მთვარის მეშვიდე სიმფონია
///ღვინისფერი///
******
- ვრცელდება ინფორმაცია, რომ გარდაცვლილი ჟურნალისტის სისე გეწაძის, მკვლელობის მოტივი შესაძლოა პირად ხასიათს ატარებდეს. ვარაუდი, თითქოს დანაშაული ჩადენილია, სერიული მკვლელის მიერ, რომელიც საკუთარ თავს „მონარქს“ უწოდებს, ექსპერტიზის დასკვნის საფუძველზე, არ დასტურდება! მიმართვას ავრცელებს, შინაგან საქმეთა მინისტრი. შეგახსენებთ, რომ გარდაცვლილი მუშაობდა რედაქციაში, რომლის მთავარი რედაქტორიც, ყოფილი დეტექტივი, მილენა სარანგიძე გახლავთ - ჯგუფის ერთ-ერთი წევრი, რომელიც წარსულში, ზემოთ ხსენებული, დამნაშავის საქმეს იძიებდა. აქვს, თუ არა, რაიმე კავშირი გეწაძის მკვლელობას, წარსულში მომხდარ დანაშაულებთან?...
- როგორც ჩანს, თარგამაძემ გაფრთხილებას წაუყრუა!
დევდარიანმა ლეპტოპი დახურა და მზერა მილენაზე გადაიტანა. გულხელდაკრეფილი რედაქტორი ფანჯარასთან იდგა და აყაყანებულ ჟურნალისტებს წარბშეკრული თვალს ადევნებდა - გეგი მაჩაბელი, რომელსაც წამის წინ რეპორტაჟი მიჰყავდა, კამერის წინ უხმოდ ამოძრავებდა ტუჩებს - პირდაპირი ტრანსლაცია რედაქციის ეზოდან მიმდინარეობდა.
- ვიცოდი, რომ ასე მოხდებოდა, - საჩვენებელი თითი ცერს გაუსვა და თანაშემწისკენ შებრუნდა - გეწაძის ამბავი თავიდანვე დაუკავშირდა „მონარქს“. აგორებულ ტალღას უხმაუროდ ვერ გადავურჩებოდით.
- ექსპერტიზამ უარყო, მკვლელობაში „მონარქის“ ბრალელულობა! - შეეკამათა.
- „ვაითპრესი“ სულ სხვა კუთხით უდგება ამ საკითხს, - მაგიდის კუთხეზე ჩამოჯდა - მაჩაბელს არ უსმენდი?! მე მიკავშირებენ მომხდარს.
დევდარიანმა სათვალის ზემოდან ყურადღებით გახედა უფროსს - მილენა არ იმჩნევდა, მაგრამ ღელავდა. ორივემ შესანიშნავად იცოდა, რომ გარეთ ატეხილი აჟიოტაჟი მხოლოდ და მხოლოდ დასაწყისი იყო. მალე საგამოძიებო ჯგუფი ისე მიესეოდა რედაქციის კარს, როგორც ფუტკრები სკას.
- რიგზე ხარ? - იკითხა ხმადაბლა.
- არა. ფიქრისგან ლამისაა თავი გამისკდეს, სეგი! - ამოიოხრა და შუბლი მოისრისა.
- კარგი, - წამოდგა - ჯაჭვლიანს ორიოდე სიტყვას ვეტყვი და დავბრუნდები. სადმე გავიდეთ.
- სად? - იკითხა ჩამქრალი ხმით.
- რა ვიცი, არჩევანი დიდი გვაქვს. - მხრები აიჩეჩა - მაგალითად ნაყინი ვჭამოთ. შოკოლადით, ბევრი თხილით და ქოქოსის ფანტელებით.
- საიდან იცი, რომელი ნაყინი მიყვარს? - გაოცდა.
- მოიცა, დავფიქრდე...
ნიკაპზე ხელი მოისვა და უფროს ერთი ნაბიჯით მიუახლოვდა. მილენამ გარკვევით გაარჩია სათვალის მიღმა მომზირალი, პარაიბას მსგავსი, უცხო ფერის თვალები და უცნაური შეგრძნება დაეუფლა. იმდენად უცნაური, რომ ახსნა ვერ მოუძებნა. დევდარიანმა მზერა გაუსწორა და ხმადაბლა ალაპარაკდა:
- შოკოლადის ნაყინი შენთვის ანტიდეპრესანტივითაა. დადებითი ემოციებით გავსებს და ნეგატივს გავიწყებს. კაპუჩინოს ნაღებით სვამ, ორკოვზნახევარი შაქრით, რადგან სამი ზედმეტი გგონია, არადა ტკბილი გიყვარს. რთულ დღეებში კი, ორმაგ ამერიკანოს ამჯობინებ, თან უშაქროს, რაც ფსიხოზის ბრალი მგონია. - გაეცინა - ძირითადად ხილ-ბოსტნეულით იკვებები. ჭარხალი გეზიზღება. არასდროს სვამ გაზიან სასმელს, ნატურალური გირჩევნია და კიდევ, გიჟდები მწარე შოკოლადზე, რადგან აზროვნებაში გეხმარება.
სათვალე შეისწორა და შარვლის ჯიბეებში ხელები ჩაილაგა. უფროსი დაბნეული მისჩერებოდა მამაკაცსს, ამდენ წვრილმანზე თავადაც არ დაფიქრებულა.
- მილენა, მე, შენი თანაშემწე ვარ. - თავი გვერდით გადახარა - დროის უმეტეს ნაწილს ერთად ვატარებთ და წეღანდელი ჩამონათვალი სულ მცირედია, იმ ზღვა ინფორმაციიდან, რაც წლების განმავლობაში შენზე დამიგროვდა. ერთი გამოხედვაც საკმარისია, რომ ვხვდები რას ფიქრობ და რა გაწუხებს. ახლა გადაღლილი და განერვიულებული ხარ. დასვენება გჭირდება.
- იცი, რომ ერთ-ერთი საუკეთესო ადამიანი ხარ, ჩემს ცხოვრებაში? - გაეღიმა გრძნობამორეულს.
- ეგ, არასოდეს გითქვამს, - ცალი თვალი მოეჭუტა - სასიამოვნო სიახლეა.
- გმადლობ.
- მადლობას ნუ მიხდი და ჰო, ჯეიმსი, ჯაჭვლიანთანაა. - ისეთი სახე ჰქონდა, თითქოს სიცილს ძლივს იკავებსო - მგონი ვიცი, წელს დაბადების დღეზე, რაც უნდა ვაჩუქოთ. გიჟდება ძაღლებზე!
- ჯეიმსმა, თუ აზრი არ შეაცვლევინა, კი ბატონო! - თვითონაც გაეცინა - დილას ოფისში, რომ მოვედით ქათამაძეს დონატები დაუნახა მაგიდაზე და სანამ შეჩერებას მოვასწრებდი, ნახევარი შეუჭამა.
- ეგ, არაფერი. დიეტა არ აწყენს. - თავისებურად დაამშვიდა - ისედაც საჰაერო ბუშტს ჰგავს! ძაღლს წამოვიყვან და ქვემოთ დაგელოდებით. ჩემი მანქანით გავიდეთ.
- კარგი. ნივთებს ავიღებ და ჩამოვალ.
დევდარიანი წავიდა. მეტალო პლასტმასის ფანჯრებიდან, ბრბოს მოგუდული ხმა ისმოდა - მაჩაბელი რამდენიმე ჰიპოთეზას განიხილავდა, თუ რა როლს თამაშობდა მთელს ამ სისხლიან სერიაში სარანგიძე და პროკურატურას თავხედურად ურჩევდა, დროულად მიეღო სათანადო ზომები. დასაწყისისთვის კი, რედაქციის ბოლოდროინდელი საქმეების დეტალურ შესწავლას მოიაზრებდა.
იგრძნო როგორ მოაწვა ყელში ბრაზი და თავი ძლივს შეიკავა, ფანჯარა არ გამოეღო და კონკურენტი ჟურნალისტვის ცხელი ყავა პირდაპირ თავზე მოეპირქვავებინა! საერთო კეთილდღეობისთვის, ნამდვილად სჯობდა ცოტა ხანი ყველას და ყველაფერს გასცლოდა! მაჩაბელის დამდუღვრის ცდუნებას გმირულად გაუმკლავდა. ტელეფონს და ჩანთას ხელი წამოავლო და კაბინეტი დატოვა...


///ვერცხლისფერი///
ბახტრიონის ქუჩა,10:15 წთ, მთვარის 27-ე დღე - მეოთხე ფაზა...


ხელის დეზინფექციური ხნარს თავი მოხადა და ხელისგულზე მოაპირქვავა. ჯიბიდან სანთებელა ამოიღო, თითებს მიუშვირა და აანთო. კანს ისე წაეკიდა ცეცხლი, თითქოს საწვავში ამოევლო.
აალებულ მტევანს აღფრთოვანებული შესცქეროდა. საერთოდ არ წვავდა. სითბოს გრძნობდა მხოლოდ. თითები ერთმანეთს გაუსვა. ცეცხლის ენები ურთიერთს შეერწყნენ და ჯადოსნური ფერთა გამა შექმნეს - მეწამული წითელი, მზისფერსა და ლურჯში გადავიდა...
- ფრთხილად იყავი, თორემ დაიწვები!
გაწვდილი მაჯა დროულად დაუჭირა და უკმაყოფილოდ შეუბღვირა.
- ამას, როგორ ახერხებ? - გაოცებული უყურებდა ცეცხლში თავისუფლად მონავარდე იაგამის თითებს.
- მარტივად, - გაუცინა - მთავარია ცოტა ქიმია გესმოდეს. არაფერი განსაკუთრებული.
პატარა ბოთლი ამოაყირავა და გელით, მაგიდის ზედაპირზე გოგონას სახელის პირველი ასო მოხაზა. ცეცხლის ენები ზანტად გაჰყვნენ კვალს და სულ მალე მათ თვალწინ „ე“ აგიზგიზდა გარდამავალ ფერებში.
- რომ შევეხო, არ დავიწვები? - ჰკითხა აღტკინებულმა.
- დაიწვები, თუ დაუცველი ხარ.
უჩურჩულა. წყნარი ოკეანის მსგავსი თვალები მომნუსხველად უცქეროდნენ. მარჯვენა მტევანზე, გელით გაჟღენთილი თლილი თითები შეეხნენ, მჭიდროდ გადაეჭდნენ და ცეცხლის ალს ფრთხილად შეეხნენ.
მისთვის ნომერ პირველ სტიქიურ „ურჩხულს“ წვის ძალა დაჰკარგვოდა. ისე ელამუნებოდა გადაჭდობილ ხელებს, თითქოს თბილი, ფერადი სიო ყოფილიყო. გაეცინა. ქიმიის ლაბორატორიაში შეპარულებს, დერეფანში ფეხის ხმა შემოესმათ და თვალებდაჭყეტილებმა მზერა კარზე გადაიტანეს - ახლა, რომ ზერეკიძეს კარი გამოეღო, დირექტორის კაბინეტში ვიზიტს ვერ გადარჩებოდნენ.
იაგამიმ დაუფიქრებლად გამოაღო ფანჯარა. მოხერხებულად შეხტა რაფაზე და თანამზრახველს სიცილით გაუწოდა ხელი.
- გადავხტეთ!
თითქოს თვალებთან თითები გაუტკაცუნესო. მოგონებებიდან გამოერკვა. ცეცხლის ალი გამქრალიყო. მარჯვენა ხელის მტევანი, რომელიც ატრუსული ქათმის საზიზღარი სუნით უყარდა, უღონოდ ჩამოუვარდა.
გაბოროტებულმა მზერა სახლის გამოღამებულ ფანჯრებზე გადაიტანა. უკვე მეორე დღეა არ გამოჩენილა. ნეტავ, კარგად იყო? სად ათენებდა ღამეებს?! ჯიბეში ჯიპიესმა ინგლისურად უკარნახა სათვალთვალო მოწყობილების რაკურსის ცვლილება. გამოფხიზლდა.
მეორე ჯიბიდან, თაბახის ფურცლისგან ხელნაკეთი, გემი ამოიღო და ამღვრეული თვალებით დააშტერდა. უცებ თითები მოუჭირა, მოჭმუჭნა და ნაგვის ურნაში მოისროლა. კორპუსს ზურგი აქცია და ჯიპიესის ნაკარნახევ ბილიკს გულდამძიმებული გაუდგა.


