ფარული მუზა

კარგად იცი რომ მე გნახე, ფარულია, რასაც ვამბობ. ჩუმად რაღაც შევინახე და თუ გსურს მე შენ მას განდობ. შეიძლება არის მახე, ლექსის ღმრთისგან ბოძებული. მიზანი არ დავისახე, არფერი მაქვს მოგებული. თითქოს მახე, თითქოს მუზა, მე დავწერე ლექსი მშვიდი. ალბათ

რა არის სიყვარული?!

განა სიყვარული არ ადნობს ღრუბლებს წვეთებად?! განა სიყვარული არ არის წვიმა?!

დამირღვიეს სიმყუდროვე

დამირღვიეს სიმყუდროვე მარტოობის ჟამს, მე ხომ, მე ხომ უშენობის საერთოდ არ მწამს. ამ ჩემ მწველ ცეცხლს სხვა ცეცხლი ხომ საერთოდ არ ჰგავს, ვიცი ჩვენ გადავაბრუნებთ ჩვეულებრივ ნავს. დამირღვიეს სიმყუდროვე მარტოობის ჟამს, მე დღეს ისევ ველოდები შენი ნახვის

„არ ვიცი, რამდენად"

მომენტი, როდესაც ადამიანს იცნობ და ვერ ხვდები, თუ რას გრძნობ მის მიმართ, რადგან ხოლმე კარგს ფიქრობ,ხოლმე კი ცუდს,თუმცა იმედი მაინც არის, რომ ყველაფერი კარგია.

სულის სიდიდე მხიბლავს

მე შენი სულის სიდიდე მხიბლავს შენი თვალების მე ცქერა მიყვარს შენი სხეული მიზიდავს შენსკენ, როგორც მაგნიტი იზიდავს რკინას.

შუა ღამე იწვის სიყვარულის ალით

სიყვარულის ალით იწვის დრო და ყველა წამი. აკრძალული სიყვარულის ალით იწვის მთვარე. შეუყვარდა თურმე მზე და ვერ უმხელდა ღამეს.

მომიახლოვდი

მომიახლოვდი... შენი შეხება სისხლივით მიჩქებს ნატკენ სხეულში ყველა ტკივილის გადასაფარად შენს მკლავებში ვარ გამომწყვდეული

მოლოდინი

თვალები ისევ აფრქვევენ სევდას თავში ფიქრების მთელი არმია, იმ დღეზე ვფიქრობ,საბედისწერომ ჩემი ცხოვრების გზა რომ არია.

იცი რა მინდა?!

იცი რა მინდა?! იცი რა მინდა?!. მინდა გითხრა, რგორ მიყვრხარ... მიყვრხარ ისე, როგორც არასდროს... როგორც არასდროს არვის... არ ყვარებია არვინ...

შენ ხარ...

შენ ხარ ზაფხულის მზე და მე შემოდგომის წვიმა. მე ხომ სიცივე მწერდა, გამათბო შენმა სხივმა. მე ხომ ვარ ზამთრის ქარი, შენ კი ხარ ცისარტყელა. მე ხომ ვარ შენით მთვრალი, სიმთვრალემ კი გამთელა. მე ვარ ამ ზამთრის სუსხი, შენ კი ხარ სითბოს ზღვები. გრძნობებს