****

ლამის უკვე გამითენდა ღამე ინატრებდა კაცი ალბათ წასვლას კარმიდამო იღვიძებს თვალს ახელს ასეთია ჩემი შენი ტანჯვა უაღრესად მე მოვიხდი ბოდიშს ბევრი არ მაქვს სათქმელი და ვბედავ რატომ უნდა შეველიო ლოდინს ან ოდესმე ვეღირსები შენს თავს

,,სულის აღწერა"

უფალმა მითხრა დაწერე ლექსი სანამ ადრეა და სანამ გვიანი, და ისე მინდა აღწერო შენში გამოიძახო ადამიანი!აღმწერე ცოტა, მაგრამ გარკვევით არა მთლიანად, არამედ სულ ვრცლად.მოთქვი თუ როგორრ გეწყინა მაშინ,ახსენე როგორ მიმივიწყე მთლად!

ვნების საზღვარი

ათასი სახე, ახალი ვნება, ქარის წისქვილიც მიტაცებს თითქოს. ყოველი რწმენა შენში რომ ქრება და შენთან ერთად მთვარეც რომ ფიქრობს გაიხსნა თითქოს სურვილი ვნების, გრძნობები კვდება, გრძნობები კვდება და ყოველივე ეს სიჯიუტე,

მე სიყვარული შენი მომინდა

ჩამოქსოვილი ეს მზის სხივები მომიწვასვს ტკივილს და მიჩენს ლაქას,აბა რად მინდა მე ეგ სიტყვები როცა მჭირდები , თუ შენ აქ არხარ ?!ჩამოქსოვილი ღამის სხვივები,აყრილ-დაყრილი გალაქტიდები აბა რად მინდა ეს სილამაზე?!თუკი შენ მაინც დაგავიწყდები.

მე ისევ ისე...

წამად იღვრება ჩემს ძვლებში ეს დრო ფიფქად იქცევა ნაღვენთი ცრემლი უშენობისგან დღეს რომ კიდევ ვარ მოწმობს ამაზე ღაწვებიც, სველი უბერავს ქარი დაფოთლილ იებს მიაფრქვევს სურნელს შენს საფლავს, სიტყვებს

ეს ცრემლებია?!

ეს, ცრემლებია ?! თუ ეს სილამაზეა წვიმის!მე შემძლებია? თუ ეს სითამამეა შიშის!ეგ ხელებია შენი, მე რომ არ მიშვებს შორით,თუ ეგ გრძნობები მიხმობს , მბრძანებლობს და არა თხოვნით...ეგ ცრემლებია ჩემი ?! თუ წვიმა მაწვიმს ისევ,

შენ და ღამე

მხოლოდ ორი რამის მჯერა ქვეყნად, ერთი შენ ხარ და მეორე ღამე, ქვეყნის ფიქრებს რომ მოუყრის ერთად, მესახება შეუვალი კიდედ. ათასფერი და ყველასთვის მნათი, ცისარტყელა, წვიმის მერე რომ ჩანს,

უცნობ ქალს

აბობენ ყვავილს ჩვევია ხმობა,მე კი ვეჩვევი შენით თრობას,ვაგრძელებ ღამეებს შენზე ფიქრებით,და ვახტავ შენს პორტრეტს შავ-თეთრი ფანქრებით,უფერულობით უბრალოებით,ვცდილობ ავხწერო აღუწრელი,ქალი რომელიც ასე მაწუხებს,

ჩემს სიდედრს (ერკე მიდასი)

ჩემი წარმოდგენით ჩემი სიდედრი უსაყვარლესი ქალია, კეთილი, თბილი და ძალიან ადამიანური. სიცოცხლე ძლიერ უყვარს და ფიქრობს ყოველთვის სხვებზე, არა საკუთარ თავზე. ამაში ვრწმუნდები, არა მარტო მისგან, არამედ მისი ქალიშვილისგანაც. ზოგადად, ადამიანი, ვისაც

მე კი შენამდე...

ეს ალბათ ის გზაა, ომლითაც ვშორდებით პატარა ვაბშვივით გადავდგავ ნაბიჯებს,დედამიწაზე გიჟივით ვიყვირებ,მე ხომ შენ მჭირდები?!...შენ ალბათ არცისე... არვიცი საიდან დამჩება წუთები,საიდან დაცვივათ ლურჯ ვარდებს ფურცლები,