***
რთულია, როდესაც განიცდი, თუმცა ორმაგად რთულია, როცა გესმის და თითქოს, სხვისას შენში გრძნობ.
წააგეეს, როდის უთამაშიათ კარგადო, იტყვიან და დაიძინებენ.
არავინ ფიქრობს იმაზე, რა ხდება მათ გულებში ახლა...
ბოლო წუთები, დამატებული დრო.
სულ რაღაც წამები, თამაშის დასრულებამდე და ჩვენს კარში გასული გოლი.
მეტჯერ ვეღარც ვუყურე, თუმცა სამაგიეროდ ანუკი არ მოშორებია ტელევიზორს.
პირველი ვაკო დაეცა მოწყვეტით და შემდეგ მიჰყვა ყველა.
გული მომიკვდა, სახეზე რომ აიფარა ხელები.
იმ წამს, საერთოდ არავინ და აღარაფერია, თითქოს მხოლოდ შენ ხარ, ეროვნული ნაკრების მაისურით, საქართველო გაბარია...
ვაკოს, ყოველთვის ორმაგად რთულად გადაჰქონდა მატჩების შემდგომი პერიოდი და დარწმუნებული ვარ, არც ეს შემთხვევა იქნება გამონაკლისი.
მახსოვს, ერთხელ მითხრა, სამკლავური მამძიმებსო...
მისთვის, ეს, უბრალოდ რაღაც ხელზე, არასოდეს ყოფილა.
მახსოვს, როდესაც პირველად დადგა გუნდის წინ, მის თვალებში შიში დავინახე.
ის აღარ ეფარებოდა კაპიტანს, ახლა მას ეფარებოდა ყველა.
მას შემდეგ, წლები გავიდა, შეიცვალა, ცვლილებებიც მიიღო, გაძლიერდა, მაგრამ ყოველ ჯერზე, როცა გუნდის წინ დგება, მის თვალებში ერთი და იგივე რაღაცას ვხედავ, რასაც ვერ ცვლის.
მისი და ერეკლეს კინკლაობების გახსენებაზე, ახლაც მეღიმება...
სულ სხვანაირები იყვნენ, მსოფლიო ჩემპიონატის დაწყებამდე, ვარჯიშებზე.
'არა ბიჭო, იქიდან დაარტყი'
'ჰე, რა შვები ტო, გაფრინდა ბურთი ხაშურში'
'მიდი გეხვეწები დავარიშ კაპიტან, შენ დადექი კარში, მაინტერესებს თუ გაგიტან' - ერეკლეს მაიმუნობებს, საზღვარი არასდროს ჰქონდა.
'რას აკეთებთ მანდ, საბავშვო ბაღია?' - ორი წუთით გასულ ბიძიას, ყველაფერი თავდაყირა ხვდებოდა ხოლმე.
'გეხვწები, კაპიტნის შემოსვლას როგორ აკეთებ, ასე გიჭერია ვიმპელი?'
'დაგბრიდავ, ერეკლე!'
ბოლოს, მართლა იმდენი ეღადავა, სერიოზულად გაეკიდა კვაშილავა, თუმცა როგოღაც მოასწრო შემოღობილ სტადიონზე ზემოთ აცოცება.
'ე ბიჭო, გამოეცალე ახლა, რამდენი ხანი უნდა იყოს შიმპანზე მაიმუნივით ჩამოკიდებული?'
'კაპიტან, დამიჭერ?'
'შენ რა, თავი პრინცესა ფიონა გგონია?'
'თავიდანვე გეთქვა, რომ შრეკობა არ გინდოდა'
'საერთოდ, ვინმემ გამაგებინეთ, ეს, ჩვენთან რას აკეთებს!'
'ჩაგიდეს, კვაშილავა, გუნდში ჩაგიდეს ჩემი თავი'
'მოკეტე, ერეკლე. ერთი წუთი მაინც გააჩერე პირი'
'უსამართლობაა, კარგი პასი მივეცი და ვერ დაიჭირა'
'ნუ წუწუნებ, ერეკლე. დაგაჯენ იცოდე' - შალვას თითით მუქარების, ყველას ოდითგანვე ეშინოდა.
კარგი დრო იყო...
ძალიან კარგი...
თუმცა როგორც ამბობენ, მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა.
ოთხი მატჩის შემდეგ, ერთადერთი გამარჯვება აქვთ და სულ მცირე იმედი ესპანეთთან.
ახლა რომ აღარავის ეხუმრება და ვარჯიშებზეც რომ ვეღარ იღიმიან თავისუფლად, ამაში ეჭვი აღარავის ეპარება.
თუმცა... იმედი ბოლოს კვდება.
არ მინდა, რომ თავშივე მოკლან, მაგრამ ამის შესარჩერებლად, უბრალოდ არაფრის გაკეთება არ შემიძლია.
შეიძლება, აღარც არაფერი იყოს ისე კარგად, ამიტომ უნდა დააფასო აწმყო და იმ ბედნიერი წუთებისგან, მაქსიმალური სიამოვნება მიიღო. რადგან
იმის მიუხედავადაც, თუ ის განმეორდება, შენ შინაგანად მაინც აღარ იქნები ის, ვინც იმ წამს იყავი.
აღარასოდეს...
***
არ ვიცი, როგორ გავათენე, თუმცა არასოდეს მქონია ამაზე გრძელი ღამე.
ვეღარც საწოლში ვისვენებ და როგორც კი ფანჯარაში სინათლეს ვხედავ, ვდგები და სამზარეულოში გავდივარ.
მართლა მგონია, რომ ჯერ ჩემს გარდა არავის ღვიძავს, თუმცა იქ ანუკის დანახვა და ჩემი დაკივლება ერთია.
- ჩშშ, იქნებადა დედაშენი გააღვიძო! - საჩვენებელი თითი მიაქვს ტუჩებთან.
- გული გამისკდა... რატომ არ გძინავს?- ხელით ვინიავებ და ფრთხილად ვჯდები მაგიდასთან.
- ვერ დავიძინე. ყავა გინდა?
- აუ, კი.
ოდნავ მიქნევს და გაკეთებას იწყებს.
- ერეკლეზე ფიქრობდი?
- მასზეც. საერთოდ მატჩზე...
- ახლა შანსი აღარ აქვთ? - წამიერად მისწორებს თვალს და ისევ ჭიქებს უბრუნდება.
- ნუ, ესპანეთთან თუ არ წააგეს.
ღრმად ოხრავს.
შეკითხვას აზრი არ აქვს, ვიცი, რომ უარყოფს, თუმცა სახეზე აწერია, როგორ ნერვიულობს ვაკოზე.
ერთმანეთისგან შორს ყოფნა ანადგურებთ, მაგრამ მაინც...
- ისე... ადამიანები როგორ ვერ ვაფასებთ იმას, რაც გვაქვს. -მოულოდნელად იწყებს ლაპარაკს
- მაგალითად მე, ძალიან მინდოდა, რომ მალე გავზრდილიყავი, სკოლა დამემთავრებინა. მერე ძალიან მინდოდა, რომ მარტო მეცხოვრა, მშობლების გარეშე. დამოუკიდებელი ვყოფლიყავი.
- ასეც მოხდა.
- ჰო, მაგრამ მენატრება ის დრო, ალე. არ ვამბობ, რომ უპრობლემო ბავშვობა მქონდა, თუმცა მაშინდელი სანერვიულო და საფიქრალი, ახლანდელთან მივა?
არასოდეს მეგონა, რომ ზრდასრული ადამიანების ტვირთი, ამდენად მძიმე იყო. - ოდნავ აქნევს თავს და ჭიქას მაგიდაზე მიდებს.
მერე, მეორე მხრიდან მივლის და წინ მიჯდება.
- იცი რას მივხვდი, ადამიანმა აწმყოთი უნდა იცხოვრო და არა მომავალზე ოცნებით. შორს ვეძებთ მაშინ, როდესაც გვერდით გვყავს...
- ხომ იცი, რომ გვიანი არაა. გვიანი არასოდეს არაფრისთვის არაა.
- ვერ გამიგე.
- გავიგე, ანუკი.
ვაკოს უყვარხარ, ეს არასდროს შეიცვლება.
- მეც მიყვარს, მაგრამ - ცრემლები აწვება - იმას ვერ მივცემ, რასაც იმსახურებს...
მინდა, რომ ბედნიერი იყოს. მინდა, რომ დამივიწყოს, მაგრამ ამას მე თვითონ ვერ ვაკეთებ...
- ანუკი, გთხოვ, ნუ ტირი, ასეთს ვერ გიყურებ. - მის შემხედვარეს, ლამის მეც მაწვება ცრემლები.
- მე თუ ამ საშინელებას ვგრძნობ შიგნიდან, ისიც ხომ გრძნობს, ალე.
ეს ძალიან ცუდი გრძნობაა. მე თვითონ გავიმეტე ამისთვის...
- შენი ბრალი არაა.
ისევ აგრძელებს ტირილს.
აღარ ვიცი, რა გავაკეთო...
მკლავზე ვკიდებ ხელს, თუმცა სწრაფად იშორებს და სახეზე იფარებს.
- აქამდე, არცერთი დღე არ გვქონია ერთმანეთის გარეშე.
ჭკუიდან გადავყავარ მის მონატრებას...
- იქნებ შეხვდეთ, დარწმუნებული ვარ, მასაც ენატრები.
- რომ შევხვდე, რა ვუთხრა. მომენატრე მეთქი? არ შემიძლია, იმ თვალებში ვუყურო, სადაც სიყვარულია და მე იგივეთი ვერ ვუპასუხო. ამხელა დარტყმას, წლების განმავლობაში რომ ვაყენებდი, ის მეყოს.
ღრმად ვსუნთქავ.
- მეგონა, რომ გავუძლებდი, მაგრამ ვერ ვუძლებ, ალე.
იცი, 47 კილო ვარ.
- რააა?! - თავისით მეყვირება.
რაც მახსოვს, სულ 56 იყო და სულ წუწუნებდა, რომ გამოცდების სტრესის გამო, ნერვიულობაზე ღამე ვჭამ და ვსუქდებიო.
- ერთი წუთი, ადექი.
- ნწ, არ მეტყობა, სპეციალურად მაცვია ამხელა ჰუდები და ჯინსები. - მაინც დგება და ადგილზე ტრიალებს.
- ანუკი, ასე არ შეიძლება. არ ვიცი, ეს როგორ მოახერხე, მაგრამ ორ კვირაში თუ 9 კილო დაიკელი, ეს ნორმალური ნამდვილად არ არის. ანორექსია არ დაგემართოს. - სერიოზულად მეშინია.
- ვიცი, რომ საშიშია, მაგრამ რა ვქნა, ვერ ვჭამ. მართლა ვერ ვჭამ...
- რას ქვია ვერ ჭამ. ახლავე რამეს გაგიკეთებ. - ადგომას ვაპირებ, თუმცა სწრაფად მაჩერებს.
- გეუბნები, არ გადამდის, აზრი არ აქვს.
- აბა რას აკეთებ, მთელი დღეები მშიერი დადიხარ?!
- არ მშია, ალე.
არ მშივდება...
- რას ნიშნავს, არ გშივდება. ახლა ჭკუიდან გადავდივარ, იცოდე. თავს იკლავ გოგო?
ვაკო კი არა, ვერავინ გიშველის.
ცოტა გონს მოდი. - მაინც ვდგები და მაცივართან მივდივარ.
- არ მინდა, ალე. მითუმეტეს ამ უთენია.
არა, არ უნდა მეთქვა...
- სალათი. შენი საყვარელი სალათი -მის სიტყვებს ვაიგნორებ და თეფშით ხელში ვუჯდები გვერდით.
- არ მინდა.
- გინდა მე გაჭამო?
