნაზად მოეფერა თითებით - მილენა, ძალიან არ მომწონს, რაც შენს ირგვლივ ხდება!
- ჩემზე ნუ ნერვიულობ. არაფერი მომივა-მეთქი.
- გარანტიას მაძლევ?! - ცერად გამოხედა. ტუჩის კუთხეში ღიმილი ჩაუტყდა.
- ცინიკურად ნუ მესაუბრები! - შეუბღვირა.
- დილას, შენი პარტნიორი გამოშიგნული იპოვეს და მეუბნები არაფერი მემუქრებაო! როგორ გინდა, რომ გესაუბრო?!
ისევ წამოუარა სიბრაზემ. დაჭიმული ნერვების პარალელურად, სიჩქარეს უმატა. სპიდომეტრზე სახიფათოდ ათამაშდა ისარი.
- ივა, შეუნელე!
- არ მომწონს, შენი სამსახური! თავს საფრთხეში იგდებ, უაზროდ!
- მაგ სიტყვების გამო, თავს უხერხულად როგორ არ გრძნობ, ვშტერდები! - მრავალმნიშვნელოვნად აზიდა წარბები.
- ნუ მეჯიბრები, მილენა! - გაღიზიანებულმა თვალები გადაუბრიალა ქალს.
- საჩხუბრად მოხვედი?
- სალაპარაკოდ!
- შესანიშნავი შესავალია! - ჩაიფრუტუნა და ქუსლი უბეზე დააჭირა - კიდევ, რა დაგვრჩა განსახილველი?
- შენი უსაფრთხოება! - კოჭი დაუჭირა.
- ხომ არ გავიწყდება სად ვმუშაობდი?! - სიცილს ძლივს იკავებდა, სვანის აწითლებულ სახეზე - თავს როგორმე დავიცავ!
- მანქანის გარეშე არ ივლი! - ფეხით მითუმეტეს!
თვალს სჭრიდა გამომწვევად შეხსნილი პერანგის სამი ღილი. ყურადღებას უფანტავდა და საკადრისად ვერ უბრაზდებოდა! შავ მაქმანში ამოზნექილი მკერდი წვრილად დაყრილი ბუსუსებით, ყოველგვარ სიმკაცრეს აცლიდა სიტყვებს.
- ნუ მიმითითებ, რა უნდა ვაკეთო! - ფეხებშებორკილმა, ამჯერად გვერდში უჩქმიტა.
- უცხოებს კარს არ გაუღებ! თუ რამე საეჭვოს შენიშნავ, მაშინვე დამირეკავ! ალტერნატივა არ განიხილება!
კატეგორიული ტონით დაასრულა მონოლოგი. სალონში სიჩუმე ჩამოწვა. კამათს აზრი არ აქვს, რომ გაჯიქდება, სვან თავში ბგერას ვერ შეუტენიო! - იბღვირებოდა გაბუტული.
- სად მომიყვანე?
იკითხა გულგრილად, როცა „კია“, სუსტად განათებული, ორსართულიანი სახლის წინ შეჩერდა.
- სადაც, რთულ დღეს დაგავიწყებენ!
ღიმილი გაუთბა. სახეც. გამომეტყველებაც. გადაიხარა, თითებით ნაზად მიეალერსა სახეზე და ტუჩებში ვნებიანად აკოცა. ტკბილმა არომატმა წამში მიავიწყა, ბრაზი და წყენა.
- ცოტახნით მოგიტაცე. არც სახლი და არც სამსახური! - ცხვირი ცხვირზე გაჰკრა -ყველაფერი მინდა დაგავიწყო.
უჩურჩულა მზრუნველად.
- მანამდე კი...
ხელი მუხლებზე გაუსრიალა. უბეს ასცდა და პერანგის ქვეშ გაუჩინარდა. ბევრჯერ ნაცადი, მარტივი მოძრაობით ბიუსჰალტერი შეხსნა და თვალწინ სიცილით აუფრიალა.
- ეს ჩემია! - თვალი ჩაუკრა.
- სერიოზული პრობლემები გაქვს, ანჯაფარიძე! - კიდევ ერთხელ უჩქმიტა. ამჯერად ბარძაყზე!
- საყიდლებზე მივდივართ?
ჩაფრენილი თითები სიცილით დაუჭირა. სარდიონები ვნებით წამოენთო. ქალის ფეხები ჯერ კიდევ კალთაში ელაგა და უკვე შეჩერებულ მანქანაში, სადაც დამტვრევის რისკი აღარ არსებობდა, თვითკონტროლი საგრძნობლად უჭირდა.
- შენი გადამკიდე, გარდერობი შემითხელდა!
- გამოვასწორებ, გპირდები!
ზედ მის ტუჩებთან წაიჩურჩულა. ბაგეები ტკბილად აულოკა. ნადავლი ქურთუკის ჯიბეში შეინახა და თავით ანიშნა - გამომყევიო...