///ღვინისფერი///
******
დევდარიანმა ჯერ სანაყინეში წაიყვანა და შოკოლადის ბურთები შეუკვეთა, ბევრი თხილით, კარამელითა და ქოქოსის ფანტელებით. პატარა ბავშვებივით იხალისეს. განსაკუთრებით ის მომენტი დაამახსოვრდა, თუ როგორ ვერ შეიკავა თავი და თანაშემწეს მოტყუებით აკვრევინა ცხვირი ნაყინის ფიალაში.
მამაკაცმა შერჩენილი ღირსებით აუჩქარებლად მოიწმინდა მოთხვრილი სახე და თავაზიანი თავის დაკვრით მიეგება საყოველთაო სიცილ-ხარხარს - მთელი კაფეტერია მათ უყურებდა. ის კი, სათვალემოთხვრილი ახითხითებულ უფროსს მისჩერებოდა და ღიმილით ისვამდა ტუჩზე თითს - სამაგიეროს გადაგიხდიო!
შემდეგ კორეულ რესტორანს ეწვივნენ და ყველაზე უცნაური დასახელების კერძი შეუკვეთეს. სვანი დაუფარავი შიშით მისჩერებოდა თეფზე ლუარსაბივით მხართეძოზე წამოკოტრიალებულ რვაფეხას და ადგილზევე ღებინებას მამაკაცური თავმოყვარეობა არ ანებებდა. მილენამ სოიოს სოუსი კისკისით მოუსხა „ურჩხულზე“ და ჩხირები მიაჩეჩა - ფეხს არ მოვიცვლით, სანამ არ შეჭამო!
დაზაფრულს ერთი გააჟრჟოლა. ღრმად ჩაისუნთქა, მოლუსკის ფეხები ზიზღით გააქანა ხახისკენ და სწრაფად დაღეჭა, რომ ამაზრზენი კრატუნისთვის, რომელიც შემზარავი ღრჭიალით ჩაესმოდა ყურებში, რაც შეიძლებოდა სწრაფად მოეღო ბოლო. ერთიანად გამწვანებულმა, თვალებიდან ნაპერწკლები ყარა. თან მთელი ძალით ცდილობდა ზიზღი არ შეემჩნია.
აკისკისებულ მილენას წარმოდგენაც არ ჰქონდა, რომ დევდარიანს ზღვის პროდუქტები ჭირის დღესავით სძაგდა და მათ უმეტესობაზე ალერგიაც კი ჰქონდა. მაგრამ ქალს უარი ვერ უთხრა. იცოდა, როგორ უყვარდა აზიური სამზარეულო და სახეგაბრწყინებულს, შემოთავაზებაზე უყოყმანოდ დასთანხმდა.
დანაყრებულებმა (რასაც დევდარიანზე ნამდვილად ვერ იტყოდით. ნებისმიერი საკვების ხსენებაზე, ტანში ცივი ჟრუანტელი უვლიდა საცოდავს!) საღამოს გატარება მყუდრო გარემოში არჩიეს.
ბეთლემის ტაძართან, პატარა სკვერში ისხდნენ. მილენას ფეხებთან გაშოტილი ჯეიმსი, მშვიდად სუნთქავდა. წინ, ულამაზესი ხედი ეშლებოდათ. ხელის გულივით მოჩანდა აბრდღვიალებული თბილისი.
პირველად აქ დანტემ მოიყვანა. მაშინ ზაფხული იყო. გარემო კი - ამწვანებული. ჰაერში ყვავილების სურნელი ტრიალებდა და არა გამხმარი ფოთლების. ჩამუქებულ ჰორიზონტზე კი, უზარმაზარი ფეიერვერკი ჭრელაჭრულა ტალღებად იშლებოდა. აღფრთვანებული, პატარა ბავშვივით სიხარულით ხტოდა. მისი შემხედვარე ლოლაძე, კი გულიანად იცინოდა და აჟიტირებულს თვალს ვერ აშორებდა.
სამმა წელმა განვლო. მილენას კი, სამ საუკუნედ ეჩვენებოდა ჩავლილი წარსული. ბევრი რამ შეიცვალა - შეიცვალა გარემო; შეიცვალა ურთიერთობები; შეიცვალა ფერები; შეიცვალა ცხოვრება; თავადაც შეიცვალნენ. უცებ ძალიან ეტკინა რაღაც, მაგრამ ვერაფრით მიხვდა რა იყო ეს.
მეგობრის სავარაუდო გამგზავრებით მოგვრილმა სევდამ, წამში დაუხუჭა თვალები სულში მხიარულად აკიაფებულ ვარსკვალვებს. დევდარიანმა სარანგიძის განწყობის ცვლილება იგრძნო და ფარულად გახედა გვერდით მჯდომს. მილენას აბსტრაქტული სივრცისთვის თვალი გაეშტერებინა. ჩაეღიმა.
- როგორი სიმშვიდეა, არა? - მდუმარება დაარღვია სვანმა და ღრმად ჩაისუნთქა ღამის გრილი ჰაერი - საოცარი შეგრძნებაა, რომ არსებობს წუთიერი მომენტები, როცა სულის მოთქმაა შესაძლებელი.
- სეგი.
- მმმ...
- სვანეთი გენატრება?
ასეთ კითხვას არ ელოდა. პარაიბას სფეროებს სევდა ჩაუსახლდათ. დანისლული მზერა ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას გაუშტრა.
- სულის ტკივილამდე, მილენა.
- მიამბე, შენს კუთხეზე. მითხარი, როგორია შენი თვალით დანახული სვანეთი?
თავი გვერდით გადახარა. თანაშემწის მდუმარე და დაჟინებულმა მზერამ, რედაქტორს თავი უხერხულად აგრძნობინა. შეიშმუშნა.
- „გაულ გავხეს“ შესახებ გსმენია? - ხმადაბა დაილაპარაკა სვანმა.
- კი, სვანური სიმღერაა.
- სწორია. - გაუღიმა - იცი... დღეს, ჩვენზე, სულ სხვა მითებს მოისმენ. ვითომ, სვანები გონიერებით არ გამოირჩევიან და საშიშნი არიან. თუმცა, ყველა, ვინც სვანეთში ჩადის, მათ ისტორიასა და ხალხს ეცნობა, ხვდება - ჯადოსნურ მხარეში საუკეთესო ადამიანები ცხოვრობენ! პროგრესულები, წესიერები, იუმორით სავსენი, სულით ძლიერები, მამაცები და ისე უყვართ საკუთარი მიწა-წყალი, როგორც არსად არავის! მტრის შემოსევისას, მთელი ქვეყნის სიმდიდრესა და ხელოვნების ნიმუშებს სვანეთში მალავდნენ. დარწმუნებულნი იმ აზრში, რომ ეროვნულ საგანძურს საფრთხე არ ემუქრებოდა!
მილენა გასუსული უსმენდა მამაკაცს. გამუდმებით ფაილებსა და წიგნაკში ჩაფლული დევდარიანი, მუდამ გემოვნებით ჩაცმული და თბილისური მტვერით ფეხსაცმელზე, სადღაც გაუჩინარდა. მის წინ სრულიად სხვა ადამიანი იჯდა - კავკასიონის მთების ამაყი შვილი, რომელსაც საუბრისას ყოველ ბგერაში ეტყობოდა ძმების სიყვარული და მონატრება.
- ოდითგანვე მტერს ყელში ეჩხირებოდა დაუმორჩილებელი სვანეთი.
სათვალე ჩვეულისამებრ, შუა თითით შეისწორა კეხიან ცხვირზე. ცბიერი ღიმილით ქვემოდან გახედა მძინარე თბილისს, თითქოს თავის თავს ესაუბრებოდა. წარსულში ჩაიძირა და თან გაიყოლა უფროსიც.
- ხალდეს აჯანყება, რუსეთისგან მიყენებული კიდევ ერთი მტკივნეული ჭრილობაა, თითოეული ჩვენგანის გულში! ბალს ზემო სვანეთი, ანუ თავისუფალი სვანეთი, ერთადერთი ადგილი იყო კავკასიაში, რომელსაც არც ბატონი ჰყოლია და არც გადასახადს უხდიდა ვინმეს! მის ხელში ჩაგდებას ბევრი ეცადა - რომაელები, ბიზანტიელები, სპარსელებიც კი! მაგრამ, ამაოდ! XIX საუკუნის მეორე ნახევრამდე სვანეთმა თავისუფლება შეინარჩუნა.
კისერზე ხელი მოისვა. წინ გადაიხარა. იდაყვებით მუხლებს დაეყრდნო და ვარსკვალვებით მოჭედილ ჰორიზონტზე თვალგაშტერებულმა თხრობა განაგრძო:
- 1875 წლის მაისი იყო, გაზაფხულის თბილი საღამო, რუსეთის იმპერია, ზემო სვანეთს რომ მიადგა. მამა მიყვებოდა, 2000-მა სვანმა ხატზე დაიფიცა - მეფის რუსეთს არ დავნებდებითო! ჩვენებს, სიტუაციის გამწვავება არ უნდოდათ, შეიძლება უშიშრები ვართ, მაგრამ არა სულელები. მტერი რიცხობრივად გვჯობნიდა. ამ ბრძოლაში დავმარცხდებოდით... მოლაპარაკება სცადეს, მაგრამ გუბერნატორთან წასულები მოატყუეს! გაგზავნილი ცამეტი კაციდან, ათი დაიჭირეს, სამი კი, გაექცათ. მომხდარის შემდეგ, მტრის ჯარი ზემო სვანეთს მიადგა. დაჰპირდნენ - შემოგვიშვით, არც სამხედრო ვალდებულებას დაგაკისრებთ და არც გადასახადებსო. უხუცესებმა ერთმანეთს გადახედეს და უსიტყვოდ შეთანხმდნენ - უკანასკნელად ვცადოთო. ისევ მოტყუვდნენ! აჯანყებულების ნაწილის დააპატიმრეს. ნაწილს სოფელ-სოფელ დაეძებდნენ. ასე მიადგნენ ხალდეს!
სექტემბრის ცივი საღამო ჰაერში გალღვა, მისი ადგილი კი მეცხრამეტე საუკუნემ დაიკავა, ბალს ზემო სვანეთმა, უდრეკი მთებით, სადაც ურჩი სვანები სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე ებრძოდნენ მტერს!
- გარდაუვალი იყო. ბრძოლა მოუწევდათ. ხალდელები კოშკებში გამაგრდნენ და ქალები და ბავშვები სოფლიდან გაიყვანეს. გარეთ დარჩენილი, ძმები გასვიანები რუსებმა იარაღზე წამოაცვეს. წამით ბუნებამ იყუჩა - კავკასიონს, თვალწინ მოუკლეს შვილები! ცა მოიქუფრა. ზარის ხმა გაისმა , რომელიც არავის დაურეკავს. სვანის ფილტვებმა უკანასკნელად ამოისუნთქეს და იგრიალა კიდეც იარაღმა! 40-მა ხალდელმა ცეცხლი გახსნა, 12 მურყვამიდან ! კუდამოძუებულმა მტერმა ქვემო სვანეთს შეაფარა თავი, სულის მოსათქმელად. 18 აგვისტოს კი, ძალა გაიორმაგა და კბილებამდე შეიარაღებული, 1500-მდე რუსის ჯარისკაცი უკან დაბრუნდა!
წუთიერმა პაუზამ და ქვემოთ დახრილმა თვალებმა, მილენას გული დაუმძიმა, მაგრამ როცა დევდარიანმა ქალსს მოხედა, გამომეტყველება რადიკალურად შესცვლოდა - ველური აღტკინება გამოსჭვიოდა მზერას!
- ორმოცამდე ხალდელი „გაულ გავხეს“ სიმღერით ებრძოდა მტერს! სიგიჟეა, არა? - გაიცინა და თითები ნერვიულად გაატკაცუნა - 26 აგვისტოს, სვანებს ტყვია-წამალი შემოელიათ. ნაწილმა ალყის გარღვევა მოახერხა და მყინვარს შეაფარა თავი. უხუცესები კი, კოშკებში გამაგრდნენ. 10 დღე იბრძოლეს, სანამ, ქვემეხებით დანგრეულმა მურყვამმა, უკანასკნელი ხალდელი არ ჩაიმარხა გულში! ოპერაციის ხელმძღვანელი, გენერალი ციტოვიჩი, პატაკში წერს - “ხალდე აღებულია! ნანგრევებში აღმოვაჩინეთ აჯანყებულთა ნაწილი, რომელთაც ხელში თოფები ეჭირათ და ნაწილის დევნას ვანხორციელებთ”.
სეგიმ ნანგრევებს შორის მოქცეული, წინაპრების უსულო სხეულები წარმოიდგინა და რისხვით მოეღრიცა ტუჩები. თითები ერთმანეთს გაუსვა და ისევ ჩამუქებულ ჰორიზონტს გახედა.
- აჯანყებულების აყვანა, რომ ვერაფრით შეძლეს, ცოლ-შვილის დაპატიმრებით დაემუქრნენ სვანებს. სხვა რა გზა ჰქონდათ? 22 აჯანყებული „გაულ-გავხეს“ სიმღერით ჩაბარდა მთავრობას. ყველა მათგანს მძიმე ბრალდება წაუყენეს. აჯანყების მოთავეებს კი, გურმაჩ გასვიანს და ჯოხან ჯოხაძეს, სიკვდილით დასჯა მიესაჯათ! მოგვიანებით, კავკასიის მეფისნაცვალმა, სასჯელი შეუმსუბუქა. პატიმრებს უვადო კატორღაში მუშაობა დაევალათ. სოფელი ხალდე მიწასთან გაასწორეს და სახელი გაადარქვეს. „ახალი იფრარი“ ეწოდა. იქ დასახლება კი ყველა მკვიდრს აუკრძალეს. ჩვენთან, სვანეთში „გაულ-გავხეს“ სიმღერა აჯანყების სიმბოლოდ იქცა. შეუძლებელია ეს ვერ იგრძნო! შეუძლებელია სისხლი არ აგიდუღდეს! იქ, ჰაერსაც კი, განსხვავებული სურნელი აქვს - თავისუფლების! ძმობის! ერთობის! ჩვენ ქართველები ვართ, მილენა! ყველაზე ლამაზი კუთხის შვილები!
მომღიმარ რედაქტორს თვალებში ცრემლი უბრწყინავდა. თითოეულ სიტყვასა, თუ ბგერას ცოცხლად გრძნობდა სულზე. საქართველოს ისტორია უამრავ თავდადებულ გმირზე საუბრობს, რომლებმაც სისხლის ფასად, სამშობლო მტერს არ დაუთმეს!
ენით აუწერელი სიყვარული შეუძლია ქართველის გულს! ცოცხალი მტკიცებულება კი, ჩვენ ვართ - შთამომავლობა! პატარა ერის, ამაყი შვილები! აურაცხელი მტრის, უამრავი მცდელობის მიუხედავად, მაინც ფეხზე რომ ვდგავართ და ასე იქნება მომავალშიც!!!
- თქვენს ტრადიციებზე მიამბე! - თვალებანთებულს კიდევ უფრო მეტის მოსმენა უნდოდა. - მითხარი, როგორ და რატომ ხდებოდა სისხლის აღება?
დევდარიანს დაძაბულობა მოეხსნა, შუბლი გახსნა და სიცილი წასკდა.
- ხალხს კაციჭამიები ვგონივართ! საუბრისას სიტყვებს არჩევენ, ემანდ რამე არ ეწყინოს და არ აგვხანჯლოსო. მგონი ამიტომ მიფრთხიან თანამშრომლებიც!
გამხიარულებული გულიანად ახითხითდა. მილენას ვერ გადაეწყვიტა, თანაშემწის ოხუნჯობაზე გასცინებოდა, თუ გაბრაზებულიყო.
- სეგი, სერიოზულად! მართლა მაინტერესებს.
ქალის გამომეტყველებაში წყენა, რომ შენიშნა სიცილი შეწყვიტა. ტუჩები მოილოკა და ღიმილით განაგრძო:
- ზედაპირულ დასკვნებს აკეთებთ. დამახინჯებული წარმოდგენა გაქვთ სვანებზე! - გაშლილი ხელისგულები ერთმანეთს მიაკრა - სინამდვილეში, რაც წინაპრებმა შემოგვინახეს, საოცარი კანონებია. ბუნებისგან სიბრძნით დაჯილდოებულმა ადამიანებმა საკუთარი სამართალი შექმნეს და ცხოვრების მიზნად აქციეს!
სკამზე შესწორდა. მარჯვენა ფეხი მარცხენზე შემოიდო და მკლავები საზურგეს გადაალაგა.
- თუ სვანეთში მკვლელობა მოხდებოდა, ყველაფერი კეთდებოდა საიმისოდ, რომ დაზარალებულის ოჯახის წევრებს ხელში იარაღი არ აეღოთ. დამნაშავის ოჯახის სინდისს ანდობდნენ გადაწყვეტილების მიღებას, დატოვებდნენ თემს თუ, არა! მათ მორალური უფლება არ ჰქონდათ მოკლულის ძმების გვერდით ეცხოვრათ და ყოველდღე ხიჭვივით შესობოდნენ თვალში. დაზარალებული მხარე აცდიდა, დროულად გასცლოდნენ კერას, თუ დამნაშავე თემიდან არ წავიდოდა, დაცინვად იღებდნენ და აღარ ზოგავდნენ! - ცივად გაეღიმა სვანს - მოდავეების საქმეს მიუკერძოებელი მედიატორი არჩევდა, რომელიც ჯერ ფიცს დებდა: „ღმერთო, თუ ასე მივიჩნევ, რომ ეს არის სიმართლე და ჩემს ადამიანურ ალღოში შევცდები და ვერ განვსჯი სწორად, მაშინ ნუ დამსჯი, მაგრამ შეგნებულად მიკერძოება, თუ დავუშვი, მაშინ დამსაჯე“!
- და რა შემთხვევაში სჯიდნენ სიკვდილით? - იკითხა მოკრძალებით.
- კაცს, რაღაც ამაზრზენი უნდა დაეშავებინა. ერთი ასეთი შემთხვევა იყო - ქმარმა ცოლს საყვარელი მოუკლა, მაგრამ მოკლულის ოჯახს სისხლი არ აუღია. იცოდნენ, რომ დამნაშავე იყო. მოღალატე ცოლი კი, ქმარმა დაჭრა და მერე თემიდან მოკვეთეს.
მილენას არაფერი უთქვამს, თუმცა სახეზე ეწერა რასაც ფიქრობდა - ასეთი სიმკაცრე მეტისმეტიაო.
- ასე, ნუ მიყურებ! - ჩაეღიმა მამაკაცს - სვანი კაცისთვის, ღირსების შელახვაზე შეურაცხმყოფელი არაფერია! თუ საჭირო გახდება, სისხლით დაიცავს! ვიცი, ეს როგორც ჟღერს, მაგრამ ფიცხი ხასიათისა და მძიმე ტემპერამენტის მიუხედავად, სიყვარული და ერთგულება ჩვენსავით არავის შეუძლია. კაციჭამიები არ ვართ, მილენა. სვანეთს, თავისი დაუწერელი კანონები აქვს!
უკანასკნელმა სიტყვებმა ჟრუანტელი მოჰგვარეს ქალს. საკუთარ თავში ვერაფრით უარყო ფაქტი, რომ მთის ხალხის მკაცრი ხასიათი ძალიანაც იზიდავდა!
- რა ითვლება თქვენთან ყველაზე დიდ ცოდვად?
- ოჯახის კულტი გვაქვს. მისი დანგრევა წარმოუდგენელ რამედ ითვლება. თუ კაცი ტრადიციას უგულველყოფდა და ოჯახს მაინც დაანგრევდა, მას გვერდით არავინ ისვამდა. ის უღირსი იყო ყველას თვალში. ჩვენში, სამი რამ ითვლება ყველაზე დიდ ცოდვად, მილენა - მამულის ღალატი, ხატის წამბილწველობა და ცოლის წამგვრელობა, ანუ როცა სხვას წაართმევდი ცოლს და სახლში დაისვამდი.
გასაგებიაო - მხოლოდ ეს ჩაილაპარაკა. დევდარიანს მზერა მოარიდა და განათებულ თბილის გახედა. შიგნით რაღაც ჩასწყდა. აღმოაჩინა, რამდენი რამ არ სცოდნია. ნელ-ნელა ხვდებოდა, ანჯაფარიძესთან ურთიერთობა რამხელა სირთულეებთან იყო დაკავშირებული და თვალზე ცრემლი მოადგა.
როგორც არ უნდა შეეხედა, მათი სიყვარული მიუღებელი იყო. აკრძალული! სვანს ბევრჯერ უთქვამს ქალისთვის, - მრცხვენია, სასამართლოში ვერ გავარჩევ ჩემს პირადსო! აქამდე მისი სიტყვების მნიშვნელობას ვერ ხვდებოდა. თანაშემწის ნაამბობმა დაარწმუნა, რომ ანჯაფარიძე არასოდეს მიატოვებდა ოჯახს! ბოლო ფიქრის გამო, თავი შეზიზღდა.
წყვილისგან მოშორებით მჯდარ კაპიუშონიანს, ფეხზე ფეხი შემოედო და ზანტად ათამაშებდა ტერფს. მკლავები ხის სკამის საზურგეზე გაეშალა. ბაგეებს ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა.
ჯიბეში ხელი ჩაიცურა. ტელეფონი ამოაძვრინა და დაპაუზებული მუსიკა თავიდან ჩართო. ყურსასმენებში „HRN – You Killing Me Inside“-ის მელოდია გაისმა. ნახშირივით შავი თვალები, ვარსკვლავებით მოჭედილი ცისკენ აღაპყრო და ტუჩების უხმო მოძრაობით, მუსიკას აჰყვა...

<<<< სვანური ზარის რეკვა - სვანეთში, ასე გლოვობენ გარდაცვლილ სვანებს. მურყვამი - კოშკი.>>>>


******
ბნელ ჩიხში მიაბიჯებს. ქვა-ღორღიან ბილიკს, ბოლო არ უჩანს! ყოველ ნაბიჯზე ნერვიულობა ეპარება - იქნებ, გზას საერთოდ არ აქვს დასასრული?! ფეხი აერია! კვალიც! სამუდამოდ აქ გაიჭედა! გული შიშით ევსება...
ყელს უკაწრავს ანჯაფარიძის სახელი, მაგრამ ყვირილისას ხმა არ ამოსდის! პანიკაშია! ივა, სად ხარ?! - უხმობს ერთადერთ იმედს! ღაწვებზე მდუღარე ცრემლები მოხოხავს. ხვდება, რომ არ მოვა. მარტოა. სრულიად მარტო...
სასოწარკვეთილება დაღუპავს. უნდა დამშვიდდეს! თვალებს ხუჭავს. ინსტიქტს უნდა მიენდოს! ამ წყეული ჩიხიდან გასასვლელ გზას, მხოლოდ ის უჩვენებს! საკუთარი გულისცემა ესმის. მკვდარი მდუმარება ყურის აპკებს აწვება, ლამისაა დაუსკდეს!
კისერთან ვიღაცის სუნთქვას გრძნობს... თითებზე ნაზად ეხება... მილენა! - ტკბილად ჩურჩულებს ხავერდოვანი ბარიტონი...
თვალები აახილა. სხეული ისე დასჭიმვოდა, სტკიოდა. მარჯვენა ხელი კანკალით შემართა. უცნობის კანისგან დანატოვარ სითბოს, ცხადად გრძნობდა საკუთარზე. მამაკაცის ხმა საშინლად ეცნობოდა, მაგრამ ვერაფრით ხვდებოდა საიდან. გააჟრჟოლა!
ჯეიმსმა თავი წამოჰყო და უკმაყოფილოდ ჩაიქსუტუნა. ყველაფერი რიგზეაო - ყურებზე მოეფერა ძაღლს და გვერდი იბრუნა, ის იყო ძლივს ჩასთვლიმა, რომ დაურეკეს. ხელი ააფათურა. აბონენტისთვის არც დაუხედავს, ისე უპასუხა:
- გისმენთ?
- მილენა... - ავალიანის ხმაზე გამოფხიზლდა - მაპატიე, თუ გაგაღვიძე. მნიშვნელოვანი რაღაც ვიპოვე და გათენებას ვერ დაველოდე.
- რა მოხდა, მოსე?
- შენი ჟურნალისტის პირადი ფაილები მონაცემთა ბაზიდან გამოვითხოვე. იცოდი, გეწაძე და კახაძე, ყოფილი თანაკლასელები რომ იყვნენ?
გველნაკბენივით წამოიჭრა საწოლში. გული გამალებით აუძგერდა.
- რა თქვი?!
- ოთხჯერ მაინც გადავამოწმე! ახალგაზრდობაში არც ისე კანონმორჩილი ყოფილა. პოლიციის ანგარიშში წვრილმანი ხულიგნობის ფაქტი ფიქსირდება. წლების შემდეგ, შეიცვალა. კარჩაკეტილ ცხოვრებას ეწეოდა. მხოლოდ სახლი და სამსახური... მილენა, აქ ხარ? - დაამატა ყოყმანით, როცა ხმა არავინ გასცა.
- კი... კი!
პორთფელი!!! - დასცეცხლა თავში. ნუთუ, სისე ასეთი კარგი მსახიობი იყო?! იქნებ, ფაილები არც არავის მოუპარავს და გეწაძემ თავად გაანადგურა, კახაძისთვის ხელის დაფარების მიზნით?!
- კახაძის ასავალ-დასავალი ვერ გავარკვიე. მას ვერაფერს ვკითხავთ!
- მეგობრებთან და ოჯახის წევრებთან გასაუბრება ხომ შეგვიძლია?
- მშობლები გარდაიცვალნენ. არც ოჯახი ჰყოლია. რაც შეეხება მეგობრებს, შეგვიძლია ერთს მივაკითხოთ.
- შენ, ამ საქმეს ხომ აღარ იძიებ?... - შეაპარა.
- ისევე როგორც შენ! - გზა მოუჭრა.
- კარგი, ჰო. მოვდივარ!
- დილას მოგაკითხავ.
- დროებით.
ტელეფონი გათიშა და საწოლზე მიაგდო. თმაში თითები შეიცურა. თვალებდაჭყეტილს ახალი ინფორმაციის გააზრება უჭირდა. სამი წელი ის და გეწაძე ერთად მუშაობდნენ. გამოცდილ დეტექტივს, ასეთი რამ, როგორ გამოეპარა?! მილენა, შეცდომებით ხარ სავსე!
საწოლში გაჩერება ვეღარ შეძლო. წამოდგა და უცებ თავბრუდაესხა. თავი შეუძლოდ იგრძნო. გულზე ხელი მიიდო. აჩქარებული ჰქონდა. ბოლოს შეტევა, რომ განუმეორდა, კლინიკაში გამოეღვიძა. თვალახელილმა პირველად გაფითრებულ დანტეს მოჰკრა თვალი.
- არა... ოღონდ ახლა არა!
აკანკალებული სასწრაფოდ უჯრას ესცა, გამოსწია და გადაქექა. წამალს ვერ მიაგნო. გულმა მწვავედ შეახსენა თავი. ისე გამეტებით მისცხო, ცოტაც და ნეკნებს გამოანგრევსო. დაიკვნესა და მკერდზე ხელი მიიჭირა. ჯეიმსი მოუსვენრად აწკმუტუნდა და განერვიულებულმა რამდენჯერმე შეჰყეფა.
შებარბაცდა. ფილტვებს ჟანგბადი გადაეკეტათ. ვეღარ ამოისუნთქა. შიშმა აიტანა - აქვე რომ მომკვდარიყო?! თვალებში შავი წერტილები აუთამაშდა. სხეული დაუმძიმდა, ბოლო ბიძგი წინაზე ძლიერი აღმოჩნდა. შექანდა და გონებაც დაკარგა.


******
ძაღლის გაავებული ყეფა შორეულ ექოდ ჩაესმა. ქუთუთოები შეერხა. სახეზე სველი დრუნჩის შეხებამ ბნელი წყლიდან ამოყვინთვა აიძულა. ჯეიმსი თავს ედგა. აწკმუტუნებულმა დახმარება სცადა და ყელი აულოკა.
- კარგად ვარ, ჯეიმს.
აღმოხდა ძლივსგასაგონად. გახარებული ძაღლი ხმამაღლა აყეფდა. გაბრუებული გაჭირვებით წამოჯდა. კეფაზე ხელი მოისვა. მარჯვენა მხარში ტკივილმა ელვასავით დაუარა. დაიკვნესა. ალბათ, დაცემისას ცუდად დავარტყიო - გაღიზიანდა.
საძინებლის ფანჯრიდან ამომავალი მზის სხივები იჭყიტებოდნენ - თენდებოდა. წელი ძლივს აითრია და ტელეფონს დაუწყო ძებნა. არეულ საწოლში ძლივს იპოვა. აკანკალებული თითებით, ნომერი აკრიფა და ისე, რომ საათისთვის არც დაუხედავს, გადარეკა.
- ბატონო... - ყურმილში ნამძნარევი ხმა მოისმა.
- წამალი აღარ მაქვს. კიდევ ერთი კოლოფი მინდა. რეცეპტი მჭირდება!
- რა მოხდა??? - დანი სწრაფად გამოფხიზლდა - ისევ შეტევა გქონდა?
- სეროზული არაფერი, - თვალები მოისრისა და ტუჩზე იკბინა, რომ ტკივილისგან არ დაეკვნესა. მხარი საშინლად ტეხდა. - წამლებს ვამოწმებდი და აღმოვაჩინე, რომ აღარ მაქვს. რომ დამჭირდეს?
- და გამთენიის ექვს საათზე მეუბნები ამას? - ეჭვით იკითხა - მილენა, რა მოხდა? მოვიდე?
- არა, ცოტა ხანში გასასვლელი ვარ. რეცეპტი გამიმზადე და როგორც კი, მოვახერხებ თავად მოგაკითხავ.
- კარგი, როგორც გინდა. - ჩაილაპარაკა ყრუდ.
ტელეფონი გაუთიშა და საწოლზე მიაგდო. სახეზე ნერვიულად ჩამოისვა ხელი. მარჯვენას დააშტერდა. უკანკალებდა. შეეშინდა. დავიწყებოდა კიდეც, შიგნით მთვლემარე მხეცი. ისიც დავიწყებოდა, რამდენად სახიფათო იყო, მისი გამოღვიძება.
მშვენივრად იცოდა, რომ საკუთარი თავის გარდა, სხვა ვერავინ დაეხმარებოდა მასთან ბრძოლაში. წყეულმა სიცოცხლე გაუმწარა! მთელი ექვსი თვით პატიმრად აქცია და სახლში გამოკეტა. არაფრით დაუშვებდა, რომ წარსული განმეორებულიყო! თავს შეუძახა - ძლიერი ხარ, არ მისცე უფლება მოგერიოსო!
არსებობს რაღაცები, რაშიც ვერავინ დაგეხმარება. საკუთარ თავთან ბრძოლაში, სხვისი ხმალი უსარგებლოა. თუ გინდა მყარად იდგე ფეხზე, საყრდენად ნურავის გამოიყენებ. ერთადერთი, ვინც ნამდვილად გჭირდება, შენ ხარ! - ადამიანი, რომელიც „ფსკერის კაიფს“, ყველაზე უკეთ იცნობს.
სუსტი მგონია ადამიანი, რომელიც საკუთარ თავზე მეტად სხვას ენდობა! სუსტი მგონია პიროვნება, რომელიც ნამდვილ ძალას სხვებში დაეძებს, საკუთარ მეში ჩახედვის ნაცვლად! ადამიანი, რომელიც მუდამ სხვას ეყრდნობა, არაფრით განსხვავდება მინდორში მობიბინე პურის თავთავისგან, რომელიც ნიავს აყოლილი - აქეთ-იქით იზნიქება.
ცხოვრება რთულია. ხალხი ცვალებადი. მიწა კი, არც ისე მყარი - ნებისმიერ წამს შეიძლება ფეხქვეშ გამოგეცალოს! თავი ხელში აიყვანე, მილს! ნურავის მისცემ უფლებას, საბედისწერო კენჭად გექცეს, რომელიც შენს დაბზარულ კედელს წამში ჩამოანგრევს!
ღრმად ჩაისუნთქა. ბნელ ფიქრებს მოსწყდა და ჩაცმა დაიწყო. ჯეიმსი დევდარიანთან უნდა დაეტოვებინა, სანამ ავალიანს საქმეზე გაჰყვებოდა.


