ხელში აიღო და მაშინვე იგრძნო — ეს სხვა იყო. ქაღალდი ცივი იყო, თითქოს დიდი ხანი ეჭირათ ხელში, სანამ აქ დატოვებდნენ.

გაშალა.

წერა მკაცრი იყო, სწორი, ზედმეტი სიტყვების გარეშე.

„შენ არ ხარ ის, ვინც გგონია.
დემეტრემ იცის.
მაგრამ სიმართლე არ უთქვამს.
თუ დარჩები — ყველაფერს დაკარგავ.
თუ წახვალ — გადარჩები.
შუაღამემდე გაქვს დრო.“

სიტყვები არ კიოდნენ.
სწორედ ამიტომ იყო ისინი საშიში.

მატილდას ხელები დაუცდა. საწოლზე ჩამოჯდა. წერილს ისევ და ისევ კითხულობდა, თითქოს შორის სტრიქონებში პასუხს ეძებდა.

„დემეტრემ იცის…“

გულში რაღაც ჩამოინგრა. არა ხმაურით — ჩუმად, როგორც ძველი კედელი, რომელიც დიდი ხანია ბზარებს მალავდა.

ადგა. სარკესთან მივიდა. საკუთარ ანარეკლს შეხედა და პირველად დაინახა ქალი, რომელიც აღარ იყო უბრალოდ შეყვარებული. ეს იყო ქალი, რომელიც საფრთხეში იყო.

— თუ ეს სიმართლეა… — ჩურჩულით თქვა. — და თუ ტყუილია… მაინც უნდა წავიდე.

ფანჯრიდან მთებს შეხედა. ღამე ნელა ეშვებოდა, ცა იისფერს იღებდა. მთები ისევ იქ იყვნენ — დიდები, ჩუმები, უძრავები. მათ არ აინტერესებდათ სიყვარული, ქორწილი, სისხლი. ისინი მხოლოდ გადარჩენას ცნობდნენ.

მატილდამ ჩანთა გახსნა. არ აუღია ბევრი რამ. მხოლოდ აუცილებელი. პასპორტი. ტელეფონი. ერთი ფოტო — ლონდონიდან, სადაც დემეტრე ეღიმებოდა და მას მხარზე ხელი ედო.

ფოტოს დიდხანს უყურებდა. მერე ნელა დაკეცა და ჩანთაში აღარ ჩადო. საწოლის უჯრაში დატოვა.

კარს რომ მიუახლოვდა, წამით შეჩერდა. თითქოს ელოდა, რომ ვინმე დაუძახებდა. შეაჩერებდა. ეტყოდა, რომ ყველაფერი ტყუილია.

არავინ მოვიდა.

ეზოში ჩასულმა ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა. ცივი იყო, მაგრამ სუფთა. ისეთი, რომელიც გეუბნება — ახლა ან არასდროს.

ჭიშკარი ჩუმად გააღო.

და წავიდა.

იმ დროს, როცა ალამბარების სახლი სიბნელეში იძირებოდა, დემეტრეს ოთახში შუქი აინთო. მან იგრძნო — არა გაიგო, არა დაინახა — იგრძნო, რომ რაღაც საბოლოოდ შეიცვალა.

მატილდას ოთახში ავიდა.

ცარიელი იყო.

საწოლი ხელუხლებელი. ფანჯარა ოდნავ შეღებული. ჰაერში კი მისი სურნელი — სუსტად, თითქმის აღარ.

და მაშინ მიხვდა:

ის წავიდა.

და წერილი, რომელიც ჯერ არ უნახავს,
მის ცხოვრებას სრულიად სხვა გზაზე გადაიყვანს.




‼️‼️ ავტორის თხოვნაა გამოხატოთ თქვენი აზრი პერსონაჟებთან და ისტორიასთან დაკავშირებით