ოფისის კარს ვაღებ და ხმაურით ავრბივარ კიბეებზე. გზადაგზა მჭიდროდ მომდგარ ლურჯ კაბას ვისწორებ.
- ჯანდაბა, ისევ ვაგვიანებ, ამ კვირაში უკვე ზედიზედ სამი დღეა ვაგვიანებ, გამაგდებს, აუცილებლად გამაგდებს სამსახურიდან.
ჩანთაში ჩაკარგულ ბეიჯს ძლივს ვპოულობ და ლიფტს ვიძახებ. ამდენი სირბილისგან გაოფლილ შუბლს ხელისგულებით ვიმშრალებ და ისტერიულად ვისწორებ დაშლილ გრძელ კულულებს. ლიფტი მე-18 სართულზე როგორც იქნა ჩერდება. დერეფანში უკვე ჩემი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის ხმა ექოსავით ისმის, თითქოს კი არ დავდივარ, ვცდილობ რომ მსხვერპლს გავექცე, იმ მონადირეს, ოფისის საუკეთესო ოთახში რომ ზის და გველივით იგესლება, ლომივით ამაყად დადის და მთელი ფლორა და ფაუნა მის მფლობელობაშია. ცოტაც მოითმინე მირა, ცოტაც და აუცილებლად სხვა შტატში გადახვალ. სულ ცოტაც, თვალები აწ უკვე დამშვიდებულმა დავხუჭე და ვეცადე ღრმად მესუნთქა.
- მიხარია მირა, რომ თქვენ თქვენს სულიერ განვითარებაზე და სუნთქვაზე უფრო მეტს ფიქრობთ, მაგრამ თქვენს ადგილას დღეს კარიერაზეც ვიფიქრებდი ,- დამიანეს გაბრაზებული ხმა ჩემს ზურგსუკან გაისმა, დაუბრუნდა მეფე თავის ტახტს. თვალები შეუმჩნევლად ავატრიალე და მისკენ დამფრთხალი ღიმილით შევბრუნდი.
- დიახ, ამ წამს შემოვედი, დიდი ბოდიში უბრალოდ დილით მანქანას საბურავი გაუს... ,- თითები თავის ტუჩებთან მიაქვს, თავიდან ფეხებამდე მათვალიერებს და ზურგით ტრიალდება, მგონია რომ ეს-ეს არის გავა ჩემი კაბინეტიდან , მაგრამ გაჩერდა...
- დღეს 1 საათს აანაზღაურებთ, მომიმზადეთ პრეზენტაცია ჰელნიკს ლოჯისტიკზე, აჰ ჰო, დღევანდელი დღის განრიგი სამწუხაროდ ჯერ კიდევ არ მიდევს მაგიდაზე,- მისი ხმა უფრო მეტად ზემოქმედებს ჩემზე, ვიდრე ის შავი ბურუსივით მუქი თვალები, ჯობდა უბრალოდ ეყურა და ინსტინქტურად დავარტყამდი ოფისს 100-100 წრეს დაუღალავად და დღის ბოლომდე.
- გასაგებია, ყველაფერი ახლავე მექნება მზად, კიდევ რამეს ხომ არ ინებებთ ,- ჯერ კიდევ ზურგით მდგარი ჩემი უფროსი უცებ ჩემკენ ბრუნდება და ფეხიდან დაწყებული მათვალიერებს, თავი „ ეშმაკს აცვია პრადას“ გადაღებაზე მგონია. თვალებს ვაფახუნებ, იქნებ როგორმე ჩემი წამწამებით გამოწვეულმა ნიავმა დაამშვიდოს უფროსი, ეჰ როგორ ვცდები..
- დიახ, თუ შეიძლება მითინგზე ამ გახეული კოლგოტით არ მობრძანდეთ და ერთი რძიანი ყავა , უშაქრო ,- ეს ბოლო იყო, სანამ მე ჩემს ბარძაყთან გახეულ კოლგოტს ვათვალიერებდი, დამიანე სინათლის სიჩქარით შებრუნდა თავის კაბინეტში. ჰოო ყავა, ყავა და ყავა ... მხოლოდ ყავა მიშველის, ნეტავ მჯეროდეს მაინც ...