///ვერცხლისფერი///

თბილისის გარეუბანი, 12:01 წთ, მთვარის 28-ე დღე - მეოთხე ფაზა...

ჩამკვდარ მიდამოს თვალი მოავლო. კაციშვილი არ ჭაჭანებდა. წარბი შეიკრა, ასე მოქმედება უფრო რთული იყო. სახლებში შებუდრებულ ხალხს შეუმჩნეველი არაფერი დარჩებოდათ.
ცა მოქუფრულიყო. ჟინჟლავდა. კიდევ ერთი გართულება - ფეხს ისე ვერ გადაადგამდა ნაკვალევი, რომ არ დაემჩნია. გაღიზიანებულმა ხმადაბლა შეიგინა. მოშორებით, ბუჩქებს ამოეფარა და ნახევრად ჩამონგრეულ სახლს ინტერესით გახედა.
ჭაობისფერ ქურთუკში გამოწყობილმა მამაკაცმა ფარდულიდან გამოიჭყიტა და მალულად დაზვერა სამეზობლო - ხომ არავინ მითვალთვალებსო?! შავოსანს ცალყბად ჩაეცინა. საათს დახედა. მხოლოდ რამდენიმე წუთი ჰქონდა და აქაურობას სწრაფად უნდა გასცლოდა!
სასწრაფოდ რამე უნდა მოეფიქრებინა! თითქოს ეშმაკი გულში ეჯდაო - ატალახებულ ორღობეში მომცრო ფიგურა გამოჩნდა. ხელში გაფშეკილი ჯოხი ეკავა. უმისამართოდ იქნევდა და ძაღლს ეძახდა. კმაყოფილს ღიმილი მოერია. ორი თითი ენის ქვეშ ამოიდო და დაუსტვინა. სახეგამურული ბიჭუნა შეკრთა და მიმოიხედა.
- ბავშვი! - ხმადაბლა გასძახა და ხელი დაუქნია - მოდი აქ!
შავტუხამ უნდობლად შეუბღვირა და უკან დაიხია. შავოსანი მიხვდა - გაქცევას აპირებსო და ჯიბიდან შოკოლადი ამოიღო.
- შენთვის რაღაც მაქვს. მოდი ჩემთან.
ძალიან ეცადა ტონში გაღიზიანება არ გამორეოდა. ჭრელმა ქაღალდმა, პატარა ლეკვივით მიიტყუა ბავშვი.
- კარგი ბიჭი! - მიახლოებულს თმა აუჩეჩა - ნუ გეშინია, არ ვიკბინები.
გაუცინა. დაძაბული პაწია თითებით ჯოხს აწვალებდა და ნერწყვს ყლაპავდა.
- მომცემ? - თავით ანიშნა შოკოლადზე.
- მოგცემ, თუ დამეხმარები. - თვალი ჩაუკრა.
- როგორ უნდა დაგეხმარო?
- ბევრს არაფერს გთხოვ. ოღონდ, ჩვენ შორის უნდა დარჩეს, კარგი?
ჯიბეში ხელი ჩაიყო და მთელი მუჭა შოკოლადები ამოაძვრინა. გამურულს თვალები გაუნათდა. მოქრთამულმა, თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია და ნანატრ ჯილდოს წაეტანა. შავოსანს ცბიერად გაეღიმა...



მთვარის მერვე სიმფონია
///ღვინისფერი///
******
ავალიანმა ღვედი შეიხსნა და მილენა დაკვირვებით შეათვალიერა. საშინლად გამოიყურებოდა! სახეზე ფერი არ ედო და ტუჩები გალურჯებოდა.
- რამე გაწუხებს? - ჰკითხა წარბშეკრულმა.
- საიდან მოიტანე?
- მოძრაობისას სახე გეცვლება. ფერიც არ გადევს. გტკივა რამე?
- არა... ეს ბინაა?
უგულისყუროდ მიუგო და იტალიურ ეზოს გახედა. მომხდარზე საუბარი არ უნდოდა.
- ჰო. ნამდვილად კარგად ხარ?
- მოსე, გაცილებით მნიშვნელოვანი საქმე გვაქვს. წამოდი...
გაღიზიანებული მანქანიდან პირველი გადავიდა. „უბნის უშიშროება“ პოსტზეაო! - რამდენიმე მეზობელი შენიშნა, ფარდის მიღმა ფარულად, რომ უთვალთვალებდნენ ახალმოსულს და გაეცინა.
- მეორე სართულზე ცხოვრობს.
დეტექტივი პირველი აუყვა კიბეებს. მილენაც უკან მიჰყვა. საღებავაქერცლილ კარს მიუახლოვდნენ. ავალიანმა რამდენჯერმე დაკაკუნა, მაგრამ არავინ გამოხედა.
- იქნებ, სახლში არაა?
- თუ გვემალება? - ეჭვით მიმოიხედა.
სვანმა კიდევ უფრო ძლიერად დააბრაგუნა. ამაოდ. ჩამიჩუმი არ ისმოდა.
- პოლიციაა, კარი გააღეთ!
- სტიმულის მომცემია, ნამდვილად! - სარკასტრულად ჩაილაპარაკა ჟურნალისტმა.
ხმაურზე მოხუცმა გამოიხედა, მეზობელი ფანჯრიდან. სქელმინებიანი სათვალე მოირგო, რომ სტუმრები უკეთ შეეთვალიერებინა და კისერი წაიგრძელა.
- ვინ ბრძანდებით?
- დეტექტივი ავალიანი და დეტექტივი სარანგიძე! - ქალი მიკერებულმა იარლიყმა ოდნავ გააოცა - თქვენს მეზობელთან გვსურს გასაუბრება...
- რა ჩაიდინა? - თვალები დაუმრგვალდა ჭაღარას.
ჭორიკანა მეზობელმა სიახლის არ ცოდნა პირად შეურაცხყოფად მიიღო. ავალიანი გაღიზიანდა. მილენა კი, ღიმილის დასაფარად შებრუნდა. ძველი დრო მომნატრებიაო - გაიფიქრა გამხიარულებულმა.
- ბოლოს როდის ნახეთ?
- ცოტა ხნის წინ გავიდა, შვილო. სახლის ფორმით იყო. უბანში იქნება. დაბრუნდება აწი. - დეტალურად მოახსენა, უბნის „მაყურებელმა“.
- ან, უკვე აქ არის...
სარანგიძემ მეწყვილეს იდაყვი გაჰკრა. წითელ სპორტულებში გამოწყობილი მამაკაცი კიბეზე ამოდიოდა.
- უკაცრავად... - დაუძახა მოსემ - თქვენთან რამდენიმე კითხვა...
- ადამიანს, ოდესმე, სათქმელს დაგასრულებინებენ?!
ამოიოხრა მილენამ, როცა „სააღდგომო კვერცხმა“ უკანმოუხედავად მოცოცხა. დილის ვარჯიში მაინც არ ამცდაო! - ავალიანი ჩუმი გინებით გამოუდგა გაქცეულს.
- შენის ნებართვით, ბებო...
მოხუცს ვაშლი ხელიდან წაგლიჯა. მსხვერპლი მიზანში ამოიღო და სხარტი მოძრაობით, „კეხურა“, კეფაში დააწია. ყრუ ბათქს, სხეულის ბრაგვანი მოჰყვა. ავალიანი ქორივით დააცხრა წაქცეულს და გაოცებულმა მილენას ამოხედა. ქალი სიცილით დაეყრდნო მოაჯირს. (გაქნეული ვაშლის მადლი, დეტექტივო?!)
- ჰმ... დეტექტივი ასე უნდა აკეთებდეს?
ნირწამხდარმა მეზობელმა გამკიცხავად გახედა სარანგიძეს.
- მეწყვილემ, ცოტა გადააჭარბა. დეტექტივი აღარ ვარ, ქალბატონო!
ახითხითებულმა, გაშტერებულ მოხუცს, თვალი ჩაუკრა. თხუთმეტ წუთში, მისაღებ ოთახში ისხდნენ. კეხურას მსხვერპლი, ყინულს გაწითლებულ კეფაზე იკრავდა და დაუპატიჟებელ სტუმრებს უბღვერდა.
- მწარე იყო!
- უზრდელო! ადამიანს სიტყვა არ უნდა დაასრულებინო? - წარბი შეიკრა სარანგიძემ.
- შემეშინდა!
- რისი?
მამაკაცმა ენას კბილი დააჭირა და წყვილს თვალი აარიდა.
- რას გაჩუმდი? - შეუტია ქალმა - რისი შეგეშინდა?!
- არ ინდობით და მიტო! წამლის გათხრა გჩვევიათ, პროჩში! სა მაქ დასაკარგი თავი?!
- გაიგე, მოსე? - გაეცინა - ცუდი ბიჭები ხართო! წამოიღე? ერთი სამახსოვროდ „გავუკეთოთ“...
- აბა... აბა... დაიკო! ეგეთებს არ ვართ! - თვალებად იქცა დამფრთხალი - ისედაც შავ დღეში ვარ! სახლში არ მიშვებენ... მეგობართან ვრჩები მესამე დღეა...
ავალიანმა წარბი შეიკრა.
- ისე გადაირიე ვინაობის კითხვაც არ გვაცადე. სახელი და გვარი მითხარი!
- გეგა ვაშაძე.
წყვილმა ერთმანეთს გადახედა. შეეშალათ. ეს არ იყო რეხვაძე!
- შენი მეგობარი, სად არის? - იკითხა დეტექტივმა.
- არ ვიცი. ორი დღეა არ მინახავს. დაკავშირებას ვცდილობდი, მაგრამ ზარზე არ მპასუხობს.
- სად შეიძლებოდა წასულიყო?
- წარმოდგენა არ მაქვს. სოფელში ერთი სახლი აქვს, მაგრამ წლებია იქ არ ასულა...
- მისამართი მოგვეცი!
- რაღაცას ბოლომდე არ ამბობს... - მილენამ ეჭვით მოწკურა თვალები - არც კი, იცოდა პოლიციიდან რომ ვიყავით და მაინც გაიქცა. სხვას ელოდებოდა...
- მეგონა, ცოლმა მომიგზავნა ვინმე. - უხერხულად შეიშმუშნა.
- ეგეთი რა მიქარე? - მოსეს ინტერესი დაეტყო.
- კაზინოში ფული წავაგე. ბევრი... - დაამატა ყრუდ.
- დიდი ხანია თამაშობ? - ჩაერთო სარანგიძე.
- საკმაოდ...
- მერე? აქამდე თუ გპატიობდა, ახლა რატომ გამოგაპანღურა?! სიტყვები სათითაოდ გგლიჯო?! ნორმალურად გამარკვიე!
ქალის მკაცრმა ტონმა, ავალიანს ღიმილი მოჰგვარა - ვერ უარვყოფ, ძველი პროფესია უფრო უხდებაო.
- ცოლის ოქროულობა დავალომბარდე. იმ ფულით ვითამაშე და წავაგე. ეგ რომ გაეგო, მართლა მომკლავდა! ჩემს ბიჭს უნივერსიტეტში გადასახადი ჰქონდა შესატანი და ბანკში გამაგზავნეს.
- კაზინოსკენ გაუხვიე?! - წაეშველა.
- ჰო.
სარანგიძეს ცივად გაეღიმა, უცებ მარჯვენა მოწყვეტით მოიქნია და მამაკაცს სახეში ხეთქა! გატეხილი ცხვირიდან სისხლმა იფეთქა.
- აააჰჰჰ! - დაიყმუვლა სულგამწარებულმა - უხ, შენი!! გიჩივლებ!
- განცხადება მილენა სარანგიძეზე დაწერე, !
ფეხზე წამოიჭრა. მამაკაცი მოიბუზა. ავალიანიც კი, წამოიწია, ეგონა კიდევ უნდა შემოსცხოსო, მაგრამ ჟურნალისტმა ზურგი აქცია ორივეს და კარი გაიჯახუნა. ახურებულ სახეზე გრილი ნიავი ეამა. დილა საზიზღრად დაიწყო! ზედმეტად იყო გაღიზიანებული. მოაჯირს ჩამოეყრდნო. მკვეთრმა მოძრაობამ უკვალოდ არ ჩაუარა. მხარმა მტკივნეულად შეახსენა თავი.
- ფორმა დაგიკარგავს, დეტექტივო...
ავალიანი ქალს გვერდით ამოუდგა. სიგარეტი ამოიღო, ბაგეებში მოიქცია და მოუკიდა.
- ადრეც ასე ლეწავდი ხალხს? - ძლიერად მოქაჩა. აბოლებულ ბაგეებს ცბიერი ღიმილი დასთამაშებდათ - ისე, ცოლი მადლობას კი გეტყოდა!
- დეტექტივი აღარ ვარ და თავს უხერხულადაც არ ვგრძნობ. ღირსი იყო! დამპალი ღორი! შვილის სწავლის ფული, როგორ წააგო?!
- მილენა, ჩვენი მოვალეობა კრიმინალების დაჭერაა. ცხვირ-პირის მტვრევის უფლება არ გვაქვს!
- ემოციების კონტროლი რთულია.
- მყარი ფსიქიკა და ძლიერი ნერვები, ჩვენი პროფესიის ნაწილია.
ეშმაკურად მისჩერებოდა ქალს. მომხდარი აშკარად ამხიარულებდა.
- როგორ გამოგდის?
- შენზე უკეთ, ფაქტია! - თვალი ჩაუკრა და ისევ გაიცინა - შენზე ბევრი მსმენია. ადრე შეუდარებელი იყავი. ვერ ვიჯერებ, რომ დანაშაულის შეგრძნებამ ასე აგრია!
მამაკაცს, ნახევრად ჩამწვარი ღერი თითებიდან ააცალა და მძიმედ მოქაჩა. ტუჩი მოიკვნიტა და იტალიურ ეზოს თვალი მოავლო.
- იმ იდიოტს, მისამართი გამოართვი! - დაილაპარაკა ბოლოს - შიგნით, რომ შევიდე თავს ვერ მოვთოკავ და ისევ შემოვცხებ!...


******
მტირალა შემოდგომას სოფლის გზები აეტალახებინა. დაცხავებული ოდები და ნაკელით მოსვრილი ბოსლები, კადრში ერთმანეთს ცვლიდნენ. თივით მობალახე ძროხები ზანტად იქნევდნენ ყბებს. ქათმები, ჭიაყელების პოვნის იმედით, მიწაში იქექებოდნენ. ბინდდებოდა. გრილი სიო ხიდან ხეზე დაიძურწებოდა, თან დასდევდნენ წვიმის წვრილი წვეთებიც. ავალიანმა მანქანა შეაჩერა.
- მგონი, მოვედით...
ღობემორღვეულ ეზოს ნახევრად ჩამონგრეული ოდა და ფარდული „ამშვენებდა“. უბნის ბავშვებს, უბინადრო სახლისთვის, ფანჯრები ჩაელეწათ. ავისმომასწავებლად გამოიყურებოდნენ გამოღამებული, უმინებო ღრმულები.
- მეეჭვება აქ ვინმე ცხოვრობდეს. - მილენამ ეჭვით გახედა კარ-მიდამოს.
- შევამოწმოთ.
მანქანიდან გადმოვიდნენ. ირგვლივ კაცი-შვილი არ ჭაჭანებდა. ასეთი უსულო სოფელი, ჯერ არ ენახათ. სად გაქრა ყველა?!
- თავი „კროატონში“ მგონია! - ხუმრობა სცადა დეტექტივმა.
- „როანოკი“.
- რა?
- ეგ, ლეგენდა „როანოკზეა“. ამერიკის დაკარგულ კოლონიაზე, სადაც ერთ დღეს ცივილიზაცია უბრალოდ გაუჩინარდა. სამთავრობო ძალებმა ერთ-ერთ სახლზე წარწერა იპოვეს: „CROATOAN”. მკვლევარები ფიქრობდნენ, რომ სოფელს ინდიელთა ტომი, კროატონი, დაესხა თავს. შამანებმა ჰიპნოზი გაუკეთეს კოლონიის მოსახლეობას და სანაპირო წ....ბში ჩასვლა აიძულესო...
- არსებობს რაიმე, რაზეც დასაბუთებული პასუხი არ გაქვს?
გაეცინა გაღიზიანებულს და ფარანი მოიმარჯვა. უკვე ბნელოდა.
- გააჩნია სფეროს. მისტიკასა და კრიმინალში ძლიერი ვარ! - თვალი ჩაუკრა.
- გეტყობა!... მაინც სად გაქრა ხალხი? - უსიამოვნოდ შეიშმუშნა.
მილენამ ტუჩი მოიკვნიტა - ამხიარულებდა მამაკაცის გამომეტყველება „რატომ ფეხები არ მომტყდა აქ მოსვლისთვის“ და პირველმა გააბიჯა სახლისკენ - „შენ, ჰორორს არ გასაკარებელო კაცო!“ ღიმილით. რამდენჯერმე დაიძახეს - მასპინძელოო! არავინ რომ არ გამოხედა ატალახებულ ეზოში შეაბიჯეს.
ანჯამებიდან ამოვარდნილი კარი, ნახევრად ღია დაეგდოთ. ნიავს აყოლილი, სუსტად ჭრიალებდა. ავალიანი არ იმჩნევდა და ერთი სული ჰქონდა იქაურობას მალე გასცლოდა!
მილენამ ფანარი მოიმარჯვა და პირველმა შეაბიჯა შიგნით. დაძაბული დეტექტივი უკან მიჰყვა. კედლები ჩაობებულიყო. ყველა კუთხეს ობობის ქსელი მოსდებოდა. უქვეშაგებო საწოლები დაჟანგულიყო. ნახევრად დაშლილი მაგიდა, ფეხდაღრეჯილი სკამებით, საწყლად იზნიქებოდა მისაღებში. ჩრჩილისგან შეჭმულ სავარძლებს სქელი მტვერი დასდებოდათ. - სახლი, სიცარიელისა და მარტოობის სუნად ყარდა!
- მოსე... - ანთებული ფანარი სახლს მოატარა - აქ წლებია არავინ ყოფილა.
ქალმა კონსერვის ცარიელ ქილას ფეხი წაჰკრა. დამფრთხალმა ტარაკანამ სამყოფელი მიატოვა და ფაცხაფუცხით მიიმალა ბნელში. სარანგიძეს გააჟრჟოლა - ობობები და ტარაკნები ჭირის დღესავით სძაგდა!
- აქ, რომ ფეხზე რამემ გადამირბინოს გულიც წამივა! - ცივად დაიხია უკან - ფარდულს შევამოწმებ...
გარეთ გამოვიდა და ბილიკს გაუყვა. გზადაგზა ანთებულ ფანარს ეზოს ატარებდა. არაფერი უცნაური არ შეუმჩნევია, სანამ...
- მოსე!
- ბატონო!
- მოდი...
- რა იყო?
- შეხედე...
ფარდულის შესასვლელთან ორი ადამიანის ფეხის ნაკვალევი მოჩანდა. დაიხარა და მიწას მსუბუქად შეეხო.
- შუადღეს იწვიმა. მიწამ გამოშრობა ვერ მოასწრო. ჯერ კიდევ ნამიანია. ნაკვალევი ახალია!
- უკან დაიხიე!
იარაღი ამოიღო, დამცველი მოხსნა და ფარდულის კარი გამოაღო. მრუმე სიბნელემ ავისმომასწავებლად დააღო პირი. ცხვირში საზიზღარი სუნი ეცათ. ფანარის წყვილი სინათლე ფარდულის შესწავლას შეუდგა. ფიცრული სავსე იყო თივითა და დაჟანგული, გამოუსადეგარი სამეურნო ნივთებით. ჭერში დაკიდებული ურმის ჯაჭვები უსიამოვნოდ ხვდებოდნენ თვალს.
- სუნს შენც გრძნობ? - ავალიანს ტუჩები ზიზღით მოეღრიცა.
- რაღაც მოკვდა!
- ენოტი?
- აქ, რა ჯანდაბა უნდათ ენოტებს?!...
შუქი ფარდულის კუთხეში მოფუთფუთე ვირთხებს დაეცათ. შეშინებულები წრიპინით დაიფანტნენ! ქალს ზიზღით გააჟრჟოლა. ყველაფერს აიტანდა, ბინძური მღრნელებისა და ბანჯგვლიანი რვაფეხა არსებების გარდა!
- მოსე... ძალიან ბევრი ვირთხაა!
- სოფლის ფარდულში ხარ, ბებიაშენის სარდაფში კი არა!
ისევ უადგილო ხუმრობა სცადა, სიტუაციით ნერვებდაჭიმულმა სვანმა.
- ვირთხები სისხლის სუნზე მოდიან, იდიოტო! - შეუბღვირა.
- ესეც მეცნიერული ფაქტია, ვირთხებზე?! - ტუჩზე იკბინა, რომ არ გასცინებოდა.
- დადასტურებული!
- მილენა...
- ჰო.
ხმა რომ არ გასცა, პირალესილი ცელის თვალიერებას თავი ანება და შებრუნდა. დეტექტივი ძველისძველ მაცივართან გაშეშებულიყო. ჭუჭყიანს, უცნაური, ყავისფერი მასა გვერდებზე გაგლესოდა. ასეთი რამ მხოლოდ საშინელებათა ფილმებში ჰქონდა ნანახი. სხეულში სიცივემ დაუარა.
- რას უცდი?! გგონია მე ავხდი?! - დამფრთხალმა უკან დაიხია.
- ვგიჟდები ჩემს სამსახურზე! - წაიბურდღუნა გაფითრებულმა - ამის დედაც! ოღონდაც, იქიდან რამე არ ამოხტეს!
გაუბედავად გადადგა ერთი ნაბიჯი და თავსახური ჭრიალით ახადა. ფუ, შენიო! - დაზაფრულმა ცხვირ-პირზე მკლავი აიფარა და თვალდახუჭულმა ზურგი აქცია საზიზღარ სურათს. კუჭმა სახიფათოდ უბიძგა, ცოტაც და გული აერეოდა.
მაცივარში დასახიჩრებული სხეული ეგდო. თვალები ღიად დარჩენოდა. გაფატრულს გულ-მკერდი საზიზღრად მოუჩანდა. მუცლიდან ამოჩრილ ნაწლავს ბუზი აჯდა. სისხლის მოზრდილ გუბეში იწვა და ისე ყარდა ჭკუიდან შეიშლებოდა კაცი!
ქალს მსგავსი რამ თავის დღეში არ ენახა! ძრწოლამ აიტანა - დაჯერება უჭირდა, რომ ეს ადამიანის ნამოქმედარი იყო და ეს „ადამიანი“ ხალხში თავისუფლად დააბიჯებდა!!! ოდნავ უკან დაიხია და მიწურ იატაკს ფანარი მოატარა. ახლაღა შეამჩნია, თივის ნარჩენებს სისხლი შერჩენოდათ. დანარჩენი კი, ნიადაგს გაჟღენთოდა. აი, თურმე რატომ იყო მიწა სველი!
- აქვე გაუფატრავს! - წაიჩურჩულა მზერაგაყინულმა. ავალიანმა თავი ვერ შეიკავა და კართანვე აღებინა...



