მოიხვეჭ სახელს , დაწერ მასზე ამაყის ოფლით,
და იმედოვნებ არ წალეკავს დროის ხანება.
მაგრამ მტკიცეა და ვინ იცის არაფრის ცოდნით,
თუ როგორ განსჯის ბედისწერას ჟამთა აღვსება.

დაუთქმულ ღამეს დედის სუნთქვის დაკარგვა ელის,
წუხილის მიჯნად იფარფატებს კაცთა ბუნება.
ლოთს უღვინობა წყურვილი და სურვილი სელის ,
სამარის ალზე განიკითხავს ჩვენი დიდება.

ღამით სიკვდილის განძშემოსხმულ დაძაფრულ აჩრდილს,
უცდის იმედად შენი ბედის გათხრა გამოთხრით.
და საუკუნო სიყვარულის ნაცვლადღა დაცლილს,
ცხოვრებას განსჯი შენი ფიქრთა ამაოებით.

ეძიე შენი წარმავალი გზაკვალი თვალით,
სანამ აღმოჩნდი ტყვეობაში სიკვდილის სახით.