- ალე! - წამსვე მართმევს თეფშს და გვერდით დებს. - გითხარი, რომ არ შემიძლია!
სწრაფად დგება ფეხზე და ისევ ატირებული გარბის ოთახისკენ.
- ა, ღმერთო, რა ხდება? - სამზარეულოში ახლახანს შემოსული მანანა, გაოცებულ მზერას აყოლებს ანუკის და შემდეგ მე მიბრუნდება.
- ამ დილაუთენია, ან რამ გაგაღვიძათ, ან რამ გაჩხუბათ?
- არაფერია, დედა. - ვცდილობ წამოვდგე.
- ეს გოგო, ძალიან უცნაურად იქცევა ამ ბოლო დროს და რაღაც, ძალიან არ მომწონს ეს.
საპასუხოდ, უბრალოდ ვოხრავ.
- დაველაპარაკები...
- მისმინე. - მკლავში მკიდებს ხელს - რამე მოიფიქრეთ, კინოში წადით, გაისეირნეთ, არ ვიცი. მასაც გაამხიარულებ და შენც გაივლი ცოტას.
ოდნავ ვუქნევ თავს.
- ჭკვიანად.
ღმერთო.
საინტერესოა, რამდენი წლის უნდა გავხდე, რომ დედაჩემმა საუბარს ეს სიტყვა აღარ დააყოლოს ბოლოს.
***
მიუხედავად იმისა, რომ ანუკისთან დალაპარაკებას ვცდილობ, ძილს იმიზეზებს და ამის საშუალებას არანაირად აღარ მაძლევს.
ჯერ მგონია, რომ მალე მობეზრდება და თვალებს გაახელს, თუმცა მის ლოდინში, მე თვითონ მეძინება და კისრის ტკივილი რომ არა, ვინ იცის, მთელი ღამის უძილოს, საღამომდე არ გამეხილა თვალი.
ფრთხილად ვიწევი სავარძლიდან და 2 წუთი, გაშტერებული ვუყურებ ცარიელ საწოლს.
სად წავიდა?
- თუ თვალებით მე მეძებ, აქ ვარ. - მოულოდნელად გამოდის სააბაზანოდან.
გაოცებისგან, მექანიკურად მიფართოვდება თვალები. შემიძლია თამამად ვთქვა, რომ სრული ტრანსფორმაცია მოახდინა.
თმა, მაკიაჟი. აღარც ეტყობა ჩაწითლებული თვალები. მარტო ღიმილი აკლია, თუმცა ამას აშკარად მცდელობის მიუხედავად ვერ ახერხებს.
- ასე ნუ მიყურებ, სამსახურში მივდივარ აქედან.
- აა. - მისი სამსახური აღარც მახსოვდა- გინდა რამე გათხოვო? გამოიცვლიდი.
- ნწ. - მაშინვე აქნევს თავს - ჩავძვრები შენს ტანსაცმელში, არ მინდა.
- მაპატიე, უცებ ვერ...
- არაუშავს, ალე. მიდი, ჩაიცვი, შენც გაგიყოლებ ბარემ, ერეკლესთან ხომ მიდიხარ საავადმყოფოში.
- არა, სახლშია უკვე, გუგამ მომწერა.
- ხო? ანუ სახლში ვერ მიხვალ?
- არა, მივალ, უბრალოდ...
- რაღა უბრალოდ, ჩაიცვი, წაგიყვან.
- რომ დაგაგვიანდეს? - ნელა ვდგები და ისევ კისერზე ვიდებ ხელს.
- არ დამაგვიანდება, დრო მაქვს. ქვემოთ დაგელოდები.
*
ჩვეულებრივ სიტუაციაში, ალბათ 15 წუთი, თავისუფლად მეყოფოდა მომზადებაში, თუმცა ამ ფეხის გადამკიდე...
მართალია, ექიმმა თქვა მცირე მოტეხილობაა და შეხორცებას მინიმუმ 6-8 კვირა სჭირდებაო, თუმცა არაფრით აღარ გავიდა ეს დრო.
უკვე ძალიან დამღალა ამ ყავარჯნებმა.
არა, ადამიანი ვერ აფასებს იმას, რაც აქვს. კარგი დრო იყო, თავისუფლად სიარული და სირბილი რომ შემეძლო.
ვინ იცის, უკვე მერამდენედ ვუხდი ლიფტის გამომგონებელს გულში მადლობას და შენობიდან გამოვდივარ.
ქვემოთ, სრული სიწყნარეა.
ხის ქვეშ, ანუკის მანქანას ვხედავ და პირდაპირ იქით ვიღებ გეზს.
საინტერესოა, ვერ დამინახა თუ რატომ არ გადმოვიდა.
ჩვეულებრივ, საშინლად ეზიზღება ლოდინი.
უკვე იმასაც ვფიქრობ, რომ მანქანაში არაა, თუმცა კარს რომ ვაღებ და იღება და მერე, მასაც რომ ვხედავ ტელეფონში თავჩარგულს, ოდნავ ვმშვიდდები.
- კარგად ხარ? - არაფრით არ აშორებს ეკრანს თვალს - ანუკი!
- ეს ქალი ვინაა? - კარის მოხურვასაც კი არ მაცდის, ისე მაფარებს ტელეფონს თვალებზე.
- ცოტა უკან გაწიე გოგო, ვერ ვხედავ.
ვეღარ გაიგო, როგორ დაიჭიროს.
ცალი ხელით, ტელეფონს ვართმევ და მეორეთი, კარს ვხურავ.
ო, ღმერთო...
ვაკოს ახალი მენეჯერი.
და მათი პირველი საერთო ფოტო, რომელიც პროფილზე დააყენა და კვაშილავა მონიშნა.
- ეს...
- არ მითხრა, პირველად ვხედავო. დალაიქებული გაქვს. ვაფშე რატომ დაულაიქე, იცნობ? მეგობრებში რომ არ გყავს?
- პირადად არ ვიცნობ, ვაკოს ახალი მენეჯერია.
- მენეჯერი? - ტელეფონს მართმევს - ის მამუკა თუ ვიღაცა რომ ჰყავდა, რა იქნა?
- წავიდა.
- რატომ?
- დეტალები არ ვიცი, ანუკი. წავიდეთ, დაგაგვიანდება.
ღრმად სუნთქავს და ისე აგრძელებს დაკვირვებას.
- სად იპოვა. ეს ქალი რომ ნორმალური მენეჯერი იყოს, ამხელა წაგების მერე, ფოტოების დადების ხასიათზე იქნებოდა?
- აზვიადებ. ნინო კარგი ქალია, შალვადან ვიცი, მისი ნაცნობია და ახსენებდა ხოლმე.
- ნინო? და აბა ნინა რატომ უწერია?
ღმერთო, დაიწყო.
ტყუილად არ ამბობენ, ეჭვიანობა, ადამიანს აგიჟებსო.
- რა მოხდა მერე. ეგრე შენც ხარ ანი, მაგრამ ანუკი გიწერია. მეც ვარ ალექსანდრა, მაგრამ ალე მიწერია. ეს ძალიან ჩვეულებრივი ამბავია.
- ჩვენთან მოსულა, ალე, მაგრამ ეს ქალი, ალბათ 40 წლის მაინცაა, რაღა ნინა, კარგი რა, არ რცხვენია მაინც? - ნერვებმოშლილი აგდებს ტელეფონს და მანქანას ქოქავს.
- ვისაც რა უნდა, იმას დაიწერეს. მაგაზე მეტი სანერვიული არ მოგვცეს ღმერთმა.
ღრმად ოხრავს.
- ნელა ატარე, ანუკი. ავტობანზე არ ვართ.
- თან ქერა. როგორ არ უხდებოდა. - მაინც ნინოზე ფიქრობს. - რატომ უნდა შეიღებო ადამიანმა თმები ქერად?
- რავიცი, აბა. შენ რატომ გქონდა შეღებილი?
- მე ბოლოები მქონდა, ალე. მთლიანი თავი კი არ შემიშვერია საღებავისთვის.
ღრმად ვსუნთქავ.
- ესაა მისამართი. - ტელეფონს ვაჩვენებ. თან, იქნებ როგორმე გადაიტანოს ყურადღება.
- მანახე. - წამიერად ავლებს თვალს - ვიცი, ეს ადგილი.
მცდელობა ჩამეშალა.
ისევ აწვება გაზს.
ღმერთო, რაღა მაინც და მაინც ახლა ნახა ეს ფოტო, იმდენს იზამს, ავარიაში მოვყვებით.
- ანუკი, გთხოვ, ცოტა ნელა.
- ნელა დავდივარ ალე. აბა, ასე გინდა?
კიდევ უფრო აწვება გაზს.
- ანუკი!
- ხო, კარგი.
ცენტრი მაინც იყოს, ბევრი საცობები იქნებოდა და ის მაინც დააბრკოლებდა ცოტას, მაგრამ არა, როგორ შეიძლება რამეში გამიმართლოს.
- არ მომწონს ის ქალი. მამუკა ასე არ ეხუტებოდა ხოლმე...
- ჩვეულებრივი ჩახუტებაა. გთხოვ, მოეშვი უაზრო ეჭვიანობას.
- ვინ ეჭვიანობს, მე?
- წინ იყურე, სიკვდილი არ მინდა!
- მე არ ვეჭვიანობ!
- აბა რას აკეთებ? ნინა რატომ უწერია, თმები ქერად რატომ აქვს, ვაკოს რატომ ეხუტება. რაგინდა, რაც ფოტო ნახე, იმის მერე საკუთარ თავს აღარ ეკუთვნი.
თან იძახი, მისი ბედნიერება მინდაო, ნამდვილი სიყვარული იპოვოსო.
- მისი ბედნიერება რომ მინდა, ზუსტად ამიტომაც მაქვს ეს რეაქცია.
ის ქალი, მასზე 15 წლით დიდი მაინც არის. მასთან არ უნდა იყოს!
ღმერთო, რა სისულელეს იძახის.
- ჯერესერთი, საიდან მოიტანე, რომ ერთად არიან?
- შეიძლება არ არიან, მაგრამ რომ იყვნონ? რომ შეაბას?
- მაშინ იქნებ შენ შეურჩიო კარგი გოგო?
- რა?
- ა, არ გინდა? კარგი, მაშინ ვაკოს ვეტყვი, რომ როცა გოგოს იპოვის, ჯერ შენ გაგაცნოს და თუ შენს გემოვნებას დააკმაყოფილებს, მხოლოდ მას შემდეგ დაიწყოს ურთიერთობა.
- შენი აზრით, ეს სახუმარო თემაა?
- არ ვხუმრობ, ანუკი. უბრალოდ ვცდილობ გავიგო რა გინდა.
- მოვრჩეთ. - საჭეს არტყამს ხელს. - გაიარე, თუ მიდიხარ, თუ არადა გამატარე! - ახლა ფანჯარას სწევს და ისე ეჩხუბება წინ მიმავალს მანქანას.
- არ გვჭირდება, რომ გაგვატაროს, აქ უნდა შეუხვიო.
წამსვე უხვევს მკვეთრად.
- ნელა!
- რა ნელა, ალე?! ლამის შესახვევი გავმაზე შენს გამო.
- ღმერთო... - ჩემთვის ვჩურჩულებ.
უკვე მართლა მეშინია, სამსახურში, ვინმეს თავზე არ გადაალეწოს რამე. ვინ მოუთმენს ასე.
- კიდევ ბევრი დარჩა?
- აბა ვიციო?
- შესახვევამდე ვიცოდი.
ღრმად ვსუნთქავ.
- ბოლოში რომ მიხვალ, მარცხნივ შეუხვევ და ეგაა.
- საერთოდ ეს რა ადგილია? ამხელა დედაქალაქია, რატომ უნდა იცხოვრო ადამიანმა აქ.
