სტუმარი

წუხელ გლახაკი მესტუმრა – მშია, მაჭამე რამეო; მცივა, სახლ–კარი არა მაქვს, გამათევინე ღამეო;

წვიმიანი დილა

წვიმიან დილას, იმ წვიმიან ბაღში შენი მონატრებით მე სულ მთლად დავშრი. ხის ქვეშ ვეგდე და მარტო გელოდი, რადგან მე მხოლოდ შენით ვტკბებოდი. იცი?! უშენოდ მძიმედ ვკვდებოდი და მე სიზმრებში გეფერებოდი. მე შენს გარეშე ვეღარ ვდგებოდი, შენს ემოციებს ვერ

იმაზე მეტად (დეას)

მე შენ მიყვარხარ იმაზე მეტად, ვიდრე დღეს ამას აქ ვინმე ხედავს. "მე გაღიარე ჩემს პირად ღმერთად", ჩემი გული ხომ ამის თქმას ბედავს. მე შენ იმაზე მეტად მჭირდები, ვიდრე დღეს ამას შეიგრძნობ ჩემგან. ჩემო ქალღმერთო, მე შენ გპირდები: "ქარშიც და ომშიც შენთან

ჩემო ცეცხლივით წმინდავ...

ერთი ლამაზი ქალის,სურნელს მივყვები ისევ,და უკვდავების გავლით გარდავიქმნები მყისვე..სადღაც ანთია ცეცხლი..ღველფი ჩურჩულებს სადღაც სულ არ ეტყობათ ჩელტებს შენი ლოდინით დაღლა..სურნელი მიჰქრის ქარში

დედი შენს საფლავზე მოვალ ფეხაკრეფით

დედი შენს საფლავზე მოვალ ფეხაკრეფით,რომ არ დავურღვიო შენს სულს ის სიმშვიდე,ჩუმად დაგიტირებ, ჩუმად მოგიყვები,როგორ გამიჭირდა როგორ ვერ ვიდიდე. როგორ შემიყვარეს, როგორ მიმატოვეს,როგორ ვიტირე და, როგორ გავიღიმე,

სხვა დანარჩენი.. არ გვინდა

ფეთქავს გული ძგერს ისე როგორც მაღვიძარა დაცემული დღე გუშინ, კვლავ ფეხზე წამომდგარა დგახარ ჩემს წინ შენ, იცი?! უკვე არ გელოდი, ისევ გაშლის ფრთებს შენთვის ტურფა ანგელოზი..

ქალის სხეული

ჩანასახშივე ლამაზია ვარდის კოკორი, რომ უყურებ და უკვე იცი რა გაიზრდება, გაფურჩქვნამდეც ხომ ლამაზია ქალის სხეული, ჯერ სულმთლად ქორფა და მზის სხივებს არ ნახულია.

მხოლოდ ერთი!

"დრო თუ კურნავს,შეგუების ხარჯზე. ხოლო რომ შეეგუო,რაღაცის რწმენა უნდა დაკარგო." ლუკა კუხიანიძე

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა, როცა დეპრესიას ვახველებდი, როცა დალხენილი დილა მქონდა, მაშინ მრავლდებოდნენ მნახველები.

მე შენ შეგიყვარებ...

მე შენ შეგიყვარებ.. დამიჯერე, მართლა შეგიყვარებ,მთელს სამყაროში ყველასაგან გამორჩეულად,ისე შეგიყვარებ თავს რომ შეგაყვარებ ზუსტად ისე შენ რომ შემაყვარე თავი შენი.... შენთვის ჩვეულად!თვალებს შევიყვარებ, შენსას ცისფერს,