საპირფარეშოს კარს ვკეტავ და ჩემს დაძეძგილ კოლგოტს ვიხდი, როგორი სამწუხაროა ნოემბრის თვეში სპონსორებს მითინგზე ჰავაიდან ჩამოსული ვეგონები. პილატესი, აი რისიც მჯერა და მწამს... ფორმაშია ,ყველაფერი ზაფხულამდეც კი ჩადგა ფორმაში.. მოშიშვლებულ ფეხებზე ხელის კრემს ვისვამ, იქნებ ცოტა მეტი მბზინვარება შეჰმატოს და ყავის გასაკეთებლად გავდივარ.
- მეფეს სურს რძიანი ,- წარბაწეული შევდივარ სამზარეულოში.
- მოხვედი ? მეგონა დღეს უკვე გაგაგდებდა, 1 საათის განმავლობაში სამჯერ შემომივარდა და შენ გეძებდა,- ერთი რაც მახარებს ის არის, რომ ამ სამსახურში ბავშვობის მეგობარი მყავს, მართალია ცოტათი გეი, მაგრამ მგონი მხოლოდ ამიტომ მიყვარს, ზოგჯერ ისეთი აუტანელია მაგრამ ყოველთვის მართალი!
- ჰო, შემოსული არ ვიყავი რომ ავიკენწლე, შენგან რა უნდოდა ? ,- თაროდან ორი ჭიქა ჩამოვიღე და წყალი დავადგი, ლეი წამოხტა და ყავის ფინჯნით ხელში ჩემთან უფრო ახლოს მოიწა, თითქოს რამე საიდუმლო უნდა გაემხილა.
- ასეთი შიშველი რატომ ხარ,- ჯერ ფეხებზე დამხედა , ნამდვილად მოკლე, მუქი ლურჯი კაბა თეთრ ფეხებზე უფრო საშინლად მოჩანდა,- რა უნდოდა და დღის განრიგი, რა თქმა უნდა, მე საიდან უნდა მქონოდა მისი განრიგი, მგონი ამ სამსახურით შეპყრობილია.
- არა, თავისი სტატუსით არის შეპყრობილი , სამსახურით მარტო მე,- ღრმად ამოვისუნთქე და ცხელი ფინჯნები ხელში დავიჭირე,- ლეი ახლა რომ არ დავბრუნდე ,- არც დამამთავრებინა, ყავა ინტერესით მოსვა და ხელი ამიქნია.


კარზე ფრთხილად და ნაზად დავაკაკუნე, პასუხმა დააყოვნა და უფრო თამამად შევაბიჯე.
- თქვენი ყავა და დღევანდელი განრიგი
მეფე ტელეფონზე საუბრობდა, კალმით ფურცელზე წრეებს ხაზავდა და წარბშეკრული იჯდა, ოთახში სიმშვიდეს ტელეფონიდან გამოსული მამაკაცის ხმა და ჩემი ხმაურიანი ქუსლები არღვევდა. ჩემს დანახვაზე წამოიწია, მომეჩვენა თუ მარჯვენა წარბი უფრო და უფრო მაღლა აეზიდა. კალამი გააჩერა და სკამზე წამოიწია. თამამად მივუახლოვდი , პირდაპირ თავის ნაჯღაპნზე დავუდე მისი დღის განრიგი, ფინჯანი ყავა კი მისი ჩაკოსტუმებული მარჯვენა ხელის გასწვრივ და ქუსლებზე ჩუმად კარისკენ შევტრიალდი, ვერ გეტყვით რამდენად ჩუმი ვიყავი. უკვე რომ უნდა გავიდე, ზურგიდან კალმის კაკუნი მესმის. აშკარად თავის გაწკრიალებულ შუშის მაგიდას ურტყამდა. როგორი თავხედია.