- სიმშვიდეა.
- ზედმეტი სიმშვიდეა, ალე.
ზედმეტი კი, არაფერი არ ვარგა, ხომ იცი.
კიდევ აჭერს გაზს და ისევ მკვეთრად აპირებს შეხვევას, თუმცა მხოლოდ საჭის დატრიალება და იქიდან გამომავალ მანქანას, ისეთი სიძლიერით ვეჯახებით, წამით, მგონია, რომ ყველაფერი დამთავრდა.
ინსტიქტურად მეყვირება.
ვინ იცის, ღვედი რომ არა, თავით გაგვენგრია ორივეს საქარე მინდა.
- ღმერთო, ღმერთო. - შიშისგან სულ კანკალებს ანუკი და არაფრით არ სწევს თავს საჭიდან.
- კარგად ხარ?
ინსტიქტურად გადამაქვს მზერა ჩვენს წინ მდგარ მანქანაზე და...
არარსებობს.
რამდენჯერმე ვაფახულებ თვალებს, თუმცა არაფერი იცვლება. მართლა კვაშილავას მანქანაა.
ამჯერად, ანუკიც სწევს თავს, თუმცა ჩემგან განსხვავებით, მისი გაკვირვება დიდხანს ნამდვილად არ გრძელდება.
სწრაფად იხსნის ღვედს და მანქანიდან გადადის.
ზუსტად ამ წამს გადმოდის ვაკოც.
- გვკლავდი?! რას აკეთებდი, ჰა?! - პირდაპირ შეტევაზე გადადის ანუკი.
- ეს შენ რას აკეთებდი? ვინ შემოდის მოსახვევში ასოთხმოცით?
ამასობაში, როგორღაც მეც ვახერხებ მანქანიდან გადმობობღებას.
- თუ დაინახე რომ სწრაფად მოვდიოდი, ტორმუზისთვის რომ მიგეჭირა, მოკვდებოდი?!
- მე კი დავაჭირე, მაგრამ შენ არ დაგიჭერია, იმიტომაც დამეჯახე.
- ა, მე დაგეჯახე დაჟე?! - ოდნავ ეღიმება და წამიერად მავლებს თვალს. - უყურე რას მეუბნება. შენ თვითონ დამეჯახე!
- მე როგორ დაგეჯახე, შენ თვითონ შემოვარდი გიჟივით და ტორმუზსაც კი არ დააჭირე.
- შენ რა იცი, მე რას დავაჭირე?!
- გეყოფათ! - ყვრილი მიწევს, რომ როგორღაც მათი ხმა გადავფარო.
- აზრი აღარ აქვს ახლა, შენი ბრალია ჩემი ბრალიას, მთავარია კარგად ვართ.
- კი, თვითონ კარგად არის თავის მანქანიანად, მაგრამ ჩემი გოგო?
ფრთხილად ვაპარებ თვალს ანუკის მანქანისკენ და მერე, კვაშილავას მანქანაზე გადამაქვს მზერა.
- დაიცა, ეს რა არის? - ფართან არსებულ თეთრ ლაქასთან ვაჩერებ მზერას.
- არაფერი არ არის! - მაშინვე მპასუხობს ანუკი და მის მანქანას უახლოვდება - ჩემი თეთრი 'კრასკა' გადავიდა, უბრალოდ. გაიწმინდება, ძალიან ჩვეულებრივად.
- ნუ ყვირი, სადმე ხედავ რომ პრეტენზია მაქვს?
- ვერ გექნება, ძვირფასო. არაფერი არ სჭირს შენს მანქანას. ჩემი გოგო კი შეღუნულია!
- გაგიკეთებ...
ჩემი ბრალი არ არის, მაგრამ მაინც გაგიკეთებ.
- არ მჭირდება შენი ფულები!
- ანუკი. - მკლავზე ვკიდებ ხელს.
- რა?! მოინდომა თავის გამოჩენა.
შენი აზრით, მაგიტომ გეჩხუბები, რომ მინდა გამიკეთო?! - რამდენიმე ნაბიჯით უახლოვდება, თუმცა წამიერად ბორძიკობს და საფეთქელზე იდებს თითებს.
- ანუკი...
- კარგად ვარ. - ხელით მანიშნებს.
- დაუფიქრებლად რომ დადიხარ... - ნელ-ნელა, საეჭვოდ უწევს ტონს დაბლა - ეს მე კი არა, შენ ჩქარობდი. ეტყობა, ვინმესთან მიიჩქაროდი.
შედეგიც მიიღე, მაგრამ არ დაზარალდი. მსხვერპლი მე... -ვეღარ ამთავრებს, წამში კარგავს გონს და კვაშილავას დროული რეაგირება რომ არა, ნამდვილად ძირს დაეცემოდა.
- ანუკი, ანუკი! - მაშინვე სახეზე უსვამს ხელებს. - რა დაემართა? რა სჭირს? ნელა ვუახლოვდები რამდენიმე ნაბიჯით და პულსს ვუსინჯავ მაჯაზე.
- წნევა დაუვარდა...
კიდევ კარგად გაძლო, ამდენი ხანი.
- საავადმყოფოში წავიყვან. - წამში იტაცებს ხელში.
- მეც წამოვალ.
- არა, ალე. ტყუილად უნდა იწვალო, დაგირეკავ მერე.
- დარწმუნებული ხარ?
- კი. - ფრთხილად აწვენს უკანა სავარძელზე და მეორე მხრიდან უვლის მანქანას.
- გასაღები შიგაა? - ანუკის მანქანაზე მანიშნებს.
- ჰო...
- გადავაყენებ და მერე ვინმეს გამოვუშვებ წასაყვანად.
- კარგი.
ვნერვიულობ, თუმცა ეს მათი შანსია. იქნებ, მარტო რომ იქნებიან, უფრო დაილაპარაკონ.
ზოგი ჭირი მარგებელიაო...
ღმერთო.
იქნებ, ახლაც ასე მოხდეს.
***
ფიქრებში ჩაძირული ვუახლოვდები ერეკლეს სახლს.
უკვე წარმომიდგენია ანუკის რეაქცია, როცა გონს მოვა და გაიგებს, რომ ვაკომ წაიყვანა საავადმყოფოში.
მშვენივრად ხვდებოდა, რომ თავის ბრალი იყო ეს 'ავარია', მაგრამ იმ ფოტოს გამო, იმდენად იყო კვაშილავაზე გაბრაზებული, შანსი მიეცა და ამოანთხია კიდეც.
იმედი მაქვს, ბოლომდე დაიცალა და იქაც აღარ გააგრძელებს, თორემ მათ ისედაც რთულ ურთიერთობას, ეს ნამდვილად არ წაადგება კარგად.
ღრმად ვსუნთქავ და ფრთხილად ვაჭერ ზარის ღილაკს.
იმედია, ცუდ დროს არ მოვედი.
ტელეფონის ამოღებას და საათის შემოწმებას ვაპირებ, თუმცა ზუსტად ამ წამს იღება კარი და ვჩერდები.
- ალე, გამარჯობა. - ოდნავ მიღიმის ქალბატონი ქეთი.
იმდენად სხვანაირია, უმაკიაჟოდ და აწეული თმით.
უძილობის კვალიც კარგად ეტყობა თვალებში.
- გამარჯობა, ქალბატონო ქეთი, როგორ ხართ?
- მადლობა, არამიშავს - ოდნავ მეცლება და ხელით მანიშნებს შემოდიო. - შენ როგორ ხარ? ფეხზე რა გჭირს?
- აამ, ეს ცოტა გრძელი ამბავია, მოვიტეხე. - ნელა შევდივარ შიგნით.
- მართლა? მალე გამოჯანმრთელებას გისურვებ.
- მადლობა. - ოდნავ ვუღიმი - იცით... ერეკლეზე ვნერვიულობდი, როგორ არის?
- არ მკითხო- თვალებს ატრიალებს და შუბლზე ისვამს ხელს - მაგის ავად გახდომას, ისევ მირჩევნია მე გავხდე ხოლმე.
- საავადმყოფოში არ იყავით?
- ვიყავით, ალე. სადღაც 2 საათი, თავი გაიგიჟა, არაფრით გაჩერდა. გადასხმა გაუკეთეს და წამოვედით.
- ახლა უკეთაა?
- დაბალი სიცხე აქვს, ისე არაუშავს. - მისაღებისკენ მიდის და მეც, თვალით მანიშნებს- ვუთხარი, ათასჯერ ვუთხარი, ჩაიცვი, ნუ დადიხარ მასე. აქ კიდევ ჯანდაბას, როგორღაც ვაქცევ ყურადღებას, მაგრამ იქ რომ მოდის, სულ თავის ჭკუაზე იქცევა.
არაფერს არ მისმენს, ახველებდა, რომ ველაპარაკე ტელეფონით, მაგრამ არა, მაინც უნდა ვითამაშო.
ვერ სუნთქავს ფეხბურთის გარეშე.
- მთავარია კარგადაა.
- ასე თუ გააგრძელა, კარგად არ იქნება. 3 დღეში კიდევ მატჩია, გგონია გაჩერდება? დღესვე უნდოდა ადგომა და ვარჯიშზე წასვლა.
შალვას უნდა დაველაპარაკო, სხვა გზას არ მიტოვებს. - ოდნავ აქნევს თავს - ყავას ხომ დალევ?
- არა, მადლობა, არ შეწუხდეთ. მეჩქარება, ერეკლეს ვნახავ და წავალ.
- არ მოგერიდოს, ძვირფასო, მე მაინც უნდა დავლიო, თვალებიდან ვერ ვიყურები.
- არა, მადლობა, ქალბატონო ქეთი. - ოდნავ ვუღიმი.
- კარგი, როგორც გინდა. ხომ იცი სადაცაა მისი ოთახი?
- დიახ, დიახ. - ოდნავ ვუქნევ თავს.
- დათას გავხედავ, ეზოში თამაშობდა. - მკლავზე მადებს ხელს და ნელი ნაბიჯებით მივლის გვერდს.
წამიერად ვაყოლებ თვალს და მერე, კიბეებისკენ ვბრუნდები.
ამბობენ, დედები სულ სხვანაირად განიცდიანო და მართალიცაა.
მე რომ ავად ვხდებოდი, მანანა სულ თავთან მეჯდა, წამით არ მტოვებდა ხოლმე მარტო. ამ პერიოდში კი, საერთოდ აღარ აქცევდა საკუთარ თავს ყურადღებას.
გავიზარდე და მაინც ასეა, ისევე, როგორც ქალბატონი ქეთი.
ჩვენ, მათთვის ყოველთვის პატარა ბავშვები ვიქნებით, რომელსაც თუ არ უთხარი, არ ჩაიცვამს, წამალი თუ არ მიუტანე, თვითონ არ დალევს, დაავიწყდება.
საჭმელი თუ არ გაუმზადე, მშიერი წავა, ან, სახლში დაბრუნებული მაშინვე დაიძინებს.
ისე, მართლა რამდენჯერ დამიძინია ასე იმის გამო, რომ მაგრად მეზარებოდა რამის გაკეთება.
ახლა რომ ვფიქრობ, ზოგჯერ მართლა მაქვს ბავშვური ქცევები.
ხო, კიდევ ის, დედის ოდნავ აწეულ ტონზე, მაშინვე რომ მეტირება ხოლმე.
ამ მხრივ, ყოველთვის სუსტი ვიყავი.
ემოციებს ვერ ვაკონტროლებდი და მომენტებში, ვერც ახლა ვაკონტროლებ.
ამაზე ცუდი, მგონი არაფერი არსებობს.
ღრმად ვსუნთქავ.
საერთოდ, საიდან მოვიდა ეს ფიქრები ახლა.
კიდევ რომ გავყვე, წარმოდგენაც არ მინდა სადამდე მიმიყვანს და რას გამახსენებს.