******
- სად არის, ის პროზექტურას არ გასაკარებელი?
- ფარდულში!
- ცოფზე აცრილი ხარ? - ინტერესით შეავლო თვალი ბიჭს.
- რა? - პირი დააღო რიგითმა ოფიცერმა.
- სერიოზულად გეკითხები. - შუკვანმა, საქმიანად ჩაილაგა ჯიბეში ხელები.
- ერთხელ ძაღლმა მიკბინა და ცოფის საწინააღმდეგო შრატი გამიკეთეს. ითვლება? - ქერას შიშით დაუმრგვალდა თვალები.
- დამაკმაყოფილებელია. სულ არარაობას სჯობს! - მხარზე წაუტყაპუნა გასამხნევებლად - სანამ თაბაგარს შეატყობინებთ, ვეტერინარულ კონტროლში დარეკეთ. შეურაცხადი ხელმძღვანელისთვის ალიკაპი და ტრანკვილიზატორის ცხენის დოზა შეამზადონ. ლემურის თვალებით ნუ მიყურებ, მერე არ თქვათ, რომ არ გაგაფრთხილეთ!
შუკვანმა, დაბნეულ პოლიციელს, თვალი ჩაუკრა და სიტუაციისთვის შეუფერებელი უდარდელობით, შეალაჯა ფარდულში.
- აბა, ვის დააჯდა სიკვდილის ბუზი? კიარადა, როტვეილერი პეპელა?!
ექსპერტ-კრიმინალისტმა ფხუკუნის დასაფარად ჩაახველა და სწრაფად აამუშავა ფოტოაპარატი.
- გარეთ ვიქნები! - ავალიანმა ახალმოსულს გვერდი აუქცია.
- მეც გამიხარდა, შენი ნახვა, ფუფალა! - ირონიული ღიმილით გააცილა თანამშრომელი და მილენას მიუბრუნდა - მისი აქ ყოფნა ბუნებრივია, მკვდრების კოლექციონერია, მაგრამ ჭორების შემგროვებელს, აქ რა გესაქმება?!
- ერთხელ მაინც მოიქეცი, ადამიანურად! - შეუბღვირა აღშფოთებულმა.
- ფუჰ! როგორ ყარს!
ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი, ლაბადის ფრიალით მიუახლოვდა მაცივარს და შიგ ინტერესით ჩაიჭყიტა. მთლად ასეთ სურათსაც არ ელოდა - სახე დაეღმიჯა.
- ტფუუჰ, რას ჰგავს, „მონარქი“ კიარა ჯეკი მფატრავია, უაითჩეპელის ქუჩებიდან! არა, რა უბედური ფანტაზიის მქონეა ტიპი, ხვდები?! ეგ თუ „ქათმებში“ არ ჩავსვა, მე ვიყო... - მუქარა ისე ბილწად დააბოლოვა, სარანგიძეს ტუჩები ზიზღით მოეღრიცა - მსხვერპლი?
- გოგი რეხვაძე, 45 წლის.
- მერედა იმ შობელძაღლს არავინ უთხრა, ბებერი ხორცი სამწვადედ არ გამოდგებაო?! ალბათ, გზაში მიხვდა! უჯიჯგნია და დაუგდია! ჯანდაბა, როგორ ყარს?! ვეჭვობ, გამყრელიძეს ერთი ბოთლი ეყოს.
გულწრფელად თანაუგრძნო მორგის ექიმს, რომელსაც გვამთან მუშაობის თავისებური სტილი ჰქონდა. გვერდით სასმელს მოიდგამდა (მხოლოდ ბრენდულ ნაწარმს კადრულობდა ვაჟბატონი), მაღალ ღმერთს მადლს დაულოცავდა, წასულ სულს გზას და გადაჰკრავდა ხოლმე.
იმდენად იყო შეჩვეული საკუთარ საქმეს, რომ დანაწევრებულ სხეულებზე რეაქცია არ ჰქონდა. ვერც იმ სიმყრალეს გრძნობდა ოთახში, რასაც შუკვანი ხშირად ღებინებამდე მიჰყავდა.
თუმცა, ლეგენდარულ გამყრელიძეს მაინც ჰქონდა ერთი სისუსტე, რომელსაც მისი მყარი ფსიქიკა ვერაფრით უძლებდა - „მონარქის“ ხელწერას შიშიდან უნებურ აღფრთოვანებამდე მიჰყავდა შერეკილი ექიმი, რაც გამოცლილი არყის ბოთლითა და საწერ მაგიდაზე პირქვედამფხობილი ხვრინვით სრულდებოდა.
- რა ჯანდაბა გინდოდა შენ, მკვლელობების განყოფილებაში?! - შეუბღვირა სარანგიძემ. - დატეულიყავი „ნარკატაში“, იქაურებს კარგად გაუგებდი.
- ბოლოს, ისეთ კატეგორიასთან მიწვდა მუშაობა, მეც არ მომინდეს „პარაშოკი“ მეთქი და ცდუნებას გამოვექეცი. რომ ვუფიქრდები, ისევ ნარკომანები მერჩია. მკვლელობების „სექციაში“ შერეკილები ხართ! მკვდართან რა გასახსენებელია, მაგრამ ერთხელ, უბნის სასტავმა რაღაც საზარლობა გაიჩხირა. სანამ უბნიდან განყოფილებაში მივათრიე, ნევერლენდში მამოგზაურა. გზაში მაგრად გავერთე. გული დამწყდა განყოფილებაში რომ მივედი, დისნეილენდშიც მოვასწრებდი გაკატავებას.
- რატომ, თავი პრინცი ეგონა და შენ მისი პრინცესა?
- არა, მე კონკია ვიყავი, ის კი ჩემი გოგრა... - მრავალმნიშვნელოვნად მოისვა ტუჩზე ცერი.
მილენამ თვალები გადაატრიალა. საკუთარ თავზე მოეშალა ნერვები. ახლა ამის დრო იყო?! გამოფხიზლდა და ყურადღება ისევ შემთხვევის ადგილზე გაამახვილა.
- ეზოში სისხლის კვალი არ ჩანს. - ინტერესით მიმოიხედა - მკვლელობა აქ მოხდა! მსხვერპლმა წინააღმდეგობა გაუწია. მხარსა და ბარძაყშია დაჭრილი. ის კი, როგორც წესი, გულ-მკერდის არეში აყენებს დარტყმას! ერთი რამ მაფიქრებს...
- მაინც? - შუკვანიც დასერიოზულდა.
- კოპირაიტერებს არანაკლები პედანტიზმი ახასიათებთ. მაქსიმალურად ცდილობენ ხელწერას მიბაძონ. გვამს შეხედე... - თავით ანიშნა - აზელილ მასადაა ქცეული. ეს ზღვარგადასული მრისხანების შედეგია და არა მკვლელობით მიღებული სიამოვნების. რაღაც შეიცვალა... მაგრამ რა?
- ხვდები, რომ მანიაკივით ფიქრობ? - შუკვანმა წარბები აზიდა.
- მეორე უცნაურობა... - უკან შებრუნდა - სახლი დავათვალიერეთ. ყველაფერს მტვრის სქელი ფენა ედო. რეხვაძე შიგნით არც შესულა. - ჩაფიქრებულმა ფარდულს მოატარა მზერა - რატომ? რისთვის მოვიდა? ნაფეხურებს სახლამდე არც მივყავართ. ფარდულში რა ესაქმებოდა?
- აქ, საინტერესო არაფერია.
- უნდა იყოს! - ფანარი მოიმარჯვა - აქ რაღაცისთვის მოვიდა. გარეთ მანქანა არ დგას. ფეხით არ გამოივლიდა ამხელა გზას. თან ვიღაც ახლდა!
- ტრასოლოგებს გამოვიძახებ!
- მოსვლისას სხვა მანქანის კვალი არ შემინიშნავს. ალბათ მოშორებით ელოდნენ.
- თუ მართალი ხარ და მას ვიღაც ახლდა...
- საკითხავია, თავდამსხმელია, თუ მოწმე? - დააბოლოვა და ფანარი ფარდულის კუთხეს მიანათა - რისთვისაც არ უნდა მოსულიყო... დავაგვიანეთ!
რამდენიმე ნაბიჯი გადადგა და უცნაური ფორმის ღრმულს ინტერესით დააცქერდა. დეტალებზე დაკვირვების უნარი რომ არა, ვერც შენიშნავდით, რომ ვიღაცამ, რაღაც ამოთხარა.
- სამი კაცის ალბათობა მეეჭვება, - წყვილმა ერთმანეთს გადახედა - თანმხლები თავდამსხმელია!
იმედგაცრუებულმა რედაქტორმა თავი გააქნია. პირი იბრუნა და ფარდულიდან გავიდა. ფილტვებს „სუფთა“ ჰაერი ეამათ. გვამი ისე ყარდა, ნაკელის აქოთებულ სუნს, ვეღარც კი გრძნობდა.
- მაინც არ მიპასუხე. - შუკვანი გვერდით ამოუდგა - აქ, რა გესაქმებათ შენ და ავალიანს?!
მილენა არ უსმენდა. გასუსული სოფელს ყურს უგდებდა. სასწრაფო და საპატრულო მანქანების სირენებმაც ვერ მიიქცია მობინადრეების ყურადღება. გარეთ არავინ გამოსულა. რამდენიმე მოხუცმა გამოიჭყიტა ფარდიდან და მალევე მიიმალნენ - რა სჭირდათ აქაურებს?!
დასახლება ჟრუანტელს ჰგვრიდა ქალს. შებრუნება დააპირა, რომ გამორღვეული ღობის კუთხეში ლანდს შეასწრო თვალი. უცნობი მიხვდა, რომ შენიშნეს და გაიქცა.
- მოიცა! - დაედევნა.
გულაძგერებულმა ორღობე გაირბინა და მომცრო სილუეტს, ფანჩატურთან წამოეწია.
- გაჩერდი! ნუ გეშინია, არაფერს გავნებ!
უკან წამოწეულ შუკვანს თითით ანიშნა - ჩუმადო და ბავშვისკენ, ერთი ნაბიჯი ფრთხილად გადადგა.
- არ გაიქცე...- დაუყვავა - მხოლოდ რამდენიმე კითხვას დაგისვამ, კარგი?
ზურგშექცევით მდგარი გაუბედავად მოტრიალდა. პატარა, შავტუხა ბიჭს სახეც და ტანსაცმელიც მიწით მოსვროდა. შეშინებულს, გაფშეკილი ხის ტოტი ჩაებღუჯა. უმნიშვნელო მოძრაობაზეც კი, ფრთხებოდა.
- გამარჯობა... - თბილად გაუღიმა - მე, მილენა მქვია. ეს, ჩემი მეგობარია, კიტა. შენ რა გქვია?
- ბებიამ მითხრა უცნობებს არ ესაუბროო! - დაბღვერილმა უნდობლად დაიხია უკან.
- ბებია მართალია, მაგრამ ჩვენ პოლიციელები ვართ. არაფერს დაგიშავებთ.
- იქ მკვდარია? „ოლაჰმა“ შეჭამა?
- ვინ?
- „ოლაჰი“... სოფლის ავი სულია! ბებიამ მითხრა, საღამოობით ორღობეში დაძრწის და თუ ვინმეს წააწყდება, ჭამსო! ისიც შეჭამა, ხომ ასეა?
წყვილმა ერთმანეთს გადახედა. შუკვანს სახეზე ეწერა - ბებია ცოტა აფრენსო! როგორ შეიძლება, ბავშვის ასეთი სისულელეებით დაშინება?!
- აქ, რატომ ხარ, თუ ბებია გარეთ გამოსვლას გიკრძალავს?
- ჩემი ძაღლი, დაიკარგა! - ტუჩი საწყლად აებურცა - ვეძებდი და შემომაღამდა. „ოლაჰმა“ თუ იპოვა, მასაც შეჭამს! ბიბი უნდა ვიპოვო! ის, ჩემი ერთადერთი მეგობარია!
სატირლად გამზადებული თვალები მუჭით მოისრისა. ქალს გული მოეწურა.
- პატარავ, მეზობელს იცნობდი?
- კი.
- დაინახე როგორ მოვიდა?
- არ ვიცი, ის იყო, თუ არა. მხოლოდ ერთი კაცი შევამჩნიე.
- მომიყევი, რაც ნახე.
- შავებში იყო გახვეული და შავი ქუდი ეხურა. იმ ძიას მსგავი პალტო ეცვა. - შუკვანისკენ გაიშვირა თითი. - ფარდულში შევიდა.
- შემდეგ? - დაიძაბა.
- ჩვენთან უცხოები იშვიათად ჩნდებიან და დამაინტერესდა. სახლთან ახლოს, ბუჩქებში დავიმალე და უცებ, ყვირილი მომესმა. გაქცევა მინდოდა, მაგრამ შემეშინდა.
შუკვანი რაღაცას ჯღაბნიდა ბლოკნოტში.
- შეგიძლია აღმიწერო, როგორ გამოიყურებოდა?
მხრები აიჩეჩა.
- თუ დამეხმარები, დავიჭერთ და დავსჯით! დაეხმარები პოლიციას?
თვალი ჩაუკრა. შუკვანმა ტუჩი მოიკვნიტა - ჟურნალისტის „შებმის“ ხერხი ართობდა. ბიჭუნა ხის ტოტს აწვალებდა. ბოლოს თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია.
- ნებისმიერი დეტალი მითხარი, რაც გახსენდება. - გასამხნევებლად თბილად გაუღიმა.
- დიდი ცხვირი ჰქონდა!
დეტექტივმა ჩაიფხუკუნა და სანამ მილენა მწარედ უჩქმეტდა, გვერდით გახტა.
- კიდევ?
- ბნელოდა, სახე ნორმალურად ვერ გავარჩიე. რაც მახსოვდა, გითხარით.
- კარგი. - იმედგაცრუებული წელში გასწორდა - ახლოს ცხოვრობ? ხომ არ მიგაცილო?
- არა. აქვე ვარ.
კარგიო - თავი დაუქნია და შუკვანს მიუბრუნდა. რას ჯღაბნისო?! - ბლოკნოტი წაართვა და ჩახედა. ხაზებზე შემხტარი კაცუნა, ოვალური თავითა და დიდი ცხვირით, ფურცლიდან ამაყად იმზირებოდა.
- ნამდვილი ხელოვანი ხარ! - ჩაიფრუტუნა და ბლოკნოტი უკან გადაუგდო - შენი ასლია, ვან გოგ!
- გონებაში უკეთ დავხატე! - გაიკრიჭა.
- მჯერა! შენი „ფოტორობოტის“ გადამკიდე, დამნაშავეს ღვთის განსაცდელი ელის! თაბაგარმა შენი ხატვის ნიჭის შესახებ იცის, თუ სიურპრიზად უტოვებ?
- ცხვირი დიდი აქვსო, ლაწირაკმა! - გააპროტესტა შეურაცხყოფილმა.
- დიდიო და არა კიტრიო!
- რა მნიშვნელობა აქვს?!
- უკაცრავად...
ცხვირგამურული ბავშვი უკან მობრუნდა.
- რა იყო, პატარავ?
- რაღაც გამახსენდა. ის კაცი, ცოტა ბებერი იყო და კოჭლობდა...
სვანმა წარბი შეიკრა. ერთი წუთითო - ტელეფონი ჯიბიდან ამოიღო, რამდენჯერმე თითი გაუსვა ეკრანს და ბავშვს უჩვენა.
- ის არის?
ბიჭუნა ფოტოს დააკვირდა და დამრგვალებული თვალებით დეტექტივს ახედა.
- ასე, თუ გააკეთებს - მკლავი ცხვირზე აიფარა - მაშინ, ჰგავს!
მამაკაცი წელში გასწორდა, დოინჯი შემოირტყა და ყბამოღრეცილმა მზერა მილენაზე გადაიტანა...



******
შუა ღამეს კარგა ხნის გადაცილებული იყო. თბილისში ბრუნდებოდნენ. ავალიანი, ფიქრებს მისცემოდა. რაც სოფელი დატოვეს, ხმა არ გაუღია. ცალი ხელი საჭეზე ედო, მეორით სიგარეტს ექაჩებოდა ნერვიულად. აშკარად რაღაც აწუხებდა.
- შუკვანს ეთანხმები? - მდუმარება დაარღვია მილენამ.
ბავშვმა ფოტოზე გივი ჭკადუა ამოიცნო - „მონარქის“ საქმის ყოფილი გამომძიებელი. დეტალების დაზუსტებამდე სამეულმა, უსიამოვნო სიახლის საიდუმლოდ შენახვა გადაწყვიტა.
- მილენა, ბნელოდა. ბავშვს სიტყვაზე ვერ ვენდობით. თუმცა, ეს არ ნიშნავს, რომ გამოძიებად არ ღირს. უბრალოდ, ჭკადუას მანიაკური მიდრეკილებების არ მწამს.
- მასთან ერთად წლები ვმუშაობდი. - საფეთქელი დაიზილა - ვერ ვუშვებ, იმ საზარელ ფაქტს, რომ ასეთი რამ გამომეპარა! უბრალოდ შეუძლებელია, გივი ამას ვერ ჩაიდენდა!
- გეწაძის მკვლელობის შემდეგ, ყველა თქვენგანის წარსული მოვჩხრიკე. - დამნაშავესავით გამოხედა - მაპატიე, ეს ჩემი სამუშაოა.
- განაგრძე.
- დედა მასწავლებელი ჰყავდა. მამა ლექტორი. დედისერთა იყო და თავს ევლებოდნენ. კარგად სწავლობდა - სკოლა მედალზე დაამთავრა, უნივერსიტეტი უმაღლეს ქულებზე. პირადში არ გაუმართლა. ცოლი არ ჰყვარებია. ერთი წლის შემდეგ, შვილი ეყოლათ, ფსიქოლოგიური პრობლემებით. გენეტიკა არაფერ შუაშია. ალბათ, ბევრს ჩხუბობდნენ. ორსული ქალის ნერვიულობა არ შეიძლება, ნაყოფს აზიანებს. თორემ ქმრების უმრავლესობა, ხალისით სულაც არ დარბის მარკეტში, გამთენიის ხუთი საათისას.
ისე ჩაუღიმა, აშკარა იყო - ოჯახის კაცის ამპლუაში, თავი ვერ წარმოედგინა.
- შენც იძულებით ივლი? - გვერდულად გახედა.
- მე, სამსახურებრივ გამოძახებაზე სირბილს ვარ მიჩვეული და არა ორსული ქალის კაპრიზებზე. - სავსე ბაგეები უხერხულად მოღრიცა - სიმართლე გითხრა, ამაზე არც მიფიქრია.
- პასუხი, გრძნობების გარეშე. - სარანგიძეს გაეცინა. - პროფესიამ, დროსა და ცხოვრებასთან ერთად, სულიც მოგპარა, მოსე.
- პასუხისმგებლობა დიდი გვაქვს. ტვირთიც შესაბამისად. საერთოდ არ მგონია, რომ ჩვენნაირებს პირადი ცხოვრება გამოსდით. ვინ გაუძლებს გამუდმებულ ზუზუნს ტელეფონზე, რომელმაც არც დღე იცის და არც ღამე? რამდენჯერ გაგიღიმებს ქალი, ყოველი მეორე შეკრებიდან, გამოქცევა რომ მოგიწევს? სადამდე შეძლებ ოჯახის წევრად დარჩენას, როცა მისი ცხოვრების ნაწილი პრაქტიკულად არ ხარ? სიყვარულსა და გაგებაზე საუბარს, ნუ დამიწყებ. ადამიანს, ერთ დღეს, მაინც ყელში ამოსდის ყველაფერი.
- ალბათ, მართალი ხარ.
მზერა სადღაც შორს, ჰორიზონტს მიღმა, ჩაეკარგა. სულში სიმძიმე იგრძნო. დეტექტივმა ინტერესით გამოხედა.
- მოდი, გულწრფელად მითხარი... სინამდვილეში, რატომ მიატოვე სამსახური?
ტუჩი მოიკვნიტა. მეგობრებისთვისაც კი, არ გაუმხელია სიმართლე. ემძიმებოდა, თუ რცხვენოდა? ღაწვები შეეფაკლა.
- პირადში ვიჭრები? - მარტივად მიუხვდა - არ მინდოდა უტაქტოდ გამომსვლოდა.
- სამსახურზე ბევრად მეტს გამოვემშვიდობე, მოსე. პირველ რიგში საკუთარ თავს...
- ამდენად ძვირფასია შენთვის? - ჩაეღიმა.
- ძვირფასია?
- გიყურებ და ვატყობ, რომ არაფერი შეცვლილა.
ავალიანის სიტყვები გულზე მოხვდა. თავად იცოდა, რომ ასე იყო, მაგრამ სხვისგან იგივეს მოსმენამ ჭრილობა განუახლა.
- ოდესმე გყვარებია?
ტუჩებს საჩვენებელი თითი მოატარა. პასუხის გაცემას არ ჩქარობდა. როგორც ჩანს, მილენა ერთადერთი არ იყო, ვისაც ამ თეამზე საუბარი უჭირდა.
- კი.
- გასაგებია. - ჩაძიება ეუხერხულა - მრცხვენია იმის აღიარების, რომ ასე გამტეხა.
- შენ გაიქეცი, მე კი, პირიქით. სამსახურს შევაფარე თავი.
ჟურნალისტს ცნობისმოყვრეობამ სძლია:
- შეიძლება გკითხო?...
- დაიღუპა. - მოკლედ მოუჭრა.
სალონში მძიმე სიჩუმე ჩამოწვა. ინანა - ნეტავ, არაფერი მეკითხაო. როგორც არ უნდა გიჭირდეს ადამიანს ყველაფრის გამოსწორებაა შესაძლებელი. ყველაფერს ეშველება, სიკვდილის გარდა!
- მაპატიე.
- არსებობს თემა, რომელზეც არავისთან ვსაუბრობთ. თუმცა, ხანდახან გამონაკლისი საჭიროა.
- ეს ის გამონაკლისი შემთხვევაა? - პასუხის მოლოდინში, დაძაბული გაინაბა.
დეტექტივმა სიჩქარეს უკლო და მანქანა გზიდან გადაიყვანა. ძრავი დაადუმა და თვალდახუჭული სავარძელზე გადაწვა. საქარე მინას წვიმის წვეთები დაეცა.
- მოსე...
- ყოველ დილას, სარკეში, თავს ვატყუებ, რომ ყველაფერი რიგზეა. - სავსე ბაგეებს ჩურჩულით დასცდათ ბგერები - ვდგები, ვიცვამ, იარაღს ვიღებ და სამსახურში მივდივარ. მკვლელობა, ძარცვა, ქურდობა, ყაჩაღობა! ეს, ჩემი ყოველდღიურობაა და მაინც, რამდენი სიცოცხლეც არ უნდა ვიხსნა, ატკივებულ სინდისს ვერაფრით ვმკურნალობ. ეს რაღაც, შიგნით, არ ყუჩდება, მილენა!
ავალიანი შეცვლილიყო - მუდამ უდრეკს, ბზარები გასჩენოდა. გულჩათხრობილსა და იდუმალს, პირველად ჩამოეხსნა ნიღაბი.
- მის სიკვდილში, თავს იდანაშაულებ...
ეს არ ყოფილა კითხვა. როგორც ელი იტყოდა - ძაღლი ძაღლს სცნობსო.
- ვერ გავუგე... - თვალი აახილა. საფირონის სფეროები აბობოქრებულ ოკეანეს დამსგავსებოდნენ - ვერ მივუსწარი... დამაგვიანდა...
„მესამე თეფშის სინანულმა“ კიდევ ერთი იმსხვერპლა - კიდევ ერთს დააგვიანდა; კიდევ ერთი მისტიროდა წარსულს, რომელსაც აწმყოში ვეღარ დააბრუნებდა; კიდევ ერთმა გამოტოვა წამი, მთელი ცხოვრება სანანებლად რომ გაუხადა; კიდევ ერთი გლოვობდა ბნელ საიდუმლოს, რომელთან ცხოვრებაც, საუკუნო სასჯელად ექცა!
- მგონი, ამას ჩიხი ჰქვია...
მილენამ სიგარეტს მოუკიდა. ღრმა ნაფაზი დაარტყა და მეწყვილეს გაუწოდა. ავალიანმა ანთებული ღერი გამოართვა. გამომშრალ ბაგეებში მოიქცა და ძლიერად მოქაჩა. მამაკაცს, ღაწვზე ჩამოგორებული ეული ცრემლი, ქალის თხელმა თითებმა ნაზად მოსწმინდეს...
აღიარება, თუ აღსარება, დეტექტივო? წლების განმავლობაში, რთულად ნამარხი და ერთ ღამეში იოლად გამხელილი სიმართლე - დრო 02:17 წთ...