- დიახ, ამაზე ხვალ ვისაუბრებთ, რამდენად გვეყოფა პროექტისთვის ეს ფინანსები კიდევ კითხვის ნიშნის ქვეშ დგას, ამიტომ უმჯობესია დეტალურად ფინანსისტებთან ერთად ვიმსჯელოთ ,- ხმა ისეთივე მკაცრი ჰქონდა, როგორც შავი თვალები, ცხვირი და სახის თლილი ნაკვთები, ახლადმოპარსული წვერი და ეს საშინლად მიმზიდველი კოსტუმი, ვერც გეტყვით რა ფერის იყო, ასეთი ფერის ნაჭერი მგონი არც მინახავს, არც შავი და არც ლურჯი. დამიანე წამოდგა, ნელი ნაბიჯით მომიახლოვდა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიცურა.
- მე არამხოლოდ დღის განრიგი გთხოვეთ მირა, როგორც მახსოვს, მასზე უფრო მნიშვნელოვანი რამ დაგაბარეთ, ის რაც პირდაპირ თქვენს პროფესიას, გამოცდილებას და მოვალეობას ეხება , თუ ვცდები ,- იმდენად ახლოს იდგა, რომ პირველად შევნიშნე ასეთი პროპორციული ტუჩები და ზედმეტად კარგად მოვლილი სახის კანი. დაბნეულმა დავიწყე თვალების ცეცება, იმიტომ რომ უკვე მის სუნამოს სუნს ვგრძნობდი და ეს ყველაფერი თავს უსუსურ, ოთახში გამოკეტილ თაგვს მაგონებდა. ,- მირა,- რეალობაში მისმა ხმამ დამაბრუნა.
- ჰო, მე დღის განმავლობაში შევძლებ,- ხმა თანდათან მიწყდებოდა, როდესაც მან თითები ჩემს მხრებზე წინ გადმოყრილ თმას შეახო, თმა მეწვოდა და სული რატომღაც უფრო მეყინებოდა. განგაშის ზარი ისმოდა...
- რა თქმა უნდა, თქვენ ჯერ არ გაქვთ მზად, როგორც ეს ერთი კვირა არ ხართ სათანადოდ მომზადებული, ვისი ბრალია, სამსახურზე როგორც ვხვდები უკვე ნაკლებად ფიქრობთ,- ხმა იმდენად გაუცივდა, ტემბრიც კი მომეჩვენა რომ უფრო ხმამაღალი იყო, ვიდრე ოდესმე. ჩხუბს აპირებდა? ჩხუბს და ხელებით თმების მხრებზე გადაგდებას?
- არა , მე არასდროს არ ვარ ჩემი კარიერის მიმართ უინტერესო და ეს თქვენც იცით,- მხრებში გავსწორდი და მკერდი თვითნებურად წინ წამოიწია. არც დამიანეს გამორჩენია კაბის ჭრილში დამალული ჩემი აფორიაქებული გული. ცალი ხელი ჯიბეში ედო , თავი მარჯვნივ გადაწია და უემოციო თვალებით მთელი სახე დამითვალიერა. ეს უხერხულობა დიდიხანი არ გაგრძელებულა, სულ რამდენიმე წამით ვიგრძენი ის ახლოს, მაგრამ ჩემს ტანში იმდენმა რამემ იფეთქა რომ ცოტათი დროის არსებობაც დამავიწყდა. მომწონდა? არა, არ მომწონდა, უბრალოდ... ჰომ იცით, მარტოობა, დიდიხნის მარტოობა, მერე კიდე ეს...ზოგადად, ასეთი სიმპათიური კაცებისგან ცოტათი გადაჩვეული... ოფისი... შენი ბოსი... ღმერთო, არასდროს ! მძულს !
- მგონი დღეისთვის მეტი დროის დაკარგვა აღარ არის საჭირო, თქვენს საქმეს მიუბრუნდებით,- ადგილიდან ისევ ამოვარდნილი ქარიშხალივით მომწყდა და თავის სკამს დაუბრუნდა,- და ჰო, მირა, ასეთ ფორმაში დღეს არანაირი მითინგი არ იქნება, გადადე,- იმ წყეული კალმით შორიდან ფეხებზე და მოკლე კაბაზე მიმითითა .