ერეკლეს ოთახის კართან ვჩერდები. წამიერად ვფიქრობ, თუმცა ბოლოს მაინც ვაკაკუნებ.
- მძინავს, დედაა! - მაშინვე მეპასუხება.
მის ამ ქცევაზე, ოდნავ მეღიმება. ზუსტად ჩემი ფრაზაა.
ფრთხილად ვწევ სახელურს და კარს ვაღებ.
რა თქმა უნდა, საწოლშია.
თხუთმეტი ბალიში მაინც აქვს აყუდებული და ნოუთბუქი უდევს მუხლებზე, რომელსაც ჩემი დანახვისთანავე მაშინვე გვერდით დებს.
- თუ გძინავს, როგორ ლაპარაკობ? - სად გამომადგა მანანას სიტყვები.
- თუ სიზმარია, არ გამეღვიძოს.
ადგომას აპირებს, თუმცა მაშინვე ვაჩერებ.
- დაიცადე, დაიცადე. - ხელს ვწევ და თვითონ ვუახლოვდები - არ ადგე, სიცხიანო.
ოდნავ ეღიმება.
- აუ, რამდენი ხანია არ მინახიხარ.
როგორც კი გვერდით ვუჯდები, მაშინვე მეხუტება.
მისი ეს ქცევა, იმდენად მოულოდნელი და უცნაურია, წამიერად ვითიშები.
ყველაფერი ერთად მივლის სხეულში და ძლივს ვახერხებ ხელის მოხვევას.
ისევ ისეთი, ცივი სურნელი აქვს...
თითქოს, ზღაპრიდან.
ინსტიქტურად გამირბის მზერა გვერდით გადაწეულ ნოუთბუქზე და იქ, დაპაუზებულ, გუშინდელ მატჩს ვხედავ.
- ვაკო იყო აქ, ახლახანს წავიდა.
- ჰო, ვნახე.
არ ვიცი, რამდენად სწორია ახლა ამ 'ავარიაზე' მოყოლა, ამიტომ ვჩერდები.
- როგორ ხარ... - ნელა მშორდება და ისევ ბალიშებს ეყუდება შეწუხებული სახით.
- რავიცი - ოდნავ ვიჩეჩავ მხრებს - შენ?
ეღიმება.
მართლა ვერ ვხვდები, ამ მომენტში ეს რისი ღიმილია, თუმცა თითქოს იმას ჰგავს, რაღაცის ამოფარება რომ გინდა მის ქვეშ.
- სიმართლე?
- მაინც ვერ მომატყუებ.
ოდნავ მიქნევს თავს.
- საშინლად... - წამიერი პაუზა - განა სიცხე რომ მაქვს, ან რამე.
- მესმის.
- მათ ვჭირდებოდი, მე კი რა გავაკეთე. ამაზე საშინლად თუ მეთამაშოს ოდესმე -ცალი ხელით სწვდება ნოუთბუქს და დაპაუზებულ თამაშს, ისევ რთავს. მერე, როგორც ვხვდები ოდნავ ახვევს და ჩემსკენ აბრუნებს.
ზუსტად ის მომენტია, როცა იმდენად ცუდად აეჭრა ბურთი, რომ მთლიანად გადაკვეთა მოედნის ტერიტორია და კუთხური დაინიშნა მაკედონელთა მხრიდან.
მერე, პირველი გოლი გაგვიტანეს.
- ეს ჩემს გამო მოხდა.
- ყველამ ვიცით, რომ ძალით არ გინდოდა.
- რა მნიშვნელობა აქვს, უფრო ყურადღებით უნდა ვყოფილიყავი, აქამდე არ უნდა მიმეყვანა საქმე. მათ უნდა დავხმარებოდი, ყველაფერი კი არ უნდა გამეფუჭებინა.- თავს ვეღარ თოკავს და სუნთქვა უხშირდება.
სწრაფად ხურავს ნოუთბუქს და გვერდით უფრო ისვრის, ვიდრე დებს.
- ვიცი, რომ დახმარება გინდოდა, მაგრამ ყოველთვის, ყველაფერი იდეალურად ვერ იქნება, ერეკლე.
იქ და იმ მომენტში, ყველაფერი იმდენად სწრაფად ხდება, შეუძლებელია ნუანსები მუდამ ზუსტად გათვალო. ამაზე მე არ უნდა გელაპარაკებოდე, დაფიქრდი, გთხოვ.
- უნდა გამეტანა, ეს მაინც უნდა გამეკეთებინა.
- სიცხიანმა, თავსხმა წვიმაში რაც გააკეთე, ისიც სასწაულია. საერთოდ, რამ გაფიქრებინა ამ მდგომარეობაში თამაში? საერთოდ არ გიყვარს საკუთარი თავი?
- ნაკრებზე მეტად, არა.
ჰაჰ, რას მეუბნება.
მისი ნარციზმიც თავიდანვე გაბუქებული იყო, უფროსწორად საერთოდ არ არსებობს, უბრალოდ შექმნა.
- მომისმინე, ერეკლე.
შენს ჯანმრთელობაზე წინ...
- მაინც ნაკრებს დავაყენებ, აზრი არ აქვს. - არც კი მამთავრებინებს, ისე მეჭრება. - რა, შენც დედა გახდი? იმასაც ხომ არ მეტყვი, რომ რუმინეთთან არ ვითამაშო?
- თუ ასეთ მდგომარეობაში იქნები, რა თქმა უნდა სჯობს, რომ დაისვენო.
- სერიოზულად, ალე? - კარგად შესამჩნევი გაოცება ეხატება სახეზე.
- ეს ამხანგური მატჩია. თუ ითამაშებ, ვარჯიშებზე უნდა წახვიდე, ქარში, სიცივეში, ძალაგამოცლილი, სიცხიანი. შეიძლება უარესი დაგემართოს და მერე ესპანთთან ვეღარ ითამაშო საერთოდ, ეს გინდა?
- რა მნიშვნელობა აქვს, ამხანგური მატჩია თუ მსოფლიო ჩემპიონატის შესარჩევი. ნაკრების გვერდით უნდა ვიყო.
- და ერთხელ რომ შენს გარეშე ააწყოს ბიძიამ სასტარტო, არ შეიძლება?
- არ გესმის.
- რა არ მესმის? წინ არ იყურები? რატომ არ ფიქრობ იმაზე, რა შეიძლება ამას მოჰყვეს.
არა, ქალბატონი ქეთი მართალი იყო, ჯობია თვითონ დაელაპარაკოს შალვას.
- რა?! - მაშინვე წარბებს კრავს. - მე ზრდასრული ადამიანი ვარ და თვითონ გადავწყვეტ რას გავაკეთებ. თავი დაანებეთ ჩემს ცხოვრებაში ჩარევას!
- ნუ ყვირი, უბრალოდ ვლაპარაკობთ.
- მდგომარეობიდან გამოგყავარ და მთხოვ, რომ რეაქცია არ მქონდეს?!
ძალიან შემაწუხებელია, რომ ისე მექცევით, როგორც პატარა ბავშვს.
აქეთ დედა, რომელმაც ლამის ხელით მაჭამოს, ყოველ ორ წუთში მიზომავს სიცხეს და თურმე კიდევ თვითონ წყვეტს, ვითამაშებ თუ არა. შენ კი ამას მხარს უჭერ!
- დედაშენს უყვარხარ, შენზე ზრუნავს და შენთვის რომ კარგი უნდა, იმიტომ აკეთებს ყველაფერს. ნუ ხარ დაუნახავი. გასაგებია, რომ ჩემს სიყვარულს ვერ ხედავ, მაგრამ მისი მაინც დაინახე...
ისევ მაწვება ცრემლები და სწრაფად ვხრი თავს.
- გასაგებია? ამდენი ხნის განმავლობაში, შენ კიდევ იმის გჯერა, რომ შენს სიყვარულს ვერ ვხედავ?
- ახლა შენთან ლაპარაკს, აზრი არ აქვს, ერეკლე. - ადგომას ვაპირებ, თუმცა სწრაფად მკიდებს მკლავში ხელს.
- კითხვაზე მიპასუხე.
- ჩემი სიტყვების არსიც კი ვერ გაიგე სწორად, რა გელაპარაკო.
- მეუბნები, ჩემს სიყვარულს ვერ ხედავო, მაგას მე მეუბნები?! მე?!
მე შენ ჩემი მთელი ცხოვრება გაგანდე. ჩემი ყველაფერი!
- ჩხუბი არ მინდა. - ისევ ადგომას ვაპირებ, მაგრამ ისევ არ მიშვებს.
- ნუ გარბიხარ!
- გამიშვი ხელი! - ახლა მეც ვუწევ ტონს- ვიცი, რომ ხედავ, გრძნობ, როგორ არანორმალურად მიყვარხარ, მაგრამ მომენტებში იმდენად ხარ დაბრმავებული, ყველას ქმედებას შენს საწინააღმდეგოდ აღიქვამ.
დედაზე...
დედაზე როგორ უნდა იფიქრო, რომ შენთვის ცუდი უნდა იმით, რომ არ უნდა ითამაშო.
- ამას არ ვფიქრობ!
- აბა რას ფიქრობ, რატომ გეწინააღმდეგება? ჩემზე რას ფიქრობ? არ მიყვარხარ, მინდა რომ წააგოთ და ამიტომ არ მინდა, რომ ითამაშო? აი ეს რომ გაიფიქრე, მანდ დაამთავრე ყველაფერი.
- ალე..
- რა?
- ეს არ მიფიქრია და არც არაფერი დამიმთავრებია.
- შენ ვერც მიხვდი, ისე დაამთავრე, ერეკლე.
- მომისმინე.
- არ მინდა შენი მოსმენა. გულს მტკენ და თან ძალიან მტკენ...
როცა დაწყნარდები და ნამდვილ ერეკლეს დააბრუნებ, მაშინ ვილაპარაკოთ.
სწრაფად ვიწმენდ ჩამოგორებულ ცრემლს და ფეხზე ვდგები.
ისიც დგება და ამჯერად, წინ მეღობება.
- ასე ნუ წახვალ.
- გამატარე, ერეკლე.
- მომისმინე, გთხოვ. მომისმინე, ალე,...-ფრთხილად მეხება ლოყაზე, თუმცა მაშინვე ვუკრავ ხელს.
რაღაცის თქმას აპირებს, მაგრამ მოულოდნელად იღება კარი და ოთახში დათა შემორბის.
- ალეეე. - მაშინვე მორბის ჩასახუტებლად - დედიკომ მითხრა, რომ მოხვედი.
- როგორ ხარ, საყვარელო... - თმაზე ვეფერები.
- კარგად, შენ? - ოდნავ მიღიმის. ზუსტად ისე, როგორც ერეკლე.
- მეც კარგად. ძვირფასო, ახლა უნდა წავიდე. ხომ არ გეწყინება?
- რატომ. - მაშინვე კრავს წარბებს -ძამიკო, უთხარი, დარჩეს. - ახლა ერეკლესკენ ბრუნდება და ყელზე იკიდებს თითებს.
- საქმე აქვს, დათა. - არც კი მიყურებს, ისე პასუხობს და ნელი ნაბიჯებით მიდის საწოლისკენ.
- ძამიკოოო, რა გჭიიირთ, იჩხუბეთ?- ამჯერად მე მეკითხება, თუმცა ვერანაირად ვპასუხობ.
მერე, ერეკლესთან მირბის და უკვე საწოლზე დამჯდარს, მუხლებზე აცოცდება.
- დათა, შემეშვი! - მაშინვე იყვანს ხელში და უხეშად სვამს გვერდით.
- ბავშვს ნუ უყვირი.
მის ამ საქციელზე კიდევ უფრო მეშლება ნერვები.
