ბედისწერის უკვალო გზას აღარ ვეწამე.
და ჩემს სიცოცხლეს გავუძეხი დარადივითა.
სიმათა სტრიქონს მეგზაურთა გზაში ვეამე .
ვით ჯარისკაცი უშიშარი ზარბაზავითა.

და ღამის ამბავს ვემორჩილე ტკივილით დაღლილს.
უბედისწეროდ გამოვჭედე სიკვდილის ცეცხლი.
და სიყვარულთა აჩრდილებთან ღალატით ნაფიცს.
წარმავლის დროთა მარადიულ ტკივილი მგესლის.

სისხლიან ტაძარს ენარცხება ოქროთა დალო.
მსაჯულთა ველზე ფარფატობენ მონათა ფრთები.
დაისის ალზე, რომ გაისმის ტანჯულთა მდელო .
და მაინც მარტო წაუშლელი სიოთი კვდები.

გასწიე დარდთა სიმფონია ხანების ტაძრებს.
შენი თვალები ამოტვიფრე ზღაპრების ამბებს .