- როგორ თუ გადავდო, ამ მითინგისთვის რამდენი დრო დავხარჯეთ, ასე როგორ,- ისევ გამაწყვეტინა და უკვე მის ხმაში განსაკუთრებული სიმკაცრე ვიგრძენი.
- არ მინდა გაგახსენო ვინ წყვეტს ამ ოფისში ყველაფერს , მე ისევ არ მიდევს მაგიდაზე სტატისტიკა, დრო გადის მირა, და შენ ისევ აქ დგახარ, ისევ და ისევ... ,- უკვე აღარც გამოუხედავს ისე მიუბრუნდა თავის კომპიუტერის ეკრანს.

იდიოტი, როგორი თავმოყვარე იდიოტია, კარები მოვიხურე და ჩემს მაგიდასთან დავჯექი. ფურცლები ეყარა, მითითებები, კომპიუტერზე აკრული დავალებები , ამოვიხვნეშე, ამ ყველაფრის მოგვარებას დღეს სულ რომ 3 საათი დავრჩე დრო მაინც არ ეყოფა. კარგი, ეს ჩემი არც პირველი საშინელი სამუშაო დღე იყო და ვფიქრობ არც ბოლო .. არც ბოლო ... რატომღაც ამ სიტყვებმა სიმშვიდე შემოიტანეს.. სიმშვიდე მაგრამ არა მშვიდობა...
მთელი დღე ვიჯექი და ვმუშაობდი, ლანჩზე გასვლაც კი დამვიწყებია, რაც ოფისში მივედი იქიდან მოყოლებული მხოლოდ ოთახიდან ქსეროქსის მანქანის ხმები გამოდიოდა . მე უნდა მომემზადებინა პრეზენტაცია სპონსორებისთვის, ამეწყო მომავალი ერთი კვირის განრიგი, ჩამომერეკა ჩვენი პარტნიორებისთვის, გამომეყო დრო ახალი კადრის ასაყვანად და შემედგინა წლიური სტატისტიკა, დამეგეგმა რეკლამა და დამექირავებინა ახალი პიარ კამპანია და სტაფი, რადგან წინა დაქირავებულმა გოგონამ დამიანეს თავისი საბროკერო კომპანიის რეკლამაში მისი ტახტზე დაჯდომა და მოგებული საქმეების ფრიალი შესთავაზა, რა თქმა უნდა, ამ ყველაფერს საბოლოოდ ლიზას ცრემლები , ჩემი მხრიდან დამზადებული დამამშვიდებელი ჩაიები და დამიანეს ოფისის კარის ხმაურიანი დაკეტვა მოყვა. უტაქტო და ხეპრე, დარწმუნებული ვარ, რომ ვერავინ ვერასდროს, ვერასდროს ვერ გაუგებს და მასთან ვერ ითანამშრომლებს. ტელეფონის ხმამ მალევე დამაბრუნა იმ წყეულ მე-18 სართულზე , ეკრანზე ლეის ფოტოს დანახვამ ცოტა გამაღიმა.
- რატომ გადაიდო დღეს შეხვედრა? ჩვენი ფინანსისტები მთელი 1 კვირა ემზადებოდნენ დღევანდელი დღისთვის, მეღადავება ეგ ? თავი ვინ გონია და ის მომავალი პარტნიორები ? რომ გადაიფიქრონ ,- აშკარად ვგრძობდი ღრმა და ანერვიულებულ ნაფაზებს .
- მგონი ჩემი კაბის და უკოლგოტო ფეხების გამო გადაიდო, არ ვარ დარწმუნებული დამცინა თუ ... ,- სკამის ზურგზე გადავწექი, რაც მომწონდა ამ ოფისში დიდი ფანჯრები იყო, მთელ ქალაქს ხელის გულზე ვუყურებდი, ფეხები მაგიდაზე შემოვაწყვე და დილიდან დადგმულ ცივი ყავა ტუჩებთან მივიტანე.