წამსვე სახეზე იფარებს ხელებს დათა და ტირილს იწყებს.
- დათა... დათუნა, საყვარელი, არ იტირო. - რაც შემიძლია სწრაფად მივდივარ და გვერდით ვუჯდები.
- ჩემო პატარა, არა, გთხოვ, ძამიკო გაბრაზებულია და ასე იმიტომ ქნა.
მაშინვე მეხუტება და ჩემს ხელებში ცდილობს დამალვას.
- ყოჩაღ, ერეკლე.
წამიერად ხვდება ჩვენი თვალები ერთმანეთს, თუმცა სწრაფადვე გადააქვს დათაზე მზერა.
- ჩემპიონო, მაპატიე, ძალით არ მინდოდა, ხო იცი, იდიოტი ვარ! გეტკინა რამე?
- იდიოტი რას ნიშნავს? - ნელა აბრუნებს თავს მისკენ.
- დაუფიქრებელს. - სანამ რამე სისულელეს ეტყვის, იქამდე ვასწრებ.-როცა ადამიანი ვერ იაზრებს, რას აკეთებს.
- შემეშინდა... - ისევ მოსდის ცრემლები- ასეთი არ ხარ ხოლმე.
- მოდი ჩემთან
რამდენიმე წამს ფიქრობს, თუმცა ბოლოს მაინც მიძვრება მკლავებიდან და ახლა, მის მკლავებში ინაცვლებს.
- ჩემი პრინცი, ჩემი ერთადერთი. მე მოვკდე, თუ მეორედ გავაკეთო. -შუბლზე კოცნის და ისევ იხუტებს.
ნელა ვდგები ფეხზე.
- ალე -მაშინვე მიბრუნდება დათა.
- საყვარელო, გპირდები, შენს სანახავად მოვალ, მაგრამ ახლა, მართლა უნდა წავიდე, კარგი?
- მპირდები?
- გპირდები.
ოდნავ მიქნევს თავს.
ისევ ერეკლეზე გადამაქვს მზერა, მას კი ჩემზე.
მხოლოდ წამით, თუმცა ეს წამიც კი მანდგურებს.
უფსკრულს ვგრძნობ, მთელი არსებით ვგრძნობ.
თითქოს შიგ ჩავარდი, მაგრამ არც.
ეს, ისევ ახალი შეგრძნებაა, რომელიც ყველაფერს წვდება და ყველგან აჩენს ბზარებს.
უცნაურად მეკუმშება გული.
ვშორდები და პირველად, ვგრძნობ, რომ მართლა ვშორდები.
ჩვენ შორის არსებულ მანძილს ვგრძნობ და ჰო, ის მაშინაც არ ყოფილა ისეთი გრძელი, როცა სხვადასხვა ქვეყანაში ვიყავით.
თითქოს, შიგნიდან ჩამწყდა.
კართან მისული, კედელზე, უამრავ მედლებთან და სიგელებთან, ნაკრების ფოტოს ვკრავ თვალს და უნებურად, მისი სიტყვები იწყებს გონებაში ამოტივტივებას.
'მაგრამ... ხატვაზე მეტად, მაინც ვერ მიყვარს და რა ვქნა.'
თვითონაც ვერ ხვდება, რამდენად ძლიერად უყვარს.
ვერც კი იაზრებს, ისე უპირისპირდება ნაკრების გამო ყველასა და ყველაფერს.
ის, თავისდაუნებურად შეიცვალა, ისევე, როგორც ჩვენ ყველა ვიცვლებით ცხოვრების მანძილზე ჩვენგან დამოუკიდებლად.
ახლა, ამის გამო, შეუძლია დაუფიქრებლად მოკვდეს, მაგრამ ჯერ კიდევ არაფერი იცის ამის შესახებ.
ჰო.
საერთოდ არაფერი...
***
სიყვარული.
ხშირად მიფიქრია, რომ ეს უბრალოდ აკვიატება იყო.
ყველაზე რთულია, ახალი გრძნობების მიღება. როცა არ იცნობ, არსაიდან მოდის, გისახლდება, ყოველდღე, ყოველ წუთს, ყოველ წამს გახსენებს თავს.
სადღაც წამიკითხავს, რომ სიყვარულზე დიდი ბედნიერება არაფერს მოაქვს, თუმცა მხოლოდ სიყვარულს შეუძლია, ყველაზე მწარედ გატკინოს და ისე გაგანადგუროს, რომ სარკეში ჩახედვისას, საკუთარი თავი ვერ იცნო.
არ ვიცი, სხვისთვის როგორ არის, მაგრამ მე, მართლა შემცვალა ამ გრძნობამ.
შეიძლება ავადმყოფობაშიც კი გადამივიდა, არც ეს ვიცი...
არ შემიძლია, რომ მასზე არ ვიფიქრო, არ შემიძლია, რომ ათასჯერ არ გავიხსენო ჩვენი დიალოგი, მისი სიტყვები.
სიცარიელეს ვგრძნობ.
იმ დღიდან, როცა პირველად დავინახე, როცა გრძნობა, სიყვარული გაჩნდა ჩემში, სიცარიელეც მოიყოლა თან, თუმცა მასთან გატარებულმა სულ მცირე დრომაც კი, ეს სიცარიელე ისე გააქრო, თითქოს საერთოდ, არც არასდროს არსებობდა.
ახლა, ისევ გაჩნდა და იმ წამიდან მოყოლებული იზრდება, რაც მისი სახლიდან წამოვედი.
მახურებს.
ისე, თითქოს რაღაც ახალი შემოიჭრა ჩემში და ორგანიზმს, თავდაცვის მექანიზმი აუმუშავდა.
ვცდილობ, როგორმე ყურადღება გადავიტანო, თუმცა აშკარად ჩემით არ გამომდის და ვინ იცის, კიდევ რა მდგომარეობამდე მიმიყვანდა ეს ფიქრები, კვაშილავას ზარს რომ არ გაეჩერებინა.
წამსვე ვიღებ ტელეფონს ხელში და მაშინვე ვპასუხობ.
- ვაკო, რაშვებით?
არ დავურეკე, ვაითუ ლაპარაკობდნენ და ცუდ დროს გავაწყვეტინო მეთქი.
- რავიცი, ალე, ვეღარ დაგირეკე, კარგადაა ყველაფერი.
მის ხმას, რაღაც გაურკვეველი შრიალიც ერთვის თან.
- გარეთ ხარ?
- ხო, ანუკი მივიყვანე სახლში და ეხლა გამოვედი. გადასხმა გაუკეთეს, რაღაც დებილობებს მეუბნებოდა ექიმი, უეჭმელობით დაემართაო, თუ... ვერ გავიგე, კაროჩე.
მეთქი რა სისულელეა, გიჟი ხომ არაა, 3 დღე არაფერი ეჭამა თქო.
ჯანდაბა. ჩემი ბრალია.
შუბლზე ვისვამ ხელს.
როგორ არ დავაძალე დილას, ეჩხუბა, ეყვირა, როგორ მივეცი უფლება, რომ კიდევ არ ეჭამა?!
ვეღარაფერს ვპასუხობ.
- ალე, მანდ ხარ?
- ჰო...
- მასზე ვნერვიულობ, თავიდან მეგონა მომეჩვენა, მაგრამ მართლა ცუდად გამოიყურებოდა. თქვენ სულ ერთად ხართ, იმ ექიმის სიტყვები... მართალი ხომ არაა?
ისევ ვერ ვპასუხობ.
- მითხარი, რომ ეს შეუძლებელია. იმიტომ, რომ მართლა შეუძლებელია. ანუკი, რომელსაც მე ვიცნობ...
- ანუკი, რომელსაც შენ იცნობ, აღარ არსებობს. აი ზუსტად ამ სიტყვებს მიმეორებს იმ დღის შემდეგ, რაც დაშორდით.
არ მინდა, რომ ჭორაობა გამომივიდეს, ვაკო. სიმართლეს შენც კარგად ხედავ, უბრალოდ თვალი გაუსწორე.
წავედი.
ისე ვუთიშავ, მის პასუხს აღარც ველოდები.
ღმერთო...
სადაც გაიხედავ, ყველგან პრობლემაა, ზღვა კი არა, ოკეანე გახდა უკვე.
ადგომას ვაპირებ, თუმცა ახლა, მესენჯერში შემოდის ვიდეო ზარი და ანუკის ფოტოც ჩნდება.
ის ვაკოზე მკითხავს, მას რაღა ვუთხრა.
ღრმად ვსუნთქავ და ისე ვპასუხობ.
- ვის ელაპარაკებოდი? ზარი არ გამოდიოდა. - მაშინვე წუწუნს იწყებს.
მიუხედავად იმისა, რომ ჯერ მხოლოდ დაბინდდა, უკვე მოუსწრია ლოგინში ჩაწოლა თავის ფუმფულა სათამაშოსთან ერთად.
- ვაკოს. - დამალვას არც ვაპირებდი.
- რაა? რა გითხრა? შენ დაურეკე? თვითონ დაგირეკა? - ყველა კითხვას ერთად მაყრის.
- ჩამოყალიბდი, რომელზე უფრო გინდა პასუხი.
- ყველაზე.
- თვითონ დამირეკა. შენზე მითხრა, კარგად არის, სახლში მივიყვანეო.
უბრალოდ შემატყობინა.
- სხვა? არაფერი მოუყოლია?
- რა უნდა მოეყოლა, რამე მოხდა? - კითხვას ვუბრუნებ.
ღრმად ოხრავს.
- ილაპარაკეთ? - სანამ ფიქრობს, მეორე კითხვასაც ვაყოლებ.
- არა.
- საერთოდ არა?
- არა, არაფერი უთქვამს - ოდნავ აქნევს თავს.
- და შენ?
- არც მე.
- ანუკიი... ერთმანეთის ლოდინში გაიყვანეთ დრო?
ერთ დღეს, გამაჭაღარავებენ.
- სად წაიყვანა ჩემი მანქანა?
ამასაც მე მეკითხება.
ღმერთო, არა, გავვიჟდები.
ერთი წუთი არ აჩერებდნენ ხოლმე პირს და ახლა, თურმე სულ მუდოებივით ყოფილან. საინტერესოა, როგორ მოახერხეს.
- ალეე.
- მერავიცი, ანუკი? მითხრა, ვინმეს გამოვუშვებ წასაყვანადო. მერე რაქნა, არ ვიცი.
- ჩემი გოგო... თუ ხელოსანთან წაიყვანა, მოვკლავ, არ ვაცოცხლებ. ხომ ვუთხარი, შენი არაფერი მინდა მეთქი? წაიყვანს ეხლა ვინმე ხვიჩას გოჩასთან და ღმერთმა იცის, რას უზამენ ჩემს გოგოს.
- დამშვიდდი. ჯერესერთი, ხვიჩა იქნება, გოჩა, პეტრე თუ ვინც, დარწმუნებული ვარ, პროფესიონალია. სხვანაირად, ვაკო მანქანას არავის ანდობს.
- თავისას კი, ჩემსას?
- არც შენსას, ანუკი. საკუთარ თავზე მეტად უყვარხარ ბიჭს, ვერ ვგებულობ ასეთი კითხვები საიდან გიჩნდება.
ისევ ღრმად ოხრავს.
- ისე, როგორ მოხდა, რომ იმპულსური ანუკი გაქრა და სახლში მიყვანაზე უარი არ უთხარი?
- თავი არ მქონდა და ისარგებლა. ოხ,
მე მაგას რა ვუთხარი, როგორ დამეჯახა.
- მოდი ვაღიაროთ, რომ შენი ბრალი უფრო იყო.
- არც ის არის მამა აბრამის ბატკანი.
ახალი მენეჯერი... ინტერვიუ თუ რაღაც რომ აქვს, იცი?
- ვის, ნინოს?