///ვერცხლისფერი///

თბილისი, თხუთმეტსართულიანი შენობის სახურავზე, 12:26 წთ, სავსე მთვარე - მე-16 დღე...

ვერცხლისფრად მობრდღვიალე, სავსე მთვარე რძისფერი ათინათით ეალერსებოდა მძინარე დედამიწას. როგორი სარკასტრულია, ღამით რომ უკეთ ჩანს ყველაფერი, ვიდრე მზის შუქზე...
- ეჭვგარეშეა, ნადირობს!
მოაჯირს დაყრდნობილი მძინარე ქალაქს გადმოჰყურებდა. მღელვარება ეტყობოდა მამაკაცს.
- ვერ ვხვდები... - წარბი შეიკრა მოსაუბრემ - რატომ აკეთებს ამას? რატომ, მაინც და მაინც, ისინი?
- მგონი, ჟურნალისტი ყველაფერს ხვდება.
ფილტრს ძლიერად მოქაჩა. ჩაფიქრებული გაუცნობიერებლად ეთამაშებოდა თითებს. შავოსანს დაძაბულობა მოეხსნა და გაეცინა.
- მოგხიბლა?
- ნუ, ბავშვობ! - შეუბღვირა - ჭკვიანი ქალია. ფაქტი აღვნიშნე უბრალოდ.
- ანუ, მოგხიბლა...
ცერად გახედა. არ უპასუხეს.
- სასიამოვნოდ გაოცებული ვარ.
- ვეღარ მოვიცდით. სარისკოა! - თემა შეცვალა.
- კარგი... დაიწყე. მეც მოგეშველები!
- შეხვდები?
შავოსანმა კაპიუშონი სახეზე ჩამოიფხატა, მამაკაცს ზურგი აქცია და გასასვლელს მიაშურა.
- ვიფიქრებ.
ჩაილაპარაკა ხმადაბლა და ალმაცერი ღიმილით, გასასვლელ კარს ხელი ჰკრა.


„ღვინისფერი“
******
მშვიდად მწოლიარე ჯეიმსი, გაბუტული მისჩერებოდა ქალს. ნაწყენი იყო, მის გარეშე რომ წავიდნენ სოფელში და ძიძად დევდარიანი მიუჩინეს. განა შეიძლება, ერთი კბენის გამო, ასე მწარედ დასჯა? არც უთრევია, როგორც სჩვეოდა ხოლმე. იმ, გასიებულ ხელმძღვანელს კბილი გაჰკრა უბრალოდ - უსინდისოები!
მილენამ მესამედ იცვალა გვერდი. თვალის მოხუჭვისას საზარელ კადრებს ხედავდა - დასახიჩრებულმა ცხედარმა არაფრით მიატოვა ქვეცნობიერი! გაღიზიანებული წამოჯდა. ტვინის ცენტრალური ნაწილი, რომელიც ადამიანის გრძნობებზეა პასუხისმგებელი - ფუტკრების სკას დამსგავსებოდა! დანისთან უნდა გაევლო, მაგრამ გვიან დაბრუნდა სახლში და გადაიფიქრა.
სიგარეტს დასწვდა, გამომშრალ ბაგეებში მოიქცია და მოუკიდა. სახე ხელებში ჩარგო. გონება მიმდევრობით იხსენებდა, მანამდე ყურადღების მიღმა დარჩენილ, წვრილმანებს - ყველაფერი საეჭვოდ ეჩვენებოდა! რეხვაძე, კახაძე და გეწაძე! საერთო სურათი შეიკრა. აქედან ორი მკვდარია. შურისძიებააო! - ეჭვიც არ ეპარებოდა, მაგრამ რა ჩაიდინა სამეულმა?
რამდენი რგოლით ბოლოვდება, ღრმად ჩამარხული, სისხლიანი ჯაჭვი?! კიდევ რამდენი გვამი ამოჰყვება თან, მიწიდან ამოთრეულს?! - აღელვებულს სიგარეტი ორ ნაფაზში ჩაეწვა.
კარზე სუსტი კაკუნი გაისმა. ჯეიმსმა თავი წამოჰყო და ყურები ცქვიტა. მილენამ მაჯის საათს დახედა - გამთენიის ხუთი ხდებოდა.
- ჯეიმს! - მკაცრად მიმართა ძაღლს - ფეხი არ მოიცვალო!
ცხოველმა, უკმაყოფილო გრუხუნით, დრუნჩი ბალიშის ქვეშ შემალა. ქალმა იარაღს წამოავლო ხელი და ოთახი ფეხაკრეფით გაირბინა. შუქი აანთო და სამზერეში გაიხედა. სადარბაზოში სინათლე ენთო, არავინ ჩანდა.
იარაღს დამცველი მოხსნა, გადატენა და საკეტი გადაატრიალა. კარი ფრთხილად გამოაღო. ნოხზე ყვითელი კონვერტი დახვდა, ნაცნობი ხელწერით „მილენა სარანგიძეს“.
გზავნილს ხელი წამოავლო. მოაჯირს გადაეყუდა და სადარბაზოს ჩახედა - ვინც არ უნდა ყოფილიყო უცნობი, უკვე წავიდა! პირველ სართულზე შუქი ჩაქრა.
სახლში შებრუნდა და კარი საიმედოდ გადაკეტა. სამუშაო მაგიდას მიუჯდა და დაძაბულმა კონვერტს თავი მოახია - მაგიდაზე რამდენიმე ფოტოსურათი და ძველი ფაილი გადმოცურდა.
გაოცებულს თვალი გაუფართოვდა - ორი ფოტო მკვლელობის სცენას ასახავდა. მესამეზე კი, მსხვერპლი იყო აღბეჭდილი, სანამ კახაძე შუბლს გაუხვრეტდა. ეს ხომ, სისეს პორთფელის მასალები იყო???
- აქ, საიდან გაჩნდი?!
აღელვებულმა, მანამდე უცნობ, ფაილს გადაავლო თვალი და გაშრა - კახაძის მიერ მოკლული, მსხვერპლი და სულა სავანელი, ელის მამა, თანამოსაკნეები ყოფილან!
- ჯეიმს! - ბეწვიანი ყრუ ბრაგვანით გამოვარდა ოთახიდან. ქალის წინ ხალისით დაერჭო და კუდი შეუთამაშა - გურანდა უნდა ვნახოთ!
ძაღლმა ყურები ცქვიტა...