- არ ამომიყვანოს ზემოთ, გაგიჟებულები ვართ აქ, მთელი თვის განრიგის არევა გვიწევს და ეს ყველაფერი მარტო იმიტომ, რომ შენს თლილ ფეხებს არ უყუროს ? ,- უკვე ისტერიული მოწევა სიცილში გადადიოდა.
- ნუ აზვიადებ, არც ისეთი თლილი ფეხები მაქვს, უბრალოდ პილატესით უნდა დაკავდე , მაგრამ ჰო, შეიძლება მისი ფეტიში იყო ან სამსახურის გამო დიდიხანია არავინ ყავს და უკვე ჩემზე გადმოდის, ისეთი დაკავებულია პირდაპირ აქ თუ მოუყვანენ გოგოს, თორე - გულიანად გადავიხარხარე, ვიღაცამ მაინც შეძლო დღეს ჩემი გულიანად გაცინება. ფეხები ჰაერში ავწიე და უფრო ახლოდან დავაკვირდი ამობურცულ კუნთებს და ფერმკრთალ ხალებს. ზურგსუკან ხმაურიანი ჩახველება გავიგონე, ტელეფონი მაგიდაზევე დავახეთქე და სკამზე ელვის სისწრაფით გავსწორდი, ის იდგა.. დემონი, ნეტავ ყველაფერი გაიგონა თუ... და ო, ღმერთო, ის ჰაერში აწეულ ჩემს ფეხებს უყურებდა? სახეზე ყველა ფერმა გადამირბინა, თვალებგაფართოებული ვუყურებ და ვცდილობ არ გავტყდე და არ შევიმჩნიო. შემოდის.. ოთახში შემოდის.. პანიკა იწევს, თავი მარჯვნივ გადაწია და ძირსს დაყრილ ფურცლებს თვალები გააყოლა. დუმს, ანუ რატომ დუმს ?
- მე, მე, მე ,- არც ვიცოდი რა წინადადებით გამეგრძელებინა ,- თითქმის მოვრჩი,- ფეხზე წამოვვარდი და სტატისტიკა, ლამაზად აკინძული სტატისტიკა ავიღე, საჩველებლად მისკენ გავიწიე.
- ესეიგი მთელი დღე მხოლოდ ჩემზე არ ჭორაობთ, მირა ,- ჩემი სახელი ძახილის ნიშანივით გაისმა, არც შეხედა ფურცლებს, ხელიდან გამომგლიჯა და მაგიდაზე ისროლა, ექოსავით გაისმა მათი დახეთქების ხმა, ზურგს უკან ვიგრძენი როგორ დაიშალა ჩემი საგულდაგულოდ აკინძული სტატისტიკა... შევკრთი ... ვეცადე ,იქნებ როგორმე, ჩემს ღიმილს დაემალა აუტანელი დაძაბულობა.
- არა, მე მე არასდროს არ , მე არ მიჭორავია თქვენზე ,- თვალებით მის ზურგსუკან განგაშის სიგნალს ვეძებდი , თითქოს ოთახიდან გაქცევის ყველა გზას და გეგმას ვიხსენებდი, მაგრამ ასეთ ცივ ცეცხლს და ხანძარს ის, კედელზე მიკრული ღილაკი, ვერ ჩააქრობს. ჩემკენ დაიძრა და ინსტინქტურად ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე.
- გეშინია? იქნებ ის, დაკვეთით, ოფისში საჟ*მაოდ მოსული გოგონა შენ გინდა რომ გახდე,- ბრაზობდა, ეტყობოდა როგორ უელვებდა შავი თვალები.