- რა ნინოს, ალე. ვაკოს და დანარჩენებს, საერთოდ ნაკრებს, სადღაც გადაცემაში არიან მიწვეულები ხვალ.
- ა, ხო, ხო, ტაიმაუტში. - უცებ მახსენდება.
- ჩვენმა ნინამ დაურეკა გზაში, არ დაგავიწყდესო. ოხ, ეგ ვაკელი. უნდა გენახა, როგორ ინაზებდა ხმას.
არადა დარწმუნებული ვარ, აზვიადებს.
- შენ ხომ ამბობ, რომ ნინო ჰქვია? იცი ვაკოს რა უწერია მის ნონერზე?
ღმერთო, ამის დანახვა საიდანღა მოასწრო.
- რა? - ვცდილობ ინტერესით ვკითხო.
- 'ნინა მენეჯერი'.
- მერე?
- რა მერე? რატომ არ უწერია ნინო?
- ანუკი, გეყოფა რა. უკვე ძალიან დამღლელია, თუ ასე გაინტერესებდა, ვაკოსთვის გეკითხა.
წესით, ნინოს თემას მასთან უნდა განიხილავდე და არა ჩემთან.
- დრო მოვა, მასთანაც განვიხილავ.
ეგ ქალი, მისი მენეჯერი ვერ იქნება. ამას არ დავუშვებ.
გადაუწყვიტა ეჭვიანი ცოლივით.
- კარგი, წავედი, კიარადა, შენ რა ქენი ერეკლესთან? ნახე? - იმედი მქონდა, რომ არ გაახსენდებოდა.
- ჰო... - თავსაც ვუქნევ.
- მერე? რატომ მოიწყინე?
- ცოტა ვიჩხუბეთ.
- რაო? - თვალები უფართოვდება. - რატომ?
- გრძელი ამბავია, ანუკი. მერე მოგიყვები, ახლა თავი არ მაქვს, მართლა, არ გეწყინოს, გთხოვ.
- კარგად ხარ? გინდა შენთან მოვიდე?
- არა, არაა საჭირო, არ იწვალო. წავედი,კარგი? მოგვიანებით დაგირეკავ.
- მართლა კარგად ხარ?
- კი თქო, ანუკი.
- კარგი - ოდნავ მიქნევს თავს.
- დროებით.
***
ღამე...
იმდენად გადავეჩვიე ღამით აივანზე გასვლას, თავს ძალიან უცნაურად და არაკომფორტულად ვგრძნობ.
რამდენ ხანს შეიძლება, ადმიანი ვარსკვლავებს ემალოს, ერთხელაც ხომ შეიძლება გავბედო და შევხედო, არა?
ღრმად ვსუნთქავ და ვცდილობ გამბედაობა მოვიკრიბო. თითქოს გამომდის, ოდნავ ვწევ თავს მაღლა, თუმცა მესიჯის ხმა, ქმედებას მაწყვეტინებს.
ვფიქრობ, რომ შემიძლია ყურადღება არ მივაქციო და გავაგრძელო, თუმცა არა, გული ამას სასტიკად ეწინააღმდეგება.
აზრი არ აქვს, მაინც ვიღებ ტელეფონს ჯიბიდან.
ბოლო წუთამდე მგონია, რომ ეს ანუკია, თუმცა არც მეტი არც ნაკლები, ერეკლე მრჩება ხელში.
უკვე მიკანკალებს თითები და სანამ უარესი დამემართება, იქამდე ვხსნი შეტყობინებას.
'დინამოზე მოდი'
'რა მინდა ამ შუაღამეს დინამოზე?' მაშინვე ვპასუხობ.
'გილიოტინაზე ვარ ასაყვანი, ვიცი, მაგრამ მომისმინე, გთხოვ'
სად გამომადგა ანუკის ისტორიიდან მოყვანილი მაგალითები.
არა, აუცილებლად უნდა ვუთხრა ერეკლეს შესახებ, დარწმუნებული ვარ, ძალიან გაუხარდება მეორე ისტორიკოსის აღმოჩენა.
'ვიცი, რომ სულ ჩემი მოსმენა აუტანელია' - სანამ მე ვფიქრობ, მეორე ესემესსაც აყოლებს.
'მეც აუტანელი ვარ' - იქვე მესამესაც.
'ხვალ ვილაპარაკოთ'
'ხვალამდე როგორ გავათენო?'
'შენ არაფრის გაკეთება არ მოგიწევს, თვითონ გათენდება'
'ან შენ მოდი, ან მე მოვალ' - მაიგნორებს.
ღრმად ვსუნთქავ. გამკეთებელია. ამ შუაღამეს რომ აქ მოვიდეს, მეორედ ნამდვილად ვეღარ გადავრჩები.
'ანუ მე მოვდივარ' - 2 წუთი არ მაცდის ფიქრს.
'არა.'
'მაშინ გელოდები'
ჯანდაბა.
იმედია, მანანა არ გაიღვიძებს ღამით.
***
აღარც მახსოვს, ბოლოს როდის გამოვიპარე სახლიდან.
თითქოს, ბავშვობაში დავბრუნდი.
მიუხედავად იმისა, რომ ეს საუბარი ორივეს გვჭირდება, მაინც არ მგონია გონივრული ასეთ დროს, დინამოზე მისვლა.
თუმცა, მას შემდეგ, რაც სალაპარაკოდ სადღაც ტყეში, ნანგრევებთან მიმიყვანა, მისგან რა უნდა გაგიკვირდეს.
უნებურად, ჩვენი მაშინდელი საუბარი მიდგება თვალწინ.
თითქოს, ბევრი დრო არ გასულა, თუმცა მაშინ, კიდევ სულ სხვანაირები ვიყავით.
ფაქტობრივად, იქიდან დაიწყო ყველაფერი. იმ დღეს, პირველად შევაღე კარის მის სამყაროში და თითქოს, დედამიწას აღარ ვეკუთვნოდი.
არ ვიცი, რა შეიძლება იმაზე სასიამოვნო იყოს, როცა იცი, რომ ადამიანი გენდობა.
არაფერი გაგიკეთებია, მაგრამ ის, შენს შინაგანს ხედავს და თანაც, ძალიან მკაფიოდ.
გრძნობ, რომ მარტო აღარ ხარ პლანეტაზე.
ყველა იტყვის, მარტო არც ისე ვართო, ჰო, შეიძლება ერთი შეხედვით არ ვართ, მაგრამ შინაგანად, ყველა მარტოა, 'მასთან' შეხვედრამდე.
ტყუილად არ უწოდებენ მეორე ნახევარს, ის, მართლაც ის ნახევარია, რომელიც შინაგანად ყველას აკლია.
მეორე 'მეა', რომელიც ისე გიცნობს, როგორც შენ იცნობ საკუთარ თავს.
ყველაფერი მძიმეა, მანამ, სანამ ვინმე არ დაგეხმარება მის ტარებაში.
*
თბილისის დინამოსთან, იმაზე მალე მივდივარ, ვიდრე მეგონა, ან შეიძლება უბრალოდ ფიქრებს შევყევი ძალიან.
ფრთხილად გადმოვდივარ ტაქსიდან და ტელეფონს ვიღებ ჩანთიდან.
შეიძლება, მაშინ თავისი ნახატის ჩვენება უნდოდა იმ კედელთან, მაგრამ ახლა რისი ჩვენება უნდა?
არანაირი ვარიანტი არ მაქვს.
დარეკვას ვაპირებ, თუმცა ზუსტად ამ წამს გადმოდის მოპირდაპირე მხარეს გაჩერებული მანქანიდან და ვჩერდები.
როგორც წესი, ქუჩაში სულ სათვალით და კეპით დადის, მაგრამ ახლა, არც ერთი აქვს და არც მეორე.
- მადლობა, რომ მოხვედი. - ჩასახუტებლად მოდის, თუმცა ინსტიქტურად ვაჩერებ ხელით.
გული მიჩქარდება და თითქოს, ამ გზით აპროტესტებს ჩემს ამ საქციელს.
არ ვიცი, რატომ ან როგორ გავაკეთე, მართლა მექანიკურად მოხდა. თითქოს, რეფლექსი იყო.
ამჯერად, გონებაში, მისი სიტყვები ჩნდება და თითქოს, არგუმენტად მოჰყავს, გულის წინაშე, თავის მართლების მიზნით.
- კაი. - ერთი ნაბიჯით იხევს უკან და თავს ხრის.
- აქ რას ვაკეთებთ? -ნელა ვაბრუნებ თავს შესასვლელისკენ, სადაც დაცვა მორიგეობს.
- წამო. - პირველი თვითონ ბრუნდება და ნელი ნაბიჯებით მიდის მათკენ.
არა, არარსებობს.
რატომღაც ძალიან არ მგონია, რომ მიუხედავად მისი სტატუსისა, შიგნით შეგვიშვებენ.
ინსტიქტურად მივყვები.
რაღაც ძალიან დამჩემდა, ეს 'ინსტიქტურად'
მგონი, საკუთარი თავის კონტროლს ვკარგავ.
- გამარჯობა. - თავსაც უკრავს დაცვის თანამშრომლებს.
- გაგიმარჯოს. - უცნაურად უყურებენ. ვითომ, ვერ იცნეს?
რატომაც არა, სავსებით შესაძლებელია. ყველა ფეხბურთის ფანი ხომ არაა.
- მეე, - სპეციალურად წელავს- ერეკლე ტაბატაძე ვარ, საქართველოს ეროვნული საფეხბურთო ნაკრების და ესპანური რეალ სარაგოსას, იგივე შტურმის გრაცის ცენტრალური თავდამსხმელი.
მაშინვე იარაღს იღებენ და პირდაპირ ჩვენ გვიმიზნებენ.
- რას აკეთებთ?! - გაოცებული მეფარება წინ ტაბატაძე.
- მახო, პოლიციაში დარეკე. - სწრაფად აძლევს მითითებას ერთ-ერთი დაცვის თანამშრომელი მეორეს.
- რა პოლიცია, რა ჯანდაბას აკეთებთ?! -კიდევ ვერ გაიგო რა ხდება.
- ერთი წუთით! - ვცდილობ მათი ხმა გადავფარო - შემტევი უნდოდა რომ ეთქვა, ცენტრ ფორვარდი, ფეხბურთელია.
ამჯერად მე მისწორებს გაოცებულ მზერას ერეკლე.
- რა? აბა თავდამსხმელიო რომ უთხარი რა გეგონა?
მაინც არ სწევენ იარაღს დაცვის თანამშრომლები.
- ღმერთო... - შუბლზე ისვამს ხელს -ჭეშმარიტი შარი. თქვენ რა, არ მიცნობთ?
- იცნობ? -ერთმანეთს უბრუნდებიან.
- ხალხო რა თავდამსხმელი, ჯანდაბა ეგ თავდამსხმელი არა, თქვენ რომ იფიქრეთ. რა გავაკეთო, შალვა რაფავასაც არ იცნობთ?
- მწვრთნელზე ამბობს.
- როგორ შეიძლება აქ მუშაობდე და ერეკლე ტაბატაძეს არ იცნობდე? - მე მეუბნება ჩურჩულით.
- შენ თავი მართლა რონალდუ ხომ არ გგონია?
- ეგ არის, კი. - ამასობაში, უკვე მოუსწრიათ ერეკლეს Google - ში მოძებნა და რეალურთან შედარება.
ნელა სწევენ იარაღს დაბლა და მერე, საერთოდ ინახავენ.
- გვპატიეთ, უკაცრავად.
- თქვენ რა, ფეხბურთს არ უყურებთ?
- არ გეწყინოთ, მაგრამ მუდამ წაგების ყურება, დიდი ვერაფერი სიამოვნებაა.
გაყიდულია ქართული ფეხბურთი.
