„ცხოვრების არსი“

ცხოვრების არსს ვუკავშირებთ ბედს,თუ როგორია ის. თუ კარგია,მაშინ კაყოფილები ვართ და ვთვლით,რომ ცხოვრების არსი ზუსტად ეს ყოფილა,თუ არა და უკმაყოფილოები ვართ და მაშინაც ვთვლით,რომ ასეთია ჩვენი ცხოვრების არსი,მაგრამ მთავარია იმის ხსოვნა,რომ ცხოვრება

სიშორე

შორს ხარ და მე უშენოდ თითქოს მკვდარი, ვუყურებ “ფერად”სამყაროს რომელის გახდა მკრთალი.. უფერულ ქუჩებზე დავდივარ მარტო,ფიქრებით შენზე, მერე კი ჩუმად ვიხსენებ ბედნიერ მომენტებს ჩვენზე..

ამ ცხოვრების დედაც!

რა ვუთხრა ისეთ დედ-მამა მშობლებს, რომლებიც გვანან ნეხვიან გოდრებს, მე არ ვუყურებ ხალხს სახეზე ზედაც, მე ამ ცხოვრების მამაც და დედაც. შენ არ მიყურებ სახეზე ზედაც, მე ამ ცხოვრების მამაც და დედაც.

სიშორე

შორს ხარ და მე უშენოდ თითქოს მკვდარი, ვუყურებ “ფერად”სამყაროს რომელის გახდა მკრთალი.. უფერულ ქუჩებზე დავდივარ მარტო,ფიქრებით შენზე, მერე კი ჩუმად ვიხსენებ ბედნიერ მომენტებს ჩვენზე..

მელანქოლია

გამოვიკეტე შეშლილივით საკუთარ თავში და მივეც გვემას ვხუჭავ თვალებს და ყველაფერი მუქ სამოთხეს ჰგავს და ეს სიშიშვლის ესთეტიკა ჰობად ქცეული უკვე ჩარჩოებს სცდება.

ვერ დამამხეს

მწარედ დამჭრეს და მე გამცეს. მაგრად მირტყეს, ვერ შემიტყვეს. მათ სილა გამაწნეს, თუმცა ვერ დამაგდეს. მათ მე მომკლეს და ვერ მომსპეს. ფულში გამცვალეს, კვლავ ვერ დამცალეს. წერილი მომწერეს, მაგრამ ვერ მომცელეს. მათ მე გამასწრეს, ხმა ვერ გამანდეს. სახე

გადავუფრენ

გადავუფრენ სასაფლაოს, თურმე ჩუმს და წყნარს, ეს სიჩუმე, ეს სიწყნარე მე ხანდახან მკლავს. გადავუფრენ მწვანე მდელოს, ამ მთების წინ გაშლილს, თითქოს, თითქოს საიქიოს წასულს და თან გახრწნილს. გადავუფრენ მე ჩემს ფიქრებს, ქარს გავატან დარდს. ყურადღებას არ

შეგონება

თუ კაცში არის საღი გონება და სულს უმაგრებს სარწმუნოება ის არ დაუშვებს მისი სამშობლო ხელში ჩაიგდონ ვიღაც მონებმა

ნოემბერი

ნოემბერი მიიწურა, იცი? მოგონებებს შენი სუნი დასდევს. ვცდილობ, შენ ერთს გაგაგონო ეს ხმა რადგან ჩემი სიყვარული განდე.

სიყვარულს

ის მინდოდა ჩემს მკლავებზე, რომ მენახე მძინარე გრძნობებიმაქვს...თითქოს ჯებირს ეხეთქება მდინარე