- უკაცრავად? ,- რა სუნამოს ისხამს , როგორ მინდა გავიგო, რა მაკარგინებს გონებას, ნელ-ნელა და სასიამოვნოდ. ჩვენს შორის დისტანცია წამის მეასედში დაფარა და ნიკაპზე თავისი ახურებული ხელი ჩამავლო, უნებურად ჩემი სახე მის სახესთან აღმოჩნდა, ლოყებზე, ტუჩებზე ვგრძნობდი მის სუნთქვას, ცხელს მაგრამ ისეთ საშიშს.
- შენ მართლა გგონია, რომ ის დედამოტ*ული მითინგი შენი, აი, ამ ფეხების გამო გადავდე ? ,- მარცხენა ხელი ფეხზე დამადო და ნელა თეძომდე აასრიალა, თავისთავად კაბაც ამეწა და კაბასთან ერთად წნევაც, პულსიც და მგონი არ ვსუნთქავ. ვგრძნობ ცივი ნიავი როგორ ედება ჩემს აბრეშუმის თეთრ საცვალს და ზუსტად არ ვიცი რატომ, მაგრამ თვითნებურად ბაგებიდან ჩუმი კვნესა აღმომხდა.
- არა, ეს უბრალო ხუმრობა იყო,- ასეთ პოზაში როდესაც ხარ, თავის გამართლება ყოველთვის სუსტი და უნამოსო ჩანს. უკან, უკან დავიხიე, მაგრამ ჩემსავე მაგიდას შევასკდი, დამიანეც გამომყვა, ნიკაპიდან ხელი ჩემს კისერზე ჩამოაცურა, თითქოს მოსალოდნელი დავარდნიდან დამიცვა და კისერზე მომიჭირა. ჰაერი დაიმუხტა, ვინმეს რომ იმწამსვე ასანთი აენთო დარწმუნებული ვარ ყველანი ავფეთქდებოდით, მაგრამ როგორი სამწუხაროა, რომ ასეთ დროს ოფისში მარტო ჩვენ ვიყავით.
- ხუმრობა? ,- ჩემს ყურთან გაიმეორა და ჰაერი შეისუნთქა.
- ჰო, არც არასდროს მჯეროდა რომ თქვენ ხუმრობა იცოდით და გესმოდათ, მაგრამ ცუდი ჰომ არაფერი არ მითქვამს,- თავი ინერციით მარჯვნივ გადავწიე, მისი ტუჩები ჩემს კისერთან ახლოს მივუშვი. არა, არ მკოცნიდა, ის უბრალოდ სუნთქავდა და მისი ცხელი სუნთქვა ათას კოცნაზე უკეთესი იყო.
- იქნებ ხუმრობაზე უკეთესად ქალების ხმ*რება გამომდიოდა მირა, არასდროს გიფიქრიათ ამაზე ? ,- ხელი საჯდომზე მომიჭირა და კაბა აწია, კისერზე მის ცხელ სუნთქვას ათჯერ ცხელი კოცნა შეენაცვლა. ბაგეებიდან გაურკვეველი ბგერები აღმომხდა. ერთ კოცნას მეორე მოჰყვა, მისი ხელები ნელ-ნელა მაშიშვლებდნენ და აბრეშუმის საცვალი ჩემი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლის შესაკრავებთან ჩაცურდა.
- მირა ,- უკან მაგიდას დავეყრდენი და თვალებში ჩავხედე . მზერა ცივი ჰქონდა, თუმცა ცხოველური ჟინი იმ სიცივეს ნელ-ნელა ერეოდა. ნერწყვი ხმაურიანად გადაყლაპა და თავისი კოსტუმი ჩემს უკან სადღაც მოისროლა. მიყურებდა, ფეხებიდან იწყებდა თვალიერებას დ თან თეთრ პერანგს შარვლის უბიდან ათავისუფლებდა, თვალებით რამდენჯერაც გამხადა, იმდენჯერ წამომახურა.
- მირა ,- თითქოს უნდოდა რომ მეპასუხა, მაგრამ მე მხოლოდ მისი თითების მოძრაობას ვადევნებდი თვალს.