- უკაცრავად?! - მაშინვე უწევს ტონს.
- ერეკლე, გაჩერდი. - მკლავზე ვქაჩავ.
- არა, საიდან ეგ ბრძნული აზრები? ასეიგი ჩვენ შეგნებულად არ ვაკეთებთ მაქსიმუმს, მარტო იმიტომ რომ ფულს გვიხდიან, არა?!
- სიმშვიდე შეინარჩუნეთ.
- შეურაცხჰყოფას მაყენებთ მე და ჩემს ნაკრებს და სიმშვიდე შევინარჩუნო?! ბარემ ისიც მითხარით, ეს როგორ გავაკეთო. ჩვენი გალანძღვის უფლება არ გაქვთ, მაშინ როცა არ იცით რა ხდება. დღე და ღამე ვშრომობთ იმ შედეგისთვის, რაც გვაქვს, მაგრამ რა თქმა უნდა ქართული ფეხბურთი რომ გაყიდულია, იმიტომ მოვუგეთ პოლონეთს.
- ახალგაზრდა ხარ, შვილო. უკეთესი რომ არ გინახავს, იმიტომ გგონია ეს კარგი.
- მე არ მინახავს უკეთესი და თქვენ გინახავთ აბა? ისიც კი არ იცით, ვინ ვარ, ლამის მომკალით აქვე, მარტო იმიტომ, რომ 'თავდამსხმელის' არსი ვერ გაიგეთ სწორად.
- იცი, როგორი იყო ქართული ფეხბურთი? დინამო ზანზარებდა.
- შეეშვი, მახო, არ აყვე. - ხელით აჩერებს მეორე.
- ახლა აქ მხოლოდ საბერძნეთის, შვედეთის, ესპანეთის ბრწყინვალე გამარჯვებას ვხედავთ. კი, ისინი კარგ ფეხბურთს თამაშობენ, ეს ყველამ ვიცით. შეიძლება, შენი კლუბიც იგებს იქ, იმიტომ რომ ყველა მოთამაშე, ერთი მეორეზე კარგია, ჩვენთან? შრომობთ, არა? ეტყობა, საკმარისად კარგად ვერ შრომობთ.
ან, არაფერი გამოდის, იმიტომ რომ ფეხბურთი რომ ითამაშო, მას მთელი არსებით უნდა გრძნობდე, გინდოდეს, მასზე მეტად არაფერი გიყვარდეს, თქვენ, ყველას ერთნაირად ძალიან გიყვართ? არა. იმიტომ რომ ჩვენთან, კი ჯერ კიდევ მამიკოს ფულებით კეთდება საქმე.
- ეს, მხოლოდ მოსაზრებაა, რომელიც სიმართლეს არ შეესაბამება, მაგრამ არც ამის თქმას აქვს რაიმე აზრი, რადგან თქვენს ირგვლივ ყველაზე კუზიანია და გამართული ვერ იქნებით, სიმახინჯედ ითვლება.
შემსწრე ვარ, როგორ ტიროდა ავტო-გოლის შემდეგ გასახდელში თორდია. შემსწრე ვარ, როგორ მოიმიზეზა მწვრთნელის წინ ფეხის ტკივილი ქედელიძემ და სასტარტოში, ადგილი დამითმო.
შემსწრე ვარ, როგორ დაეჯახა ნაკაიძე მოწინააღმდეგეს ძალით, იმიტომ რომ გოლისთვის შეეშალა ხელი.
ყვითელი ბარათის ფასად, შემდეგი თამაშის გამოტოვების ფასად.
ხო, საერთოდ რომ არ მიყვარს, იმიტომაც ვთამაშობდი სიცხიანი წვიმაში.
თქვენ ამას ვერ ხედავთ და ჩემი რჩევა იქნება, რომ იმაზე აღარასდროს ილაპარაკოთ, რასაც ვერ ხედავთ.
აღარასდროს.
სწრაფად აქცევს ზურგს და პასუხს აღარც ელოდება, ისე მიდის.
დაფიქრებულ მზერას აყოლებენ დაცვის თანამშრომლები.
მეც ვბრუნდები.
არ ვიცი სად მიდის, მაგრამ ხომ გაჩერდება. მანქანასთან მაინც გაჩერდება.
- ერეკლე.
არა, ვის ესმის.
საერთოდ, იმაზე რთული არაფერია, ბრაზს სიმშვიდე გადააფარო ნიღბად. მესმის, თავადაც ბევრჯერ ვყოფილვარ მსგავს სიტუაციაში, მაგრამ მისი ეს 'გაქცევა' და იგნორი, მაშინებს.
მართალია, ყველა სხვადასხვანაირად გამოხატავს, მაგრამ ის, ამ წამს ამ საქციელით არ გამოხატავს და ეს უარესია.
- ნერვები მომიშალეს. - მანქანას სცდება და ნაბიჯს უნელებს. - მაპატიე, როგორ ვიფიქრე, რომ ამათთან დალაპარაკება შეიძლებოდა.
ღრმად ვსუნთქავ.
- მოდი წავიდეთ. არ ვიცი, აქ რატომ მომიყვანე, მაგრამ აღარ გვინდა მეტი შარი.
- რა სისულელეა, ამათ გამო, საღამოს არ გავაფუჭებთ. მეორე შესასვლელიც ვიცი.
- ერეკლე...
ჩერდება.
- ეს სიცხიანი, ამ შუაღამისას რომ დაბოდიალობ და მეც მაბოდიალებ ამ ყავარჯნით, ახლა საწოლში უნდა იწვე და...
- არ მეძინება. - დასრულებასაც კი არ მაცდის, ისე მეჭრება. - და სიცხეც აღარ მაქვს უკვე. გამიარა ყველაფერმა. წამო გთხოვ, გპირდები, აღარაფერს მივქარავ.
მზერას ვარიდებ და შუბლზე ვისვამ ხელს.
- და შიგნით რომ შევალთ, რას გავაკეთებთ? რომ გამოგვიჭირონ და პოლიციაში გვიკრან თავი?
- ეგ არ მოხდება.
- ოჰ, საიდან ხარ დარწმუნებული?
- არ მენდობი?
ხელს მიწვდის.
უნებურად, ისევ ჩვენი ჩხუბი მახსენდება. გონება კვლავ ყველანაირად ცდილობს გულს აჯობოს და უნდა ვაღიარო, რომ გამოსდის კიდეც.
*
უკანა მხარეს გავდივართ.
აქ საერთოდ არ ვიყავი ნამყოფი.
კიდევ ერთი დაცვის თანამშრომელია, რომელიც ზედმეტად ნელაც კი დადის წინ და უკან და თან, ტელეფონშია თავჩარგული.
წარმოდგენა არ მაქვს, რას გეგმავს. კითხვას ვაპირებ, თუმცა ზუსტად ამ წამს მიტაცებს ხელში.
- რას აკეთებ, ჩემი ყავარჯენიი. - თვალებით მივტირი.
- აქ დაგხვდება ისევ.
- ერეკლე!
- სისწრაფით უნდა ვაჯობოთ.
შენ კი ამ მდგომარეობაში, დამოუკიდებლად ვერ იზამ.
- არ მაინტერესებს, ჩამომსვი.
- დაიცადე.
თვალს არ აშორებს დაცვის თანამშრომელს.
ნელა ვაბრუნებ თავს იმ მხარეს და ზუსტად ამ წამს ბრუნდება ის კაციც.
- აი ახლა. - მაშინვე მიმაქროლებს და ინსტიქტურად ვხუჭავ თვალებს.
ღმერთო, ახლა რომ მობრუნდეს, სიკვდილს ვნახავთ თვალით.
არ ვიცი, რას როგორ ახერხებს, თუმცა თვალს რომ ვახელ, უკვე შიგნით ვართ და კარიც დახურულია.
- ეს როგორ...
- ჩშშ.
ფრთხილად მსვამს ძირს და მეორე მხარეს ბრუნდება.
მაშინვე მკლავში ვაფრინდები.
- ყავარჯენი რომ იქ დამატოვებინე, როგორ ვიარო. - ახლა ჩურჩულით ვეჩხუბები და წარბებს ვკრავ.
ეღიმება.
- მოდი, ჩემო პრინცესა... - ისევ ხელში მიყვანს.
- ეგ არ მიგულისხმია.
- ნელა სიარულს ვერ ვიტან.
ღრმად ვოხრავ.
თითქოს, არჩევანი მქონდეს.
- აქ კამერები არ არის?
- კამერებს არავინ უყურებს. -კიბეებით VIP ლოჟაში ჩადის და პირდაპირ მოედნისკენ იღებს გეზს.
მართლა ძალიან მეშინია და რა გავაკეთო. სულ მგონია, რომ ვინმე შემოვა და აქედან ცოცხლები ვერ გავალთ.
ვერც სიმშვიდით ვტკბები და ვერც გარემოთი, რომელიც მთვარის შუქით განათებული, მართლა სულ სხვაგვარად ლამაზია.
მოედნის ცენტრში მიდის და ზუსტად იქ მსვამს.
ფრთხილად ვადებ მკლავზე ხელს და ვცდილობ, თავი შევიმაგრო.
სასიამოვნო სიგრილეა.
ზუსტად ისეთი, ზაფხულისა და შემოდგომის გასაყარზე რომ იცის ხოლმე.
რამდენჯერ ვყოფილვარ აქ, თუმცა სტადიონზე არასდროს.
უცნაური ჟრუანტელი მივლის. თითქოს, ყველა მოგონება, კადრებად ცოცხლდება. თითქოს, თამაში მიმდინარეობს.
თორდიას ვხედავ, იქვე ჭანტურიას ბურთით. მსაჯი, რომელიც ყვითელ ბარათს სწევს.
ისეთი უცხო შეგრძნებაა.
თითქოს, წარსული რეალობაში გაცოცხლდა.
ნელა ჯდება მოედანზე და მეც მეხმარება.
სპეციალურად ტოვებს ჩვენ შორის მანძილს და მერე, კიდევ ოდნავ იწევა.
უსიამოვნოდ მივლის მთელს სხეულში რაღაც და თითქოს, იმ ნაპრალს ვხედავ, რომელსაც შინაგანად ვგრძნობდი და მომეტებში, ახლაც ვგრძნობ, ოღონდ ელვისებურად.
- აი აქ... - მოულოდნელად იწყებს და
გაზონს ადებს ხელს.
ნელა ვაბრუნებ თავს მისკენ, თუმცა თვითონ არ მიყურებს.
- აქ დავეცი პირველად.
გული მიჩქარდება.
ისევ საკუთარ, რეალურ მეს შლის.
- 3 წლის წინ, როცა ჩემი დებიუტი იყო. მაშინ... პირველად ვითამაშე ნაკრებში, საქართველოს სახელით. - ღრმად სუნთქავს - იცი, ტრიბუნებზე გეძებდი, ალე. აქ იყავი?
- კი... - ოდნავ ვუქნევ თავს.
- ვიცოდი. - ეღიმება.
სიჩუმე.
მართლა არ ვიცი, რა უნდა ვუთხრა, თუმცა თითქოს, ჩემს პასუხს არც ელოდება.
სადღაც, უსასრულობაში, ერთ წერტილს უყურებს და უკვე, სულ სხვა სამყაროშია.
- ვაკო ამბობს, რომ ზოგჯერ ძალიან აუტანელი ვარ. მართალია.
იცი, არც მე არ მიყვარს საკუთარი თავი ასეთი. ზედმეტად იმპულსური, კონტროლს გარეთ...
არ ვიცი, ეს როგორ ხდება.
თითქოს, ორ, სრულიად განსხვავებულ სამყაროს ვეკუთვნი.
როცა ვხატავ, სრული 'სიჩუმეა'. არავინ არაა, საერთოდ არავინ.