******
- ჯეიმს, მანქანაში დამიცადე, კარგი? მალე დავბრუნდები. არ მოიწყინო, გემრიელ სასუსნავზე დაგპატიჟებ და მარტოობის წუთებს გამოვისყიდი.
ბეწვის გორგალს თავზე ხელი გადაუსვა და მანქანიდან გადავიდა. ტირიფის ხესთან, მაგიდას ქალები მისხდომოდნენ. მზესუმზირას შეექცეოდნენ და ხმადაბლა ჭორაობდნენ. ახალმოსულმა სწრაფად მიიქცია მათი ყურადღება. უცნობი ქალი თავიდან ფეხებამდე ყურადღებით შეათვალიერეს.
ნეტავ, მათ შორის თამროც, თუ იჯდა? - ენერგიული ქალი, ელის დღიურებიდან, გონებაში ჩარჩა. სიცილის დასაფარად ტუჩი მოიკვნიტა და სადარბაზოს მიაშურა.
კიბეს ნელა აუყვა. უცნაური შეგრძნება დაეუფლა - ოდესღაც ამ საფეხურებზე ელი დააბიჯებდა. აწმყოს დამწვარი ფურცელივით მოეტრუსა გვერდები - წარსულში ამოჰყო თავი. მძიმე ისტორიის ნაცნობ პერსონაჟებთან, რომელთა ცხოვრების, აქამდე მხოლოდ მაყურებელი იყო და არა მონაწილე. მომხდარი ტრაგედია უფრო რეალური გახდა და ამან შეაძრწუნა.
მეოთხე სართულს, რომ მიაღწია, შინდისფერ კართან შედგა. ღრმად ჩაისუნთქა და ზარი დარეკა. ყრუ ნაბიჯების ხმამ გული აუჩქარა. სულ ცოტაც და სახელური გადატრიალდა. თითქოს ყველაფერი ნელ კადრებში ხდებოდა. ზღურბლზე ლამაზი ქალი გამოჩნდა.
გრძელი, შავი კულულები მაღლა აეკეცა. სახეზე წვრილი, ძლივსშესამჩნევი, ნაოჭები მოუჩანდა. შავი ბრდღვიალა თვალებით, კოხტა პატარა ცხვირითა და ნიკაპზე ხალით სრულ კონტრასტს ქმნიდა, ფანტაზიაში წარმოსახულ გურანდასთან. ორმოც წელზე მეტის იქნებოდა, თუმცა ოცდათორმეტ წელზე მეტს ვერ მისცემდით.
ნაზმა, ფარფატა სხეულმა, სუსტი მკლავებით, გული შეუღონა სარანგიძეს - მასზე ხელი როგორ უნდა აგეწია, ჯანსაღ ადამიანს?! მარცხენა არათითზე ვარდისფერი კვარცის ბეჭედი მოუჩანდა. მილენას სუსტად გაეღიმა - ყველაფრის მიუხედავად სიყვარულის მაინც სწამდა.
- დიახ? - მიმართა გურანდამ.
- გამარჯობა... - უცებ გამოერკვა - მე, მილენა სარანგიძე გახლავართ, ჟურნალისტი. შეგვიძლია ვისაუბროთ?
- რასთან დაკავშირებით? - ჟურნალისტის ხსენებაზე მოიღრუბლა.
- თქვენს გოგონაზე მსურს ორიოდე კითხვის დასმა...
გურანდას სახე ეცვალა. გაფითრდა. თვალებში ენით აუწერელი ტკივილი და ბრაზი ჩაუსახლდა. თითქოს მათრახი მოუქნიესო, მოიბუზა. მანამდე უხილავი ნაოჭები, ისე მკვეთრად დააჩნდა სახეზე, რამდენიმე წელი წამებში მოემატა ქალს. მილენამ ტუჩზე იკბინა.
- უკაცრავად! - წარმოთქვა ცივად - საუბარი არ მსურს. კარგად ბრძანდებოდეთ!
- ინტერვიუსთვის არ მოვსულვარ, გურანდა! - წამოიძახა სწრაფად, სანამ კარს ცხვირწინ მიუჯახუნებდნენ - აქ, თქვენი გოგონას სურვილით ვარ...
შედგა. დაიბნა. ნათქვამის გადახარშვა გაუჭირდა. ვერ მიხვდა რას გულისხმობდა უცნობი.
- ეს რას ნიშნავს?
- შიგნით ვისაუბროთ, ძალიან გთხოვთ. ეს მნიშვნელოვანია!
შეყოყმანდა. ბოლოს, მაინც გვერდით გადგა და სტუმარი შინ შეიპატიჟა.
- სამზარეულოში მობრძანდით. რას ინებებთ? ყავას? ჩაის?
- წყალი, თუ შეიძლება. გმადლობთ.
რედაქტორმა ლაბადა გაიხადა და მაგიდას მიუჯდა. სამზარეულოს თვალი მოავლო. გარემო საზარლად ნოსტალგიური ეჩვენებოდა. მოლოდინი გაუჩნდა, რომ ნებისმიერ წამს შეიძლებოდა ელი შემოსულიყო, ან სულა წასდგომოდა თავს და მისთვის ისევე წაეჭირა ყელში თითები, როგორც ლილის ახრჩობდა ერთ დროს - ეს ინციდენტი, სწორედ სამზარეულოში მოხდა.
ბინაში დამთრგუნველი აურა ტრიალებდა. იქნებ ეჩვენებოდა კიდეც, რადგან იცოდა რა საიდუმლოს ინახავდა სახლი. დაზუსტებით ვერ გეტყოდათ, მაგრამ თავი მძიმედ იგრძნო. ამ კედლებიდან ხშირად გადიოდა ქალის კივილისა და ტირილის ხმა, თუმცა დასახმარებლად არავინ მოდიოდა. ელი, დედასთან ერთად, მარტო იბრძოდა მოძალადე მამის წინააღმდეგ!
მასპინძელს ხელები შესამჩნევად უკანკალებდა. წყლით სავსე ჭიქა წინ დაუდგა ჟურნალისტს და გაუბედავად დაეშვა სკამზე.
- აბა... გისმენთ.
ნეტავ დევდარიანიც წამოეყვანა. ინანა, გურანდასთან მარტომ რომ მოისურვა საუბარი. ხმის ამოღება გაუჭირდა. იმდენი ძლივს მოახერდა, რომ მოკლედ უამბო დღიურზე. გურანდა დაძაბული უსმენდა. თხრობის დასასრულს, ელის დედამ თვალის კუთხე მალულად შეიწმინდა.
- არ ვიცოდი, დღიურს თუ წერდა.
- ვიცი, რომ ბევრს ვითხოვ, მაგრამ ყველაფერი დეტლურად უნდა მომიყვეთ!
- რა საჭიროა? რა აზრი აქვს?! - გაღიზიანდა.
- გურანდა, ქალაქში უცნაური მკვლელობები ხდება.
- ვიცი რაზეც საუბრობთ! - მზერა გაეყინა - ტელევიზიით ყველაფერი მოვისმინე!
- და?
- ცხოვრება შესაძლოა სასტიკია, მაგრამ სამართლიანიც! ადრე, თუ გვიან, ყველაფერი უკან გიბრუნდება ადამიანს, ცუდიც და კარგიც!
თბილი და კეთილი ქალი, რომელმაც მილენას კარი გაუღო - თვალის დახამხამებაში, ცივ და სასტიკ ქვრივად გარდაისახა! საერთოდ არ გამოხატავდა სინანულს, პირიქით! სახეზე ეწერა - რაც დაიმსახურეს, ის მიიღესო!
- გასაგებია, რომ გარდაცვლილები არ განაღვლებთ. არც გამტყუნებთ, მაგრამ შესაძლოა თქვენმა მონათხრობმა სხვა ქალების ცხოვრება უკეთესობისკენ შეცვალოს. ესეც სულერთია თქვენთვის? - გამომცდელად შეხედა.
- შესაძლებელია? - ხმა შეურბილდა.
- თქვენმა ჭრილობამ სხვისი, რომ განკურნოს? - გაეღიმა - კი, შესაძლებელია. დამეხმარეთ, რომ ელს უკანასკნელი სურვილი შევუსრულო!
ბოლო სიტყვები გულზე მოხვდა ქალს. მრავალი წლის სუსტად მბჟუტავი იმედი, უმოწყალოდ დაუსამარეს. თვალები აუცრემლდა. ნერწყვი ხმაურით ჩაყლაპა და ჟურნალისტს თვალი გაუსწორა.
- მასზე ისე ნუ საუბრობთ, თითქოს აღარ არის! ცოცხალია, ვიცი რომ ცოცხალია! უბრალოდ ვერ მიტანს. ვეჯავრები და ახლოს არ მეკარება.
- გურანდა...
- ასეა. ვიცი, რომ ასეა! - ცხელი ცრემლები გადმოსცვივდა - დაველოდები როდის მაპატიებს საავადმყოფოში გადატანილს. მამამისზე მეტი ზიანი დედამ მიაყენა. მე ყველაზე მეტად ვატკინე. მესმის ეს. ასე, რომ მოთმინებით ვიტან სასჯელს.
სარანგიძე გაოცებული მიაჩერდა ქალს, რომელსაც ყველაფრის მიუხედავად მზერა მტკიცე და ჯიუტი ჰქონდა. სასოწარკვეთილი თავს ასე იცავდა მწარე სიმართლისგან, რომლისთვის თვალის გასწორებაც წლების მიუხედავად მაინც ვერ შეძლო? ალბათ, სხვაგვარად რომ ეფიქრა ვერც გადაიტანდა. ცხადი იყო, გურანდამ მომხდარი ვერ აპატია თავს. მილენას იმაზე მძიმე სურათი დახვდა, ვიდრე მოელოდა.
- ძალიან ვწუხვარ, - სიტყვები იქამდე დასცდათ ბაგეებს, სანამ გაიაზრებდა უნდოდა თუ არა ამის თქმა - გულწრფელად ვწუხვარ, გურანდა.
სამარისებური მდუმარება ჩამოწვა. მასპინძელმა ცრემლიანი თვალები შეიწმინდა და საუბარი ხმადაბლა წამოიწყო.
- მაშინ ცუდი პერიოდი იდგა... - თითებით ხელსახოცს აწვალებდა - კრიმინალური დაჯგუფებები ხალხის ერთადერთი სარჩოს მიტაცებას ლამობდნენ. მოვაჭრეებს ობიექტზე აკითხავდნენ და ყოველთვიურ გადასახადს სთხოვდნენ - ფულისა და პროდუქტის სახით. ქურდები ვართ და თქვენი უსაფრთხოებისთვის წილში უნდა გაგვიყვანოთო. უარს ვერ შებედავდი, ყველაფერს წაგართმევდნენ, ან რამეს მოგწევდნენ. ხალხს ეშინოდა.
- ბიზნესი გქონდათ? - მორიდებით ჩაურთო.
- დიახ. მე და ჩემი მეუღლე სურსათის მარკეტს ვამუშავებდით. ბევრი ვიშრომეთ საიმისოდ, რომ ქალაქში პირველები ვყოფილიყავით. ვიყავით კიდეც! თუმცა, ჩვენი წარმატება, არც ქურდულ სამყაროს დარჩენია უყურადღებოდ. ორჯერ მოგვაკითხეს წილზე და სულამ ორჯერვე დაიფრინა - თქვენი „რამკები“ ფეხზე ! ჩემი მარკეტიდან, თეთრსაც ვერ გაიტანთო!
მილენას არ გამოჰპარვია, როგორ საუბრობდა გურანდა მეუღლეზე. საოცარია, მაგრამ ქალი იმ მამაკაცით ამაყობდა, რომელმაც სასიკვდილოდ გაიმეტა!
- ერთ დღეს, ისევ მოგვაკითხეს. მე, არ შევსწრებივარ, სულამ მიამბო. სამეულმა გარეთ იხმო ჩემი ქმარი და წილზე დაუწყეს საუბარი. სულამ ყური არ ათხოვა. იგივე პასუხი გასცა, რაც დანარჩენებს. ერთ-ერთი დაემუქრა, უარი ძვირად დაგიჯდება, ნუ გარისკავო! ჩემი მეუღლე პრინციპული, შეუპოვარი და საშინლად ამაყი კაცი გახლდათ. მუქარა არად ჩათვალა, თავიდან მომწყდითო! ზუსტად ერთ კვირაში კი, პროდუქტზე მიმავალს, გზაში თავს დაესხნენ. ფული წაართვეს და სიკვდილამდე სცემეს. სულამ თავდამსხმელებში სამეული ამოიცნო! ერთ-ერთმა მოსაკლავად ლოდი მოუღერა, მაგრამ მეწყვილემ ხელი შეუშალა, ტყეში დავაგოროთ თავისით მოკვდებაო. ასეც მოიქცნენ.
წყალი მოსვა. ნახშირივით შავი თვალები ბრაზითა და ზიზღით უელავდა.
- ხულოს ტყიდან სახლამდე, ფეხით იარა. ქმარი სახლში დამიბრუნდა, მილენა. თუმცა, მას, საერთო არაფერი ჰქონდა სულასთან. იმ დღიდან შეიცვალა ჩვენი ცხოვრება.
- გურანდა... პოლიციას არ მიმართეთ?
- სულამ ითაკილა, ქურდებს პოლიციაში ვუჩივლოო?! - ბგერებში მწარე ირონია გამოერია - ვერც შავებში გაარჩევდა საქმეს. თავადვე დააყაჩაღეს, არამზადებმა! იცოდა, რომ მძღოლი მოსყიდული ჰყავდათ და გაბოროტებულმა, ბენზინის კანისტრით, სახლში ააკითხა. ცოცხლად უნდა გამოგწვაო! მძღოლი დაფრთხა და პოლიციას მიმართა.
- მან იჩივლა?
- თვალის ასახვევად! - თავი დაუქნია - ოფიცრებს მოუყვა, გზად დაგვაყაჩაღეს და მთელი ფული წაგვართვეს. ის გიჟი კი, მე გადამეკიდა და მოკვლით მემუქრებაო. ჩემი ქმარი განყოფილებაში დაიბარეს და ქალაქის დატოვება მოსთხოვეს.
- და მომხდარზე ყურადღება არავინ გაამახვილა?!
- თავდამსხმელებს დიდი გავლენა ჰქონდათ ქალაქში. როგორც უკვე გითხარით, ქვეყანაში „ბნელოდა“! წყეული ოთხმოდაათიანები!
- შემდეგ?
- სამეულმა დაცინვა დაუწყო. ქალაქში რომ შეხვდებოდნენ, მასხრად იგდებდნენ - „მოყევი, აბა, როგორ გაგისინჯეს ო?!“ გაბოროტებულმა, გულში ბოღმა ჩაიდო და ცხოვრება ჯოჯოხეთად გვიქცია.
- რატომ არ განაცხადეთ, რომ თქვენზე ძალადობდნენ?
- არ განვაცხადე? - გაღიზიანებული ყალყზე შედგა. მილენა დაიბნა - საიდან მოიტანეთ?! განყოფილებაში ვიყავი! მოვუყევი, რაც ხდებოდა და მითხრეს ჩვენ ოჯახის საქმეში ვერ ჩავერევითო!
- ძალადობის ფაქტზე განაცხადეთ და გითხრეს, ოჯახის საქმეში ვერ ჩავერევითო? - ყურებს არ დაუჯერა.
- დიახ! - გამომწვევად გაუსწორა თვალი - რა მექნა? რომ გავცლოდი ყველას დაგვხოცავდა! ლიმონკას ჯიბით დაატარებდა. თავის მშობლებს ემუქრებოდა, ერთ ღამეს ჰაერში აგწევთ და ვერც გაიგებთ როგორ მოკვდითო! ფიქრობთ ხუმრობდა?!
მილენა ყურადღებით ჩააცქერდა თვალებში და ის კითხვა დაუსვა, რომელიც ყველაზე მეტად აინტერესებდა:
- გურანდა, გიყვარდათ თქვენი ქმარი?
- რომ არ მყვარებოდა ამდენს გავუძლებდი? - სუსტად გაეღიმა - ძალიან ბევრი გამოვიარეთ. ყველაფერი ნულიდან დავიწყეთ. რთული იყო, ხშირად გვესხმოდნენ თავს. მახსოვს, ერთხელ მთვრალები შემოგვეჭრნენ. სამნი იყვნენ. სულას აუშარდნენ და იჩხუბეს. ერთი წამითაც არ მიფიქრია, რომ ქალი ვიყავი. გამწარებულმა სახე დავუკაწრე! სულამ დრო იხელთა, თავი დაიხსნა და კონსერვის ქილები დაუშინა თავდამსხმელებს. შეგვეშვნენ და გაიქცნენ. ფრჩხილებში კანი შემრჩენოდა. სულას ტუჩი გაგლეჯოდა და ხელის ზურგით იწმენდდა სისხლს. შეშლილებივით აგვიტყდა სიცილი. მხოლოდ ორნი ვიყავით და მაინც გაგვქონდა თავი. როგორ ფიქრობთ, ვგავარ იმ ქალს, რომელიც მეუღლეს გასაჭირში მიატოვებდა?
- გურანდა... თქვენ ის გცემდათ! - ფრთხილად გახედა ქვემოდან.
- არ იყო სრულ ჭკუაზე! - გაჯიუტდა - ხანდახან თავის თავს ეკითხებოდა - ნეტავ, ასე რატომ ვარო?! ერთხელ, გონსმოსულმა მითხრა კიდეც, გამეცალე სანამ შეგიწირე! მე, აღარაფერი მეშველებაო! შემეძლო მისი მიტოვება? ორცეცხლშუა ვიყავი, მილენა. შეგიძლიათ გამკიცხოთ, მაგრამ არჩევანი არ მქონდა!
იოლია, ადამიანი განსაჯო, როცა არ იცი მის გულში რა ხდება. გურანდა სხვანაირი წარმოედგინა - სუსტ ქალად მიაჩნდა. მაგრამ სარანგიძე თვალებში უყურებდა მას და ხვდებოდა, რომ ცდებოდა. და მაინც, ახლა როცა საკუთარი ყურით უსმენდა ქვრივს, უკეთ იაზრებდა, რომ ელის ყოველი მცდელობა აზრზე მოეყვანა დედამისი - უშედეგო იყო.
- შეგიძლიათ იმ ღამის შესახებ მიამბოთ? - ფრთხილად შეაპარა - როგორ დაგჭრათ?
ბრაზი, ტკივილი, სევდა, მწუხარება - ცრემლად აუბრჭყვიალდათ ღამესავით შავ თვალებს. თითქოს წარსულში დაბრუნდა. მზერა ერთ წერტილს გაუშტერა და ხმადაბლა დაიწო თხრობა:
- სახლში გვიან დავბრუნდით. ბავშვები დედაჩემთან იყვნენ. გაღიზიანებული იყო. მიზეზს ეძებდა საჩხუბრად. მოვერიდე, მარტო ვიყავი და სიტუაციის გამწვავება არ მინდოდა. შუქი ჩაქვრა. სანთელს დავუწყე ძებნა, რომ ამენთო. მაშინ მომიხელთა და დანა მუცელში გამიყარა! მუხლი მომეკვეთა და დავეცი. ხელები ყელში წამიჭირა, რომ არ მეყვირა. - ნერწყვი ხმაურით ჩაყლაპა. თითებში მოქცეული ხელსახოცი ნაკუწებად ქცეულიყო - გავითიშე. გონს რომ მოვედი, სანთლით ხელში თავს მედგა. შეშინებული იყო. როგორ ხარო? - მკითხა. მივხვდი, რომ მომხდარი ვერც გაიაზრა. კარგად ვარ-მეთქი, ვუპასუხე. მატყუებო! შენ რომ რამე დაგემართოს, თავს მოვიკლავო!
ბნელში უმწეოდ მწოლიარე სისხლიანი გურანდა თვალწინ ისე ცხადად წარმოუდგა ტანზე ეკლებმა დააყარეს. შეაცია.
- დავამშვიდე, კარგად ვარ, ოღონდ აქედან წამიყვანე-მეთქი. დამიჯერა. ასე მოვხვდი მამიდამისთან. ტაქსის მძღოლს აჩქარებდა, სწრაფად იარეო. ქვა-ღორღიან გზაზე, ყოველი ბიძგი აუტანელი ტკივილის ფასად მიჯდებოდა. მერე, რა მოხდა აღარ მახსოვს. საავადმყოფოს პალატაში მოვედი გონს.
- ელი როდის ნახეთ ბოლოს?
- ღამით. თვალი რომ გავახილე ჩემს საწოლზე იჯდა. მდუმარედ მიყურებდა და ტიროდა. დალაპარაკება მინდოდა, მაგრამ დაუძლურებულმა ხმა ვერ ამოვიღე. - ისეთი სახე გაუხდა, თითქოს ამ სისუსტეს დღემდე ვერ პატიობდა საკუთარ თავს - გაბრუებულს თვლაები მეხუჭებოდა. დღესაც არ ვიცი, დამესიზმრა, თუ არა, მაგრამ ყურში მისი ხმა ჩამესმა - ყველა პასუხს აგებს მომხდარისთვის, პირობას გაძლევო! სახეზე სისველე ვიგრძენი. თვალები რომ გავახილე, ჩემი შვილი იქ აღარ იყო. მას შემდეგ, აღარ მინახავს...
ღაწვზე ჩამოგორებული ეული ცრემლი სწრაფად შეიწმინდა და წყალი მოსვა.
- იცით, თქვენი ქმრის თავდამსხმელების ვინაობა?
- კახა კახაძე! გოგი რეხვაძე! სისე გეწაძე და ჭინჭო! მისი ნამდვილი სახელი არ ვიცი. აქედან სამი მკვდარია. კახაძის ადგილსამყოფელი კი, უცნობია.
- სამი?
- ჭინჭო ავარიაში მოყვა და დაიღუპა. დანარჩენი ორი კი, მოკლეს.
- გურანდა, - ყურადღებით დააკვირდა ქალს - ვინმეზე ხომ არ გაქვთ ეჭვი?
- წარმოდგენა არ გაქვთ ხალხს რას უკეთებდნენ! გგონიათ, მარტო მე გამაუბედურეს? ცდებით! უკვე გითხარით, რომ ცხოვრებას საბედისწერო პასუხების დაბრუნება სჩვევია! ვიღაცამ შური იძია! გული კი, იმაზე მწყდება, რომ ეს ჩემი ხელით არ მოხდა! - გამოსცრა კბილებში.
- გსმენიათ, რამე ლევან მესხზე?
- ვისზე? - დაიბნა.
- თქვენს ქმართან ერთად იჯდა საკანში.
- პირველად მესმის. მომხდარის შემდეგ, სულა აღარ მინახავს და არც აღარაფერი მსმენია მასზე. დაჭრილი, რომ ვიწექი საავადმყოფოში, დამირეკა. დამემუქრა - შენ ჩემ გარეშე ვერ იცხოვრებ! დამელოდე, სანამ გამოვალო! მივხვდი, რომ მცდელობას აზრი არ ჰქონდა. ახლოს აღარ გავკარებივარ. გამოსვლა არც ღირსებია, ციხეშივე დაიღუპა.
მილენამ ყველაფერი მოისმინა რაც აინტერესებდა. მხოლოდ ერთი კითხვა უნდოდა დაესვა, მაგრამ მაშინვე გადაიფიქრა, რა წამსაც აზრმა თავში გაუელვა - რა მნიშვნელობა ჰქონდა ელის ნამდვილ სახელს?! არც არაფერი! სასაუბრო აღარაფერი იყო. ჯობდა წასულიყო. თავს უცნაურად გრძნობდა.
- კარგი. აღარ მოგაცდენთ. გმადლობთ, რომ დრო დამითმეთ.
წასასვლელად წამოდგა. ქალის მონათხრობმა დათრგუნა. გულმა ისევ შეახსენა თავი. ჯობია აქაურობას დროულად გავეცალოო - თვალი მოარიდა მასპინძელს.
- მილენა...
- ბატონო? - შედგა.
- გათხოვილი ხარ?
გურანდა გამომცდელად ათვალიერებდა ჟურნალისტს. თავი უხერხულად იგრძნო. შეიშმუშნა.
- არა.
- ჩემი შვილის ტოლი ხარ, - ხელი გაიწოდა და თმაზე ნაზად შეეხო - დედობრივ რჩევად მიიღე და ფრთხილად იყავი. შენს არჩევანზეა დამოკიდებული, ბედნიერი იქნები, თუ უბედური. თავი არავის შეაკლა. თუ იგრძნობ, რომ ის ამად არ ღირს. წამით არ დაფიქრდე. გაეცალე! იცოდე, არაფერი შეგრჩება იარების მეტი!
- ვეცდები...
ერთ სული ჰქონდა იქაურობას გასცლოდა. ჟანგბადი აღარ ჰყოფნიდათ ფილტვებს! კარს მიუახლოვდა, რომ ისიც გაიღო და ზღურბლზე შავთმიანი ბიჭუნა გამოჩნდა - საიმონი?! ათი, ან თერთმეტი წლის იქნებოდა. მუქი კანით, მომრგვალებული პირი-სახითა და სქელი ტუჩებით, ალბათ, მამას დაემგვანა. თვალები კი, დედის ჰქონდა - შავი და ბრდღვიალა. შუბლზე ჩამოყრილ, ქოჩორს ვერცხლისფერი თმა გამორეოდა.
დაბნეულმა, მზერა დედაზე გადაიტანა - უნდოდა ეკითხა ვინ არისო, რომ მილენამ თავი ვერ შეიკავა. დაიხარა, მკლავები მოჰხვია და მკერდზე მიიკრა. ეს სურვილი ჯერ კიდევ მაშინ გაუჩნდა, როცა პირმორღვეული პაწია პირველად ამოიკითხა წინადადებებში. პატარა ჭიაყელა, რომელიც დას სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა. აუხსნელი სითბო ჩაეღვარა გულში და გრძნობამორეულს ცრემლები წამოუვიდა.
- დაბრუნდი? - წაიჩურჩულა საიმონმა.
სარანგიძეს სხეული გაუშეშდა. პაწია მხრებს ფრთხილად ჩამოეხსნა და გაფითრებული ბავშვს მიაშტერდა.
- ჩემი დაკარგული დის სურნელი გაქვს... - თბილი თითებით სახეზე ნაზად შეეხო - არ დამვიწყებია. არაფერი დამვიწყებია. ელ, შენ ხარ?...


///ვერცხლისფერი///
******
ნახალოვკა, 20:25 წთ, მთვარის 29-ე დღე - მეოთხე ფაზა...

ორსაათიანი ლოდინის შემდეგ, სადარბაზოდან გამოსული სარანგიძე შენიშნა. ცრემლიან სახეს ხელის ზურგით იწმენდდა. მანქანას უახლოვდებოდა, პატარა სხეული რომ წამოეწია და წელზე მოეხვია.
ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა, მაგრამ უკან ადევნებულ, შავთმიან ქალს თვალი მოჰკრა და შეჩერდა. აღელვებული, ბავშვს მივარდა და რედაქტორის ტანს, ლამის ძალით მოაშორა.
სხეული დაეჭიმა. თითები აუკანკალდა. გაფაციცებით ადევნებდა თვალს ატირებულ ბიჭუნას, რომელსაც გოგონას გაშვება არაფრით სურდა. გაციებულ გულში პირველად იგრძნო რაღაც, ძალიან მძიმე და მტკივნეული.
მოშორებით მდგარს, საუბრიდან სიტყვაც არ ესმოდა. სულს უღონებდა ბავშვის ცრემლები, მაგრამ მიახლოება ვერ გაბედა. რაღაცაზე შეთანხმდნენ - საიმონმა თავი დაუქნია და ქალს მანქანაში ჩაჯდომის უფლება მისცა.
ჟურნალისტი საბურავების წივილით გაეცალა უბანს. მზერა ბავშვზე გადაიტანა, - ცრემლიან თვალებს მუჭით ისრესდა. შავ ქოჩორში გამორეულმა ვერცხლისფერმა თმამ, კიდევ ერთი ძლიერი ბიძგით დაასაჩუქრა. დედამ დაუყვავა, თავზე მოეფერა და ასლუკუნებული სახლისკენ გაიყოლა.
ერთი ნაბიჯი წინ გადადგა... ტკივილისგან ყბა მოეღრიცა. იქამდე ადევნებდა თვალს ბიჭუნას, სანამ მისი ფიგურა სრულად არ გაუჩინარდა. აქ, მოსვლა შეცდომა იყოო! - გაბოროტებული, კაპიუშონს სახისკენ დაექაჩა და მძიმე ნაბიჯით გაუყვა ქუჩას.


მთვარის მეცხრე სიმფონია
///ღვინისფერი///
******
აკანკალებულმა დანტეს შემოსული ზარი გათიშა და სწრაფად აკრიფა სვანის ნომერი. ახლა, ისე სჭირდებოდა, როგორც არასდროს. საიმონის სიტყვები ჯერ კიდევ ექოდ ირხეოდნენ გონებაში - „ელ, შენ ხარ?“ თავი გააქნია. ზუმერი გაიწელა - ანჯაფარიძე არ პასუხობდა. გაღიზიანებულმა თავიდან გადარეკა - ტელეფონი საერთოდ გამორთეს.
შიგნით რაღაც ჩასწყდა. ხელი უღონოდ ჩამოუვარდა. სვანზე არ ბრაზობდა. საკუთარი თავი სძულდა უტვინობისთვის. იცოდა, რომ მისი იმედი არ უნდა ჰქონოდა და მაინც მისკენ მიუწევდა გული! ჯეიმსმა ქალის განწყობა იგრძნო და მოწყენილმა დრუნჩით უბიძგა მხარში - ნუ ტირიო.
- წამოდი. - დრუნჩზე აკოცა - ცოტა გავიაროთ.
მანქანის კარი გააღო და გადავიდა. ძაღლი წინა თათებით რბილად დახტა ასფალტზე და კუდის ქიცინით მიჰყვა უკან. ლისის ტბაზე გრილოდა. ხალხი, ადგილობრივ ბარ-რესტორნებში, ჭიქა ღვინით იქარვებდა მომქანცველი დღის ნეგატივს. დალევა მეც არ მაწყენდაო. - ბარის სტენდზე, ოქროსფრად მოლიცლიცე, ვისკის ბოთლმა თვალი მოსჭრა, მაგრამ საჭესთან იჯდა და გადაიფიქრა.
სანაპიროზე გაისეირნეს. ჯეიმსი ძუნძულით მისდევდა გვერდით, თითქოს აგრძნობინებდა - შენთან ვარო! ღიმილი მოერია გამოფიტულს. უჩვეულო სიმშვიდე იგრძნო და მიხვდა, რომ ბეწვიანი ერთადერთი პარტნიორი იყო, რომელთან ყოფნაც, ყველაზე მეტად სჭირდებოდა, იმ წამს.
- ჯეიმს, შეყვარებული ყოფილხარ?
ცერად გახედა ძაღლს. ყურებაცქვეტილმა თავი გვერდით გადახარა, ვერ მიხვდა რას ეკითხებოდნენ. მილენას გაეცინა. სწორედ ამ დროს, სანაპიროსთან ახლოს მდებარე რესტორნიდან ჩოჩქოლი შემოესმა. რაა მამული, ორი ჭიქის შემდეგ, მკლავი თუ არ გაშალე?! - ირონიულად ჩაიფრუტუნა და გზა განაგრძო.
მოჩხუბრებისთვის ყურადღება არ მიუქცევია, სანამ ერთ-ერთი ბურთივით არ ისროლეს გარეთ. მამაკაცმა ორი მეტრი იფრინა და ტყლაპივით გაიშალა ასფალტზე. ჯეიმსი უკმაყოფილოდ აგრუხუნდა.
- უხ, შენი...!
„ჩამწოდებელი“ მუქარით გამოვარდა დარბაზიდან და წაქცეული ისე აიტაცა ხელში, თითქოს ნაჭრის თოჯინა ყოფილიყო.
- ვინმეში, ხომ არ გეშლები, ბიჭო?! - თვალებგადმოკარკული, ბრაზისგან პირიდან ცეცხლს აფრქვევდა - რამდენს ბედავ, შე ახვარო?!
მუჭში წიწილივით აფართხალებული, გამეტებით შეანჯღრია. მოჩხუბრის მეგობრები ყვირილით მოცვივდნენ და გაგიჟებულ მამაკაცს ხელებში ესცნენ:
- ივა, შემოგაკვდება!
- პოლიცია მოვა, მუხბე... შარი არ გვინდა, ბიჭო!
- ივა... კაცურად! კატო ცოდოა! შეეშვი, თუ ძმა ხარ, მთვრალია!
სვანი არავის უსმენდა. დუჟმომდგარი დასაკლავი ქათამივით აფართხალებულს გამეტებით აჯანჯღარებდა. სამი კაცი აკავებდა და ვერაფრით გამოწიწკნეს. სარანგიძეს ტვინმა ნანახი რთულად გადახარშა. ჯერ კიდევ დარწმუნებული იყო, რომ წინ გადაშლილი სცენა მისი მძაფრი ფანტაზიის ნაყოფი იყო.
- ივა!
კატერინას გამოჩენამ, რეალობას დაუნდობლად შეანარცხა სახით და ყველა გამოტოვებულ ზარსაც მარტივად უპასუხა. ნაცნობი შეგრძნება დაეუფლა - ფეხქვეშ მიწა გამოეცალა.
- ივა, დაანებე თავი! - ქმარს მუდარით ჩააფრინდა - ბავშვს გაფიცებ, შეეშვი!
- ორმა ჭიქამ ისე, როგორ უნდა გამოგასიროს, რომ სხვის ცოლს დაუწყო ჩალიჩი?! - არაფრით ცხრებოდა - თან ვის ცოლს, ბიჭო?! სვანის ცოლს?! სიკვდილი გინდა???
ყელში ისე გამეტებით წაუჭირა გრძელი თითები, ცოტაც და მოახრჩობდა.
- ჯეიმს... - საკუთარი ხმა არ ეცნო - ჩაერიე!
ძაღლი მაშინვე მოსწყდა ადგილს და მოჩხუბრებისკენ ყეფით გაქანდა. შეკრებილები მიყარ-მოყარა, ერთი ისკუპა და ანჯაფარიძეს, მუჭში მომწყვდეული მსხვერპლი, მოხერხებულად გააგდებინა. წაქცეულს ზემოდან მოექცა და ატეხილი დრუნჩით, გამაფრთხილებლად შეუღრინა.
სვანის კლანჭებს გადარჩენილმა და გვარიანად დალეწილმა, საერთო არეულობით ისარგებლა, წელი აითრია და იქამდე მოცოცხა, სანამ მის არსებობას ისევ გაიხსენებდნენ.
- ჯეიმს... საკმარისია.
ნაცნობმა ხმამ, სვანზე, მეხის გავარდნასავით იმოქმედა. თავის აწევა ვერ გაბედა, როცა ძაღლი პატრონთან მიძუნძულდა. არც მაშინ განძრეულა, შეშინებული კატერინა ქმარს რომ ესცა - როგორ ხარო. საძმაკაცო თავს რომ წაადგა - ადექი, შიგნით შევიდეთო, სახეზე ხელები აიფარა.
ბოლოს ძალა მოიკრიბა და წამოჯდა. თავი მძიმედ ასწია - აღარც ძაღლი ჩანდა და აღარც მისი პატრონი. კბილი კბილს გაუსვა და თვალები დაეხუჭა...