- მოგწონს? ,- დუმილი ისევ მან დაარღვია და შარვლის ელვა შეიხსნა. ღმერთო, ჩემთან სე*სით დაკავებას აპირებს ? ნელ-ნელა ვუბრუნდებოდი რეალობას.
- შებრუნდი,- მისი ხმის ტემბრი ისევ დამძიმდა, გაცივდა და მეც დავემორჩილე. ცეცხლივით ცხელი ხელი საჯდომზე ვიგრძენი, თმები ცალი ხელით ამიწია და შიშველ კისერზე მაკოცა, შადრევანი ვიყავი და ასეთი ცხოვრებაში ალბათ პირველად. მაწვალებდა, თითქოს რაღაცას ელოდებოდა, უხეშად ჩამავლო მკლავებში ხელი და ისევ მისკენ მომაბრუნა.
- მთხოვე ,- ტუჩებთან იმდენად ახლოს იყო, რამე რომ მეთქვა პირდაპირ მის ტუჩებზე აღმოვჩნებოდი.
- რა გინდათ რომ გთხოვოთ? ,- მკერდი უკვე ამდენი ემოციებისგან ისე ადიოდა და ჩადიოდა, რომ თითოეულ სიტყვას 100 გულისცემა ერთვოდა.
- მთხოვე რომ გაგ*იმო ,- ხელები მუცელთან ჩაასრიალა, კიდევ და უფრო ქვემოთ... მოძრაობდა ნელა, თითქოს მცდიდა, შედიოდა და თან ჩემი სული მიქონდა, ხელებით მაგიდას დავეყრდენი.
- მირა, სანამ არ მთხოვ ,- მეორე ხელით სავსე მკერდი დაიჭირა და ნაჭრის ლიფში გაუჩინარდა. ვხვდებოდი, რომ სულ ოდნავ სწრაფი მოძრაობა და მის ხელში გავა*ავებდი. მინდოდა, ყველაფერზე და ყველაზე მეტად მინდოდა მეგრძნო ის , მხოლოდ ის და მხოლოდ ჩემში. ხელები ოდნავ შეხსნილ დაკუნთულ ტორსზე ავასრიალე და კისერზე მოვუჭირე, ტუჩებით მისი ტუჩები ვიპოვე და ყველაფერი აფეთქდა...
- არა, მირა მითხარი როგორ გინდივარ, როგორ ფიქრობდი ჩემზე, მითხარი რომ ცუდი გოგო ხარ ,- სველი კოცნა და ჩემი ტუჩები უხეშად მოიშორა და კისერზე ხელი მომიჭირა, თითქოს თავს იცავდა.
- რატომ მეთამაშები,- უკვე ცოტათი გაღიზიანებულმა ისევ მისკენ გავიწიე და ახლოს მოვიზიდე, ფეხები გავითავისუფლე და მაგდაზე გადავიწიე,- მინდა რომ აქვე.. ,- არც იყო წინადადების დამთავრება საჭირო, იმდენად მალე ვიგრძენი ის ჩემში, მოძრაობდა უხეშად, მომთხოვნად და თავიდან ნელა და ღრმად...
- გსიამოვნებს რომ ფანჯრებთან შენივე მაგიდაზე გჟ**მავენ? ,- ხელით სახე უხეშად დამიჭირა და მაიძულა ფანჯრიდან უფრო კარგად შემეთვალიერებინა ქუჩა. დასტურის ნიშნად თვალებში ჩავხედე და მომთხოვნად ვაკოცე. ტემპს აუჩქარა და სულ ცოტაც, სულ ცოტაც და მთელ სართულზე ჩემი ხმა გაისმოდა..
- მიპასუხე, რომ შენს უფროსთან სექსზე ბევრჯერ გიფიქრია,- მისი ხმა ისეთი უცხო და უცნაური იყო, თვალების გახელა მომიწია რომ კიდევ ერთხელ დავრწმუნებულიყავი სად ვიყავი, რა პოზაში ვიყავი და რას ვაკეთებდით.
