ბრალდებულო! თავი 14.

ეჭვი მღრღნის. ისე მიჭამს მთელ ორგანიზმს, მინდა ამოვძვრე და სხვაგან გადავსახლდე, სხვას შევეკედლო. მეც აღარ ვიცი რისი მოლოდინი უნდა მქონდეს. არც მიკვირს, უბრალოდ მეშინია. მეშინია იმის, რომ ისევ გამიცრუვდება იმედი. ყველა არაა ისეთი, როგორიც

იძულებითი ქორწინება (7)

დილას მზის სხივემა გამომაფხიზლეს რომლებიც უდარდელად ანათებდნენ ოთახს რომელის საერთოდ არ მეცნობოდა. თვალები კარგად დავახამხამე და ოთახს მოვავლე თვალი. დიდი იყო, ამაღლებულ ადგილას კუთხეში იდგა საწოლი სადაც ვიწექი. „სცენის“ ბოლოში ცალ მხარეს თეთრი

One Met (Chapter 1.2.3.4.5.6)

მოკლედ, მე ვარ ნინა ბერაძე და ვარ ესე ვთქვათ "წყნარი გოგო" მაგრამ, ზოგჯერ ასე არაა.. რთულად შევდივარ ადამიანთან კონტაქტში მაგრამ , გააჩნია როგორ ადამიანს ვეკონტაქტები, სიმართლე რომ ვთქვათ ვერ ვიტან გოგოებს რომ ვითომ უსკდებათ სიყვარულის ბუშტები,

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(1-2 თავი)

-ძალიან დიდი მადლობა -გავიღიმე და პორველად შევხედე სახეზე.ღიმილი მაშინვე მიმეყინა როდესაც ჩემი აწ უკვე 'ქმარი ' დავინახე.იცით როგორი სახით მიყურედა?აი სულის გამყინავად. -სალაპარაკო გვაქვს-ჯიბეში ხელი ჩაიყო.ჩემბედს ალბათ ძაღლი მილიარდჯერ დაჰყეფს.

თბილისელი ლილეს მანჰეტენური ცხოვრება (თავი5-6)

ლილე არაბული თბილისელი წარმატებული გოგონაა, რომელმაც დიდი ძალისხმევის მეშვეობით შეძლო მანჰეტენში ,ფორდჰემის უნივერსიტეტის გრანტის მოპოვება და სწავლის გაგრძელება .ამერიკაში ჩასვლის პირველი დღიდან ლილეს ცხოვრება რადიკალურად იცვლება .მას უწევს

პეპელა (დასასრული)

_ მე? არაფერი. უბრალოდ იმის თქმა მინდა, ზუკა, რომ ამაზრზენი ხარ _ კარებისკენ წავიდა და გზად მასთან შეჩერდა _ სიყვარულის სიძულვირით შეცვლაც შესაძლებელი ყოფილა. მე პეპელა ვარ, მაგრამ თავისუფალი და სუფთა პეპელა, გესმის? _ გაუღიმა და კარები ზურგსუკან

თავხედი ქმარი (სრულად)

გვაკავშირებდეს.მინდა შენ ჩემი ცოლი კანონიერად იყო,ხოლო მე შენი ქმარი.კატო...მითხარი რამე! -მე...მე თანახმა ვარ დემეტრე!რა თქმა უნდა თანახმა ვარ!-ბოლო ხმაზე ვიყვირე და სიცილი დავიწყე,თან ცრემლები მინამავდნენ სახეს.სიხარულის,ბედნიერების ცრემლები

და მაინც... მე შენი არ მჯერა! ll

გონს როცა მოვედი, პალატაში ვიყავი. ამის დედაც! ესღა მაკლდა! ძალიან მინდოდა სიგარეტი,მაგრამ საავამდყოფოში სიგარეტი არავის ექნებოდა. ორი წუთიც არ იყო გასული რომ კარებში ორი სილუეტი დავინახე, თვალები მოვჭუტე უფრო კარგად რომ დამენახა მაგრამ ეს სახეები

მორაგბე გოგონა (1,2,3თავი)

-დავაი ადგა ჯარიიიი ხმამაღლა დავიწყე ყვირილი ოთახში და წამოვყარე ბიჭები სავარჯიშოდ...გაგეცნოთ?ჰო...-გამარჯობა!მე არეთა ყენია ვარ,22 წლის,არვიცი გაგიკვირდებათ თუ არა,მაგრამ რაგბისტი ვარ....ეს გუნდის გარდა არვაინ იცის მათშორის არც მშობლებმა,როცა

იასამნისფერად თოვდა

შენ მიხვდი,რომ უაზრობა იყო ყველაფერი და რომ სიტყვებიც უკვე ვერაფერს ამბობდნენ... მე გითხარი,შენი არ მჯერა - მეთქი და კარიც მთელი სიძლიერით გაავიჯახუნე...ისე მტკიცედ,ისე ამაყად გამოვიდა ეს ყოველივე - წლებია კარის გასაღებს ვეღარსად ვპოულობ..