///ვერცხლისფერი///

გლდანის მეშვიდე მიკრო, 22:59 წთ, ახალი მთვარე - მთვარის 1-ლი დღე...

ყრუდ გატკაცუნდა სენსორი. ჩაბნელებულ დერეფანს ნათელი მოეფინა. ფრთხილი ნაბიჯით მოიპარებოდა შავოსანი. რუხი ფერის კარს მიუახლოვდა. თვალში მოხვდა N25. მიმოიხედა, რომ დარწმუნდა ჰოლში მარტო იყო, ჩაიცუცქა და საკეტს დაუწყო წვალება.
ორიოდე წუთში ჩუმი ჩხაკუნით შეიღო კარი. მეორედ გატკაცუნდა სენსორიც. ბნელმა შთანთქა უკანონო შეჭრა, თავისი მოქმედი კრიმინალით. კაპიუშონიანი მოხერხებულად შესხლტა ღიობში.
ხელთათმნიანი ხელი მოაფათურა. ჩამრთველს მიაგნო და თითი აჰკრა. სუსტად მბჟუტავმა ნათურამ ჟანგისფერი ათინათით აავსო ოთახი. შმორისა და სიძველის სუნი ეცათ ნესტოებს - საშინელი აურის თანხლებით!
მისაღებს ერთი გაცვეთილი სავარძელი ამშვენებდა, მტვრიანი, მრგვალი მაგიდით. ფანჯრებს ნაცრისფერი ფარდა ფარავდა. სამყაროს უმალავდა უცნაურ, მარტოსულ ადგილს.
ოთახის კუთხეში კარი მოჩანდა, გაცვეთილი, ოქროსფერი სახელურით. ზურგსუკან მიმალულ პისტოლეტს წაეტანა. დამცველიც მოხსნა, ყოველი შემთხვევისთვის. ფრთხილი ნაბიჯით მიიპარა, კარს ხელი ჰკრა და იარაღი სწრაფად შემართა.
ყრუდ გაიჭრიალეს ჟანგიანმა ანჯამებმა. ბნელმა ავი სიმშვიდით მიიპატიჟა ცნობისმოყვარე სტუმარი. კედლებზე უცნაურობა დალანდა. წარბშეკრულმა თამამად შეაბიჯა და მეორედ მოიშველია ჩამრთველი.
ნათურა წითლად აინთო. ყოველი მხრიდან, შავ-თეთრმა ფოტოსურათმა შემოხედა, რუხი პრინტებით. გაოცებულს ყბა ჩამოუვარდა. იარაღი დაუშვა. მზერა მოატარა ფოტოგალერეას - მის დღეში, არაფერი ენახა მსგავსი!
ოთახის მარცხნივ, კედლის ნაწილი, ახალგაზრდა ქალის ფოტოებით იყო მორთული და მის ყოველდღიურობას ჰყვებოდნენ - სახლი, სამსახური, სამეგობრო, დაუგეგმავი პიკნიკები, დაგეგმილი პაემნები, მოულოდნელი ვიზიტები და უხერხული მომენტები, ინტიმური კადრებით!
ერთი ფოტოსურათი, რომელიც ალბათ, ყველაზე მეტად მოსწონდა ფოტოგრაფს, გალერიის ცენტრში განეთავსებინა. - მილენა სარანგიძე, მამაკაცის პერანგში გამოწყობილი, ვერანდაზე ნებივრობდა. შიშველი ფეხები მოაჯირზე შემოეწყო. ახალგაღვიძებულს ქუთუთოები შესიებოდა. გაღეღილ მკერდზე ჩამოყრილი გრძელი თმა ოდნავ ასწეწოდა. მაცდურად უღიმოდა ფოტოგრაფს.
- რა ჯანდაბაა?! - აღმოხდა გაოგნებულს.
კედლის მარჯვენა კუთხეზე გადაიტანა მზერა. შავ-თეთრი კადრები რადიკალურად ცვლიდნენ ისტორიას - 11 გაუხსნელი მკვლელობით! ფოტოსურათებს დანართები ჰქონდათ მიწებებული, რაღაც ანოტაციის მსგავსი - თითოეული გარდაცვლილის მიერ ჩადენილ დანაშაულს ჰყვებოდნენ, მიმდევრობით.
უკან დაიხია, ჯერ ერთ განყოფილებას შეხედა, შემდეგ მეორეს - ახლაღა შენიშნა სურათების განლაგების პრინციპი და აღტკინებულს თვალები დაუმრგვალდა - უზარმაზარ პეპელა მონარქს ფრთები გაეშალა ოთახში!
ტრივიალურ სანახაობას მოლბერტი აგვირგვინებდა, ზეთში შესრულებული ნახატით. ტილოდან თაგვისფერთმიანი ბიჭუნა იმზირებოდა - თხილისფერ თვალებში ტკივილი ეღვრებოდა. მხატვარს, პორტრეტის ყოველი დეტალი გათვლილი ჰქონდა. სახის დამახასიათებელი ნაკვთები, მცირედი მიმიკური ნაოჭებით, ზედმიწევნით ზუსტად გადმოეტანა ტილოზე.
თვალები დაუვიწროვდა. მოლბერტს ფოცხვერივით შემოუარა. რამდენიმე ნაბიჯი უკან გადადგა და საერთო სურათს დააკვირდა - პორტრეტი, „პეპლის გულში“, ანუ ცენტრში მოეთავსებინათ! თავსატეხის მთავარი კვანძივით! მიხვდა - მთელი ეს საძაგლობა, მას მიუძღვნეს!
გაოგნებულმა სერიული მკვლელის ბუნაგი მოათვალიერა და კუთხეში მდგარ სამფეხა სკამს მოჰკრა თვალი. ზედ რაღაც იდო. ნელა მიუახლოვდა და ძველისძველი წიგნაკი ხელში აიღო. გადაფურცლა - ნახაზებმა, წარწერებმა და ჩანახატებმა თვალიმომჭრელად გაიელვეს. დღიური აღმოჩნდა.
წარბშეკრული შუა გვერდზე შეჩერდა. ისევ ნახატს მიუახლოვდა და დღიური მაღლა შემართა. ფურცელსა და ტილოზე, ერთი და იგივე ბავშვი იყო გამოსახული!
კაპიუშონი გადაიძრო. მოლბერტის წინ ფეხმორთხმით დაჯდა და წიგნაკის კითხვა დაიწყო. პირველივე წინადადებაზე, თვალები გაუფართოვდა...


///ღვინისფერი///
*******
არ ახსოვდა, როგორ მოხვდა ბარში. არც ის ახსოვდა, ჯეიმსს, რატომ მისცეს შესვლის უფლება, ან შუკვანი, საიდან გაჩნდა მასთან. ალმაცერად მომღიმარმა, მილენასთან მიტუზულ უცხო მამაკაცს, ქეჩოში სწვდა და ლუდის ცარიელი ქილასავით, მსუბუქად „გადადგა“ გვერდით.
გაბრუებული სარანგიძე, ვისკის მეხუთე ჭიქაში ახრჩობდა ქალის ხატებას, რომელიც გონებიდან ვერაფრით ამოიგდო - კოხტა, ტეხილი წარბებითა და კალმით ნახატი, მუსკატის კაკლის მსგავი თვალებით. რძისფერი სახის კანითა და გამოკვეთილი ღაწვებით. მოკლედ შეჭრილი შავი თმით, ფიფქიას ჰგავხარო, კატერინა! - ეღიმებოდა თავისთვის.
სტუმრების თვალსაჩინოდ, ბარში აბრა ციმციმებს - “Sit And Drink!”. ფლეილისთი „Anson Seabra - Emerald Eyes“ ხმადაბლა ღიღინებს. რეალობის შეგრძნება დაკარგული აქვს. შეწუხებული ქვეცნობიერი სხეულიდან გამოექცა და გვერდიდან აკვირდება სანახაობას:
ბარმენს ეუბნება - კიდევ დამისხიო! შუკვანი კი, სიცილით უკრავს ხელს - რას აკეთებ, მეგობარო, გინდა ხელებში ჩამაკვდესო?! ღიზიანდება და სვანს ეჩხუბება - შენს საქმეს მიხედეო!
მამაკაცს ბრაზნარევი მხიარულება ეპარება. ქალს მისკენ მიმართულ იარაღას ხელიდან გლეჯს და ყურებამდე გაკრეჭილი ღიმილით, ბარმენს ამშვიდებს - დეტექტივი ვარ, პოლიციაში დარეკვა საჭირო არაა, უკვე მიმყავსო!
გაპროტესტებას ვერც ასწრებს, გაურჩებულს ბეჭზე ტომარასავით იკიდებენ. სტუმრები, დაჭყეტილი თვალებით მიაცილებენ. ჯეიმსი ძუნძულით მისდევს. სარანგიძის ჯუჯღუნს, შუკვანის მუქარა ფარავს. კართან მჯდომ სტუმარს უღრენს - ტელეფონი შეინახე, სანამ თავზე დაგალეწეო!
მანქანის სალონში უცერემონიოდ ტენიან და კარს უჯახუნებენ. კისერში ძაღლის ცხელ სუნთქვას გრძნობს. ჯეიმსი უკან ზის, აღელვებს ქალის მდგომარეობა. შუკვანი საჭესთან იკავებს ადგილს. ისეთი სახე აქვს, ვერ ხვდება ბრაზდება, თუ დასცინის.
მისი გაურკვეველი ბუტბუტის პარალელურად, დეტექტივის წარბები მაღლა მიცოცავს. იცინის და სანამ ძრავს აამუშავებს, რადიოს აწვალებს. სალონში „Anson Seabra - Emerald Eyes“-ის ნოტები ავსებს.
კმაყოფილი სავარძელში კომფორტულად თავსდება. სულს აკიდებული სიმძიმე, სადღაც უჩინარდება და ბნელ წყალში თავით ეშვება. სუნამოს ტკბილი, ოდნავ ცივი და საოცრად სასიამოვნო სურნელი, თან მიჰყვებათ ფილტვებს.
სანამ ცნობიერი საბოლოოდ იყუჩებს, ყურის ძირში, ცხელ ბაგეებს გრძნობს. ჰკოცნიან და ჩუმი სიცილით ეჩურჩულებიან - ხვალ, თუ პრესაში არ გამოგვჭიმეს, გპირდები ამ დღეს არასდროს გაგახსენებო!
რატომ მანამდე არ შეუმჩნევია, როგორი მიმზიდველი მამაკაცია შუკვანი? ამის გაფიქრებისთანავე, რაღაც საზარლად მტკივნეული ახსენდება - თბილი, ძალიან თბილი სარდიონები. სხეული წნეხს ვეღარ უძლებს და ითიშება...



******
- მილენა!!! - ლამის კარი ჩამოიღოს - მილენა, გამიღე, კარი!!! დამაცადე აგიხსნა!!! მილენა!!!
პასუხს არ სცემენ, რაც უარესად ახელებს. ხვდება, შარშია. დიდ შარში!
- თოჯინა... - ხმა ურბილდება - არაა ისე, როგორც გგონია! გამიღე კარი!! ვისაუბროთ!
არავინ ეხმაურება. ხელები უკანკალებს. ტელეფონს ჯიბიდან იღებს და რეკავს. ზარის ხმა კარს მიღმა ესმის - შინაა, მაგრამ არ პასუხობს.
- მილენა!!! - აბრახუნებს ისევ - არ მომისმენ? ისე დასვამ წერტილს, რომ არ მომისმენ?! ეს უკვე გავიარეთ. უკვე გადავლახეთ! გამიღე კარი! სადარბაზოში ვიყვირო, რა როგორ იყო?!
ჩამი-ჩუმი არ ისმის და გული ცუდს უგრძნობს - თავს რამე არ აუტეხოს! აქამდე გააღებდა. აუცილებლად გააღებდა! კარგად იცნობს - რომც მიეტოვებინა, მაინც მოუსმენდა! აბა, ხმას რატომ არ იღებს?! გულში შიში იბუდებს და ლამისაა კარი თავით შელეწოს - რამე, რომ მოუვიდეს... რამე, რომ დაემართოს... თვითონაც მოკვდება!
პანიკას საღი აზრი ჰკარნახობს, რომ მილენა ასეთი არაა. სისულელეებზე ეფიქრება, განერვიულებულს! მაშ, რატომ დუმს?! დაძაბული მომხდარს იხსენებს - რაო, რას ღრიალებდა?! საკუთარი სიტყვები ახსენდება და თვალები ეხუჭება.
გაავებული კბილებს აღრჭიალებს. ყველაფერი იმ ს ბრალია! უხ, ხელში ჩააგდებინა, ამჯერად დაუფიქრებლად მოკლავს! გონებაში ისევ საკუთარი ხმა ჩაესმის და კარზე უღონოდ ცურდება. ნოხზე ჯდება, ფეხებს იკეცავს და მუხლებზე მკლავებს შლის. თვალები ეხუჭება:
- თოჯინა... - ხმა უწყდება - ბევრჯერ გიკითხავს, რატომ უჩინარდებიო, მე კი, თავი ამირიდებია. ვერ ვბედავდი მეღიარებინა, დაკარგული ვარ-მეთქი! ვერ ვბედავდი, მეთქვა - შენგან ჩამოშორებას ვცდილობ, ნორმალურად ცხოვრების საშუალება, რომ მოგცე-მეთქი. არეული ვარ. ქეთის სიკვდილის შემდეგ, ფეხი ამერია და ვეღარც დავლაგდი. გაბოროტებული ვარ. ნაწყენი. საკუთარ თავზე, პირველ რიგში! ვჩხუბობ, რომ ჯავრი სხვაზე ვიყარო. ვსვამ, რომ რეალობა მივივწყო, რადგან ფხიზელი შეურაცხადი ვხდები. ძუკნებს ვჟიმავ, მხოლოდ ჟინი რომ დავიკმაყოფილო. მერე ზიზღი მეუფლება. ზიზღი სხეულისადმი, რომლის მიმართაც გრძნობები არ გამაჩნია! სასოწარკვეთილება მახრჩობს და ისევ სასმელში ვიძირები. ან ვეწევი. სულ ერთია! თვალს, რომ ვხუჭავ, ვგრძნობ, რომ მალე მოვკვდები. ვიცი, რომ ასე მოხდება. ესაა ჩემი წერა და განაჩენს, ყოველდღე მოთმინებით ველოდები. რაღაც ძალიან ცუდი ხდება ჩემში და ამას ვერაფრით ვუმკლავდები. ვერც ვერევი. ამ დროს, შენი სახელი მითბება გულში და გერიდები. გაგირბივარ, რომ ეს უცხო ჭირი არ გადმოგდო. შენც არ გავნო, ქალს რომელიც გულწრფელად მიყვარს და მასთან ყოფნა, მაინც არ გამომდის! კატერინა ჩემი შვილის დედაა. მისი დამცირების უფლებას არავის მივცემ! უნდა დამეცვა, ასეთია სვანი კაცის ხასიათი! ამაზე მეტი არ ყოფილა, არც არის და არც იქნება მომავალში! ჩვენი ერთად ყოფნის მიზეზი კი, ალექსის დაბადების დღე იყო და მეტი არაფერი. მაპატიე, რომ შენც აგრიე. არასოდეს მდომებია შენთვის ტკივილი მომეყენებინა. როგორ უნდა გატკინო, როცა შენს თვალებში სამყაროს ვხედავ, რომელიც თავს ბედნიერ კაცად მაგრძნობინებს? სამყარო, სადაც შენთან ერთად მინდა ცხოვრება. შენგან შვილი მინდა, პატარა, შენსავით ლამაზი, გოგონა. ოცნებად მაქვს, მილს და მეშინია, შენთვის, ჩემი ოცნებების გამხელა. ვიცი, დიდი ხანია ჩემი აღარ გჯერა. არც გამტყუნებ. ნებით, თუ უნებლიედ ასე გამოვიდა... გეუბნები მაპატიე-მეთქი და საკუთარი სიტყვები თავადვე მემჩატება. გეუბნები, მიყვარხარ-მეთქი და ვიცი ჩვენ შორის, ამის, მხოლოდ მე მჯერა. მაპატიე, პატარავ... იქნებ, არც არასდროს უნდა გამოვჩენილიყავი, შენს ცხოვრებაში და ეგოისტურად მიხარია, რომ ეს მაინც მოხდა. ეს არასოდეს დასრულდება... მე არასოდეს შევწყვეტ შენს სიყვარულს. ყოველთვის მოგძებნი და გიპოვი კიდეც, თუნდაც შენ არ გინდოდეს ჩემი ნახვა. შენ ნუ მოხვალ, მე მოვალ და გაგიმეორებ, რომ ჩემი ორი ფილტვი მხოლოდ შენით სუნთქავს...
წამი გაიყინა. დრო შეჩერდა. სავსე მთვარემ, კიდევ ერთი წრე შეასრულა და პირველ ფაზაში გაირინდა. ჩამობნელდა... ანჯაფარიძე შხამისგან დაიცალა და მხოლოდ სიცარიელეღა შერჩა სულში, ველურ შიშთან ერთად - ნუთუ, საბოლოოდ დაკარგა?
თვალის კუთხიდან ცრემლმა გამოჟონა, ღაწვზე ჩამოგორდა და წვერში ჩაიკარგა. ფეხზე წამოდგა. სახე ოხვრით მოისრისა და კიბეზე, მძიმე ნაბიჯით დაეშვა.
შუკვანი მეორე მხრიდან მიჰყრდნობოდა კარს. ტერფი ლითონს მიებჯინა და თავჩახრილი, თითებში მოქცეულ იარაღს ღიმილით დასცქეროდა. ახლა ყველაფერი გასაგებიაო - ფიქრობდა თავისთვის.
კარს მოშორდა. მილენას საძინებელში შევიდა და მძინარეს გვერდით მიუჯდა. ჯეიმსმა თავი წამოსწია. მამაკაცმა თვალი ჩაუკრა და დრუნჩზე თბილად მიეფერა. მზერა ქალზე გადაიტანა და სახეზე ჩამოშლილი თმა, ფრთხილად გადაუწია.
- უყვარხარ და მაინც ასეთ დღეში გაგდებს? - გაუღიმა - ახლა ვხვდები, ბნელი ჩრდილების მნიშვნელობას შენს თვალებში. სულელი გოგო...
ნიკაპზე ნაზად წაჰკრა თითი და გაუცინა.


///ვერცხლისფერი///

თბილისი, თხუთმეტსართულიანი შენობის სახურავზე, 04:15 წთ, მთვარის მესამე დღე - პირველი ფაზა...

- დაგაგვიანდა!
შავოსანმა უკმაყოფილოდ შეიკრა წარბი.
- საქმე მქონდა.
- რაო, „საქმემ“, როგორ ვარო? - ირონიულად ჩაუცინა.
- მითვალთვალებ? - იუკადრისა.
- შენ არა, შენს „საქმეს“, კი! მაინც, რატომ დაგირეკა?
- არ ვიცი...
მოაჯირს ჩამოეყრდნო და თავი ჩახარა. კითხვაზე პასუხი თავადაც აინტერესებდა.
- ფრთხილად, მეგობარო, - მხარი გაჰკრა - შარში არ გაეხვე. იცი, მათი ამბავი. არეულები არიან, მაგრამ ერთმანეთი უყვართ.
- გეყოფა! - გაღიზიანდა - რისთვის დამიბარე?
კაპიუშონიანი, მოაჯირს იდაყვებით ჩამოეყრდნო, უკან გადაწვა და ცას ახედა. კუპრივით შავ კაბადონზე, იუპიტერი ეულად ბზინავდა.
- მესტიაში მივდივარ.
- სადო?
უცებ გამოფხიზლდა და წარბშეკრულმა მზერა შავოსანზე გადაიტანა.
- იქ, რა დაგრჩენია?
- რეზულტატი მაქვს და უნდა გავადავამოწმო.
- რა რეზულტატზე საუბრობ?
- ჩვენი „მონარქი“ სვანი მგონია, ძმობილო.
- სვანი? - გაოცდა.
- ყველგან სვანები როგორ ხართ, ბიჭო, ვგიჟდები! - გაიკრიჭა - ადგილობრივებს გავესაუბრები. ვნახოთ, რა გამოვა.
- მეც წამოვალ!
- არა! - მოსხიპა მკაცრად - აქ დარჩი და ჭკადუას მიხედე! მისი შვილი გადაამოწმე. გავიგე, უბერავსო. ჰოდა გაარკვიე, რომელ მხარეს!
მეწყვილეს უნებურად გაეცინა.
- ჰო, ჰო, იკრიჭე! - ამრეზილმა კისერში წაუთაქა - კაზანოვა!
- გეყოფა-მეთქი!
დაუცაცხანა გაგულისებულმა. შავოსანი ახითხითდა...