- აქამდე არასდროს ,- ძლივს ვეცადე ორი სიტყვა ერთად შემეკრა და სუსტი მაგრამ მწარე დარტყმა საჯდომზე ვიგრძენი. ტემპს უფრო მეტად აუჩქარა და კომფორტულად ჩემსავე მაგიდაზე გადამაწვინა.
- მატყუარა ხარ ,- მხოლოდ ეს თქვა და ჩემი ქვედა ტუჩი მოიქცია, მეგონა რომ მჭამდა, ცოცხლად. მწარე კბენას ისეთი ტკბილი კოცნა ანაცვლებდა, რომ გონებას უფრო მეტად მიკარგავდა. ჩემი ხელები მის თმებში , მის ოდნავ გაოფლილ სახეზე და ტუჩებზე გაურკვეველად მოგზაურობდნენ. ფეხები წელზე შემოვაწყვე და სულ ცოტაც, იმდენად ახლოს ვიყავი რომ მეგონა აქვე დავკარგავდი გონებას, მთელ სართულზე ჩემი კვნესა ისმოდა, ღმერთო, რა კარგია რომ მარტონი ვართ. ტემპს უკლო, ნელ-ნელა გაჩერდა და მის სახეზე კმაყოფილი ღიმილი დავინახე.
- კარგი გოგო ,- ჩემი სხეულიდან გამოსვლა და ჩემი გონზე მოსვლა ერთ წამში მოხდა. თვალებში ვუყურებდი, თითქოს ვეძებდი მის თვალებში სინანულს, სირცხვილს, მოწონებას, რამეს, ოღონდ ასეთ სიცარიელეს არა... ოღონდ ამ სიცივეს არა..
- ახლა კი მინდა, რომ მუხლებზე დადგე და მადლობა გადამიხადო ,- წამომაყენა და ხელი ჩამკიდა, ჩემს სკამზე დაჯდა. უკვე ჩემს პირში მის გემოს ვგრძნობდი, როდესაც სიტუაციამ ჩემს ტვინამდე მოაღწია, ქვემოდან ვუყურებდი მის ნავარჯიშებ მკერდს, დიდ კისერს და სკამზე გადაგდებულ თავს, ნასიამოვნებ სახეს და წამოვხტი.
- ნაბ**ვარი ხარ,- ცხოვრებაში პირველად გავბედე და პირში ვუთხარი ის, რასაც ვერავინ ვერასდროს ვერ უბედავდა და რაც ყველაზე სასიამოვნო სიმართლე იყო. უცებ ვტაცე ხელი ჩანთას, ჩემს საცვალს, მოსაცმელს და ოთახიდან გავვარდი. ვლოცულობდი, რომ ლიფტს იქამდე მოესწრო სანამ ის გამოვიდოდა, ან საერთოდ გამოვიდოდა რო? მე მას ნაბ**ვარი ვუწოდე, ჩემში სიამოვნებამ, ბედნიერებამ და შიშმა ერთად იფეთქა და სახე გამინათდა. ის ჩემს ოთახში ჩახდილი და დაუკმაყოფილებელი დავტოვე. მგონი ჯობს, რომ დღესვე განთავისუფლდე სამსახურიდან. პირველ სართულამდე მეგონა მთელი საუკუნე ჩავდიოდი. ცივმა სუსხმა უფრო მეტად გამომაფხიზლა, ტაქსს ხელი დავუქნიე და ჯერ კიდევ მოძრავ ავტომობილში ჩავხტი. ისე ამოვისუნთქე, თითქოს მკვლელს გამოვექეცი, ძლივს დავიხსენი თავი. მეეე ისსსს ჩახდილი და დაუკმაყოფილებელი დავტოვე, ჩემი გამარჯვებით კმაყოფილმა ფანჯრიდან ჩემს სართულს ავხედე.
ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა, აქედან ხომ ჩემი კაქტუსიც და დიდი ქსეროქსის მანქანაც კარგად ჩანს.
ჯანდაბა... თუკი ხვალ ყველაზე ცნობილი გავიღვიძე, მომიწევს ქალაქიც დავტოვო....