შენ და ღამე

მხოლოდ ორი რამის მჯერა ქვეყნად, ერთი შენ ხარ და მეორე ღამე, ქვეყნის ფიქრებს რომ მოუყრის ერთად, მესახება შეუვალი კიდედ. ათასფერი და ყველასთვის მნათი, ცისარტყელა, წვიმის მერე რომ ჩანს,

უცნობ ქალს

აბობენ ყვავილს ჩვევია ხმობა,მე კი ვეჩვევი შენით თრობას,ვაგრძელებ ღამეებს შენზე ფიქრებით,და ვახტავ შენს პორტრეტს შავ-თეთრი ფანქრებით,უფერულობით უბრალოებით,ვცდილობ ავხწერო აღუწრელი,ქალი რომელიც ასე მაწუხებს,

ჩემს სიდედრს (ერკე მიდასი)

ჩემი წარმოდგენით ჩემი სიდედრი უსაყვარლესი ქალია, კეთილი, თბილი და ძალიან ადამიანური. სიცოცხლე ძლიერ უყვარს და ფიქრობს ყოველთვის სხვებზე, არა საკუთარ თავზე. ამაში ვრწმუნდები, არა მარტო მისგან, არამედ მისი ქალიშვილისგანაც. ზოგადად, ადამიანი, ვისაც

მე კი შენამდე...

ეს ალბათ ის გზაა, ომლითაც ვშორდებით პატარა ვაბშვივით გადავდგავ ნაბიჯებს,დედამიწაზე გიჟივით ვიყვირებ,მე ხომ შენ მჭირდები?!...შენ ალბათ არცისე... არვიცი საიდან დამჩება წუთები,საიდან დაცვივათ ლურჯ ვარდებს ფურცლები,

ივლისის ოცში ...

კვირა ყოფილა წლების უკან (ოთხმოცდაჩვიდმეტს),ივლისის ოცში რა ლამაზად გათენდა დედი.ებრძოდი ჩემით გამოწვეულ ტკივილის შიშებს, სანამ ჯანმრთელს არ ამიყვანდი მომტირალს ხელში.ივლისის ცხრამეტს უცნაური იდგა საღამო,

:::

გრძნობის გარშემო ქავი ავაგე ამ სევდის დილგმა გამინაძონძა,ლეგა ფერებით დადგა საღამო და კვლავ სიჩუმე გამიბატონა.სრევა დავიწყე ჩემი ცრემლების მქირე დღეებიც გავითავისე,ლიბო ჩავყარე,მაგრამ მე შენი სიყვარულისთის "გავინადირე"...

ისე უსაშველოდ დაღლილი ვარ

ისე უსაშველოდ დაღლილი ვარ უკვე აღარ მჯერა არავისი,ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ,ყველა დასასრულის დასაწყისი.მალე გაციებულს გამიტანენ, მსურდა სხვანაირად ყოფილიყო,ვიხსნი არტერიებს ბლაგვი დანით თითქოს დასაკლავი

ივლისი...

მივდივარ და გული მრჩება შენს ხელებში მკერდამდე ჩაგორდნენ ივლისის ცრემლები...მივდივარ ეს სუნთქვა ორმაგად ხშირდება ვიცოცხლებ! სიკვდილი მე აღარ მჭირდება!ვიცოცხლებ,ვიქცევი წვიმად-გაწვიმდება...იფიქრე ეს მე ვარ მზე რომ გაწითლდება,

ჩემში უმეტესად ოქტომბრისფერია...

ქარმა მოიტანა ნამქრად უცხო თოვლი,ღმერთო, მეათასედ ბედი ხომ მოგანდე,მაგრამ უძლური ვარ როგორც ხის ფოთოლი,ფერიცვალებიდან სვეტიცხოვლობამდე. ჩემი ლექსებია რასაც თავად ვქმნიდი,მინდა ვიფიქრო რომ აღარ მიღალატებ,

ზღვის ქაფები

სახეზე გადასულ ზღვას ტალღებში მივყვებოდი. შენც მანდ იყავი, ოღონდ თეთრი ქაფების კაბა გეცვა. თითქოს მარადიული გვყოფდა და თითქოს რაღაც ახლანდელი გვაერთებდა. როგორც უყვარდა ზღვისპირა სანაპიროს შენი სხეულის ქვიშაში ცრეცა.