///ღვინისფერი///
******
თვალის ახელისას, სამყარო ისე ძლიერად შეირყა, ლამის გული აერია. კეფაზე ხელი მოისვა და მძიმედ წამოჯდა. პირველად, ჭიქით წყალი და ორი აბი ასპირინი, შენიშნა. ეჭვით გახედა ფეხებთან გართხმულ ჯეიმსს.
- გუშინდელით დავინტერესდე, თუ არ ღირს?
სერიოზულად დაეკითხა. ძაღლი ისე აგრუხუნდა, აშკარად კითხვის მეორე ნაწილში ეთანხმებოდა პატრონს. სიცილით მოუსრისა ყურები. წამოდგა და აბაზანაში შევიდა. დანის უამრავ გამოტოვებულ ზარს თვალი აარიდა. ფლეილისთში საყვარელი მელოდია ამოარჩია, ჩართო და წყალი მოუშვა.
დუშის ქვეშ გაუხდელად დაჯდა და თბილ ნაკადს სახე მიუშვირა. მხოლოდ ახლა მისცა თავს უფლება, მომხდარზე დაფიქრებულიყო. მოგონებებმაც არ დააყოვნეს: „ორმა ჭიქამ, ისე როგორ უნდა გამოგასიროს, რომ სხვის ცოლს დაუწყო ჩალიჩი?!“ - ექოდ ჩაესმა ანჯაფარიძის ღრიალი. პატარა ბავშვივით, ყურებზე ხელები აიფარა. - „თან ვის ცოლს, ბიჭო?! სვანის ცოლს?!“ - არ ცხრებოდა ქვეცნობიერი.
ცოლი... ცოლი... ეს, ერთი სიტყვა, ვერაფრით იგუა! ღაწვებზე ჩამოგორებული თბილი ცრემლები წყალმა წაიღო, ტკივილი - ვერა. სხეულის ყოველ უჯრედს შეუსახლდა და მეტასტაზებად ქცეულმა გამრავლება იწყო.
მეტლახს მიეყრდნო და სიცილი წასკდა - უმტკიცებდა ერთად არ ვართო და ამ დროს ტელეფონს უთიშავს - მეუღლესთან ერთად ქეიფობს და საყვარელს ხომ ვერ უპასუხებს?! სახეზე ხელები აიფარა და გულიანად აკისკისდა. უკონკურენტო იდიოტი, თუ უთავმოყვარეო კახპა? - სერიოზულად დაფიქრდა, რომელი უფრო მიხდებაო. - მილენა, ისტერიკას გვიან გაახსენდი?
ასეთ დროს, როგორ ხდება ხოლმე? - ლოგიკურ კითხვას გისვამს, შენში, ჯერ კიდე საღად მოაზროვნე ნაწილი - ნუთუ, გრძნობას, რომელიც ასე განგაწყობს საკუთარი თავისადმი, სიყვარული ჰქვიაო?
შეგზიზღდება მისი „სიმართლე“ და ბრაზით შეუსწორებ - გრძნობა არაფერ შუაშია, ადამიანები ვამახინჯებთ ყველაფერსო და ორივე მხარე მართალი იქნება. როგორი ირონიულია...
გულის სიღრმეში, ყოველთვის ჰქონდა მოლოდინი, შიში, რომ ერთ დღეს ანჯაფარიძე ცოლს დაუბრუნდებოდა. როგორც სამი წლის უკან მოიქცა. ვისთვის უნდა დაებრალებინა, მორიგი იმედგაცრუება, თუ არა საკუთარი თავისთვის?!
იკივლებდა, მახრჩობელა სპაზმები, თუ მოეშვებოდნენ; იკივლებდა, ტკივილი, თუ მიატოვებდა; იკივლებდა, სუნთქვა, თუ გაუმარტივდებოდა; იკივლებდა, ამით დაკარგულ მეს, თუ დაიბრუნებდა; უშედეგოაო, ყოველი მცდელობა! - ატირებული, ყელში გაჩხერილმა უსუსურობამ ლამის გაგუდა.
ღონემიხდილმა მუხლებზე თავი დაიდო. ფლეილისთმა მუსიკა შეცვალა - „Claude Barzotti - Belle“-მ სევდიანად გაიჟღერა. თბილი წყლის მიუხედავად, სხეულს სიცივე მოედო. გააცახცახა.
წყვდიადში ჩაძირულმა, ვერც კი, შენიშნა მამაკაცი, რომელმაც აბაზანის კარი უხმოდ შემოუღო და წინ ჩამოუჯდა. წყლის ნაკადი, უკვე ორს ასველებდა. ახალმოსული, გვერდზე გადახრილი თავით, თვალს ადევნებდა ქალის მოცახცახე მხრებს და მოზრდილ ნერწყვს ყლაპავდა ბოღმის ჩასაწმენდად.
- ზარს რატომ არ პასუხობ?
წარმოთქვა ცივად. მთელი სხეულით შეკრთა და შეშინებულმა თავი ასწია.
- კიტა?!
- მეგონა, „ზაპოი“ აიკიდე, ან ძილში გაიპარე! - გაჩეხილი წარბი მაღლა აწკიპა - ტანსაცმლიანი რატომ ბანაობ? შიშველ „მეს“ ეურჩები?
- როგორ შემოხვედი? - გაწუწულს, თბილი წყალი ღვარად ჩამოსდიოდა სახეზე.
- გასაღები მაქვს! - მხრები აიჩეჩა.
- უკაცრავად?
- სახლში, რომ „მოგიტანე“, ასლი მაშინ გავაკეთე.
თავხედურად გაიღიმა. უცხო ემოციით უბზინავდა ზურმუხტის სფეროები.
- რა გააკეთე?!
- სახლში კატასავით რომ მიგახრჩონ, გვამის გამომთრევი არ უნდა გყავდეს? ან ძილში, რომ გაიპარო? რკინის კარი გაქვს. ჩამოღება დროს წაიღებს. თავი დავიზღვიე! - უტიფრად ჩაუკრა თვალი.
აღშფოთებულმა პირი გააღო, მაგრამ პასუხად რომ ვერაფერი მოიფიქრა, ისევ დამუწა.
- ვგიჟდები, შენს გამომეტყველებაზე - „ათასი რამ მინდა გაკადრო და არჩევანს ვერ ვაკეთებ, შუკვან!“ - ახითხითდა გახალისებული.
- უკონკურენტო იდიოტის სტატუსს დაგითმობ. მეორე უფრო მიხდება...
ჩაილაპარაკა თავისთვის და მეტლახს თავი მიადო. შუკვანმა ნათქვამს, ვერც თავი გაუგო და ვერც ბოლო. იმდენს კი, მიხვდა რომ გალანძღეს და გამხიარულებული, ისევ გაიკრიჭა.
- კიტა, აქ რას აკეთებ?
- შენს, სიცოცხლესა და ჯანმრთელობაზე ვზრუნავ. - დასერიოზულდა.
- სააბაზანოში, რა უნდა მემუქრებოდეს? - გაეცინა.
- ონკანისგან არაფერი... - ცალი ფეხი მოკეცა და მუხლზე მკლავი შემოდო - მაგრამ ვფიქრობ, რომ აქ და ახლა, ბევრად მეტს ებრძვი, ვიდრე წარუმატებელი ურთიერთობისგან გამოწვეულ, იმედგაცრუებას.
ერთმანეთს მზერა გაუსწორეს. წამით მხოლოდ წყლის ხმა ისმოდა. აბაზანაში „წვიმდა“. ფლეილისთმა მელოდია შეცვალა - „MIKI MO & SALY BETLI - შორს სადღაც შორს...“ გაჟღერდა და შუკვანს ალისფერ ბაგეებზე, ღიმილი მოჰგვარა. თვალები დახუჭა და ქართული ჰანგების მოყვარული, მისამღერს, უჩველოდ ტკბილი ხმით აჰყვა.
გაცნობის დღიდან, ნერვებს უშლიდა, ახირებული დეტექტივი! თითოეული მისი გიჟური „პერფომანსი“ ახსოვდა და მიხვდა, რომ ერთხელაც არ დაუგდია ყური. მიმზიდველი ხმა ჰქონიაო - გაეღიმა მოხიბლულს.
- ...“ჩვენ, როგორც წაუკითხავი წერილები, კონვერტში ვრჩებით...“ - დაასრულა მრავალმნიშვნელოვანი მზერით - მშვენიერი აკუსტიკაა! აბაზანაში ყროყინის მადლი!
თავი ძაღლივით გააქნია და სახეზე ხელი ჩამოისვა. მოულოდნელად, წვივში სწვდა და ქალმა გააზრებაც ვერ მოასწრო, ისე აღმოჩნდა მამაკაცის კალთაში.
- ისე „გვაწვიმს“, როგორც სირულ მელოდრამებში. - თლილი თითები, ყელზე ნაზად აატარა - თუ ოდესმე, ამას გამახსენებ, გასულ ღამეზე ავმღერდები. დამიჯერე, გაჯობებ!
- რა ჩავიდინე? - შიშით იკითხა. სვანს გაეცინა.
- იცი, ცუდი მოგონებები როგორ უნდა მოიშორო?
- როგორ?
- ახალი უნდა შექმნა...
ყბაზე ხელი წაავლო და ტუჩებში ვნებიანად აკოცა. უამრავმა ემოციამ ერთად იფეთქა სულში - სხეულის ყოველ უჯრედს ანჯაფარიძის სახელი აეწვა. გაბოროტებულს ცრემლები გადმოსცვივდა და... უპასუხა!
შუკვანი, ქალს პასუხის მიზეზს მიუხვდა და გალუმპულ პერანგს ღილები შეხსნა. სველი ნაჭერი თითებში აებლანდა და გაღიზიანებულმა უხეშად გაგლიჯა.
- კიტა, გაჩერდი! - სწრაფად მოსწყდა - ამას ვერ ვიზამ...
- შემომხედე, - ყბა დაუჭირა. ზურმუხტის სფეროები მგზნებარედ ელავდნენ - იმ შესაძლებლობად ჩამთვალე, რომლის არსებობისაც არ გწამს! ის, არ არის ერთადერთი არჩევანი, შენს ცხოვრებაში! უბრალოდ, ძალიან დაგარწმუნა ამაში!
- კიტა...
რა იცოდა?! რამდენი იცოდა?! ტუჩები აუკანკალდა. რა მოხდა წინა ღამით?!
- ქალი შეირთო, შვილი გააჩენინა და სხვას უმტკიცებს სიყვარულს, იმავე სიტყვებით, ყოფილი მის ცოლად რომ აქცია?! რა გარანტია გაქვს, რომ იგივეს არ გაგიკეთებს??
- გეყოფა! შენ, ყველაფერი არ იცი...
სახეზე სისხლი მოაწვა. ტყავი ეზედმეტა. სული შეეხუთა. თავის დახსნა სცადა, მაგრამ გატოკების საშუალება არ მისცეს.
- საკმარისი ვიცი! არ უყვარხარ... არც არასდროს ჰყვარებიხარ! მამაკაცისთვის საყვარელი ქალი, „ზაპასნოე პაგრიშკა“ არასოდეს იქნება! ყოფილთან, თუ უთანხმოება აქვს, შენთან დარია, არა?! მისთვის თავშესაფარი ხარ, სადაც დაიცლება, განიავდება, სულს მოითქვამს - მეტი არაფერი!
მზერა მტკიცე და გამჭოლი ჰქონდა.
- სიყვარულის მნიშვნელობა არ იცის. ცარიელი სხეულია. - ზიზღით ატეხა ტუჩი - ცხოვრებაში გზა დაეკარგა და შენც ჩიხში შეგატოვა! ეგოისტი ა, შენთან ყოფნა არ შეუძლია და წასვლის საშუალებასაც არ გაძლევს! ყველაზე უარესი, ის არის, რომ ყველაფერი ჩემზე უკეთ იცი და მაინც მასზე ფიქრობ, ჩემი შეხებისას...
ფლეილისთი დადუმდა. მძიმე სიჩუმეს წყლის ხმაური არღვევდა. შუკვანი, თვალებში შესცქეროდა მილენას...
- გაიღვიძე, მილენა, - სველი თმა სახიდან გადაუყარა - ეს არაა რეალობა. ილუზიაა, ხარისხიანი ფანტაზია, რომელიც თავის დასაცავად შექმენი. მას თუ სიცოცხლე არ უნდა, დაანებე! გაიღვიძე, გოგო! ამასობაში ცხოვრებაც გავიდა...
- ყავა, თუ ჩაი? - იკითხა ხმადაბლა.
- პირსახოცი და მშრალი ტანსაცმელი!
ორივეს გაეცინა...


******
ჯეიმსი დივანზე იწვა. თავი თათებზე დაედო და მოწყენილი, დეტექტივს თვალს ადევნებდა. შუკვანი უმიზნოდ დააბიჯებდა ოთახში. ხანდახან ჩერდებოდა და ნივთებს ეხებოდა. წინა სტუმრობისას, ბინის დასათვალიერებლად არ ეცალა - სასმლისგან გათიშულ ქალზე ზრუნავდა.
რამდენიმე წუთის უკან, აბაზანიდან უცერემონიოდ გამოისროლეს. სველი ტანსაცმელი ჯერ კიდევ ზედ ეცვა. თაფლისფერი პირსახოცით კისერს იმშრალებდა, თან, სანამ მილენა შხაპს იღებდა, ყველა წვრილმანს დაკვირვებით ათვალიერებდა და სარანგიძის უკეთ გაცნობას ცდილობდა.
ჟურნალისტის საცხოვრებელი, თანამედროვე სტილის, უბრალო, ოროთახიან ბინას წარმოადგენდა, მხოლოდ საჭირო ავეჯითა და ნივთებით, ყოველგვარი ზედმეტი დეკორაციის გარეშე. - პრაქტიკოსი!
მისაღებ ოთახში მხოლოდ ტყავის რბილი დივანი განეთავსებინათ, თავისი სავარძლებითა და ჟურნალის მაგიდით. უხალიჩო, შიშველი პარკეტი ქვიშისფერში იყო გადაწყვეტილი. ინტერიერის ფერთა გამა, ყავისფერსა და თაფლისფერში შეერჩიათ - ჭრელ ფერებს გაურბის, მშვიდი ურჩევნია.
ოთახის მარცხენა კუთხეში, ფანჯარასთან, მუქი თხილისფერი წიგნების კარადა იწონებდა თავს, გრძელი, ლამაზი სანათით, რომელიც ლამპიონივით დაჰყურებდა გვერდით მდგარ, ფუმფულა სავარძელს. სახელურზე გადაკიდებული, შემოდგომის ცივი ღამეებისთვის განკუთვნილი, ბორდოსფერი შალის მოსაცმელი პატრონს უცდიდა. - მყუდროება ჰყვარებია.
თბილმა გარემომ ფანტაზია აიყოლია და ჟურნალისტი წარმოიდგინა, მოსაცმელით მხრებზე და ყავით ხელში. ინტერესით კითხულობს წიგნს და დროდადრო, გრძელ თმაში თითებს იტარებს, გვერდით იყრის და ყავას წრუპავს. ცხვირზე წამოცმული სათვალე იმ მასწავლებელს ამსგავსებს, რომელიც დეტექტივს, სურვილის მიუხედავად, არასოდეს ღირსებია. - ნაზთან ერთად, სექსუალურია!
პერიოდულად იღიმის. ღიმილისას მუდამ ტუჩს იკვნეტს. - თამამთან ერთად მორცხვია. ერთ-ერთ აბზაცთან ჩერდება. ჩაფიქრებული თავს მაღლა სწევს და ჰორიზონტს გასცქერის. მზერაში ფარული სევდა იგრძნობა, რომლის შესახებ, არავინ არაფერი იცის. - გულჩათხრობილი და იდუმალია.
ნაქსოვი მოსაცმელი მწიფე ალუბლისფერია, თეთრეულიც. ლაქი ფრჩხილებზე, ტუჩსაცხი კოხტა ბაგეებზე და სავარძელიც, რომელშიც საღამოობით, გარესამყაროსგან დაღლილი, ჭიქა ღვინითა და სიგარეტით თითებში, რეალობას გაურბის - ყველგან ღვინისფერი დომინირებს, რასაც ხშირად ეხება, მუდამ უყურებს ან, რაც თავს კომფორტულად აგრძნობინებს - რომანტიკოსია, ვნებიანიც!
საცხოვრებელს ციცქნა სამზარეულო აქვს, სადაც მხოლოდ ერთი ადამიანი ეტევა კომფორტულად. პროდუქტებისგან ცარიელი, პატარა მაცივარი, რომელიც მხოლოდ წვენს, ან წყალს ინახავს. ტანსაცმლის კარადაში, კლასიკური სამოსი ჭარბობს. – სამსახურია, მისი მთელი ცხოვრება.
მთლიანი სივრცის პრაგმატულობის ფონზე, მარტო წიგნების კუთხე გამოიყურება ცოცხლად. საცხოვრებელი ადგილის, ინტიმური განკერძოება, რომელსაც „სული" აქვს. „ლამპიონის“ უკან, მოჩუქურთმებულ ჩარჩოში, ფერწერული ნამუშევარი იმზირება. ტილოზე, თეთრი მაქმანის ქსოვილზე დასვენებული, კომპაქტ-კასეტაა გამოსახული. გამჭვირვალე გულში, ფირის გარშემო, მინდვრის ყვავილების ფურცლებია მიმობნეული. ისეთი ლამაზია... უცხო, ნატიფი და მგრძნობიარე. შეუძლებელია არ აგაღელვოს!
მხატვრობისა და მუსიკის სიყვარულის ნაზმა სინთეზმა, გააოცა შუკვანი. მოიხიბლა. სახლი პატრონს ჰგავდა! - არაფრით გამორჩეული და თითქოს ჩვეულებრივი, გულის რაღაც ნაწილში იშვიათ სილამაზესა და იდუმალებას ინახავდა, რომელიც მამაკაცისთვის მიმზიდველსა და სასურველს ხდიდა.
- იარაღით ხელშიც კი, დაუცველი ხარ, მილენა...
წამოსცდა ხმადალბა. სვანის ყურადღება სავარძელზე მიგდებული წიგნის სათაურმა მიიქცია, რომელსაც სარანგიძე ბოლოს კითხულობდა - „მალატ“, ამოიკითხა წარბშეკრულმა. ავტორი, ლიზა კანდელაკი. გაკვირვებულმა ტუჩი ატეხა, თან ესიამოვნა. ჟურნალისტი შეპყრობილი იყო სვანებით!
წიგნს ხელი წამოავლო და გადაფურცლა. ერთ-ერთ გვერდზე, დიალოგმა თვალი მოსჭრა : „...თუ ლილე შენ აგირჩევს, მე განზე გავდგები. ისე და იმდენად, რომ ლილე ჩემს აჩრდილს ვერ დაინახავს. მხოლოდ იცოდე, საკმარისია ერთი შეცდომა, შენი ერთი ფეხის გადაბრუნება, ლილესთან და შენს ცხოვრებაში აჩრდილის როლს ისე მოვირგებ, საკუთარი ჩრდილის შეგეშინდება! ღამის კოშმარად გექცევი და სულ, რომ ათი შვილის მამა იყო და ათივეს დედა ლილე იყოს, უკან არაფერზე დავიხევ, ისე წაგართმევ! დამიჯერე, ჩემს სისხლსა და სიყვარულს გეფიცები, ამას გავაკეთებ! მე, ჯაფარიძე, სიტყვას არ გადავდივარ უშხვანო!...“
- ჯაფარიძე... - ნერვები მოეშალა - სვანური გვარები დაილია, კანდელაკო?!
გაღიზიანებულმა წიგნს თვალი შეავლო. პერსონაჟის ნათქვამი გულზე მოხვდა. ნაცნობი იყო მისთვის ჯაფარიძის განცდები. შეამჩნია, „მალატი“ ერთადერთი მხატვრული ლიტერატურა იყო, რომელიც ბიბლიოთეკაში კრიმინალურ ჟანრს არ მიეკუთვნებოდა. რა უყვარდა მასში ასე? ან ვინ?..
ბოლო ფიქრს წაუყრუა და გაბრაზებულმა წიგნი ისევ სავარძელზე მიაგდო. ჟურნალის მაგიდაზე მილენას ტელეფონი აწკრიალდა. ეკრანს ინტერესით დახედა - „მთვრალი ალუბალი“? გაეცინა.
ზარი შეწყდა. ნეტავ, ჩემი სახელი როგორ უწერიაო?! - ცნობისმოყვარეობით ანთებულმა, რედაქტორის ნომერი აკრიფა და გადარეკა - „ხანდახან ვუპასუხო“, აციმციმდა გამაღიზიანებლად.
- ხანდახან ვუპასუხო, არა?!
დაბღვერილი კონტაქტებს ჩამოჰყვა - „ცხელი ჩაი“, „ცივი ყავა“, „პინგვინბონდი“, „პარასკევა“, „Lullaby“, „ბათარა“, „კუკარაჩა“, „უშიშროება“... პირველად ნახა სააბონენტო სია, რომლის გასაშიფრადაც შეროლიკისეული უნარები იყო საჭირო! ეს ბოლო, უეჭველად, რომელიმე მეზობლის ნომერი იქნებაო - ახითხითდა გახალისებული.
ჩამონათვალში „ღიმილაკს“ მოჰკრა თვალი და შეჩერდა. დედუქცია არ დასჭირვებია. მშვენივრად მიხვდა ვინაობას. ლამაზი მეტსახელი მხოლოდ მისთვის შეერჩია! წამით ჩაფიქრდა. თხელი ტუჩები ცბიერმა ღიმილმა მოუღრიცა. სენსორზე თითები გაასრიალა და სახელი „ჩაასწორა“.
კმაყოფილი მხიარულად გაიკრიჭა და თავისიც გადააკეთა. ჯეიმსს თვალი ჩაუკრა - არ ჩამიშვაო. სწორედ ამ დროს, ჯიბეში საკუთარი ტელეფონი აუზუზუნდა. ამოიღო და ეკრანს დახედა. პროზექტურიდან რეკავდნენ. გამყრელიძე გამოფხიზლდა? წარბი შეიკრა.
- გისმენ, დავით!
- კიტა, სასწრაფოდ ჩემთან მოდი! - უჩვეულოდ დაძაბული ხმა ჰქონდა ექიმს - რეხვაძის აუტოფსიის პასუხები მოვიდა. შედეგები არ მოგეწონება...
- გამოვდივარ!
მაშინვე წამოდგა. მილენას აბაზანის კარზე მიუბრახუნა - მოგვიანებით გნახავო და პასუხის გაცემაც არ აცალა, გატრიალდა და წავიდა.



პ.ს. ეს ნაწილი მგონი ზომაზე დიდი გამომივიდა, მეგობრებო, მაგრამ ვასწრებ რადგან ხვალ ფინალური ეპიზოდები დაიდება და დამთავრდება პირველი ნაწილიც. მერე დროებით სავარაუდოდ წვდომა აღარ მექნება ნეტზე, რადგან ნაწარმოების მეორე ნაწილის გასაგრძელებლად ცხრამთას იქით ვიხვეწები ;დდდ <3 <3 იმედი მაქვს მოგეწონათ თავები და რაღაც ახალი დასკვნებიც გამოიტანეთ. მიყვარხართ და გელით ^_^ <3 <3 <3