ძველი როიალი

წვიმა ატეხავს მიტოვებულ კლავიშზე წკაპუნს, დაეფინება თეთრ როიალს ფოთლები ქარში, სიცარიელეც წაიცეკვებს ბებერ ნოტებთან და გაიბნევა მოგონების მუსიკად ცაში.

ოცნება სულელი

დაკარგულია წლები უშენოდ, ახალგაზრდობაც სადღაც მიფრინავს. მე კი, კვლავ მარტო, ისევ იქ დავრჩი. სადაც პირველად თვალმა გიხილა

დღეს ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა !

დღეს,ჩვენს ქუჩებში ისევ გათოვდა, ზამთრის სუსხიზგან, გაყინულს  არვინ მათბობდა, ხელებ დათოშილს,თავზე დათოვლილს, კვლავ სიმარტოვე მეგებებოდა,

დედის სურნელი

საიდან საით ... სიცოცხლიდან სიკვდილის ზღვაში, და კვლავ ცრემლებით დავასველე ბოლო ფურცელი. მხოლოდ შენ მწამხარ, ვერ გრძნობ, მაგრამ ყოველთვის მწამდი, რას არ დავთმობ, რომ წამით ვიგრძნო შენი სურნელი.

წიგნი

როცა გიყვარს და როცა უკითხავ როცა გიყურებს კითხვის დროს იგი როცა თვალებით გელამუნება

აიდა .. (აფხაზეთს)

მითხარი, კვლავაც ფრენს თოლია ტალღებზე? ყვავდება ატმები მაისში, აიდა? ბინდივით მეკვრება ტკივილი თვალებზე, რამდენი... რამდენი წელიღა გავიდა

სტუმარი

წუხელ გლახაკი მესტუმრა – მშია, მაჭამე რამეო; მცივა, სახლ–კარი არა მაქვს, გამათევინე ღამეო;

წვიმიანი დილა

წვიმიან დილას, იმ წვიმიან ბაღში შენი მონატრებით მე სულ მთლად დავშრი. ხის ქვეშ ვეგდე და მარტო გელოდი, რადგან მე მხოლოდ შენით ვტკბებოდი. იცი?! უშენოდ მძიმედ ვკვდებოდი და მე სიზმრებში გეფერებოდი. მე შენს გარეშე ვეღარ ვდგებოდი, შენს ემოციებს ვერ

იმაზე მეტად (დეას)

მე შენ მიყვარხარ იმაზე მეტად, ვიდრე დღეს ამას აქ ვინმე ხედავს. "მე გაღიარე ჩემს პირად ღმერთად", ჩემი გული ხომ ამის თქმას ბედავს. მე შენ იმაზე მეტად მჭირდები, ვიდრე დღეს ამას შეიგრძნობ ჩემგან. ჩემო ქალღმერთო, მე შენ გპირდები: "ქარშიც და ომშიც შენთან

ჩემო ცეცხლივით წმინდავ...

ერთი ლამაზი ქალის,სურნელს მივყვები ისევ,და უკვდავების გავლით გარდავიქმნები მყისვე..სადღაც ანთია ცეცხლი..ღველფი ჩურჩულებს სადღაც სულ არ ეტყობათ ჩელტებს შენი ლოდინით დაღლა..სურნელი მიჰქრის ქარში