მაგრამ როცა აქ გამოვდივარ, ნახევარი საქართველო გვაგინებ.ს.
ის დაცვის თანამშრომლები ხომ ნახე, მაგათნაირი ალბათ ათასია.
შეიძლება შემსწრე, ყოველდღიურად არ ვარ, მაგრამ ამის ცოდნაც მანადგურებს, ალე.
საკუთარს, კიდევ როგორღაც გაუძლებ, მაგრამ საყვარელი ადამიანების ტკივილი... ყველაზე მწარეა.
იცი, როცა ავტო -გოლის შემდეგ თორდია ვნახე გასახდელში, მუხლები მომეკვეთა. თავი ვერ შევიმაგრე ისე ჩავიკეცე. წამში გამომეცალა ძალა და მიუხედავად იმისა, რომ ხუთი კაცი ერთად მითრევდა, ვეღარ ავდექი.
ეს, ერთხელ მოხდა და მორჩა არა, სულ ასე ხდება. ყოველი წაგების შემდეგ, ის რაღაც, რასაც არ გამოვხატავთ, სხვადასხვაგვარად ვლინდება.
შეიძლება მე სარკეში არ ჩავიხედო, მაგრამ არ შემიძლია, ბიჭებს ამ მდგომარეობაში ვუყურო.
არ შემიძლია ბედის ანაბარა მივატოვო, მარტო იმიტომ რომ სიცხე მაქვს.
ეს თავის ქება არ არის.
- ვიცი, ერეკლე...
- შეიძლება ასე ჩანს, მაგრამ გეფიცები იმიტომ არა, რომ სხვების იმედი არ მაქვს. მე მათი იმედი სულ მაქვს.
ისინი რომ არ ყოფილიყვნენ, ვერცერთ გოლს ვერ გავიტანდი. არ ვიქნებოდი ის, ვინც ახლა ვარ.
დედა ამბობს, რომ საკუთარ თავზე მეტად, ისინი მიყვარს. არ ვიცი, ეს როდის მოხდა, მაგრამ რომ ვფიქრობ, ხო, ასეა.
მე, საკუთარი თავი არც არასდროს არ მყვარებია, ალე.
მაგრამ საზოგადოებაში რომ ეს აღიარო და ასე ჩანდეს, განსხვავებული იქნები, რადგან ყველას უყვარს რაღაც დოზით საკუთარი თავი და ყველა აკეთებს საკუთარი ბედნიერებისთვის სულ მცირე რაღაცას მაინც.
განსხვავებული კი არ უნდა იყო, თუ რა თქმა უნდა, საზოგადოებაში ყოფნა გინდა.
მაგრამ საბოლოოდ, მე მაინც ასეთი ვარ.
ამას, ნიღაბს, ყოველთვის იდეალურად ვერ ამოაფარებ.
ვერც მე ვერ ამოვაფარე და შენც გამიშვი ხელი...
ღრმად ვსუნთქავ.
საზოგადოება რომ ახსენა, იმ წამს მივხვდი, რომ ჩემამდე მოიყვანდა.
- შენთვის ხელი არ გამიშვამს, ერეკლე. მაშინაც კი, როცა ირონიის ქვეშ იმალებოდი.
მესმის შენი. დილასაც, სანამ ჩხუბს აწევდი, მესმოდა.
გასაგებია, რომ მზად ხარ მათ გამო მოკვდე, მათ გამო აკეთებ, მაგრამ შენც გამიგე. ახლა რომ რუმინეთთან ითამაშებ, კარგი, ვთქვათ მერე როგორღაც ესპანეთთან. შეიძლება დასუსტებულ მდგომარეობაში ხომ საერთოდ ვეღარ დადო ის შედეგი, მაგრამ მერე, საერთოდ ვეღარ ადგები და ერთ შეხვედრას კი არა, მთელი სექტემბრის მატჩებს გამოტოვებ.
შეიძლება ძალიანაც გინდოდეს თამაში, მაგრამ ფიზიკურად ვეღარ შეძლო. მერე? იმაზე აღარაფერს ვამბობ, შენს 'შტურმსაც' რომ ვეღარ დაეხმარები ავსტრიის ჩემპიონატში.
ამის ახსნას ვცდილობდი დილას, რომ ატეხე ამბავი.
დედაშენს რა, შენთვის ცუდი უნდა, შალვასთან დალაპარაკებას რომ აპირებს? რა დღეში იყო ქალი, მთელი ღამე გაგითენა, ამას ვერ ხედავ?
- ვხედავ, ალე. ვიცი, რომ ვუყვარვარ, მეც მიყვარს, მაგრამ...
- აღარანაირი მაგრამ აღარ არსებობს. ის ფაქტი, რომ გაიზარდე, არ ნიშნავს, რომ შენი ყველა გადაწყვეტილება სწორია.
მართალია, ჰო, შენი საქმეა რას იზამ, მაგრამ სხვის აზრს, ყოველთვის უნდა მოუსმინო. მითუმეტეს მაშინ, როცა იცი, რომ შენთვის კარგი უნდათ.
- ალე...
- დამამთავრებინე. ხომ შეგიძლია, რომ დაფიქრდე. რუმინეთთან რომ ითამაშო, ესპანეთთან უფრო სუსტად იქნები. მთელ ძალას გამოგაცლის ვარჯიში. მაგრამ ამას თუ გამოტოვებ, ამ დროში გამოკეთდები და ესპანეთთან უკეთესი შედეგი გექნება.
ამხანაგური მატჩია, ის კი მსოფლიო ჩემპიონატის საკვალიფიკაციო.
იქ უფრო სჭირდები ნაკრებს.
გთხოვ, დაფიქრდი.
არ გინდა მინიმუმი, როცა მაქსიმუმი შეგიძლია.
მზერას მისწორებს, თუმცა მხოლოდ წამიერად.
თითქოს, ჩემს სიტყვებზე ფიქრობს, თუმცა დარწმუნებული ვარ, რომ ეს ისედაც მშვენივრად იცოდა, უბრალოდ გაჟღერებული მოეჩვენა სხვანაირად.
ვხვდები, რაც დომინანტობს მასში, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ყველაფერს გადაფარავს.
ოდნავ ვიწევი მისკენ და მკლავზე ვადებ ხელს. თითქოს კრთება, თუმცა არც. ისევ მისწორებს მზერას, თუმცა ახლა, სულ სხვა რაღაცას ვხედავ მასში.
- ვიცი.
- მეც ვიცი, რომ იცი.
გინდა, მაგრამ ზოგჯერ ყველაფერი ისე არ ხდება, ჩვენ რომ გვინდა ხოლმე.
ღრმად სუნთქავს.
- ისიც ვიცი, რომ ისევ სიცხე გაქვს. - ფრთხილად ვაშორებ ხელს მკლავიდან. - მეც მინდა, რომ ფეხი არ მქონდეს მოტეხილი, მაგრამ მაქვს და რამდენიც არ უნდა ვიძახო, რომ არ მაქვს, მაინც მაქვს.
სულ ონდავ ეღიმება.
- მაპატიე...
არ ვიმსახურებ, მაგრამ...
- მესმის შენი, პატიებას ნუ მთხოვ. -თავს ვხრი.
ნელა იწევს ჩემსკენ და ფრთხილად მადებს გულზე ხელს.
- არ მინდოდა, რომ გტკენოდა.
შეგნებულად არ გავაკეთებ, ხო იცი.
ისევ თბება ჰაერი გარშემო.
ვერ ავღწერ, როგორი რთულია ახლა ყველაზე მარტივი - სუნთქვა.
დიდი ძალისხმევის ფასად, თუმცა როგორღაც მაინც ვახერხებ თავის აწევას და ჩვენი თვალები წამსვე ხვდება ერთმანეთს.
ზღაპარია.
მართლა ზღაპარია. სხვანაირად, უბრალოდ შეუძლებელია მის თვალებში საკუთარს ვხედავდე.
- არ მჯერა, რომ რეალობაში ხარ... - მთლიანად ფარავს ჩვენს შორის მანძილს და ნაზად მეხახუნება წვერით ლოყაზე. - ისე მომენატრა რეალური მე...
შიგნიდან ვკანკალებ, თუმცა როგორღაც, მაინც ვახერხებ ხელის მოხვევას.
თვითონაც მეხუტება.
- ზღაპრების გჯერა?
- კი... - ხმადაბლა ვპასუხობ.
- ჩემი ზღაპრის გმირი იქნები? - ფრთხილად მშორდება და ისევ თვალებში მიყურებს.
- შენ?
ორივეს გვეღიმება.
- ჩემი რეალური მე, ისევ ბავშვია, ისევ ზღაპარში, ძვირფასო ალე... - ნელა იხრება და წამერად მეხება ტუჩებზე.
- ერეკლე... - იმდენად მოულოდნელად გააკეთა, დენის დარტყმასავით იყო.
- რა საყვარლად ამბობ ჩემ სახელს... - ოდნავ ეღიმება და ისევ მეხება ტუჩებზე.
ისევ წამიერად.
- ის ხომ იცი, ვუყვარვარ არ ვუყვარვარ...
გაგიკეთებია?
- კი.
- მეც... შენ ყოველთვის გიყვარდი. -ხელის ზურგით მეფერება ლოყაზე.
- შენც...
ისევ ოდნავ მიღიმის.
ამ წამს, მართლა ბავშვია. პატარა, მორცხვი ბავშვი, რომელმაც გამბედაობა დაკაგრა. არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა, თუმცა ზუსტად ვიცი, რომ ახლა, მხოლოდ მე არ მიჩქარს გული.
- ვერ ვხვდები რა მჭირს. - ახლა საკუთარ თავზე ეღიმება.
- ამაზე დაწერე...
- თუ დავხატო?
- ნწ, ფეხბურთი ითამაშე. - ვერაფრით ვიკავებ სიცილს.
- ალეე.
- ჩემი მრავალმხრივ ნიჭით დაჯილდოებული, 21 ნომერი. - კისერზე ვხვევ ხელებს.
- შენი 21 ნომერი? - ვითომ ინტერესით მეკითხება.
- ჩემი, ჩემი. ჩემი სიცხიანი ტაბა, რომელსაც ვერ გავაგებინე, რომ სახლში უნდა იყოს ახლა.
- შენთან მინდა... - ლოყაზე მკოცნის.
- მეც, მაგრამ საკმარისად ვიჭორავეთ უკვე. ადე და მეც ამაყენე, მიდი.
- ნწ, არა.
- ერეკლე.
- ერთი პირობა მაქვს. - თვითონაც კისერზე მხვევს ხელებს.
- for example? - (მაგალითად?)
ეცინება.
სამაგიერო უნდა გადავუხადო, თავისი ესპანურისთვის.
- I know, you know what i want now. - (ვიცი, რომ იცი, რაც მინდა)
რა თქმა უნდა, პირდაპირ შეუძლებელი იყო, ინგლისური არ სცოდნოდა.
- ჩემი...
- ჩემი... - დამთავრებას არ მაცდის.
არც მე ვაცდი და წამსვე ვეხები ტუჩებზე.
ფრთხილად მხვევს წელზე ხელს და სტადიონზე მაწვენს.
თითქოს, სულ სხვა მომენტია.
ისეთი, რომელიც სამყაროს არ ეკუთვნის, თუმცა, მიუხედავად იმისა, რომ თვალები მეხუჭება, წამიერად, მაინც ვაწყდები ცაზე ყველა ვარსკვლავს და... შიგნიდან მიჭერს რაღაც, მე კი, ინსტიქტურად ერეკლეს ვრკავ ხელს.
________________________________________________________
სიყვარულებოო, მოვაღწიე როგორც იქნა.
გელით, როგორც ყოველთვის...
გამიზიარეთ შთაბეჭდილებები.
სიყვარულით
თქვენი
ელა'ტრისი.